Wereldreis
Henk en Miranda Wallet, 16 juni 2010 – 19 juli 2014
Hieronder onze verslagen tijdens onze 4 jaren aan boord
van Mirus
Onze vlag wappert op ........
Maandag,
15 maart 2010
Nog in Nijkerk want we vertrekken pas na 12 juni 2010.
Daarna zullen we proberen hier onze belevenissen te plaatsen.
Maandag,
29 maart 2010
Marcom A
Henk heeft deze winter de cursus Marcom A gevolgd bij
de Enkhuizer Zeevaart School. Hij heeft het diploma Marcom A inmiddels behaald
en mag nu zowel ontvangen als zenden met de SSB-zender.
Donderdag,
6 mei 2010
Vanaf zaterdag, 1 mei verblijven wij op de boot. Na een
hectische week
is het huis leeg en de boot vol. De eerste twee dagen was het weer
vreselijk slecht. Veel regen en erg koud en het kan nu alleen nog maar
beter worden.
Het is wel even wennen. We moeten nog een paar weken werken (tot 11
juni) en de ruimte op de boot is toch iets minder dan in ons oude huis.
's Morgens lopen we elkaar een beetje in de weg. Het is anders als je een
vrij weekend hebt of op vakantie bent. Dan heb je de tijd maar dat
ontbreekt ons nu nog even. Gelukkig zijn het allemaal korte weekjes en
we hebben tussen de Hemelvaart en de Pinksteren nog een hele week
vrij. De SSB-zender moet dan geïnstalleerd worden in Enkhuizen en we
maken er maar een hele week van om even bij te komen.
Ons vertrek begint er in ieder geval aan te komen. Het begint spannend
te worden.
is het huis leeg en de boot vol. De eerste twee dagen was het weer
vreselijk slecht. Veel regen en erg koud en het kan nu alleen nog maar
beter worden.
Het is wel even wennen. We moeten nog een paar weken werken (tot 11
juni) en de ruimte op de boot is toch iets minder dan in ons oude huis.
's Morgens lopen we elkaar een beetje in de weg. Het is anders als je een
vrij weekend hebt of op vakantie bent. Dan heb je de tijd maar dat
ontbreekt ons nu nog even. Gelukkig zijn het allemaal korte weekjes en
we hebben tussen de Hemelvaart en de Pinksteren nog een hele week
vrij. De SSB-zender moet dan geïnstalleerd worden in Enkhuizen en we
maken er maar een hele week van om even bij te komen.
Ons vertrek begint er in ieder geval aan te komen. Het begint spannend
te worden.
Woensdag,
9 juni 2010
Even een klein berichtje, tevens nog een test hoe de
website nu precies werkt. Daar zijn we nog niet helemaal uit.
Zaterdag geven we een afscheidsborrel en in de loop van volgende week vertrekken we. We weten nog niet welke dag en hoe laat. Dat zien we nog wel. We zijn druk met afscheid nemen. Verder moeten we nog allerlei dingetjes regelen en doen waar we niet aan toe zijn gekomen. Maar het schiet op en we hebben er zin in.
Het afscheid
Donderdag, 10 juni 2010 heb ik (Miranda) afscheid genomen op mijn werk in
Bilthoven. We hebben hele leuke reacties gekregen op onze website van de
RIVM-ers. De club in Den Haag heeft helemaal niets van zich laten horen. Die
zijn met hele andere "belangrijke" dingen bezig. Ook Henk heeft
vrijdag, 11 juni zijn afscheid gehad bij Bronswerk Heattranfer. Daar hadden ze
een hele gezellige afscheidsreceptie. Erg leuk.
Zaterdagavond, 12 juni 2010 hebben we onze afscheidsborrel gehad bij de zeil- en moterbotenvereninging De Zuidwal. Het was een hartstikke fijn feest, bijna iedereen was er. Broer Peel had salades gemaakt, vriendin Marjan had muziek geregeld en vriend Wijnand met dochter Elles zorgde ervoor dat iedereen zijn of haar drankje kregen. De tent van de kornuiten van het Pierland heeft goed dienst gedaan. De wind was koud en we konden binnen staan toen het koud werd. De muziek was geweldig, de salades lekker (alles was op) en om 01.00 de volgende dag was het bier op, moest de muziek uit en het was goed. We hebben een leuk feest gehad.
Daarna was het nog even hard werken. De accu's moesten nog vervangen worden. De oude accu's hadden de geest geven. Daar kwam niets meer uit. Maandag de nieuwe accu's aangesloten. Ook de bimimi was nog niet af. Nadat de accu's waren aangesloten daaraan weer gewerkt. Om 17.00 naar Nijkerk station. Onze auto ingeleverd, daarover hadden we al zo´n 3 maanden een afspraak met een collega. Die was dus verkocht. Ook dinsdag zijn we nog druk geweest, weer de bimimi, rommel ruimen en van alles en nog wat. Zelfs woensdag, de dag dat we echt zijn vertrokken hebben we nog aan de bimimi gewerkt. Om 16.00 was dat ding gelukkig klaar. Het werd tijd, we hadden gezegd rond 18.30 te vertrekken en we hadden nog even tijd om rommel te ruimen en het laatste patatje bij Susan te eten.
Het vertrek op 16 juni 2010
Ik wist al lang dat afscheid nemen pijn deed maar dat
het zo´n pijn deed dat wist ik niet. Het lijkt alsof je hart uit je lijf wordt
getrokken. Dat wist ik niet maar zo voelt het wel. En nu nogmaals waarom? We
gaan toch leuke dingen doen en we komen terug. Maar ja, is iedereen er nog wel
als we terugkomen? Dat zullen we moeten afwachten. We hopen er het beste van.
We zijn naar Harderwijk gevaren en de volgende dag daar
gebleven. Eerst uitgeslapen maar we waren nog steeds druk. Nu weer met proviand
binnenhalen en dat kon daar heel gemakkelijk. We hebben er een rustige dag van
gemaakt.
Maandag, 21 juni 2010
We liggen nu in Medenblik. We hebben rustig aan gedaan.
Het weer begint nu, 21 juni op te knappen. Dat mag ook wel. De zomer is begonnen maar Henk stond vanmiddag nog met zijn muts op een hoofd en met handschoenen aan te sturen. Het zomertje wilde maar niet komen maar men zegt dat het beter wordt. We zijn in Medenblik. De stuurautomaat doet het niet en Geert Hiemstra (broer van Marjan) gaat er morgen naar kijken. Hopelijk verhelpt hij het probleem want zonder stuurautomaat kunnen we eigenlijk niet vertrekken. We wachten dus af wat morgen de uitslag zal zijn.
Woensdag, 30 juni 2010
Inmiddels, 1 juli 2010 zijn we in Oostende. We
zijn via Volendam, IJmuiden, Schevingen en de Roompot marina naar Oostende
gevaren. We hebben steeds prachtig weer maar de wind laat te wensen over. Geert
heeft ons vorige week geholpen met de stuurautomaat maar helaas heeft dat ding
nog steeds nukken. We vertrouwen hem niet en moeten proberen een andere te
krijgen. Maar dat lukt niet. Die schijnen er voorlopig (de eerste drie weken)
niet te zijn.
We zijn inmiddels in het buitenland en gaan vandaag hier eens op zoek. Geert zal best gelijk hebben maar misschien is het hier beter. We zullen wel zien.
We zijn inmiddels in het buitenland en gaan vandaag hier eens op zoek. Geert zal best gelijk hebben maar misschien is het hier beter. We zullen wel zien.
Woensdag,
7 juli 2010
Vanaf Oostende, waar we 2 dagen zijn gebleven om te
proberen een nieuwe stuurautomaat te krijgen (wat overigens niet is gelukt)
door gevaren naar Duinkerken (Frankrijk) en vervolgens naar Dover (Engeland).
In Oostende was het niet druk, dit in tegenstelling met eerdere reizen die we deze richting op hebben gemaakt. Er was voldoende plaats. Het was prachtig weer en heerlijk te toeven. Een pintje op een terrasje, lekker eten bij de Royal Harbour Yacht Club. De havenmeester, deze loopt er al zo lang als wij daar komen, nog steeds schreeuwend op de steiger. Zonder "Robért" , de schreeuwende havenmeester (in Engeland kunnen ze hem horen zonder marifoon) zal Oostende anders zijn. Dat is net als "de Zuidwal" zonder Teus en Susan. Het was er weer gezellig. Na 2 dagen moesten we toch weer verder ondanks het feit dat de wind uit de verkeerde hoek kwam. Meteen bij vertrek een flinke slag de zee in gemaakt. Toen we dachten dat de wind op was de neus van Mirus naar Duinkeren (Frankrijk) gedraaid. Gelukkig bleef er wel wind en we zijn heerlijk doorgezeild naar Frankrijk.
Duinkerken is niet echt mijn plek en de volgende dag meteen doorgevaren. In eerste instantie dachten wij Boulogne sur Mer (Frankrijk) aan te doen. Helaas waren we weer eens te laat opgestaan en zouden we bij Cap Griz Nes de stroom tegen krijgen. Bij Calais daarom maar besloten over te steken naar Dover. Dat is een heel klein stukje, zo'n 20 mijl, en stelt niet veel voor. Zeker als er geen wind is. De shippinglane was trouwens ook niet druk. Zaterdag, weekend, of valt het altijd wel mee?
In Oostende was het niet druk, dit in tegenstelling met eerdere reizen die we deze richting op hebben gemaakt. Er was voldoende plaats. Het was prachtig weer en heerlijk te toeven. Een pintje op een terrasje, lekker eten bij de Royal Harbour Yacht Club. De havenmeester, deze loopt er al zo lang als wij daar komen, nog steeds schreeuwend op de steiger. Zonder "Robért" , de schreeuwende havenmeester (in Engeland kunnen ze hem horen zonder marifoon) zal Oostende anders zijn. Dat is net als "de Zuidwal" zonder Teus en Susan. Het was er weer gezellig. Na 2 dagen moesten we toch weer verder ondanks het feit dat de wind uit de verkeerde hoek kwam. Meteen bij vertrek een flinke slag de zee in gemaakt. Toen we dachten dat de wind op was de neus van Mirus naar Duinkeren (Frankrijk) gedraaid. Gelukkig bleef er wel wind en we zijn heerlijk doorgezeild naar Frankrijk.
Duinkerken is niet echt mijn plek en de volgende dag meteen doorgevaren. In eerste instantie dachten wij Boulogne sur Mer (Frankrijk) aan te doen. Helaas waren we weer eens te laat opgestaan en zouden we bij Cap Griz Nes de stroom tegen krijgen. Bij Calais daarom maar besloten over te steken naar Dover. Dat is een heel klein stukje, zo'n 20 mijl, en stelt niet veel voor. Zeker als er geen wind is. De shippinglane was trouwens ook niet druk. Zaterdag, weekend, of valt het altijd wel mee?
Zondag, 4 juli hebben we een heerlijke wandeltocht
gemaakt over de cliff van Dover. Mijn mobiel wist niet waar ik was. We kregen
steeds smsjes over de tarieven van KPN, soms uit Frankrijk, soms uit Engeland.
Hij was helemaal overstuur. We konden, net als gisteren, de overkant zien
liggen. En ja, bij KPN weten ze ook niet dat ik op een hele hoge cliff sta in
Engeland en in de buurt van Frankrijk. Eenmaal terug aan boord hield het SMS
over de tarieven gelukkig weer op. Vanmiddag onze eerste fish en chips genomen.
Vandaag, 7 juli zijn we op weg naar Brighton. We zijn
net de nulmeridiaan gepasseerd. In Eastbourne hebben ze ons verwezen naar
Brighton voor de stuurautomaat. Daar moet iemand zijn die er verstand van heeft
en dat hopen we ook. Dat ding doet het iedere dag een uurtje of 2 en dan houdt
hij op. Vindt vermoedelijk dat hij genoeg gewerkt heeft voor de rest van de
dag. De volgende start het ding weer gewoon op en begint het zelfde liedje.
Gisteren het Nederlands elftal zien voetballen in een
havencafé. Ze wonnen en het was gezellig. Beetje laat geworden. We gaan in
ieder geval zondag weer kijken en hopen op een goede afloop.
In Brighton stonden de Raymarine mensen al op ons te
wachten. Onderweg werden we al gebeld waar we zaten. Wat een service. Maar net
deze ene keer was de automaat natuurlijk niet op storing gevallen hetgeen alle
overige dagen wel gebeurde. Ze konden dus niets nameten. Afgesproken met die
mensen het apparaat aan te laten staan en nu hopen dat hij wel in storing zou
vallen. En dat gebeurde dan ook, ´s avonds rond een uur of 8. Weer opgebeld, we
konden ze altijd bellen, ook ´s avonds en de volgende morgen hebben ze ons
geholpen. De oude computer functioneerde niet zoals het moest en het display
communiceerde niet meer met de nieuwe. We hebben nu een nieuwe computer voor de
stuurautomaat en een nieuw display. We zijn er blij mee, hij doet het en nu
kunnen we met een gerust gevoel verder. Zonder stuurautomaat zijn grote
afstanden lastig af te leggen, zeker als er geen wind is. De stuurautomaat
stuurt veel beter dan wij zelf kunnen. Wij slingeren maar de stuurauto weet
dank zij alle aangesloten apparatuur precies waar wij naar toe willen. Het is
een geweldig apparaat en eigenlijk onmisbaar bij grote reizen. Na veel
oponthoud kunnen we nu weer verder.
Ankergebied bij Chichester
Woensdag, 14 juli 2010
Via Chichester,
Lymington en Weymouth aangekomen in Dartmouth. De laatste paar
dagen hebben we heerlijk kunnen zeilen. Wel kruisen of aan de wind maar het
waren eindelijk prettige zeiltochten. Onderweg ben ik nog jarig geweest. We
kunnen niet op internet en ik weet niet of er mensen waren die aan me gedacht
hebben. Gelukkig wel enkele smsjes gehad, ik ben in ieder geval nog niet
vergeten. Onderweg naar Dartmouth ook tante Bertha (onze
windvaanstuurinrichting) ingesteld. Voor de niet zeilers onder ons: dit is ook
zoiets als een automatische stuurautomaat maar deze gebruikt in tegenstelling
dat de automatische stuurautomaat, geen stroom. En zeilschepen komen eigenlijk
altijd stroom tekort en dit is daarom ook een heel fijn apparaat.
Nu liggen we in Dartmouth. Het is 15 juli en we zijn nu
precies een maand onderweg. De verf waait van de boot af. We zijn blijven
liggen, midden op de rivier aan een pontoon. Met de bijboot naar de kant. De
pastelkleurige huisjes lijken tegen de heuvels aangeplakt. Het stadje heeft
hele smalle straatjes, overal staan kleurige bloemen en palmbomen of iets wat
daar op lijkt. Aan het begin van de rivier weer een prachtig kasteel met een
kerkje en overal staan leuke oude torentjes op de prachtig begroeide hellingen.
We zijn nu van onze zorgen af en genieten van het vrije
leven. We hebben de tijd en blijven morgen ook hier liggen. De weerberichten,
de weerkaartjes en de gribfiles geven allemaal veel wind. Wij geloven dat en
blijven maar weer liggen. Lekker uitslapen, daar houden we van.
Beroofd
Onze lunch, in het stadje, bestond uit fish en chips.
Het zal jullie duidelijk zijn dat we hier van houden. Dit is al de 2e keer dat
we dit eten. Hiervan rustig genietend op een bankje werden we gestoord door
heel veel gefladder. Verschrikt keken we om ons heen, en jammer, net zoals bij
ons in Nederland werden we hierdoor afgeleid door de rovers en voordat ik het
wist was de fish van mijn bordje verdwenen. Beroofd door een vraatzuchtige
meeuw! Wie had dit nou kunnen bedenken? Zo zie je maar weer, overal kan het
gebeuren.
Het internet op de kant
valt een beetje tegen. Af en toe kunnen we erbij maar dan kost dat een
vermogen. GBP 1,00 voor 10 minuten vind ik veel te veel. Daarom zenden we nu
via de SSB (radiozender). Geweldig dat we wel kunnen laten weten hoe het met
ons gaat zonder verbonden te zijn met internet.
We zijn een paar dagen in Dartmouth gebleven. Het was
's avonds en 's nachts beestenweer. De wind loeide, de boot schudde alle kanten
op ondanks het feit dat we vast lagen aan een pontoon. Of we dit eerder zo erg
hebben meegemaakt weten we niet. Misschien in 2004 in Schotland. Toen hadden we
ook keiharde wind en lagen we achter ons anker te schudden en te zwaaien.
Misschien is dat nog wel beter. Het fruitnet dat ik vorig jaar van vriendin
Marjon heb gekregen doet in ieder geval goed dienst. Het fruit blijft er keurig
in liggen ondanks de vele bewegingen van het schip.
Na een paar dagen weer verder maar steeds tegenwind, óf
west óf zuidwest. Daarom hebben we niet al te grote afstanden afgelegd en zo
zijn we via Plymouth en Fowey naar Falmouth gevaren. Plymouth vonden we
helemaal niets. Een grote stad maar verwaarloosd. Misschien hadden wij de
verkeerde haven uitgekozen. Dat weten we niet. We hebben wasdag gehouden, dat
kon er wel goed en daarna zijn we doorgegaan naar Fowey.
Fowey is een leuk stadje en eindelijk konden we hier
aan een mooring liggen. Ook daar weer een dag gebleven. Het was weer pestweer.
Mist en de hele dag regen.
Vanuit Falmouth is het een goede plek om over te steken
naar Spanje. Daar zouden we wachten op goede weerberichten. Eenmaal aangekomen
maar meteen gribfiles (voor de niet zeilers onder ons: dit zijn tekens waaruit
wij kunnen zien waar de wind vandaan komt en hoeveel wind er vermoedelijk zal
zijn) opgevraagd en de 5 daagse weersvoorspellingen. Het zag er naar uit dat we
meteen de volgende dag konden vertrekken en dat hebben we gedaan. Van Falmouth
hebben we behalve de supermarkt niet veel gezien.
Donderdag,
22 juli 2010
De oversteek naar Spanje, 425
mijl.
Bij Engeland stond weinig wind maar we konden zeilen.
Toen Engeland uit het zicht was verdwenen kwam de wind en stevig. Kluiver
weggerold en grootzeil 1x gereefd. De eerste 130 mijlen waren heftig. Grote
golven rolden onder de boot door of spatten er over heen. De boot zwabberde
alle kanten op maar we liepen hard. Tante Bertha (onze windvaan) deed het werk
en die stuurde ons er doorheen. De hele nacht en volgende ochtend bleef dat zo
maar voorbij Brest nam de wind langzaam maar zeker af en 's avonds moest de
motor bij. Er was geen wind meer. Gelukkig kwam in de volgende ochtend weer een
zacht windje en konden we weer zeilen tot de avond. Weer wind weg. Dat ging
door tot zo'n 30 mijl voor La Coruña. Langzaam maar zeker liep de wind weer op
en uiteindelijk liepen we met 28 knopen voor de wind La Coruña binnen. De Golf
van Biskaye, waar ik zo tegen op zag, zijn we zonder brokken overgekomen.
Onderweg diverse malen scholen dolfijnen rond de boot gehad. Binnen op bed
tijdens de wacht van Henk kon ik de sonargeluiden van de dolfijnen door de wand
van de boot horen. Heel bijzonder te weten dat deze vissen vlak naast je
zwemmen. Ook lieten, gelukkig niet al te
dichtbij, nog 2 walvissen zich zien. Ze gooiden hun logge lichaam geheel uit
het water. De staarten van de walvissen zagen wij diverse malen. Het was een
prachtig schouwspel.
Dinsdag,
27 juli 2010
In de Ría de Camariñas
(Spanje), N 43°06.36, W 09°12.28
Op 25 juli aangekomen in La Coruña, onze eerste haven
in Spanje. La Coruña heeft een nieuwe
jachthaven. Wij dachten hier te kunnen ankeren. Maar waar eerder een
ankergebied was ligt nu een jachthaven. Deze haven is nog ongezelliger dan de
haven van IJmuiden en de volgende dag zijn we dan ook weer meteen doorgegaan
naar de Ría de Camarinas, 45 mijl verder. (Ría betekent riviermond). Met een
fijne wind uit het noordoosten vertrokken maar deze trok steeds meer aan. Bij
Cabo Villano hadden we constant 32 knopen op de meter met uitschieters naar 40
knopen. Gelukkig waren we er toen ook bijna en we stoven de Ría binnen met een
snelheid van 9 knopen op de snelheidsmeter. Nu liggen we op ons anker vlak bij
een goudgeel strand, in de zon met het stadje Camariños aan de ene kant van de
rivier en aan de ander zijde prachtige heuvels met bossen en hier en daar een
grasveldje. Hier blijven we zeker een paar dagen liggen, lekker niets doen.
Na Cabo Finisterre is de wind afgenomen. We hebben nog
steeds wind uit het noorden. Deze wind zal de bekende "Portugese
Noord" wel zijn a hoewel ik het niet zeker weet. Op onze cursus weerkunde
hebben we het daar nooit over gehad maar ik heb er wel over gelezen.
Na een paar dagen luieren weer doorgegaan naar de Ria
de Muros met het dorpje Muros. Een klein vissersdorpje met een markt, smalle
straatjes en in onze ogen heel spaans. We kopen nu groente en fruit op de
markt. Er is geen grote supermarkt maar allemaal hele kleine winkeltjes. Brood
bij de bakker, groente bij groentewinkel, etc.
Soms doen we een dag niets en soms gaan we weer een ria
of dorpje verder. De ria's zijn prachtig maar het water is steenkoud. De mensen
staan hier tot hun enkels in het water maar zwemmen doen ze niet. Wij ook niet,
het water is slechts 17 graden. Het zijn grote brede riviermondingen. Ze zijn
veel en veel breder dan ons Randmeer maar smaller dan het IJsselmeer. Je kunt
hier heerlijk zeilen en de natuur is prachtig. Wel zijn op vrijwel alle leuke
ankerplekken (volgens onze pilot) nu grote marina's gebouwd. Meestal lukt het
toch nog in de buurt ergens te ankeren. We liggen nu zoveel mogelijk op ons
eigen anker. Dat scheelt heel veel havengeld.
Dinsdag,
3 augustus 2010
3 Augustus waren
we in het plaatsje Combarro. Ook weer een prachtig, oud dorpje. De straatjes
waren nog smaller dan in Muros. Bij de huisjes staan schuurtjes op stenen
palen. Daarop een platte kei en dan het schuurtje. Op de schuurtjes weer een
kruis. Heel bijzonder. Deze schuurtjes zijn om levensmiddelen in te bewaren. Zo
kan het ongedierte er niet bij komen.
In de middag is er een bosbrand ontstaan. Dat was heel
spectaculair om te zien met allemaal vliegtuigen en helicopters erom heen maar
niet leuk voor de mensen in de omgeving. Gelukkig was de brand, ondanks de
harde wind, toch na anderhalve dag geblust.
Enkele dagen later liggen we in Baiona. We hebben een
scheur in het grootzeil en dat moet gemaakt worden. We kwamen hier op
vrijdagmiddag aan. Dan wordt er niet meer gewerkt. Wachten tot maandag.
Uiteindelijk was het zeil donderdag erop weer gerepareerd. Maar we hebben ons
vermaakt. We vervelen ons niet. Zaterdagnacht werden we hier om 0.00 uur
verrast door een enorm spektakel. Wij het bed uit en we kregen een prachtig
schouwspel te zien van vuurwerk. Dat vuurwerk werd op het strand afgestoken en
wij lagen precies voor dat strand op ons eigen anker. We hadden dus de
allerbeste plaats om het te bekijken. De rest van de week de voorraden weer
aangevuld. Met de bijboot naar de kant kost een hoop tijd. Ook de stad en het
bijbehorende kasteel bekeken.
Vrijdag,
13 augustus 2010
Na een week konden we weer verder. Ondanks vrijdag de
dertiende toch doorgegaan naar Viano do Castelo in Portugal. Toen we vertrokken
liep de Portugese noord al aardig door. Deze wind is overigens wel koud. We
zitten met dikke trui en lange broek aan boord. Bij het inlopen van de haven
weer harde wind. De wind valt over de bergen heen en dat heeft een versterkend
effect.
Maandag,
16 augustus 2010
Sinds Portugal moeten we iedere keer inklaren. Het is
een heel gedoe maar het houdt de mensen aan het werk. Dat bureaucratische gedoe
is voor ons toch nog wel wennen. Het
havenkantoor heeft internet. We zijn hartstikke druk geweest met mail bekijken
en zover nodig te beantwoorden. Ook hebben we eindelijk foto's naar de website
kunnen zetten. Degene die het leuk vinden kunnen onze foto's bekijken.
We hebben via internet een uitnodiging gekregen van Han
en Yvonne, oude kennissen uit Nijkerk die nu op de grens van Portugal en Spanje
wonen aan de Rio de Guadiana, om langs te komen. Het lijkt ons leuk hen weer te
zien en die rivier moet ook heel aantrekkelijk zijn. Wij gaan proberen of we er
kunnen komen maar dat zal nog wel zo'n week of twee duren.
Tijdens de internetsessie ook voor het eerst geskypt met Niek en Marjon. Jammer, de verbinding was slecht en hoe het eigenlijk werkt is me nog niet helemaal duidelijk maar we hebben even gebabbeld. Heel leuk, zo tijdens het internetten even een gesprekje met vrienden.
Tijdens de internetsessie ook voor het eerst geskypt met Niek en Marjon. Jammer, de verbinding was slecht en hoe het eigenlijk werkt is me nog niet helemaal duidelijk maar we hebben even gebabbeld. Heel leuk, zo tijdens het internetten even een gesprekje met vrienden.
Vanaf Leixoes een nachtje doorgegaan, naar Peniche. Dat was niet de bedoeling, we wilden verder maar het miezerde nogal en er kwam dikke mist. Deze haven is helemaal niets. Geen plek in de jachthaven, oud en verrot. Er was wel plek op een oude visserskaai met heel veel meeuwenpoep. We zijn maar op ons eigen anker gaan liggen en meteen de volgende dag weer door gegaan naar Cascais.
En Cascais was leuk, heel leuk. Een schitterend dorpje en een hele grote, dure jachthaven. Hier kwamen we de eerste bekenden tegen van de vertrekkersdag, Willem en Martine van de Flying Swan. We komen nu regenmatig Hollanders en andere boten tegen die we al kennen vanuit andere havens en ankerplaatsen. Het is leuk "bekenden" tegen te komen. Bij de haven van Cascais is ook een goed ankergebied maar de grote haven is lang niet vol. Gevolg hiervan is vermoedelijk dat iedere avond de politie de ankeraars langs gaat om te zeggen dat ze niet mogen ankeren omdat er óf vuurwerk of wat anders aan de hand is. Het is dan vertrekken of de jachthaven in. De eerste avond is dat gelukt, we gingen de jachthaven in maar de tweede avond, we lagen weer op de ankerplaats, hebben we ons anker opgehaald en samen met nog een paar boten 500 meter verderop weer neergelegd. Het was ook een mooie plek en dit bespaarde ons toch maar weer zo'n 40 euro voor een nachtje slapen.
Dinsdag,
24 augustus 2010
Inmiddels varen we aan de Algarve. De dolfijnen springen rond de boot en tot zonet konden we lekker zeilen maar de wind valt weg. Jammer. We gaan naar Alvor, een ankerplaats zo'n 15 mijl verderop. De moter zal wel weer bij moeten om er te komen. Gelukkig is het niet zo ver.
Een paar dagen later zijn we de Algarve alweer voorbij.
Daar was het heerlijk toeven op de ankerplekken. In Alvor hebben we een paar
dagen heerlijk gelegen. Alvor ligt in een kleine lagune die wij met hoog water
binnen voeren in verband met onze diepgang. We leggen Mirus op een diepte van
5,7 meter zodat we met laag water nog wat water onder de kiel hebben. Leuk
stadje met heel veel restaurantjes. Een blik op de menukaart zei ons genoeg. We
zouden wel gek zijn als we zelf gingen koken voor dat geld.
De dag voor we vertrekken de boot verlegd naar de ingang van de lagune.
Hierdoor konden we de volgende dag met daglicht vertrekken en hoefde we niet in
het donker (met hoogwater) door dit waddengebied heen te varen.
Maandag, 30 augustus 2010
Tussen Sanlucar (Spanje) en
Alcoutim (Portugal) op de Rio Guadiana, N 37°28. 47, W 07°28.15
Inmiddels zijn we de Rio Guadiana opgevaren, de rivier waar Han en Yvonne aan
wonen. Deze rivier ligt op de grens van Spanje en Portugal. Zo’n 20 mijl de
rivier op wonen Han en Yvonne in het plaatsje Sanlucar. Aan de rivieroever
staan heel veel ooievaars. Verder landinwaarts komt er veel bamboe en dorre
heuvels met hier en daar een paar vijgen- en sinasappelbomen. Dorpjes zijn hier
nauwelijks. Soms een oud vervallen huisje en dat is dan ook alles tot Sanlucar.
Daar zijn twee dorpjes, tegenover elkaar. Sanlucar in Spanje en Alcoutim in
Portugal. En wij liggen daar precies tussen, midden op de rivier. De kerkklok
in Spanje geeft ieder keer een slag meer dan de kerkklok in Portugal en als we
wat afspreken moeten we goed erbij zeggen welke tijd het is, óf Spaanse tijd óf
Portugese tijd.
Morgen gaan we proberen de bibliotheek te vinden. Door ons bezoek aan deze rivier weten we nog niet wat we verder gaan doen. Óf via Marokko naar Madeira en/of de Canarische eilanden of in een keer daar naar toe. We gaan proberen wat informatie te verzamelen.
We zijn een week op de Rio Guadiana gebleven. Ook
lekker bijgekletst met Yvonne en het buitenhuisje (vida) van hen gezien. Han en
Yvonne wonen daar in het paradijs. Het enige verschil is dat de appelbomen daar
sinasappelbomen zijn. Het is een geweldig plek. Ook onze ankerplek op de rivier
was mooi maar we zijn toch verder getrokken. Eerst de rivier weer af en een
dagje in Ayamonte gebleven. Leuk stadje met veel pleintjes. De pleintjes zijn
heel kleurrijk met allerlei bankjes van mozaïektegels. 's Middags tijdens de
siësta is het daar heel rustig maar in de avond rond 20.00 uur wordt het daar
levendig. Alle mensen zijn op straat en genieten van de avondkoelte. Wij ook.
Zaterdag, 4 september 2010
Naar Marrokko
Na Ayamonte overgestoken naar Marokko. Het eerste stuk
zonder wind maar in de nacht trok de wind aan en konden we weer zeilen. Er
stond een rommelige zee en een stevige wind. Mirus trok een lichtgevend spoor
door de golven en boven ons stond een prachtige sterrenhemel met daarin de
Melkweg als een witte streep. De Poolster en de Grote Beer achter ons. De
duizenden sterren leken zo dichtbij dat ik dacht dat ik ze zou kunnen plukken.
Het was een mooie nacht.
Mohammedia, Marokko
Na 2 dagen en 2 nachten bereikten we het plaatsje
Mohammedia waar we door de politie verwelkomd werden. De beste man bekeek de
boot van binnen, wilde weten of we geweren hadden en neusde in vrijwel alle
kasten. Daarna moesten we het paspoort afgeven en onze bootpapieren. Het
paspoort konden we na een uur weer ophalen maar de bootpapieren kregen we pas
terug als we weer vertrokken. Aangezien ik al zoiets vermoed had heb ik ze van
de bootpapieren een kopie gegeven. Ze hebben het niet in de gaten gehad.
Bij de haven zou ook een zwembad zijn volgens de pilot. Helaas geen zwembad op het haventerrein gevonden en we voelden ons enigszins bedonderd.
Het bleek in Marokko Ramadan (vastentijd) te zijn. Alle terrassen en eetgelegenheden waren dicht tot na zonsopgang. Op de pier hadden en paar Marokaanse mannen ruzie. Ze sloegen er lekker op los en het kwam ons bekend voor. Ook in Nederland maken die gasten vaak ruzie. Er viel weinig te beleven en de volgende dag zijn we dan ook maar weer vertrokken. Op naar Casablanca. Volgens de pilot zou daar ook een jachthaven zijn en aangezien Casablanca een grote stad is dachten we daar maar eens te gaan kijken. Daar aangekomen mochten we de haven niet in. Het zou een commerciële haven zijn en gesloten voor jachten. Heel vreemd want op de website van een paar andere vertrekkers stond dat zij wel in die haven waren geweest. Dat mocht echter niet baten, wij mochten er niet in. We konden doorvaren naar El Jabida maar daar zouden we middennacht aankomen. En in het donker een vreemde haven invaren doen we liever niet. We hadden de pest erin en zijn doorgegaan naar de Canarische eilanden. Marokka heeft voor ons afgedaan. Jammer, maar het zij zo.
Bij de haven zou ook een zwembad zijn volgens de pilot. Helaas geen zwembad op het haventerrein gevonden en we voelden ons enigszins bedonderd.
Het bleek in Marokko Ramadan (vastentijd) te zijn. Alle terrassen en eetgelegenheden waren dicht tot na zonsopgang. Op de pier hadden en paar Marokaanse mannen ruzie. Ze sloegen er lekker op los en het kwam ons bekend voor. Ook in Nederland maken die gasten vaak ruzie. Er viel weinig te beleven en de volgende dag zijn we dan ook maar weer vertrokken. Op naar Casablanca. Volgens de pilot zou daar ook een jachthaven zijn en aangezien Casablanca een grote stad is dachten we daar maar eens te gaan kijken. Daar aangekomen mochten we de haven niet in. Het zou een commerciële haven zijn en gesloten voor jachten. Heel vreemd want op de website van een paar andere vertrekkers stond dat zij wel in die haven waren geweest. Dat mocht echter niet baten, wij mochten er niet in. We konden doorvaren naar El Jabida maar daar zouden we middennacht aankomen. En in het donker een vreemde haven invaren doen we liever niet. We hadden de pest erin en zijn doorgegaan naar de Canarische eilanden. Marokka heeft voor ons afgedaan. Jammer, maar het zij zo.
Maandag,
6 september 2010
Naar de Canarische eilanden
De Canarische eilanden zijn zo'n 400 mijl verder. Toen
we besloten door te varen hebben we eerst de gribfiles opgevraagd met de
SSB-zender. We zouden een noordenwind krijgen, tot 5 Beaufort. Onderweg blijkt
dat toch wat meer te zijn. We hebben het grootzeil gestreken, de kluiver
weggerold en voeren alleen nog op de fok.
Zondag
12 september 2010
Dinsdag,
21 september 2010
We zijn een paar dagen in de ankerbaai bij Isla Graciosa gebleven. Daarna doorgegaan naar Puerto de Marmoles op Lanzarote. Hier zouden we moeten inklaren maar we zijn 2 keer op het bureau geweest en er bleek niemand te zijn. Daarna hebben we het opgegeven. Dan maar niet. Puerto Marmoles is vies. Dit is geen toeristisch gedeelte van het eiland en dan ligt er overal plastic en glas. Men gooit hier alles wat ze niet nodig hebben van zich af. Iets verder was nog een ankerbaai, Arrecife. Dit was een mooiere plek met een klein stadje erbij. Ook hier weer een paar dagen geluierd. Water is hier echter niet te krijgen en na 3 weken maar weer eens een haven (Puerto Calero) opgezocht.
Voor 23 euro werden we hier ingeklaard via het havenkantoor,
werden onze landvasten keurig aangepakt en werden we geholpen met het
aanleggen, er is gratis water, electra en douches. De bolders op de steiger
waren van koper en prachtig gepoetst.
Nu liggen we aan de zuidkant van Lanzarote in een mooie
ankerbaai. We zien weer bootjes die we ook in de vorige ankerbaaien zagen en
het is leuk deze weer te zien. We komen allerlei nationaliteiten tegen, vooral
Engelsen, Duitsers, Fransen, Zweden en Noren. Nederlanders zien we nog nauwelijks
maar vermoedelijk zal dat bij Las Palmas wel veranderen. Daar vertrek op 25
november de ARC. De ARC bestaat uit een verzameling bootjes die gezamenlijk
richting het Caraïbisch gebied gaan. We weten dat een aantal Nederlandse
bootjes meegaan en die zullen zich in Las Palmas verzamelen.
Zaterdag,
2 oktober 2010
Vanaf Lanzarote doorgevaren naar Las Palmas op het
eiland Gran Canaria. Hier hebben we 6 dagen in de haven gelegen. Tijdens ons
eerste bezoek aan de wal in Las Palmas liepen we meteen Hanneke van de Pelagie
(ook vertrekkers) tegen het lijf. Onze maaltijd was meteen geregeld. We moesten
komen eten. Het werd een gezellige avond. Naast de Pelagie lag ook de catamaran
Salon uit Nederland. Deze waren wij ook al diverse malen tegen gekomen. Frits,
de eigenaar van de Salon, heeft mijn navigatieprogramma op mijn laptop weer aan
de praat gekregen. Ik miste alle details en die hebben we wel nodig.
Las Palmas is een knots grote haven. We gingen met de bijboot voor onze bezoekjes bij de Pelagie en de Salon want erheen lopen duurde minstens een half uur. Met de bijboot staken we gewoon over en waren we er in 5 minuten.
Las Palmas is een knots grote haven. We gingen met de bijboot voor onze bezoekjes bij de Pelagie en de Salon want erheen lopen duurde minstens een half uur. Met de bijboot staken we gewoon over en waren we er in 5 minuten.
Ook in Las Palmas weer veel boodschappen gehaald. Alle
ruimtes in de banken zijn nu vol en we moeten het straks wel een paar weken
kunnen uitzingen met al die voorraden. We hebben zoveel boodschappen gehaald
dat we zelfs een nieuwe boodschappenkar hebben gekregen op de verzamelde
punten. Mijn moeder (die is 86 jaar oud) wil niet met zo'n kar (met wieltjes
eronder) lopen want dat is voor oude mensen maar wij zijn er heel blij mee. We
slepen wat af met zo'n kar.
Nu liggen we aan de zuidkant van Gran Canaria in het
plaatsje Pasito Blanca, weer op het anker. Het is voor het eerst sinds maanden
slecht weer. Het regent maar ondanks de regen is het toch nog zo'n 25 graden.
Koud hebben we het niet maar regen verveeld gauw. Hopelijk is het vanmiddag of
morgen weer beter.
Woensdag,
6 oktober 2010
In Puerto de Morgan (Gran
Granaria) N27.49.00 W15.45.80
In de ankerbaai bij Pasito Blanco lagen we erg
onrustig. Het anker krabde. Met de hulp van onze hulpvaardige Noorse
buurman het anker verlegd maar ook dat hielp niet. Uiteindelijk een tweede
anker uitgegooid en dat werkte. We hadden al 2 onrustige nachten achter de rug
maar de derde ging een stuk beter. We konden weer rustig slapen. Toch de
volgende dag vertrokken, nu richting Puerto de Mogan. Dit is een prachtig
dorpje met een grote jachthaven , restaurantjes, winkeltjes en heel veel
bloemen. Henk kan het niet laten de bloemen te fotograferen. We
laten onze was verzorgen en liggen hier nu een paar dagen rustig te nietsen. Gaan
lekker uit eten, snorkelen, liggen aan het strand en luieren verder.
Het valt me op dat de jachthavens druk zijn met heel
veel buitenlanders. Er wordt echter nauwelijks gevaren. Er komen per dag zo’n 5
boten binnen en er gaan er ook bijna niet uit. Als men eenmaal ligt, dan ligt
men ook. Het is niet zoals in Nederland op het IJsselmeer. Daar is het een
komen en gaan maar hier is dat toch echt anders. Wij hebben die rust nog steeds
niet a hoewel we wel wat langer liggen dan vroeger. Maar na een paar dagen
hebben we het meestal toch wel gezien en gaan we weer verder.
Dinsdag
12 oktober 2010
Bij Puerto de Mogan konden we Tenerife al zien liggen.
Tenerife heeft de hoogste berg van heel Spanje, 3717 meter hoog, en deze berg
stak boven de wolken uit. Daar moesten we natuurlijk heen.
We hebben een pittige overtocht gehad naar Tenerife, 50
mijl vanaf Puerto de Mogan, hoog aan de wind.We hadden weer eens geen gribfiles
opgevraagd en eenmaal op weg stak er een fikse wind op. Daar moeten we wat
beter op gaan letten. Misschien leren we het nog eens en anders
worden we door schade en schande waarschijnlijk nog wel eens wijzer. Er kwam in
ieder geval veel water over het dek en de luiken bleken te
lekken. Dat gebeurde wel eens vaker als het heel hard regende maar
zout water was er nog nooit doorheen gekomen. Op Tenerife aangekomen is Henk
meteen met het onderhoud begonnen. Er bleken een paar o-ringen te ontbreken en
Henk begrijpt nog steeds niet dat het niet eerder gelekt heeft. Gelukkig lijkt
het probleem nu opgelost.
Tenerife is groener en minder stijl dan Gran Canaria.
Ik werd een beetje gedreprimeerd van die dorre omgeving maar hier is het dus
weer wat groener. Het zijn wel cactussen die het groen geven maar in mijn ogen
is dat beter dan alleen maar rotsen en zand.
We hebben het Zuidwalkrantje via de mail toegezonden
gekregen. Geweldig. Daar heeft de redactie weer een hoop werk aan gehad. Voor
ons is het heel leuk te lezen wat er allemaal in de vereniging gebeurd. Hopelijk
blijven ze dit doen. Wij zijn er hartstikke blij mee.
Op Tenerife een paar
plekjes aan gedaan. Er zijn niet zo heel veel goede ankerplekken en we liggen nu vaker in marina’s. Soms is dit heel
gezellig maar soms ook onrustig. Zo had onze zeer vriendelijke Duitse
buurvrouw iedere avond visite en zat tot diep in de nacht te babbelen en
lachen. Iets minder leuk voor de buurtjes maar dat vergat ze. Maar het kan ook
heel gezellig zijn en we hoeven ons niet druk te maken over een krabbend anker.
Zo heeft ieder voordeel weer een nadeel.
Donderdag,
21 oktober 2010
Na Tenerife doorgevaren naar San Sebastian op La
Gomera. Geen wind en op de motor. Gelukkig maar 20 mijl en dat is te doen. San
Sebestian is een grote en drukke haven. Hier komen we weer zo’n “ligger”
tegen. Een Hollander die al 3 jaar niet meer van zijn plek is afgekomen.
Maar hij lijkt er blij mee te zijn en dat geloven we dan maar. Onze Noorse
buurman van een eerdere ankerplek is weer onze buurman en het is heel
gezellig.
Hier, in San Sebastian hebben onze eerste, en hopelijk ook laatste, kakkerlakken aan boord gehad. De eerste kakkerlak had vleugels en voordat ik hem kon vermoorden was hij gelukkig alweer weg. De tweede en de derde zijn omgekomen. Men moet heel heel voorzichtig met kakkerlakken omgaan want als je ze verpletterd dan spreiden de vrouwtjeskakkerlakken hun eitjes meteen uit. Als je het niet goed doet ben je dus verder van huis. Sinds een week ben ik ze niet meer tegengekomen en ik neem aan dat ik het goed heb gedaan. Vanaf nu trekken we meteen onze schoenen uit als we aan boord komen en kijken alle boodschappen na op die beesten.
Hier, in San Sebastian hebben onze eerste, en hopelijk ook laatste, kakkerlakken aan boord gehad. De eerste kakkerlak had vleugels en voordat ik hem kon vermoorden was hij gelukkig alweer weg. De tweede en de derde zijn omgekomen. Men moet heel heel voorzichtig met kakkerlakken omgaan want als je ze verpletterd dan spreiden de vrouwtjeskakkerlakken hun eitjes meteen uit. Als je het niet goed doet ben je dus verder van huis. Sinds een week ben ik ze niet meer tegengekomen en ik neem aan dat ik het goed heb gedaan. Vanaf nu trekken we meteen onze schoenen uit als we aan boord komen en kijken alle boodschappen na op die beesten.
We weten nu alles over de bomen en planten die er groeien, weten waarom de ene steenlaag veel roder is dan de ander en hebben een hoop wijsheid opgedaan. En het was leuk. De wandeling werd besloten met een gezellige vegatarische maaltijd. Eenmaal weer op de boot waren we goed moe. Vanaf 9.30 tot 17.30 op pad geweest.
Inmiddels kan ik, behalve brood bakken, nu ook zelf
yochurt maken. Als we straks veel dagen op zee zitten hebben we in ieder
geval ’s morgens verse yochurt mits we niet vergeten drie eetlepels oude
yochurt over te houden. Yohurt maakt men van een heel klein bootje oude
yohurt en het hoeft niet eens in de koelkast. We leren steeds meer en dat
is leuk.
Zondag ,31 oktober 2010
We zijn vanuit Puerto de Vueltas terug gegaan naar San
Sebestian. De Pélagie zou daar aankomen en het leek ons leuk hen even te
zien. Ook de Blue Spirit lag in San Sebastian en we hebben met ons
allen er een gezellige avond van gemaakt. We zijn een paar dagen gebleven en
daarna verder gegaan naar Los Gigantos (op Tenerife).
Helaas was daar geen plek en daarom doorgegaan naar Marina
de Sur in Galletas, ook op Tenerife. Hier zijn we ons aan het voorbereiden op
de oversteek naar de Kaap Verdische eilanden, zo’n 800 mijl verder naar het
zuiden. De proviand is binnen en als morgen de wind goed is vertrekken we.
Vanmiddag nog even de gribfiles opvragen. We hebben er zin in weer een eindje
verder te gaan.
Zondag,
7 november 2010
We zijn uiteindelijk 2 dagen later dan gepland richting
de Kaapverdische Eilanden gegaan. De gribfiles kwamen niet door en de wind
gierde 2 dagen lang door het want. Dinsdag, 2 november 2010 lukte het eindelijk
goede gribfiles binnen te krijgen. Wel via de airmail, het programma van de
SSB-zender, en dan via een wifiverbinding in de haven. We wisten niet dat dat
kon maar onze Duitse buurvrouw deed dat ook zo. Ooit had ik daar een berichtje
over ontvangen maar nog niets mee gedaan. Na wat speurwerk de notitie toch weer
gevonden en aan het proberen gegaan. Ik ben niet zo'n computertechneut en ben
bang alles te verpesten maar het is me toch gelukt en de rest van de
programma's werken ook nog. Ik was weer even trots op mezelf.
Woensdagochtend was het prachtig weer en met een zacht
windje zeilden we richting het zuiden. Na zo'n uurtje of drie verdween het
laatste stukje Europa achter de horizon. Een beetje vreemd gevoel. Vermoedelijk
komen we hier de eerstkomende 3 jaren niet meer. Vanaf 7 uur 's avonds lopen we
nu wacht. Dan is het donker. 3 Uur op en 3 uur af (slapen). Zo hebben we beiden
2 x 3 uur wacht in het donker. We passen onze eetgewoonte aan en nemen de warme
maaltijd al rond 17.00 uur om niet met een hele volle maag naar bed te hoeven
gaan. De eerste nacht stond er weer een rommelige zee. De hele nacht was er
niets te zien behalve een prachtige sterrenhemel. Ik probeer tijdens mijn wacht
op de sterren te sturen. De Grote Beer en de Poolster staan achter mee. Daaruit
concludeer ik dat we richting het zuiden varen. De tweede dag heeft Henk voor
het eerst van deze reis en vis gevangen. Het was een kleintje maar hij smaakte
goed.
Het weer is tot nog toe goed geweest, de wind is goed,
meestal uit het noorden. We hebben op de dag de genaker op. 's Avonds halen we
de genaker weg want als in de nacht de wind aan zou gaan aantrekken hebben wij
geen zin om die lap (120 m2) binnen te halen. We hebben geen haast en dan gaat
het maar wat langzamer.
Zondag,
14 november 2010
6 Etmalen en 8 uur hebben we over de reis vanaf
Tenerife tot de Kaapverdische Eilanden gedaan. Het was een rustig tochtje. We
liggen nu op het eilandje Sal in een beschutte ankerbaai.
Dit is Afrika, een hele andere wereld. Vanaf de ankerbaai zien we een armoedig dorpje, verder is het eiland kaal met op de achtergrond een silhouet van een vulkaan. De mensen zijn hier erg zwart en gelukkig heel vriendelijk. Op de kade is het een drukte van belang.
Nu liggen we een weekje hier in de baai. We hebben onze (kopie)scheepspapieren in moeten leveren. Het is een goed gelukte kopie. Ook in Marokko namen ze hier genoegen mee. Dat lukt lang niet iedereen als ik dat zo om me heen hoor. Als we vertrekken dan krijgen we ze, na betaling van zo'n 7 euro, weer terug. Hier in de baai liggen boten met allerlei nationaliteiten en om 17.00 uur komen de zeilers naar een klein maar gezellig barretje op de wal voor het Happy hour. Wij hebben gas nodig om te koken en Carlos, een steunpunt van de Duitse zeilersorganisatie Trans Ocean, helpt ons. Morgen krijgen we een verloopnippel en kunnen we gas gaan halen bij het Shellstation. Carlos woont hier al 11 jaar, weet alles en helpt alle zeilers die hem wat vragen. Terug naar de boot hebben we even een paar vleesstokjes genomen van de barbeque. Misschien zijn we morgen ziek. Volgens de boekjes in ieder geval maar wij hebben het erop gewaagd. We zien wel.
Zaterdag, 20 november 2010
Lieve vrienden,
We hebben nauwelijks internetbereik hier op de Kaap Verden maar inmiddels hebben wij bij Hennie (een Hollander die hier al langer woont en ook een steunpunt is van de Trans Ocean) onze mailtjes kunnen lezen. Beantwoorden kost teveel tijd en dat kunnen we niet maken. We hopen binnenkort weer te kunnen reageren.
We hebben het eiland Sal weer achter ons gelaten en
zijn doorgegaan naar het eiland Sao Nicolau. Sao Nicolau ziet er heel anders
uit dan Sal. We kijken tegen hoge bergen aan met diepe kloven ertussen. De
ankerbaai is veel rustiger dan op Sal. Dat zal wel komen omdat hier niet in- of
uitgeklaard kan worden.
We klommen over bergkammen en liepen door diepe dalen
met piepkleine dorpjes en straatjes waar geen auto's of wat ook door konden,
behalve mensen, ezels, kippen en varkens. De dorpjes zo armzalig als wat en
onbegrijpelijk voor ons dat mensen zo nog leven. Op 700 meter hoogte staat
echter nog weer een schooltje. Huizen staan er nauwelijks maar er is wel een
schooltje. Hier hebben we de van vriendin Reinie gekregen pennen uitgedeeld. De
kindertjes waren er zielsblij mee. Daar ergens zullen dus ook mensen moeten
wonen maar waar is niet helemaal duidelijk. Het was een warme maar prachtige en
zware wandeling en iedereen was aan het einde van de dag helemaal kapot,
behalve Laura en de gids. We hadden dan ook een wandeling van 6 uur achter de
rug.
Vanaf Sao Nicolau zijn we doorgegaan naar Mindelo op
Sao Vincente om te kunnen uitklaren. Zowel Sao Vincente als het nabij gelegen
eiland Sao Antao hebben hoge bergen. De ankerplek bij Mindelo is rondom
omsloten door deze bergen en ligt er prachtig. Op Sao Vincente nog wat
boodschappen gehaald maar veel is er niet. Heel veel mini supermarktjes en
straatverkopers. De supermarktjes hebben alleen blikvoer en de straatverkopers
wat verse groente, fruit of vis. Verse manderijnen zijn er bijvoorbeeld niet
eens te krijgen. Ook hier zijn ze arm en dat blijkt wel uit de foto's die we op
de site hebben geplaatst of nog moeten plaatsen. Op zee kunnen we niet bij
internet en blijven de foto's even achterwege.
Omdat we zin hadden om over te steken naar de Carieb
hebben we meteen diesel en water getankt. Dat hadden we dan alvast en de
volgende dag waren we daar heel blij om. Zoals al eerder vermeld vertrok vanuit
Gran Canaria op 21 november 2010 een groep zeilers, de ARC met zo'n 250 stuks
boten, allemaal tegelijk naar de Carieb. Deze boten hebben helaas erg weinig
wind gehad en velen ervan zijn naar Mindelo gekomen voor en tankstop. Hun
diesel was op. Dat betekende dat er gemiddeld zo'n 5 à 6 boten lagen te wachten
voor de dieselpomp en dat duurde meestal heel erg lang.
Wij hadden bij de policia maritimo uitgeklaard voor
zondag, 28 november. Helaas stond de wind niet goed en daarom een dagje
gesmokkeld en maandag, 29 november aan de oversteek van 2080 mijlen naar
Martinique begonnen. De eerste 30 mijlen liepen we lekker maar daarna viel de
wind weg. Van pure ellende de motor gestart en net als de ARC-ers gedieseld (24
uur) richting de Carieb. Daarna kwam er gelukkig een klein zuchtje wind en met
de gennaker hebben we 3 dagen richting het westen gesukkeld. Nu is het 3
december, 22 uur en we hebben zonet de genaker weggetrokken. Inmiddels waait
het 5 á 6 beaufort en dan moet die lap, 120 m2, er echt af. Zeker in het donker
en er geen hand voor ogen te zien is. Deze wijsheid heeft vriend Theo ons
meegegeven tijdens zijn afscheidsspeech en daar houden we ons maar aan. We
varen nu met het grootzeil en de fok en lopen lekker. De boot hobbelt niet te
erg en we kunnen ook eindelijk een goede koers houden. Dit windje mag blijven
staan tot we er zijn. We hebben nu nog 1693 mijl te gaan en houden het erop dat
het moet lukken om voor de Kerst op de Carieb te zijn.
Maandag, 13 december 2010
De dagen rijgen zich aan elkaar. We maken iedere 2
dagen verse yoghurt en bakken om de 3 dagen een vers brood, lezen en vissen
wat. We vragen regelmatig gribfiles op en proberen via de SSB-zender contact te
krijgen met de Pelagie van Hanneke en Nils. Hiermee hebben we een frequentie
afgesproken waarop we met elkaar kunnen babbelen. Helaas lukt het niet. Wel
kunnen we de ARC volgen via een van hun frequenties.
Op deze manier weten we een beetje welke boten er om
ons heen zitten. De wind had er helaas geen zin in. De eerste week slechts een
afstand van 617 mijl afgelegd waarvan nog 54 uur gemoterd.
Maar na deze week komt de Noordoostpassaat die we nodig hebben er dan toch echt. De wind neemt toe, de kluiver is al weggerold, het fokje staat, we reven het grootzeil al snel een keer en na een halve dag zetten we nog een tweede rif. De golven grommen nu onder de boot door, schuimkoppen spuiten langs en over het dek heen. Mirus kreunt en zoekt zich een weg door de golven. Tante Bertha werkt als een paard maar laat het midden in de nacht even afweten. De pendule van de windvaan is losgeschoten. Alle hens aan dek, de boot moet stil gelegd worden wat niet gemakkelijk is met de wind en golven en Henk moet midden in de nacht de pendule weer bevestigen. Henk op de zwemtrap met reddingsvest aan en met lifeline, ik zelf op mijn buik op het achterdek om de pendule omhoog te houden. Dan lukt het Henk gelukkig om de pendule weer te krijgen op de plek waar hij hoort te zitten. Het was een hachelijke onderneming in de het donker en met de golven. Gelukkig hebben we het weer gered en tante Bertha werkt weer zoals altijd. Inmiddels hebben we een 24-uurs record behaald. Afgelegde afstand 177 mijl in 24 uur tijd. Dat is beter dan de 60 mijlen van de eerste paar dagen.
Maar na deze week komt de Noordoostpassaat die we nodig hebben er dan toch echt. De wind neemt toe, de kluiver is al weggerold, het fokje staat, we reven het grootzeil al snel een keer en na een halve dag zetten we nog een tweede rif. De golven grommen nu onder de boot door, schuimkoppen spuiten langs en over het dek heen. Mirus kreunt en zoekt zich een weg door de golven. Tante Bertha werkt als een paard maar laat het midden in de nacht even afweten. De pendule van de windvaan is losgeschoten. Alle hens aan dek, de boot moet stil gelegd worden wat niet gemakkelijk is met de wind en golven en Henk moet midden in de nacht de pendule weer bevestigen. Henk op de zwemtrap met reddingsvest aan en met lifeline, ik zelf op mijn buik op het achterdek om de pendule omhoog te houden. Dan lukt het Henk gelukkig om de pendule weer te krijgen op de plek waar hij hoort te zitten. Het was een hachelijke onderneming in de het donker en met de golven. Gelukkig hebben we het weer gered en tante Bertha werkt weer zoals altijd. Inmiddels hebben we een 24-uurs record behaald. Afgelegde afstand 177 mijl in 24 uur tijd. Dat is beter dan de 60 mijlen van de eerste paar dagen.
Inmiddels zijn we over de helft, de boot spuit nog steeds door de golven. Na 5 dagen is de zee wel wat rustiger geworden. Nu is het weer nacht en de wind trekt weer aan. We hebben inmiddels 1500 mijl afgelegd en schieten lekker op. Volgend weekend hopen we bij Martinique te liggen en zijn dus ruim voor de Kerst op de Carieb. Ik zie dat al helemaal voor me. Ik krijg water in mijn mond bij de gedachte aan verse fruit, groente etc. De maaltijden uit de bank ben ik helemaal zat. Vers is en blijft echter lekkerder. Vanmiddag ving Henk nog een dikke vis maar toen de vis aan boord werd getrokken wist hij nog te ontsnappen. Diepe teleurstelling want het leek een lekkere. Het beestje zal zelf wel erg blij geweest zijn. Morgen maar weer opnieuw proberen.
Zondag ,19 december 2010
We zijn in het Caribisch gebied, in Le Marin op
Martinique. We hebben zo’n 19 etmalen op de Atlantische Oceaan
doorgebracht. De eerste week weinig wind, de tweede week heel veel wind
en de laatste week van alles. Soms geen, soms een lichte bries en soms, vooral
in squalls, veel wind.
 |
Nu liggen we op Martinique in de baai bij Le Marin.
We zijn ’s morgens om 04.00 uur binnen gelopen, het was nog donker maar
de maan scheen. Diamond Rock, een rotseilandje hier in zee, zagen
wij aan stuurboord liggen voordat we de baai in draaiden. Met ons
navigatieprogramma op de computer was het goed te doen. Eenmaal binnen op de
ankerplek was het wat lastiger. Héél veel boten, zonder verlichting op hun
eigen anker, maar we hebben een plekje gevonden. Ook is hier een hele
grote jachthaven. We kijken onze ogen uit. Er ligt van alles. De heuvels
om ons heen zijn prachtig groen en op de kant staan palmbomen te wuiven. Het
ziet er uit zoals ik me dat had voorgesteld, Caribisch.
Martinique is nog een Frans eiland en het betaalmiddel
is de euro. Doordat Frankrijk dit eiland zwaar subsidieert zijn de boodschappen
hier goedkoop. We zijn dus weer heel druk van van alles en nog wat in te
slaan. Én ze hebben lekkere dingen, daar droomde ik al een paar dagen
van. Ook kunnen we hier bellen tegen het Europese tarief, bellen naar
Nederland € 0,51 per minuut, gebeld worden € 0,31. Dat valt dus nog wel
mee.
Maandag ,27 december 2010
We hebben Martinique weer achter ons gelaten. Lekker
een weekje uitgerust en nu doorgegaan naar St. Lucia. Rodney Bay is de
aanloopplek van de ARC met een grote haven erbij. Wij lagen in de baai op ons
eigen anker. In de haven lagen nog wat ARC-zeilers uit Nederland. Onderweg naar
de Carieb hoorden wij deze mensen veel over de SSB-zender. Even gebabbeld. Veel
van hen waren ook op de vertrekkersdagen. Het was Kerst en er viel niet
veel te beleven. Kerst is eigenlijk, net als Sinterklaas, ongemerkt aan ons
voorbij gegaan. In Rodney Bay had 200 jaar geleden de Britse vloot
haar hoofdkwartier. St. Lucia is een van de eilanden die als
pingpongballen overgingen in Franse en Engelse handen en weer terug.
2e Kerstdag doorgegaan naar Marigot Bay.
De Britse vloot heeft zich in deze baai zo succesvol
verborgen achter een palmbos dat de achtervolgende Fransen er gewoon voorbij
zeilden. We kunnen ons er wat van voorstellen. In ieder geval een
mooi ankerbaaitje. Hier blijven we weer een poosje liggen. We moeten ons
onderwaterschip schoon maken en het is er een mooie plek voor. Onderweg naar de
Carieb zijn er heel veel mossels onderaan gegroeid en die nemen de snelheid van
de boot weg. We moeten dus aan het werk.
2011 komt eraan
Wij wensen alle onze familieleden, vrienden, collega’s,
volgers en alle overige bekenden een heel gelukkig Nieuwjaar. Wij hebben
al heel veel Kerstgroeten en Nieuwjaarwensen via de mail en sms
ontvangen en het is ondoenlijk iedereen terug te mailen en smsberichtjes terug
te sturen. Daarom doen wij het via de site.
Zaterdag
,1 januari 2011
Vanuit Marigot Bay vertrokken naar Soufriere (St.
Lucia). Daar liggen ook de Flying Swan en Pelagie, die we al kennen. Leuk hen
weer tegen te komen. We hebben weer een nieuwe manier van ankeren. Het
vooranker uit en de kont van de boot naar het strand. Bootjongens pakken een
lijn (40 meter) aan en leggen de boot vast aan een palmboom. Dat kost
natuurlijk wel wat geld maar die jongens moeten ook ergens van leven.
De volgende dag, samen met Pelagie, richting St. Vincent. In Wallilabou moeten
we inklaren. We liggen weer met de kont naar het strand en tegen de avond is
het hier hartstikke druk. Behalve een hotel en het inklaringsburo is hier
verder weinig. Een paar hutjes en de filmset van de film `Pirates of the
Caribbean` en daar houdt het mee op. We gaan met de bijboot naar de kant, een
hele toer. We zijn ontzettend blij met onze waterdichte tassen want we worden
door de branding het strand op gesmeten. Als we ingeklaard zijn en weer terug
gaan worden we helemaal nat. De kant loopt steil af maar met behulp van een
zwarte inwoner lukt het dan toch om weer terug te komen. De volgende dag weer
door. Onze boot wordt ´s morgens weer los gemaakt door een zwarte man. Tegen
betaling van een paar Caribische dollars en een pakje macaroni doet hij dat
voor ons en hoeven we gelukkig niet opnieuw naar de kant met onze bijboot.
Het is nu 1 januari en we liggen in Blue Lagoon. Dit is
een mooie lagune. Aan de ene kant strand met palmbomen, aan de andere zijde
wordt de lagune beschermd door een rif. De jaarwisseling stelde hier niet veel
voor maar wij hebben ons vermaakt. Vandaag regent het de hele ochtend en het
waait hard. Nu knapt het weer op
Zaterdag,
8 januari 2011
We hebben St. Vincent weer achter ons gelaten en zijn
verder gevaren naar Bequia. Daar hebben we enkele dagen in Admirality Bay
gelegen.
Een grote baai met wel zo'n 500 scheepjes. Erg druk maar wel gezellig. Het hierbij gelegen stadje was nogal toeristisch maar dat hebben we in geen tijden meer gezien en was een welkome afwisseling. Na deze drukte doorgegaan naar Friendship Bay, aan de zuidkant van Bequia, slechts 6 mijl varen. Hier lagen maar 5 scheepjes voor anker. Ook in het hierbij gelegen resort was geen kip te zien. Hopelijk komt dat door het laagseizoen. Zoniet, dan kunnen ze dit resort binnenkort wel vergeten.
Een grote baai met wel zo'n 500 scheepjes. Erg druk maar wel gezellig. Het hierbij gelegen stadje was nogal toeristisch maar dat hebben we in geen tijden meer gezien en was een welkome afwisseling. Na deze drukte doorgegaan naar Friendship Bay, aan de zuidkant van Bequia, slechts 6 mijl varen. Hier lagen maar 5 scheepjes voor anker. Ook in het hierbij gelegen resort was geen kip te zien. Hopelijk komt dat door het laagseizoen. Zoniet, dan kunnen ze dit resort binnenkort wel vergeten.
De eilanden liggen hier als een lint verspreidt in de zee. We komen eilanden tegen waarvan we nog nooit gehoord hebben. Al die eilanden bezoeken is niet mogelijk. Dan zijn we nog heel lang bezig.
Vanaf Bequia vertrokken naar Canouan. Daar lagen we 2 nachten geleden in de baai op ons anker. En toen gebeurde het. Meestal halen we het motertje van de bijboot af en leggen de bijboot, vastgesjord, aan dek. Deze keer niet en in de nacht kwam er een regenbui en heel veel wind over. Er lagen een paar boten erg dicht in de buurt en dus zat Henk te kijken of alles wel goed ging. En dat ging niet. De bijboot sloeg over de kop, zitbankje eruit en dat is niet goed. Bootje alsnog aan boord getrokken. Het zitbankje bleek de volgende ochtend aan het strand aangespoeld te zijn maar het motertje, die na de kanteling nog wel aan het bootje vast zat, was de volgende dag niet meer aan de praat te krijgen. Jammer, het was wel een oud dingetje maar we waren eraan gehecht en moeten nu op zoek naar een nieuwe en voorlopig roeien.
Dinsdag, 18 januari 2011
Het was een heerlijke barbeque op Tabaco Cays. Gegrilde
kreeft, tonijn, bananen, tropisch fruit. Er was genoeg, het was erg lekker en
gezellig. Omdat daar niemand woont is het 's avonds hartstikke donker en
daardoor viel het niet mee de boot terug te vinden ondanks het feit dat hij
niet ver weg lag. Vanaf nu doen we 's avonds het van Jan Geurts gekregen noodlampje
aan als we van boord gaan. Dat werkt. Het knipperlicht geeft duidelijk aan waar
onze boot is.
De volgende dag doorgegaan naar Union Island. Hier moesten we heen om uit te klaren en op zoek naar een nieuw motortje. De baai bij Union Island was net zo iets als bij Tabago Cays. Achter een rif in volle zee. Aangezien er erg veel wind stond viel het niet mee om roeiend de kant te bereiken waar helaas geen motortje te vinden was. Het hierbij behorende dorpje bestond, net als op alle andere eilanden, uit vele kleine winkeltjes en fruitkraampjes. Dat de mensen hiervan kunnen leven is ons een raadsel. De huizen zijn kleurig maar zien er vervallen uit. De inwoners zijn weer erg zwart maar vriendelijk. Terug naar de boot heeft een engelse zeiler onze bijboot gesleept. We kwamen roeiend niet tegen de wind en stroom in. Verder blijven we ons verbazen over het in- en uitklaren. Papieren invullen met een carbonpapiertje er tussen, een stempeltje en krabbeltje in het paspoort, wat geld innen en daar zijn heel veel mensen druk mee.
Na een paar dagen in de baai te hebben gelegen, er was veel te veel wind om met de bijboot naar de klant te gaan, zijn we doorgevaren naar St. Georges op Grenada. De ankerbaai aldaar was er niet meer, hier heeft men een grote marina neergelegd. Heel jammer want een ankerbaai is én goedkoper (daar betalen we niets) en mooier. Toch maar aangelegd in de marina want hier zou misschien een nieuw motortje gekocht kunnen worden. Ook de Pelagie van Hanneke en Nils lag er. Gezellig weer bijgebabbeld. Ook Frits en Marleen van de Salon kwamen nog langs. Die lagen in Prickley Bay voor anker. Zo komen we steeds weer bekenden tegen die we eerder op onze reis ontmoet hebben. Erg leuk.
Tot mijn grote vreugde was hier gelukkig een klein motortje te koop en kunnen we weer lekker op ons eigen anker in de vele baaitjes hier liggen. We zijn vervolgens doorgegaan naar Prickley Bay en vanuit hier kunnen we het eiland gaan verkennen. Voor een paar E.C.dollars kunnen we hier een taxibusje nemen naar St. Georges om vervolgens weer een andere richting uit te gaan. Deze busjes zitten meestal vol met allerlei mensen. Een keer zat ik naast en man die 20 jonge kuikens in een doos op zijn schoot meenam. We zien de vreemdste dingen en mensen in deze busjes.
Zaterdag, 29 januari 2011
Na een lange week zijn we op pad gegaan naar
Trinidad. Trinidad ligt 90 mijl varen verder naar het zuiden. Om daar met
licht aan te komen moesten we een nachtje doorsteken. Laat in de middag
vertrokken en rond tien uur in de ochtend waren we er. Bij de noordkust van
Trinidad werden we verwelkomt door een 10-tal pelikanen.
Eenmaal in Chaguaramas eerst weer de
douaneformaliteiten afwerken. Wat een ellende. Maar we ontkomen er niet aan, we
blijven vriendelijk want ze laten je anders misschien nog langer wachten.
Daarna de boot aan een mooring gelegd. Meteen werd door medezeilers allerlei
informatie aangeboden. Zo is hier ’s morgens om 8.00 uur een netje op de
marifoon. Alle belangrijke dingen zoals het weerbericht, evenementen,
hulp, etc. wordt daar gemeld. Heel handig.
Wij hebben heel veel aangroei aan het schip. We moeten
steeds onder water om dat weg te halen. We zijn daarom nu het water uit om
nieuwe antifouling aan te brengen. Deze is voor tropisch water en we
hopen dat dat beter werkt dan ons Europese spul. Op deze plek zijn
allerlei bedrijven die gespecialiseerd zijn op de watersport en met name
zeilboten. Iedereen gaat hier vrijwel het water uit en het is een gezellige
boel aan de kant. Onze rolfok loopt niet lekker. Ook daar wordt nu naar gekeken
en inmiddels zijn er onderdelen in bestelling. Het is momenteel erg
onstabiel weer, het regent veelvuldig en het is ook eigenlijk te warm om
te werken. We nemen er daarom onze tijd voor en doen rustig aan.
We zijn inmiddels een week verder. Ik dacht niets te
kunnen schrijven tot we een sms ontvingen van Bas van Dijk. Bas wil graag
weten hoe het hier, op de kant en aan het werk, er aan toe gaat en heb ik
nu wel wat te schrijven.
Sommige dingen gaan zoals bij ons in Nederland, sommige
dingen niet. We zijn met een prachtige botenlift uit het water gehaald. Deze
liften zie je in Nederland ook wel bij grote havens. Meestal vind ik het
vreselijk eng om het water uit te gaan maar dit viel reusachtig mee.
Om ons heen staan allerlei schragen en liggen planken.
Met de schragen en planken kunnen we onze eigen steiger bouwen.
Hier wordt niet gelet op arbo-voorwaarden wat heel prettig is. Ook gebruiken we
een schraag om de ankerketting op te rangschikken. Deze moest
opnieuw gemerkt worden want de verf voor de 10, 20 en 30 meter was zo goed als
verdwenen. Eenmaal uit het water kwamen heel veel lokale mensen vragen of
ze ons konden helpen. Aangezien overal staat dat je er dan beter zelf bij kunt
blijven maken we van hun diensten geen gebruik en doen het zelf. De
winkel van Budget Marine (zoiets als George Kniest in Muiderand) is op
500 meter afstand. Daar verkopen ze milieu vriendelijke en niet
milieuvriendelijke antifoulling. Wij hebben de laatste genomen. Hierin zit 40%
koper. Dat schijnt goed te zijn voor ons onderwaterschip en we smeren het
op, tussen de regenbuien door . Het regent momenteel veel (ondanks dat het
het droge seizoen zou moeten zijn) maar na een regenbui is alles zo weer
droog. Bovendien kunnen we inmiddels al aan de lucht zien wanneer het gaat
regenen. We worden kenners.
Na een werkdag, we zijn ondanks de regen best druk,
kunnen we ons douchen in de wasruimte. Het is koud water maar dat is dankzij de
warmte beslist niet erg. Er is slechts één warm water douche maar die is druk.
We houden niet van wachten en douchen dus lekker koud. Verder is alles bij de
hand. Een ruimte om de was te doen met drie wasmachines en 3 drogers,
toiletten, minisupermarkt en een werkplaats voor de booteigenaren met
bankschroef etc. Allerlei bedrijven die gespecialiseerd zijn in de
watersport staan op het terrein.
Op 30 meter afstand staat
een rotitent en buiten het terrein staan ook diverse stalletjes met eten.
Volgens de boekjes is dat helemaal fout om dat te eten maar wij kunnen
inmiddels zeggen dat het heel goed bevalt. We koken zelf nauwelijks want voor
die paar centen en dat eten zouden we wel gek zijn. Er zijn hier in
zo’n 10 verschillende terreinen waar in totaal meer dan 1000 boten
kunnen worden geplaatst. Is het gewenste product of bedrijf niet op ons terrein
dan ga je even naar de buren of verder. Ergens is het wel te koop.
Voor de vis- en motorboten is hier een stelling
gemaakt met 4 etages. Heeft men zijn bootje nodig dan wordt deze met een
heftruck uit de stelling gehaald en ligt binnen 5 minuten in het water. Zodra
ze weer terug zijn gaat de boot weer de stelling in. Dit bespaart een hoop
ruimte in het water.
Ook is het mogelijk je schip hier opnieuw te laten
spuiten. Het verven (spuiten) wordt gewoon in de buitenlucht gedaan. Een paar
stukken plastic erom heen ter bescherming van de buurboten, een paar droge uren
(wat op dit moment niet zo lukt) en de boten zien er weer als nieuw uit.
We zijn zelf nu zo goed als klaar maar wachten
nog op de onderdelen voor de voorstag. Deze zijn besteld en komen hopelijk deze
week en anders begin volgende week.
Dag en nacht loopt hier op het terrein bewaking rond. Trinidad staat bekend om zijn criminaliteit. Daarom worden de havens bewaakt. Dag en nacht. Ook is het beter ´s avonds niet op pad te gaan. Ook niet met taxi. Wij zorgen daarom dat we voor donker weer binnen het terrein zijn. We zoeken de problemen liever niet op.
Dag en nacht loopt hier op het terrein bewaking rond. Trinidad staat bekend om zijn criminaliteit. Daarom worden de havens bewaakt. Dag en nacht. Ook is het beter ´s avonds niet op pad te gaan. Ook niet met taxi. Wij zorgen daarom dat we voor donker weer binnen het terrein zijn. We zoeken de problemen liever niet op.
Zaterdag
12, februari 2011
De onderdelen voor de rolfok laten op zich wachten. De
communicatie tussen Fedex (de vrachtvervoeder) en Bamar (hier komen de
onderdelen vandaan) in Italië loopt niet lekker maar de spullen zijn
inmiddels verzonden en komen aanstaande maandag of dinsdag aan. Wij kunnen
daarom niet verder en liggen in afwachting van de spullen nog steeds op de
kant.
Enige dagen geleden hebben we hier een kleine
aardbeving gehad. Alle boten stonden op de bokken te trillen. Het duurde
slechts een 15-tal seconden maar het was een vreemde gewaarwording.
Overigens brak er nergens paniek uit en dit blijkt vaker te gebeuren. Wij maken
ons er maar niet druk om.
Op de terugweg langs een soort hamburgertentje gegaan, een
plek waar we zelf nooit terecht gekomen zouden zijn. De hamburgers waren
hier een stuk van een gebakken haaitje, backed
shark (jonge hamerhaaitjes). Na het broodje hamerhaai en een pot bier verder
en om 8 uur ’s avonds werden we weer voor de poort van ons
terrein gedropt. Het was een bijzondere belevenis en erg grappig.
Zowel mensen uit Trindad zelf als toeristen zoals wij deden
mee.
De volgende dag weer met Peter en Trudy van de Aquilla
uit Willemstad (Curacao) met een huurauto op pad gegaan. Peter wilde wel
rijden (wij doen doet liever niet als we links moeten rijden zoals hier
in de Carieb vaak het geval is) en we zijn naar het zuiden afgezakt. Dat
stelde niet veel voor en na San Fernando bezocht te hebben besloten we weer
terug te gaan. Helaas, een taxichaffeur had erg haast en zag ons niet
tijdig. De taxi schoot met de voorpunt in de achterkant van onze auto.
Probeempje, maar Peter bewaarde zijn rust. Wij namen foto´s van het ongeluk en zijn
daarna met de taxichaffeur na de politie gegaan. Ik had nogal last van mijn nek
maar gelukkig viel dat de volgende ochtend mee. Zo zie je
maar, een ongeluk zit in een klein hoekje.
We hebben ons reisje niet laten vergallen door dit akkefietje en na een heerlijke luch zijn we verder gegaan naar de tempel in de zee. Deze tempel is gebouwd door Siewdas Badhu. Voor 1950 was het Hindoeïsche niet toegestaan in Trinidad en deze man bouwde zijn eigen tempel in de zee. Het werd afgebroken, Siewdas Badhuj ging een poosje achter de tralies maar uiteindelijk heeft hij zijn tempel in de zee mogen bouwen.
We hebben ons reisje niet laten vergallen door dit akkefietje en na een heerlijke luch zijn we verder gegaan naar de tempel in de zee. Deze tempel is gebouwd door Siewdas Badhu. Voor 1950 was het Hindoeïsche niet toegestaan in Trinidad en deze man bouwde zijn eigen tempel in de zee. Het werd afgebroken, Siewdas Badhuj ging een poosje achter de tralies maar uiteindelijk heeft hij zijn tempel in de zee mogen bouwen.
We hebben inmiddels diverse wandelingen hier gemaakt en
het winkelcentrum in het dorp iets verder bezocht. Dit was heerlijk, een soort
Schiphol. Aircondition, leuke winkels zoals wij dat kennen en niet die
3e wereldwinkels. Twee nieuwe hoeden gekocht en een paar sandalen.
Zulke dingen ga je missen en dan is het heel fijn eens lekker lux te kunnen
winkelen. Bovendien zijn de prijzen ook nog leuk.
Gisteren naar het Asa Wright Nature Center geweest met
een georganiseerde trip. Vroeg vertrokken, onderweg weer een lokale lekkernij
gekregen (doubles) en weer een prachtige tocht door de bergen. In het
natuurcentrum hebben we prachtige vogels gezien.Voor het eerst zagen we
kolibries. Ik had er wel een hele dag kunnen doorbrengen maar we moesten
ook nog naar een moeras om naar de Scarlet Ibus te kijken. Dat laatste is
een beetje in het water gevallen. Het stortregende, de lucht was erg donker
maar we hebben ze gezien. Het was weer een geslaagde trip.
Woensdag
,16 februari 2011
We zijn weer bijna een week verder. In deze week bijna
mijn been gebroken. De wegen hier zijn net iets anders dan in Nederland. Er zat
een dikke buis in de weg waar mijn voet precies in paste. Helaas heb ik dat
uitgeprobeerd met het gevolg dat ik 2 dagen niet heb kunnen lopen en nu nog
steeds pijn heb. Gelukkig, onze medezeilers van de Abel (huisartsen) hebben
advies gegeven en als het niet ontsteekt dan ben ik er maar 3 weken mee
zoet. Maar ik kan weer lopen en vermoedelijk over een paar dagen ook weer
zeilen.
Ondanks dat toch nog gisteravond een paar Pan bands bewonderd en aangehoord. Heel druk, veel lawaai maar het heeft wel wat. Morgen gaan we in ieder geval weer het water in. Gelukkig, op de kant beviel niet goed. We hebben weer zin om verder te trekken.
Dinsdag
22, februari 2011
Drie volle weken hebben we in Chaguaramas op Trinidad
doorgebracht. Doordat we hier lange tijd lagen hebben we weer veel zeilers
ontmoet die we al kenden maar ook weer veel nieuwe contacten gelegd. Velen van
deze zeilers gaan terug omhoog, richting St. Maarten en deze zullen we
vermoedelijk niet meer terug zien. Trudy en Peter van de Aquila uit Willemstad
(Curacao) misschien nog wel en ook Dirk en Linda van de Jade komen misschien
naar Curacao. Van alle anderen hebben we afscheid moeten nemen. Jammer, maar
het hoort erbij. Het was een gezellige tijd.
Hoewel mijn been nog lang niet genezen is zijn we wel
vertrokken. Ik kon weer lopen en we wilden weer verder. We hadden lang genoeg
stil gelegen. We hebben besloten het vaste land van Venezuela links te laten
liggen. We hebben veel piratenverhalen hierover gehoord en zoeken geen
problemen. Ook over Isla Margarita hoorden we geen goede verhalen. Geadviseerd
wordt om eerst richting Grenada te varen en dan eventueel de buiteneilanden van
Venezuela te bezoeken. Omdat we te lang in Trinidad zijn gebleven hebben wij
besloten in een keer door te steken naar Bonaire, 400 mijl verder.
Op dit eiland is een garnizoen van de kustwacht gestationeerd en hier konden we probleemloos overnachten. Helemaal alleen in een prachtig baaitje én met de boot van de kustwacht op het strand, hebben we deze windstille nacht achter ons anker doorgebracht om de volgende dag weer verder naar het westen te varen. De wind liet ons in eerste instantie weer in de steek maar in de middag trok hij gelukkig aan. We konden onze zeilen uitbomen en vlogen als een witte vogel over het water. Een groep buitelende en springende dolfijnen zwom lange tijd om ons heen.
Inmiddels hebben we zeil geminderd. We liggen nog 30
mijl vanaf Bonaire en het is nacht. We willen met daglicht aankomen en moeten
vaart minderen. Met een snelheid van 5 knopen op onze fok lopen we nog redelijk
door. Vermoedelijk zijn we hier vroeg in de ochtend.
Zondag,
27 februari 2011
We zijn al 5 dagen op Bonaire. Bonaire is duur. Alle
levensmiddelen zijn eens zo duur als in Nederland. Ze hebben hier zelf niets en
moeten alles importeren. Op donderdag komt een vliegtuig van Arke Fly voorraden
brengen. 's Woensdag zijn veel schappen in de winkels leeg omdat de voorraden
op zijn. Dit hadden we niet verwacht. Gelukkig hebben we zelf nog voorraad en
we hebben niet veel nodig. Ook internet is peperduur en daarom verzend ik mijn
verslag maar weer eens met de SSB-zender. Dat kost niets.
We liggen aan een mooring voor het stadje Kralendijk. De moorings zijn hier neergelegd om het koraal te sparen. Bonaire is een duikparadijs en ze zijn zuinig met het koraal. Vanwege de verwonding aan mijn been mag ik niet zwemmen, snorkelen of duiken wat nu toch wel jammer is. Kralendijk is heel Hollands. Men spreekt vaak nederlands, er zijn veel nederlandse producten te vinden en ze verkopen zelfs klompjes. Hoe verzinnen ze het.
Het Pekelmeer is een langwerpig, smal zoutwatermeer
waar zout wordt gewonnen. Langs dit meer staan nog slavenhutjes die ons
aan vroegere tijden doen denken. Deze hutjes dienden doordeweeks als onderdak
voor de slaven die vanuit Rincón naar deze zoutpannen kwamen lopen en hier
verder de hele week bleven om te werken. De wandeling van Rincón naar de
zoutpannen nam 7 uur in beslag.
In de baai hier voor Kralendijk is het weer gezellig. We hebben de Tin Hau ontmoet met Jack die in zijn eentje de wereld rond vaart. Soms heeft hij opstappers erbij en gelukkig is nu zijn vriendin er een poosje. Ook SY Mariele ligt hier in Kralendijk en tijdens het happy hour om 17.00 uur worden allerlei wetenswaardigheden uitgewisseld. Het is vaak al gauw later dan de bedoeling is. Laura Dekker heeft ons weer ingehaald en ligt ook in de buurt. We heben gezellig bijgebabbeld en nu is Laura even terug naar Nederland. Moet dingen op de Hiswa doen. Na de Hiswa komt ze weer terug en vaart dan verder richting Panama. Wij gaan in ieder geval eerst nog naar Curacao. Daar krijgen we visite en hopelijk kunnen we daar ook nog even wat (minder dure) voorraden inslaan.
In de baai hier voor Kralendijk is het weer gezellig. We hebben de Tin Hau ontmoet met Jack die in zijn eentje de wereld rond vaart. Soms heeft hij opstappers erbij en gelukkig is nu zijn vriendin er een poosje. Ook SY Mariele ligt hier in Kralendijk en tijdens het happy hour om 17.00 uur worden allerlei wetenswaardigheden uitgewisseld. Het is vaak al gauw later dan de bedoeling is. Laura Dekker heeft ons weer ingehaald en ligt ook in de buurt. We heben gezellig bijgebabbeld en nu is Laura even terug naar Nederland. Moet dingen op de Hiswa doen. Na de Hiswa komt ze weer terug en vaart dan verder richting Panama. Wij gaan in ieder geval eerst nog naar Curacao. Daar krijgen we visite en hopelijk kunnen we daar ook nog even wat (minder dure) voorraden inslaan.
Maandag,
7 maart 2011
In een dagtochtje van Bonaire naar Curacao gevaren. We
liggen op het Spaanse Water, een grote lagune waar heel veel boten op hun eigen
anker liggen. Veel van deze boten worden bewoond door zeilers die hier al jaren
wonen en vermoedelijk nooit meer weg komen. Internet is hier goed geregeld en
op de cruiserssite staat alle nuttige informatie die we nodig hebben. Aangevuld
met alle goede raadgevingen van de “liggers” komen we een heel eind.
We liggen hier alweer een paar dagen en zijn
verschrikkelijk druk. Het Spaanse Water is verder van Willemstad af dan we
dachten. Daar moeten we met de bus heen. Ook voor de boodschappen moeten we met
de bus. Dit is geregeld, de bus van de supermarkt komt iedere dag om 10.00 uur
langs de haven waar onze bijboot kan liggen. Deze brengt ons naar de supermarkt
en een uur later gaat hij weer terug. Maar alles bij elkaar zijn we er toch wel
heel lang mee bezig.
Jantine de Wildt, Nijkerkse en Jantine werkte vroeger
in onze kantine in de jachthaven, woont hier en brengt ons een bezoekje.
Heel gezellig Jantine weer eens te zien.
Onze ankerlier werkte niet meer zo als wij dat graag
willen. Henk is samen met Kees aan het prutsen gegaan en inmiddels is de hele
lier nagekeken, schoongemaakt, ingespoten met WD 40 (een wondermiddel) en de
koolborstels nagekeken. Gelukkig lijkt het erop dat de lier het weer gaat doen.
Voorlopig liggen
we hier nog. Zaterdag krijgen we bezoek vanuit Nederland.
Dinsdag,
22 maart 2011
Vriend en vriendin, Ton van de Kraats en Maaike van de
Kamp zijn een weekje op bezoek geweest. We hebben het eiland verkent
met een huurautootje. In het Christoffelpark, een natuurpark, moesten we de
auto zowat omhoog duwen. Gelukkig kreeg Henk het rijgedrag van het autootje
door en zijn we toch de bergen op gekomen. Het natuurpark was mooi en de
spuitgaten aan de noordzijde van het eiland waren echt spectaculair. Hier
stroomt het water met geweld de inhammen binnen en het is een prachtig gezicht.
Verder lekker met ze gesnorkeld, gedoken en gewoon lekkere gezellige dingen
gedaan. Het was een gezellige week zo saampjes.
Ook vriend en vriendin Marjon
en Niek Visscher zijn nog een dagje langs gekomen. Niek moest even
werken in Willemstad. Ook samen met Marjon (en later Niek) er
een gezellige dag van gemaakt.
Nu zijn we weer alleen. Henk installeert een nieuw
zonnepaneel. We hebben iets te weinig stroom als er geen wind is en we hopen
het hiermee te verhelpen. Zelf doe ik vandaag maar alle administratieve klusjes
die nog lagen. Wij werken dus af en toe ook wel eens. In de loop van
de week denken we richting Panama te gaan als de weerberichten goed
zijn.
Woensdag,
30 maart 2011
Zondag, 27 maart 2011 hebben we we Curacao verlaten.
Alle klusjes waren geklaard en we waren weer uitgerust. Vrijdags al uitgeklaard
voor de zaterdag maar in verband met de harde wind hebben we nog een dagje
gesmokkeld en zijn de volgende dag pas vertrokken.
Ook zondag nog harde wind maar op zee viel het mee.
Alleen de fok uit en de wind in de rug was goed te doen. Een school dolfijnen
begeleidt ons als Curacao uit het zicht verdwijnt. Wel kregen we steeds hogere
zeeën, de wind werd krachtiger en het zeil stond strak. We blijven ver van de
oostkust van Aruba in het diepe water. Hier zijn de golven minder hoog en
langer. We moeten ongeveer 700 mijl naar Panama een hebben nog een stukje voor
de boeg.
Maandag nam de wind een beetje af maar het bleef
onrustig en vlagerig. Teveel wind voor de kluiver en soms te weinig voor de
fok. Gezien de weerberichten zetten we liever niet teveel zeil en we doen het
rustig aan. Dan maar een dagje langer varen. Er zijn erg veel vliegende vissen.
Het zijn net zwaluwtjes. Ze scheren grote stukken over het water om er
vervolgens weer in te duiken. Sommige duiken op ons dek. Henk heeft vandaag 17
visjes van het dek geraapt en weer aan de zee teruggegeven.
De dagen komen we door met lezen, lummelen en mailen.
We hebben weinig nuttige informatie over de doortocht van het kanaal in Panama
en Jack van de Tin Hau (die nu vermoedelijk nog op Curacao ligt) wist dat Henk
van de Sogno d'Oro, solozeiler op een Midget 28 , al in Panama was gearriveerd.
Henk kende we al van onze reis vanaf de Kaap Verden naar de Carieb maar had
toen nog geen sailmail (mail via de radiozender). Inmiddels heeft Henk dat wel
en van Jack zijn adres gekregen. De informatie die we nu van Henk hebben
toegezonden gekregen is helemaal geweldig. Een zeer zorgvuldige beschrijving
van de ankerplaatsen, wat te doen bij aankomst en hoe het vervolgens allemaal
verloopt heeft Henk ons toegezonden. Henk heeft het kanaal al achter de rug en
ligt inmiddels op de Pacific. Wij zijn bijzonder blij met alle info en weten nu
in ieder geval een beetje wat te doen als we daar arriveren.
Inmiddels is het alweer woensdag, 30 maart, en varen
met een noordoosten wind van 5 beaufort richting Panama. Het is lekker weer en
we hebben nog zo'n 370 mijl te gaan.
Dinsdag, 5 april 2011
Zaterdag, 2 april 2011 zijn we op het zeil voor anker
gegaan bij Club Nautico in Puerto Cristóbal. De koppeling van de motor heeft
het begeven en nu hebben we geen mechanische voortstuwing meer oftewel de
schroef draait niet meer rond. We komen zonder zeil niet vooruit. We hebben dus
een probleem maar inmiddels wordt er aan gewerkt.
Dinsdag,
12 april 2011
We
liggen hier nu een dikke week op de ankerplaats bij Club Nautico. Deze club
stelt niet veel voor. Er is een dieseltankplaats, een waterkraan, een
restaurantje en een heel veel oude garageboxen of zoiets. Verder liggen hier
een paar werkboten, een visboot en een weggerotte steiger. We mogen bij de
steiger onze bijboot neerleggen maar dat kost wel 5 dollar per dag. De haven
wordt bewaakt. De bewaker heeft een kogelvrijvest aan. Als hier boodschappen
worden gebracht dan komt er meestal ook een bewaker mee, mét geweer. De club is
gevestigd in de rijke buurt. Daardoor kunnen we redelijk veilig op pad voor
onze dagelijkse boodschappen. Er staan hier mooie huizen met hele
dikke muren er omheen. Over deze muren is weer prikkeldraad gespannen. Er is
geen terrein waar je zomaar op kunt lopen. De ankerplaats is
onrustig. Vracht- en passagiersschepen varen hier af en aan. Werkboten scheuren
dwars over de ankerplaats en houden geen rekening met de geankerde boten en
veroorzaken hoge golven. De hele dag is er lawaai van de drukke
havenactiviteiten. Dieselwalmen komen langs ons heen. Er zijn
aangenamere plaatsen om voor anker te liggen.
Inmiddels is er een nieuwe koppeling voor onze boot
besteld. Dit heeft nogal wat voeten in aarde gehad want die dingen zijn hier
niet zo gemakkelijk te krijgen. De eerste oplossing zou z’n 5 tot 6 weken in
beslag nemen (zo niet langer want dat weet je hier maar nooit). Wij hebben nu
een veel duurdere oplossing aangeboden gekregen maar hopelijk is de koppeling
er dan over 2 weken. Gezien de situatie hier hebben we voor de laatste en dure
oplossing gekozen. We hopen dat de reparateur zich aan zijn woord houdt. Als de
motor het straks weer doet kunnen we verder de doorgang door het kanaal gaan
regelen. Ook dat gaat zo´n 10 tot 14 dagen duren (wachten, wachten
en nog eens wachten). Voorlopig zijn we hier nog.
Vrijdag
22 april 2011
Maandag, 18 april kregen we bericht dat de koppeling
was aangekomen. Dinsdag zou hij geïnstalleerd worden. Zo gezegd, zo
gedaan maar helaas bleek dat de koppeling een nieuwer model was dan onze motor.
Gelukkig wisten de monteurs hier raad mee. De koppeling en wij weer
naar de werkplaats. Na de nodige uren hieraan gewerkt te hebben zou alles in
elkaar moeten passen. Terug naar de boot en na nogmaals enige tijd
gesleuteld te hebben kon de motor gestart worden en de schroef
draaide weer. Toch hadden we het gevoel dat er iets nog niet goed was en dat
bleek de volgende ochtend dan ook. Op de ankerplek draaide de schroef wel
maar de gashandel ging erg stroef. De volgende ochtend belde Tito,
onze kanaalagent, dat wij zo snel mogelijk naar de Flats (een ankerplaats voor
jachten waar metingen worden gedaan voor de kanaaldoorvaart) moesten voor
de meting van ons schip. Motor gestart , anker opgehaald en daar gingen we met
heel veel knarsen en nauwelijks voortgang. Gelukkig bleek Tito zich vergist te
hebben en belde weer op dat we een dag te vroeg waren. Wij
konden de boot terugleggen op de ankerplek en hebben de reparateur weer
gebeld. Nu kwam de baas er zelf bij om te bekijken wat het euvel zou
moeten zijn. Na diverse keren starten en het geknars laten horen dacht de beste
man het te weten. De monteurs kwamen weer en na het bijstellen van de
gashandelverbinding verdween het geknars en liep de motor redelijk. Maar
omdat de voortgang door het water nog lang niet voldoende was moest er toch ook
wat met de schroef aan de hand zijn. Henk is het water ingegaan en onder
water bleek dat er een laag van 1 centimeter schelpen aan de schroef gegroeid
te zijn. Deze ook verwijderd en gelukkig liep toen de motor weer
als een zonnetje. We zijn weer blij.
Maandag,
25 april 2011
Vrijdag mogen we waarschijnlijk door het kanaal. Veel
vlugger dat we dachten. Hoe dat mogelijk is weten we niet maar we zijn er erg
blij mee. Belgische vrienden van ons, Gaston en Ludo van de Scampi,
wachten nu al drie weken. Wij hebben dus hartstikke veel geluk.
Op dit moment regent het pijpenstelen. Het kan ons niets schelen. Vrijdag kunnen we verder, Hiep, hiep, hoera!
Op dit moment regent het pijpenstelen. Het kan ons niets schelen. Vrijdag kunnen we verder, Hiep, hiep, hoera!
Donderdagmorgen heeft de meting van ons schip alsnog
plaats gevonden. De betaling voor het kanaalgeld is gedaan en vanavond na 18.00
uur kunnen we bellen om te horen wanneer wij door het kanaal kunnen. Dat
zal nog zeker zo’n 14 dagen duren want alle andere zeilboten voor ons moeten
ook zo lang wachten, soms nog wel eens langer. Wij wachten dus maar
rustig af en maken ons maar niet meer druk.
Zaterdag, 30 april 2011
Zaterdag, 30 april 2011
Dinsdagavond, 26 april kregen we bericht van de tijdregistratie
van het Panamakanaal dat we woensdagavond door de sluis konden. Toen werd
het even hectisch. We hadden al bericht gekregen dat het vrijdag zover zou zijn
maar nu was het nog weer 2 dagen eerder. Tito gebeld dat hij de volgende dagen
de 4 lijnen van 40 meter lengte moest brengen, de autobanden voor bescherming
rond de boot en dat de 3 handliners gereed moesten staan. Woensdag om 14.00
hadden we alles rond, inclusief de boodschappen. De handliners blijven namelijk
een nacht aan boord en moeten een warme maaltijd krijgen, zowel de eerste als
de tweede dag. We overnachten op het Gatunmeer op het kanaal.
 |
| Bijschrift toevoegen |
We hadden ons bijna verslapen maar de handliners
maakten ons wakker rond 6.00 uur. De advisor, die was wel van boord gegaan,
kwam natuurlijk weer een uur later. Rond 7.00 uur vertrokken voor de rest van
de doorvaart. Gelukkig was het weer opgeknapt.
Het kanaal bestaat grotendeels uit een stuwmeer. Onder
water staan nog huizen die wij natuurlijk niet meer zien. Vroeger hebben hier
mensen gewoond maar die hebben elders een plek moeten zoeken. We varen door de
jungle naar de andere kant van Panama. De toppen van de bergen rond ons heen
zijn weelderig begroeid. Het was een mooie tocht. Helaas, bij de laatste
drie sluisen kregen we wederom een stortbui over ons heen. Rond 15.00 uur waren
we dan eindelijk door het kanaal. De advisor werd weer van boord gehaald. De
handliners even verderop.
Hier gaan we onze laatste boodschappen halen, de was doen etc. en kunnen dan over een paar dagen vertrekken voor de tocht naar de Galapagos. We doen het nog even rustig aan en genieten van onze vrijheid.
Maandag,
9 mei 2011
Eindelijk hebben we Panama achter ons gelaten. Eenmaal
door het kanaal zijn we nog een dikke week gebleven. De ankerlier deed het niet
meer en was niet even gauw te repareren. Dus een nieuwe besteld, gekregen en
geïnstalleerd. Ooit schreef ik al eens, alles gaat kapot, je weet alleen niet
waar en wanneer. Het blijkt in ons geval waar te zijn. Veel dingen gaan kapot.
Dat is niet alleen bij ons, op de ankerplaats bij Flamenga Anchorage bleken er
diverse boten met allerlei problemen te liggen. Gelukkig was de ankerlier
binnen 4 dagen te leveren nadat we de juiste persoon hadden gevonden die dat
ding kon bestellen zonder te veel poespas. Op de een of andere, ons niet
duidelijke wijze, zelfs zonder tax (soort BTW). Daar waren we weer blij mee.
Gelukkig is alles nu weer goed en zijn we eindelijk op
weg naar de Galapagos eilanden. In deze tijd heersen hier slechts lichte
winden. In tegenstelling tot veel andere zeilboten hebben wij ons dek niet vol
gestouwd met jerrycans met diesel. Wij hebben slechts een beperkte voorraad en
we moeten alle wind die we hebben benutten. We zijn sinds zondagmiddag, 12.00
uur op pad en vandaag, 24 uur later hebben we nog maar 65 mijl afgelegd van de
870 mijl die we te gaan hebben. Gaston en Ludo van de Scampi hebben ons gemaild
dat het geen gemakkelijke tocht was. Zij zijn inmiddels op de Galapagos
eilanden en hebben dit even doorgegeven. We weten wat ons te wachten staat. We
gaan nu gelukkig even met zo'n gangetje van 5,1 knopen over de grond en als dit
een poosje zo doorgaat dan blijft het leuk. De gribfiles zeggen helaas andere
dingen (nauwelijks wind). We wachten dus maar af. Hopelijk redden we het binnen
10 dagen.
Op 18 april 1994 voeren Jan-Willem en Attie Marinussen
hier ook. Wij hebben een kopie van hun oude kaart, naast onze electronische
kaarten, en uit hun aantekeningen blijkt dat zij hier toen ook voeren. Het is
grappig dit te zien. Zo te zien waren zij er in een dag of 9.
Woensdag,18
mei 2011
Het zit ons de laatste tijd niet mee. Alles lijkt
verkeerd te gaan. We zijn op weg geweest naar de Galapagos eilanden maar zijn
na 350 mijl omgekeerd. Op donderdag de 12e mei kregen we een touw in de
schroef. Daar moet een motor tegen kunnen en we zijn in eerste instantie
doorgevaren op het zeil. We voeren op de motor i.v.m. zeer weinig wind en
wel golfslag. Daar wordt je gek van en dan gaat de motor bij. Maar op
vrijdag de 13e (zou dat echt een ongeluks dag zijn?), we voeren eindelijk
eens lekker met wind mee en niet teveel stroom tegen. Midden in de nacht kregen
wij een wind- en regenbui over ons heen en is het grootzeil gescheurd. Vanaf
dat moment konden we alleen nog maar gereefd zeilen.
Tot onze grote verbazing ligt Jack van de Tin Hau ook
nog steeds in Panama. Jack ligt bij de jachtclub maar daar was voor ons geen
plek toen wij daar afgelopen maandag aan kwamen. Dat moet 3 dagen van tevoren
worden aangevraagd en als je dan geluk hebt krijg je plek. We liggen dus weer
goedkoop op ons eigen anker. Jack dacht daar 3 dagen te liggen maar dat is
inmiddels ook al 3 weken geworden. Net als wij heeft Jack motorproblemen
en hoopt aanstaande zaterdag weer verder te kunnen.
We hebben opnieuw moeten inklaren bij de douane en
melden bij de immigratie. Ook dat ging niet over een leien dakje. Toen wij hier
vertrokken richting de Galapagos vonden wij de uitklaring al op een hele
vreemde wijze tot stand komen. We moesten naar de internetcorner van Las Brisas
(een klein winkelcentrum hier vlak bij onze ankerplaats) om uit te klaren. Een
zeer bijzondere plek om dit te doen. Bovendien kostte deze uitklaring nog eens
$ 20. Dit omdat de man op zaterdagavond om 20.00 uur kwam. Dan konden we
zondags weg. Als je na een tijdje op zee weer terug komt moet er opnieuw
ingeklaard worden. Omdat Tito (onze agent) in Colon woont besloten we dit zelf
te doen, hier vlakbij in de Flamengo Marina. Daar bleek dat wij een vals
uitklaringsbewijs hadden gekregen. Na allerlei vragen beantwoord te hebben (wie
had dit geflikt en wat hadden we er voor betaald, enz.) werden we
gelukkig wel weer ingeklaard. Het kostte nu zelf niets.
Inmiddels begint de tijd te dringen. We zouden hier
allang weg moeten zijn volgens ons reisschema. Aangezien we nu geen idee hebben
hoelang dit probleem gaat duren maken we ons ook maar niet meer druk. Als het
te lang gaat duren dan passen we ons reisschema wel aan. Per slot van
rekening gaat Laura (het zeilmeisje) in 2 jaar rond. Wij hebben nog 3 jaar te
gaan en hebben wel wat rek in ons schema zitten.
Woensdag,
25 mei 2011
Gisteren zouden we nieuwe motorsteunen krijgen. Helaas
bleken dit de verkeerde te zijn. Juan, onze adviseur, heeft nog verder
gezocht maar de motorsteunen moeten, zoals de meeste dingen hier, uit de States
komen. Ze zijn hier niet. We zullen dus moeten wachten tot aanstaande dinsdag.
Ook ons zeil is nog niet terug. We wachten maar weer geduldig af, lezen veel, luieren
veel, gaan uit eten eten af en toe nemen we een heerlijk ijsje. Het leven
is hier goedkoop dus dat kan best. Om onze lijn hoeven we ook niet te denken,
daar gaat het goed mee.
Maandag,
30 mei 2011
Aanstaande woensdag krijgen we waarschijnlijk de motorsteunen. Dan moet Henk weer even hard aan het werk om die dingen onder het motorblok te krijgen. Dat zal niet meevallen maar het moet. Hopelijk, als alles het doet zoals het hoort, kunnen we aan het eind van de week weer vertrekken. Het wordt spannend. Jack Janssen van de Tin Hau ligt net als wij ook met problemen (www.sailingsjaakie.com). Jack lag ook in Bonaire, in Curacao en nu ook weer in Panama en bij hem loopt het ook niet over rolletjes. Jack laat een nieuwe motor inbouwen en hoopt ook eind deze week te vertrekken. Wie zal het eerste zijn? Wij zelf zijn erg benieuwd.
Vrijdag
,10 juni 2011
Wat maken we mee in Panama? Hiervoor even een stukje
uit ons logboek.
Donderdag, 2 juni 2011, Hemelvaartdag.
In de morgen vroeg uit de veren. Onze motorsteunen
zouden geleverd worden. Helaas, eenmaal op de kant blijkt Juan deze nog niet te
hebben. Weer terug aan boord. Rond 10.00 uur zien we een bootje door de
ankerplaats heen varen. Het lijkt een bootje met toeristen maar die zien we
hier niet vaak. Eenmaal dichterbij zien we dat het een bootje van de
havendienst is met allerlei "officials" erop. Zeker zo'n 8 mannen en
vrouwen. Ze leken wat te zoeken en al gauw werd de boot bij Mirus langszij
gelegd. Toen herkende ik de beambte van de douane die ons bij de 2e binnenkomst
in Panama vertelde dat we een vals uitklaringsbewijs hadden. De man verzocht
ons mee te gaan om een verklaring af te leggen. Het zou niet zo lang duren en
we hoefden ons geen zorgen te maken. Alleen “even” een verklaring afleggen. Wij
zijn in de bijboot gestapt en onder begeleiding van de douane,
immigratiedienst, recherche etc. naar steiger gevaren waar onze bijboot
neergelegd kon worden.
Toen ik nog werkte dacht ik vaak een figurante te zijn
in een hele saaie film. Nu leken we ineens spelers in een misdaadserie.We
werden naar een klein kantoortje gedirigeerd en daar begon men ons vragen te
stellen over wie, wat en hoe we aan dat uitklaringsbewijs waren gekomen. Dat
werd schriftelijk vastgelegd en na een half uurtje dachten we weer terug te
kunnen naar onze boot. Helaas, niet waar. We moesten mee naar het Ministerio el
Publicio (bij ons zoiets als het Ministerie van Justite). Daar aangekomen
werden we naar een van de vele verhoorkamertjes gebracht. We konden plaats
nemen op een paar harde, ongemakkelijke stoelen. Even later kwam er een
vertaler bij (van Spaans naar Engels en omgekeerd). Na beloofd te hebben dat we
alleen de waarheid zouden spreken (op straffe van gevangenisstraffen van 2 tot
5 jaar) begon men weer aan het verhoor. Eerst onze namen, adres, namen van
ouders en werkgevers, leeftijd, paspoortnummer, wat kostte de boot, waarom ben
je hier en hoe is het mogelijk dat je 4 jaar er tussen uit bent? De levensloopregeling
uitleggen wekte nogal wat vraagtekens op maar uiteindelijk begrepen ze het.
Henk mocht een verklaring afleggen waarmee hij mij machtigde om het woord te
voeren. Hij kon dan weer weg naar de boot want het bleek inmiddels heel lang te
gaan duren. Henk werd terug gebracht naar de boot want Juan zou rond 15.00 uur
de motorsteunen brengen. Ik bleef daar achter voor de vragen en het hele
verhaal vanaf aankomst in Panama, hoe we aan Tito, onze kanaalagent die ons dit
geflikt had, waren gekomen etc. Na 6 uur verhoor en de belofte met niemand
hierover te spreken mocht ik eindelijk weer gaan. Ook mochten we met Tito geen
contact maken, als Tito belde niet opnemen en als we hem zouden zien meteen
rechtsomkeer maken. De heren hadden zelfs hun lunch ervoor laten schieten
hetgeen hier als bijzonder kan worden beschouwd. Koffie, thee of water hadden
we al die tijd niet gehad maar ik werd in ieder geval weer keurig naar de haven
teruggebracht. Henk stond op me te wachten en Juan was nog steeds niet geweest.
Zeer geïrriteerd Juan gebeld en zijn voicemail ingesproken dat hij zich weer
eens niet aan zijn afspraak had gehouden. Het hielp, 's avonds om half zeven
werden ze alsnog geleverd.
Inmiddels was het vijf uur geworden. We waren nog
net op tijd voor het Happy hour en de daarbij behorende biertjes en pizza. Na
een dag zonder eten en drinken ging dat er wel in."
Inmiddels hebben we Panama weer achter ons liggen. Toen
we gingen uitklaren werd er nog naar allerlei instanties gebeld of we echt wel
weg mochten maar uiteindelijk hebben we nu dan toch een officieel
uitklaringsbewijs. Nu varen we weer op de Stille oceaan, richting Ecuador. We
hebben onze plannen gewijzigd. We zouden in november naar Nieuw Zeeland gaan.
Door alle problemen in Panama wordt dat kort dag. We hebben besloten eerst naar
Ecuador te gaan, vervolgens naar de Galapagos en dit jaar niet verder dan
Tahiti. Volgend jaar zien we wel weer verder. We hebben voldoende tijd en
willen niet door de Pacific heen scheuren maar ook nog wat zien.
Vrijdag,
17 juni 2011
Z'n 100 mijl voor de kust van Colombia kwam er uit het niets een vissersbootje met grote snelheid op ons toe. De boot draaide precies op onze koerslijn en bleef op ons wachten. Een onbehaaglijk gevoel bekroop ons. Waren dit vissers en wat moesten ze van ons of waren het piraten? Wegvaren of omdraaien had geen zin, de vissersboot zou ons gemakkelijk inhalen. We hadden nauwelijks nog wind en langzaam kwamen we bij de wachtende vissersboot. We zwaaiden, de vissers riepen wat en maakten gebaren. We begrepen ze niet maar ineens herkende Henk hun gebaar. Ze hadden honger en of we wat te eten hadden. We hebben ze een paar pakken koek en blikjes cola gegeven. Daarna vertrokken ze weer naar hun stek.
Na 6 dagen waren we voor de kust voor Ecuador. Hier liggen veel drijvende vislijnen. Overdag zie je die lijnen al niet, laat staan ´s nachts. En ja, wij voeren erin en lagen met het roer vast achter z´n lijn. We hebben de zeilen naar beneden gehaald en geprobeerd de lijn achter het roer te verwijderen. Dat lukte helaas niet. Na een half uur kwamen er vissers aan en die leken te willen helpen. Helaas deden ze dat niet. Ze plukten de vissen uit het net en vertrokken. Wij opnieuw aan het prutsen en opeens waren we toch los. We konden weer verder.
Na 7 dagen waren we bij de ingang van Bahia de Caraques, Ecuador. Met de marina in de rivier (www.puertoamistadecuador.com) was al afgesproken dat we zouden komen. Het is daar een waddengebied en de marina stuurde een pilot naar de wachtplaats om ons met hoog water naar binnen te begeleiden. We waren wat vroeg en lokale vissers wilden ons ook wel begeleiden. Gelukkig zijn we hen niet gevolgd, dat zou te vroeg geweest zijn. Vermoedelijk waren we dan vast gelopen.
Nu liggen we aan een mooring bij de jachtclub. We werden warm verwelkomt en alle faciliteiten zoals water, douches, internet, bar en restaurant staan tot onze beschikking tegen een geringe vergoeding. Het ziet er goed uit. Het papierwerk zoals douane en immigratie wordt door hen verzorgd. We hoeven zelf niets te doen. Vanmorgen werd de gezondheidsdienst even aan boord gebracht. Deze kwamen inspecteren of we niet ziek waren (nee dus) en of we verse spullen aan boord hadden. Na een kleine inspectie verdween de beste man weer.
Ecuador bestaat uit 3 delen: de dichtbevolkte kuststreek van de Grote en Stille Oceaan, het hoogland van de Andes (Chimborazo, 6310 meter hoog) en het laagland van de Oriente, waar zich tot de grens van Peru een tropische regenwoud uitstrekt . Morgen gaan we op zoek naar een touristenkantoor. Medezeilers hebben hun Planetboek al aangeboden om te bekijken wat er zoal te doen is. We willen wat rond gaan kijken. Het land is in tegenstelling tot Panama niet gevaarlijk en de mensen zijn bijzonder vriendelijk.
Zaterdag,
25 juni 2011
We hebben deze week wat rond gekeken hier in de
omgeving. Het is hier zeer armoedig. Er zijn een paar mooie stranden, helaas
zonder toeristen. Alle strandtentjes staan leeg. Alles is hier spotgoedkoop.
Vier grapefruits, een grote ananas en tien bananen kosten slechts € 1,20. Een
biertje (zeg maar bier want het is een fles van 600 ml) kost in de bar € 1,25.
Een duur hoofdgerecht in het restaurant kost slechts € 8,00. Hier worden we
niet arm van en gaan dus lekker uit eten.
Over de rivier hier (Rio del Chone) is van Europees
geld een prachtige brug gebouwd. De inwoners van Bahia kunnen nu over de brug
naar de overkant (San Vicente). Velen gaan gewoon met het pontje, sportieve
mensen gebruiken de brug om te joggen. 's Morgens rijden er wel wat auto's over
maar hij is beslist niet druk. Deze brug is een keer langer dan de Zeelandbrug.
Echt noodzakelijk lijkt hij niet en we zijn benieuwd hoe hij er over 5 jaar uit
ziet. Wij denken: Jammer van ons geld. Met een pontje erbij hadden er meer
mensen werk gehad en die brug is straks toch vervallen en waardeloos.
De temperatuur is hier goed. De hemel is vaak bewolkt maar het regent niet veel. In Panama hadden we vrijwel iedere middag regen en onweer. Het slaapt in ieder geval erg lekker en soms heb ik zelfs zin in een dekentje. Dat is de laatste tijd wel anders geweest.
De temperatuur is hier goed. De hemel is vaak bewolkt maar het regent niet veel. In Panama hadden we vrijwel iedere middag regen en onweer. Het slaapt in ieder geval erg lekker en soms heb ik zelfs zin in een dekentje. Dat is de laatste tijd wel anders geweest.
Woensdag,
29 juni 2011
We zijn met de bus (8 uur rijden door Ecuador) naar
Quito gegaan. Quito is het 2e grootste stad in Ecuador en de oude stad schijnt
het bezichtigen waard te zijn. Zoals ik al eerder schreef is alles hier
spotgoedkoop. De busreis in een heuse touringcar kostte slechts $ 9,00 per
persoon. Het hostal waar we overnachten kost slechts $ 13,00 per persoon per
nacht. Het eten onderweg, Henk nam een portie bij een busstation, kostte
slechts $ 3,50 met 2 glazen limonade erbij. Het bord was zo groot dat ik er ook
maar van heb meegegeten.
We hebben vandaag Quito bezichtigd maar we zijn geen
echte stedenliefhebbers. We gaan morgen weer verder naar de
Cotopaki vulkaan, z'n 2 uur rijden verder. We worden morgen voor 5 dollar p.p.
vervoert naar de volgende hostal. We hebben er zin in. We hebben lang genoeg de
stad, veel mensen en drukte gezien en uitlaatgassen geroken. We weten weer hoe
een stad is en zijn liever in de natuur.
Dinsdag,
5 juli 2011
In
the Secret Garden Cotopaxi
Vanuit Quito met de shuttlebus van Secret Garden
Quito (www.secretgardenquito.com )
door naar het hostal Srecret Garden Toxipaxi (www.secretgardencotopaxi.com ).
Dit is een traditionele berghut aan de voet van de hoogste, nog aktieve vulkaan
van de wereld. Onze tocht vanuit Bahia de Caraques was prachtig,
allerelei landschappen gleden aan ons voorbij voordat we Quito hadden bereikt.
Ook deze rit was weer bijzonder. Quito bleek veel groter te zijn dan we gedacht
hadden.
Hoogteziekte
Helaas werd ik hoogteziek. Deze ziekte uit zich met verschrikkelijke
hoofdpijn en is met geen paracetamol of wat dan ook te bestrijden. Het beste is
om naar een lagere hoogte te verhuizen maar we hadden ons hostal voor een paar
dagen geboekt en dan is dat toch wat lastiger. Daardoor heb ik een vreselijke nacht
en dag op bed gelegen maar daarna zakte de hoofdpijn af en kon ik weer aktief
deelnemen aan alle activiteiten.
De vulkaan Cotopaxi
Een mooie wandeling
We hebben een prachtige wandeling naar een
watervalletje gemaakt. Met een groep van zo´n 9 man op pad. Laarzen aan want we
moesten diverse malen de bergstroom oversteken wat vaak natte voeten tot gevolg
had. Het laatste stukje naar de waterval bestond ook weer uit een klauterpartij
langs hoge rosten en door struiken. Maar het resultaat was goed. Een
mooi watervalletje. Enkele dappere, jonge toeristen zijn zelfs de waterval
ingesprongen. Wij hebben dit maar niet gedaan, het water is hier ijskoud.
En toen de tocht met de
paarden.
Nog een mooie tocht te paard afgelegd. We hebben nog
nooit van ons leven paard gereden maar dat is vanaf nu verleden tijd. We
blijken natuurtalenten te zijn. ’s Morgens moesten eerst de paarden uit het
veld worden gevangen. Zoals dat hoort in de Andes, met cowboy
en lasso. Nadat alle paarden getuigd waren konden we op pad.
Vanaf de berghut op 3500 meter brachten de paarden ons
naar een hoogte van 3890 meter. De paarden voerden ons door prachtige
landschappen. De bevolking van Ecuador werkten hard in de velden op de
hellingen van de bergen. Hier gebruiken ze alleen maar hun handen en wat
handgereedschap. Machines hebben ze nog niet. Op de terugweg zagen we nog een
barbeque buiten met daarop een soort konijn. Later hoorden we dat dit een
hamster moest zijn geweest. Het was een lange klauterpartij
en we waren hartstikke blij op de rug van de paarden deze rit te
kunnen doen. Als we eerder hadden geweten hoe dit zou zijn dan hadden we dit
jaren eerder gedaan. Het was een geweldige ervaring. Mijn paard had er zin in,
soms ging hij in draf en hij ging zelf galoperen. Ik galoppeerde maar mee. Het
paard vertelde wat hij wilde doen. Ik had eigenlijk niets in te brengen. Ook al
zijn we natuurtalenten, die moeten het toch ook leren met vallen en opstaan.
Gelukkig zijn we niet gevallen.
The Secret Garden Cotopaxi
hostal (eco hostal)
Onze kamer, in een gebouwtje
buiten de berghut, bestaat uit twee verdiepingen. Op de begane grond bevindt
zich het bad, het toilet, de kachel en wat ruimte voor onze spullen. Boven, op
de zolder, staat een heerlijk bed met dekens. Het is hier ’s nachts koud. ´s
Avonds om een uur of acht wordt door de bediening de kachel opgestookt zodat de
ruimte warm is als we gaan slapen. Ook de kaarsen worden aangestoken. Er is hier
geen electrische tijd. De maaltijden worden in de berghut geserveerd. We
zitten met zo´n 20 man, met allerlei nationaliteiten, aan een grote tafel. Er
is geen keuzemenu maar dat is ook niet nodig. Het voedsel is lekker. De koffie,
thee, frisdrank, ontbijt, lunch en diner zijn allemaal in de prijs inbegrepen.
Verder heben we hier een jaccuzi tot onze beschikking. Mobiele telefoons kunnen
hier niet worden gebruikt, er is geen internet. Om 17.30 uur krijgen
we een snack aangeboden bij het brandende haardvuur in de berghut. Om
19.00 uur staat het diner klaar en na het diner schaart iedereen zich weer rond
het haardvuur om gezellig over hen belevenissen te babbelen. Hieronder
het uitzicht vanuit de berghut en onze slaapruimte is op de vulkaan.
Zaterdag,
9 juli 2011
Inmiddels zijn we weer op weg naar de Galapagos
eilanden, z'n 600 mijl vanaf Ecuador. Het eerste etmaal hebben we 145 mijl
afgelegd en ook nu lopen we nog steeds lekker. Volgens de weerberichten houden
we wind uit het zuiden, 4 á 5 Beaufort en dat schiet lekker op.
Bij het opvragen van een nieuw weerbericht via de
SSB-zender kwam ook een mail binnen van onze goede vriend én verzekeringsagent
Wijnand van Essen met betrekking tot de kosten voor de nieuwe koppeling voor
onze motor, onze schade in Panama. In eerste instantie leek de verzekering niet
geneigd ook maar iets te vergoeden van deze (hoge) kosten maar dankzij de
deskundigheid en vasthoudendheid van Wijnand heeft de verzekering nu toegezegd
een belangrijk deel van deze kosten te vergoeden.
Vrijdag
,15 juli 2011
We zijn op de Galapagos eilanden, Isla Santa Cruz. We
hebben 4 etmalen gezeild over 600 Mijl. Het ging hartstikke lekker. Inmiddels
de reuze schildpadden gezien. Luie beesten!
Internet is hier vreselijk traag. Foto´s blijven nog
even achterwege.
Dinsdag
,19 juli 2011
Tja, wat zullen we zeggen van de Galapagos eilanden?
Volgens de toeristische informatie moet het hier prachtig zijn maar het valt
ons een beetje tegen. We zijn vermoedelijk inmiddels verwend. Er is best wel
wat ter zien. De reuzenschildpadden zijn indrukwekkend maar het is net zoiets
als een dierentuin. Helemaal gebaseerd op het toerisme. Verder komen we
vaak leguanen tegen, op de boulevard en op het strand. Zeehonden zwemmen af en
toe langs de boot en als ze de kans krijgen dan klimmen ze er zelfs
in. Bij ons lukt dat gelukkig niet. Af en toe zien we een
zeeschildpad.
Op Santa Cruz hebben we een dag een mountainbike
gehuurd. Dit omdat we niet gebonden wilden zijn aan een taxi. Wil men namelijk
wat meer zien van het eiland dan is dat alleen mogelijk met een taxi of
mountainbike. Er lopen hier geen bussen voor toeristen. Men probeert aan alle
kanten op toeristen te verdienen. Alles is duur. De mountainbike
kost $ 3,00 per uur. Voor 3 uur dus $ 9,00. Hiervoor werden we op het vaste
land van Ecuador in een mooie toeristenbus naar Quito in het Anesgebergte
gebracht, een prachtige rit van 8 uur. Met de mointainbike hebben
we een redelijke indruk van het hogere deel van het eiland gekregen. Óf we nog
een taxi nemen om de rest van het eiland te bekijken is twijfelachtig. Echt
spectaculair was het echt niet.
In de ankerbaai liggen op dit moment zo’n 6
zeilboten. 3 Boten daarvan komen uit Nederland. De Aquamante (van Daphe en
Vries, die kennen we al vanuit Panama) en de Aletis (van Maarten, een
solozeiler). Maarten wil in 2 jaar de wereld rond. Gisteren
gezellig met de Nederlandse club geborreld en gegeten. Het was al weer lang
geleden dat we Nederlanders tegen waren gekomen en even Nederlands babbelen is
dan heel leuk.
Hoe lang we hier nog blijven weten we nog niet. Vandaag
is het slecht weer, een beetje regen. Misschien gaan we nog een dag duiken maar
gezien de ervaringen op het land hebben we het vermoeden dat het duiken ook
tegen zal vallen. Bovendien liegen de prijzen die ze er voor vragen er ook niet
om. We zien nog wel. We hebben nog een tijd hier om er over na te denken.
Dinsdag,
26 juli 2011
We hebben de Galapagos eilanden verlaten en nu op weg
naar de Marquesas eilanden (Frans Polynesie). Deze tocht gaat zo'n 4 weken
duren. Al die tijd zullen er geen foto's komen want de SSB-zender verstuurt
geen foto's en internet hebben we al die tijd niet.
We hopen dat het weer beter wordt. Op de Galapagos was
het vaak bewolkt en 's avonds hadden we zelfs onze lange broek en sokken aan.
En dat op de evenaar. Het wordt veroorzaakt door de koude golfstroom die daar
loopt maar het blijft een vreemd idee.
De Galapagos eilanden vielen ons een beetje tegen.
Gelukkig konden we er wel lekker en goedkoop eten. Niet op de boulevard maar
een paar straatjes verder het dorp in waar de lokale mensen ook eten. Nu zitten
we 4 weken op zee en moeten we onze voorraden (in blik) gaan aanspreken.
Vermoedelijk minder lekker.
Zaterdag,
6 augustus 2011
Elf dagen geleden zijn we vertrokken richting de Marquesas
eilanden. Waarschijnlijk het langste traject (2961 mijl) dat we ooit in ons
leven zullen zeilen. Een dag na ons is de Phantun van 2 Australiërs vertrokken,
nog een paar dagen later de Aquamante van Daphne en Vries en de Aletis van
Maarten. Deze laatste twee zijn beide Hollanders. Het leuke daarvan is dat je
via de SSB-zender contact met elkaar kan onderhouden en gegevens kunt
uitwisselen. De Phantum heeft geen SSB-zender en hoopt ons in te halen en via
de marifoon weerberichten van ons te kunnen krijgen. Tot op heden hebben we ze
nog niet gezien of gehoord. Gezien de grote ruimte waar we varen is dat ook
niet gek. De marifoon heeft slechts een bereik van 30 mijl en onze onderlinge
afstand is vermoedelijk veel groter. De Aquamante kan ons nog gemakkelijk
inhalen. Dit is een Hallberg Rassy en 4 meter langer dan de Mirus. Dat loopt
harder en met de wind die we hebben zal deze boot goede voortgang maken.
Maarten heeft even een omweggetje gemaakt rond de noordzijde van Isla Isabela
om walvissen te zien. Helaas geen walvissen en daarna lag hij in een
windstilte. Gelukkig heeft hij inmiddels ook weer wat wind.
Alleen de eerste dag, nog bij de Galapagoseilanden,
hebben we een paar vissersschepen en ferries gezien. Daarna niets meer. Geen
vissers, geen vrachtschepen, geen tankers en zelfs geen enkele zeiler. Er is
helemaal niets behalve een paar stormvogeltjes en meeuwen. Dankzij de
SSB-zender hebben we nog contact met de Aquamante en de Aletis. We zijn niet
helemaal alleen op deze oneindige oceaan.
Woensdag,17
augustus 2011
Maandagmorgen, 16 augustus 2011, bereikten we Fatu
Hiva. We hebben zo'n 3000 mijl achtereen gezeild. De motor is alleen gebruikt
bij het verlaten van de Galapagos eilanden en het aanlopen in de ankerbaai hier
op Fatu Hiva. Het was een tocht met veel wind. Dankzij deze wind zijn we heel
tevreden met de overtocht, weinig problemen en lekker opgeschoten. In totaal 20
dagen en 6 uur.
De Marquesas eilanden liggen tussen de 08.10.30 graden
zuiderbreedte en op ongeveer 140 graden westerlengte. Het zijn vulkanische
eilanden met steile, donkere rotskusten, gespleten door menige groene valleien.
Geen orkanen, veilige navigatie in diep water, een constante passaatwind en
goed zicht. Droomeilanden.
De bevolking telt minder dan 10.000 zieltjes, verspreid over de verschillende
eilanden. In de 18e eeuw waren dat er nog zestigduizend, oorlogszuchtige
kannibalen. Dat was vóór het contact met de westerse beschaving en ziektes.
Toen was de naam "Fenua Enataof” oftewel "land der mannen".
Fatu Hiva heeft scherpgepunte, hoge bergen en diepe valleien. De weelderige begroeing is prachtig na 20 dagen zee. In de Hana Vave-baai, waar we nu liggen, ligt slechts één andere boot, een franse catamaran. We hebben dus alle ruimte.
Fatu Hiva heeft scherpgepunte, hoge bergen en diepe valleien. De weelderige begroeing is prachtig na 20 dagen zee. In de Hana Vave-baai, waar we nu liggen, ligt slechts één andere boot, een franse catamaran. We hebben dus alle ruimte.
Men vertelt dat de letterlijke Franse vertaling van deze baai "Baie des Verges" - pikkenbaai - is, maar dat de missionarissen het als "Baie des Vierges" - maagdenbaai - op de zeekaarten hebben laten vermelden. Kijkend naar de rotsformaties die de baai omgeven lijkt "Baie des Verges" - pikkenbaai - meer op zijn plaats. Nou ja, wij zijn ook geen missionarissen.
Dinsdag
,30 augustus 2011
We liggen nog steeds op Fatu Hiva. Inmiddels zijn de
Aletis en de Buya ook binnen gelopen. We liggen nu met vier boten in de baai.
Maarten Keja van de Aletis blijkt zijn jeugd in het zelfde dorpje (Achterveld)
doorgebracht te hebben als ik. Hoe toevallig dat wij elkaar hier treffen. Het
dorp is beslist niet groot en veel mensen wonen daar niet.
Zoals reeds gezegd is de baai hier prachtig. Iedere dag
komen hier Mantas (grote vissen van zo'n 2 à 3 meter breed) langs de boot
zwemmen. Ook zijn er regelmatig dolfijnen en soms een schildpad. We doen niet
veel maar we vermaken ons nog steeds prima. In de baai staan sterke valwinden.
Dit doet ons denken aan Loch Maddy in Schotland waar we ooit ook lagen in een
zware storm. Daar deed onze motor het niet, hier gelukkig wel .
Wanneer we vertrekken weten we nog niet. We hebben onze naaimachine uitgeleend aan de Aquamante en die is nog niet klaar met de werkzaamheden. We hebben geen haast en wachten maar tot ze klaar zijn.
Dinsdag,
30 augustus 2011
We liggen nog steeds Fatu Hiva, een prachtig eiland
hier in de Stille Zuidzee, bij het dorpje Hanavave. Dit is tot nu toe een van
de mooiste plekken waar we ooit zijn geweest. En het is lekker weer. Niet te
heet en niet te koud. We kunnen hier leuk wandelen en de boot weer poetsen. Die
is na iedere oceaanreis verschrikkelijk aangekoekt met algen. Verder wat
zwemmen en snorkelen. Verder niets. Er is een winkeltje in het dorpje hier vlak
bij maar er is geen bank en we hebben geen polynesisch geld. Bovendien hebben
ze alleen dingen in blik, verder niets. Niet erg.
De mensen hier willen alles ruilen. Nu heb ik onze boot
vol liggen met sinaasappelen, bananen, papayas, pompelmoenen, limoenen en nog
iets waar ik niet van weet wat het is. Vooral de pompelmoenen zijn erg lekker.
Ze lijken op grapefruits maar zijn veel zoeter. Papaya moet je met een limoen
erover uitgeperst eten. Dan is het ook lekker. We hebben zoveel dat we er zelfs
mee ontbijten. Daarvoor hebben we geruild met oude oorbellen, kettinkjes,
proefflesjes van parfum etc. Allemaal rommel waar ik toch niets meer mee deed.
De dames hier waren er erg blij mee. Voor een paar oorbellen, waarvan ik zei
dat ze duur waren, konden we een kip (geslacht?) krijgen. Dat hebben we maar
niet gedaan. Die kan ik nog steeds ruilen voor wat anders.
De Aquamante is vandaag met hun bijboot naar het dorpje
iets verder gegaan. Die bijboot is veel sneller dan die van ons en zij hebben
even lekker vers stokbrood gehaald. Ook voor ons. We bakten onderweg steeds
zelf brood en ook hier is geen vers brood te koop. Nu een vers stokbroodje was erg
lekker. Een paar dagen geleden konden we ook vers geitenvlees kopen. De mannen
uit het dorp hier hadden zaterdagochtend geiten geschoten in de bergen en 's
middags kwamen ze langs of we wat wilden kopen (ruilen). Wij weten niet hoe
geitenvlees bereidt moet worden en hebben we het maar niet genomen. We eten wel
wat uit blik. We hebben van alles en we eten nog steeds lekker.
Samen met Daphne en Vries van de Aquamante een wandeling gemaakt naar een mooie waterval hier op het eiland. Een wandeling door de jungle over een geitenpad. Het laatste stuk bleek door de regenval weg geslagen te zijn. Het was weer eens een pittige tochtje. Wij waren al een keer op weg geweest maar toen kwamen we een horde honden tegen. Aangezien we niet gebeten wilden worden zijn we maar omgedraaid. Er lopen hier bijzonder veel honden op het eiland. Die worden gebruikt voor de jacht. Voor ons iets minder leuk. We weten nooit of die honden betrouwbaar zijn. Wij lopen liever een rondje om maar er zijn hier zo weinig straatjes dat dat bijna niet mogelijk is. Eenmaal bij de waterval hadden we het zo warm dat we ons heerlijk hebben laten afkoelen door het water onder de waterval. Zo te horen aan Daphne en Vries was het erg koud. Ik vond het zelf nog wel meevallen. Het koelde in ieder geval lekker af.
Over een paar dagen gaan we weer verder naar het volgende eiland, Hiva Oa. Dat is iets meer in de bewoonde omgeving. Hier is zelfs geen internet en dus geen foto´s.
Zondag, 4 september 2011
Na 16 dagen Fatu Hiva moeten we toch echt door naar
Hiva Ao voor de douaneformaliteiten. In Fatu Hiva hadden we ons gemeld maar dat
was niet officieel. We mochten er wel even blijven maar voor de douane moesten
we toch echt naar Hiva Ao. Dolfijnen begeleiden ons als we wegvaren uit de
baai. Na een lekkere zeiltocht, zo'n 44 mijl, bereiken we na 7 uurtjes varen
Hiva Ao, net voor donker. De volgende dag als we ons melden bij de gendarmerie,
waar de inklaringsformaliteiten uitgevoerd worden, doen ze gelukkig niet
moeilijk. Ze kijken in de paspoorten, even een formulier invullen, zelf een
postzegel daarvoor kopen en opsturen naar "Joost" mag het weten. Wij weten het in ieder geval niet. We hebben er
niet op gelet.
Hiva Ao is bekend vanwege de bekende kunstschilder Paul
Gaugain en de zanger Jacques Brel. Jacques Brel heeft hier zijn laatste
levensdagen gesleten en is hier begraven. We begrijpen waarom deze man hier
wilde sterven.
Na 2 dagen komen ook de Aquamante, Alestis en Baju binnen en het zeilersdorp uit Fatu Hiva is weer compleet. Nu liggen we samen met nog 4 franse zeilboten lekker achter ons anker en genieten van de schoonheid om ons heen.
Vrijdag,
9 september 2011
Het is hier heel anders dan op Fatu Hiva. De bergen
zijn minder spectaculair en in de baai staat – gelukkig - veel minder wind. Het
dorp is zeker een half uur lopen maar als we daar geen zin in hebben steken we
onze hand in de lucht als er een auto passeert. Meestal neemt die je dan mee.
De huizen in Fatu Hiva waren allemaal Franse prefabwoningen. Hier staan
prachtige chaletjes en bungalows. In Fatu Hiva liepen de kinderen te zeulen met
een kip i.p.v. een kat of de kippen stonden in de tuin met een touwtje aan hun
poot. Hier lopen de kippen overal vrij rond. ’s Morgens rond 04.00 uur beginnen
de hanen al te kraaien en dat gaat de hele dag zo door.
In de baai zijn om 05.30 uur al inwoners aan het kanoën
in hun pirogue, een soort kano met een zijdrijver. Vroeger was dit
een vervoermiddel of men gebruikte het om te vissen. Tegenwoordig is
het hier een sport. We liggen vlakbij de helling waar deze bootjes te water
worden gelaten en het is leuk deze mensen bezig te zien. Bij die helling is een
heerlijke buitendouche en een wasplaats. De buitendouche komt ons goed uit. Onze warmwaterpomp is stuk en we moeten nu alles met de voetpomp
doen. Daar is onze douche niet op aangesloten en nu moeten we de
(zonenergie)douchezak buiten gebruiken. De douche aan de kant is dus heel
gemakkelijk. We zijn druk met wandelen, boodschappen
doen, de waterlijn van de boot moet weer schoongemaakt worden en het linnengoed
wordt weer gewassen.
Woensdag,
14 september 2011
Na een week op Hiva Oa zijn we verder gezeild naar
Tahuata. Aan de westzijde van dit eiland liggen een aantal beschutte baaitjes
met witte stranden palmbomen en helder blauw water. We plukken cocosnoten en
limoenen. Ook de Baju en de Aquamante liggen hier en 's avonds worden er
worstebroodjes op een vuurtje op het strand gebakken.
We maken cocosvanillerum. (Recept: een cocosnoot leeggieten of de melk
opdrinken, een vanillestokje erin en volgieten met rum. De cocosnoot weer
sluiten en minstens 15 dagen laten staan). Volgens de inwoners van Fatu Hiva
wordt zelfs de meest slechte rum hier lekker mee.
In de baai zwemmen vaak manta's. Manta's zijn enorme
grote vissen en we snorkelen met ze. Het zijn planktoneters en ze doen ons geen
kwaad. Ze lijken het leuk te vinden zich aan alle kanten te laten bewonderen.
We hebben helaas geen onderwaterhuis voor onze camera. Stefan van de Baju heeft
die wel en we zullen zijn foto's opnemen in ons fotoalbum om te laten zien hoe
deze enorme beesten er uit zien. Verder zitten hier allerlei andere, kleurige
vissen. Teveel om de namen op te noemen en tijdens een van onze snorkeltochtjes
zien we zelfs een murene (een slangachtige vis van z'n 3 meter lang) en een
haai. Gelukkig had de haai geen belangstelling voor ons.
De inwoners van Tahuata wisten een geit te schieten én
20 vissen met een harpoengeweer. Dat harpoenvissen is een hele kunst. Men
duikt, met z'n 9 kilo lood om de middel het water in, zonder zuurstoffles. Met zuurstoffles
doe je dit niet. Dat is niet netjes ten opzichte van de vissen. Op diepte
probeert een persoon een vis te schieten. ndertussen zwemt er nog iemand bij om
te zien of er geen haai in de buurt is. Anders is het visje weg en misschien
ook nog een stuk been of zo van die persoon. Dan weer, nog steeds met 9 kilo
lood om de middel, naar boven zwemmen. Een derde persoon, die met een bootje in
de buurt drijft, neemt de vis aan en is standby voor het geval er wel haaien
komen.
We zijn nog een dagje langer gebleven op Tahuata want een gezellig feestje is nooit weg. De volgende nacht rond 02.00 uur vertrokken richten Ua Pou om zo met daglicht aan te komen. De Baju en de Aquamante blijven nog. Aquamante wacht weer op onderdelen voor de stuurautomaat. Daar hebben ze steeds problemen mee en beide automaten, ze hebben er 2, doen het niet meer. In Panama hebben ze ook al 3 maanden gelegen vanwege problemen met die dingen. Wij zijn dan ook erg blij met tante Bertha, onze windvaan die geen electra nodig heeft.
De maan scheen helder en duizenden sterren twinkelden
aan de hemel. Met de sterrenkaart in de hand geprobeerd het Zuider Kruis te
vinden. Er stonden echter zo verschrikkelijk veel sterren dat me dat niet is
gelukt. Gelukkig hoeven we tegenwoordig niet meer op de sterren te navigeren.
De GPS (voor niet zeilers: dit is een electronische satelliet bepaling die
precies aangeeft waar de boot zich op de aardbol bevindt) is toch heel wat
gemakkelijker.
Ua
Pou
Tegen de middag verrezen de bergtoppen van Ua Pou zich
als een eeuwenoud kasteel aan de horizon. Het ruwe aanblik van de oostzijde van
het eiland is geweldig. Verder is nergens een teken van leven, slechts wolkjes,
hangend tegen de hoge toppen van Ua Pou. Met een zacht windje voeren we naar de
Hakahau Bay van Ua Pou. Bij het kleine haventje in de baai laten we ons anker
vallen. Vlakbij is een dorpje. Hier kunnen we weer wat vers voedsel inslaan.
Eindelijk weer diverse soorten kaas, vlees en andere lekkere dingen. We letten
maar even niet op de prijs, het is namelijk hartstikke duur, en kopen waar we
zin in hebben.
Na een paar dagen Ua Pou het anker weer opgehaald. De ankerplaats was erg windering en we lagen constant te draaien. We zijn verder gevaren naar Nuka Hiva en liggen nu in de Baie du Controleur, helemaal alleen. Bij het strandje een stukje verder moet wel weer een dorpje zijn. We zijn er nog niet geweest. Vermoedelijk gaan we daar morgen even rondneuzen.
En helaas geen internetverbinding. We versturen onze berichten maar weer via de SSB-radiozender en de foto's komen wel een keer. Het is overigens wel bijzonder dat we zonder internet toch onze stukjes kunnen verzenden en eventuele belangrijke berichten kunnen ontvangen.
Na een paar dagen Ua Pou het anker weer opgehaald. De ankerplaats was erg windering en we lagen constant te draaien. We zijn verder gevaren naar Nuka Hiva en liggen nu in de Baie du Controleur, helemaal alleen. Bij het strandje een stukje verder moet wel weer een dorpje zijn. We zijn er nog niet geweest. Vermoedelijk gaan we daar morgen even rondneuzen.
En helaas geen internetverbinding. We versturen onze berichten maar weer via de SSB-radiozender en de foto's komen wel een keer. Het is overigens wel bijzonder dat we zonder internet toch onze stukjes kunnen verzenden en eventuele belangrijke berichten kunnen ontvangen.
Donderdag,
22 september 2011
Bij de Baie du Controleur
hebben we een wandeling gemaakt naar een vroegere offerplaats. We liepen eerst
verkeerd maar toen we de weg vroegen hebben die mensen ons met hun autootje
naar het punt gebracht vanwaar we omhoog moesten klimmen. Die mensen verstonden
geen Frans, ze spraken alleen de taal van hier maar ze begrepen wat we wilden.
De weg omhoog ging door dicht struikgewas en bomen. Tussen de struiken hoorden
we geknor. Even later staken een paar wilde zwijnen ons pad over. De
offerplaats was niet zoveel bijzonders. Zoiets als de hunnebedden bij ons met wat
grote stenen ertussen die met veel verbeelding op mensen lijken. Hier worden
dat Tikis genoemd. De wandeling zelf was leuk. Hier wordt eindelijk weer eens
gewerkt. Ze verbouwen wat groente, houden paarden, maken kokosdingen.
Fruit verbouwen ze niet, dat groeit overal vanzelf aan
de bomen. Het is steeds prachtig weer en we zien de prachtigste bloemen. Op de
terugweg van de wandeling bij een klein winkeltje in het dorpje Taipivai
boodschappen gehaald. Na wat gebabbeld te hebben werden we uitgenodigd de volgende
dag koffie te komen drinken. En dat hebben we gedaan bij Simon en
Astride.
Na de koffie met lekkere koek erbij kregen we een hele
vracht pompelmoenen, een stok met 73 groene bananen, 20 rijpe bananen en
papaja's mee. Verder hebben zowel Henk als ik een halsketting, die hier ook als
souvenier op de toeristenmarktjes liggen, van ze gehad. Ze hadden nog meer
fruit maar dat hebben we niet meegenomen. Deze voorraad zal al moeilijk zijn om
op te krijgen. Ze wilden er niet voor betaald worden. Ze hebben ons met hun
vrachtautootje weer naar ons bijbootje gebracht omdat het teveel was om te
dragen. We werden nog weer uitgenodigd om 's avonds te komen eten. Dat hebben
we niet gedaan. Niet omdat we dat niet wilden maar het is hier om 18.00 uur
stikdonker en dan met het bijbootje naar het strand toe varen is nogal
gevaarlijk als je helemaal alleen bent. Omdat het strand nogal steil omhoog
loopt staat er een grote swell. Hierdoor is het zeer moeilijk om droog en
zonder brokken aan land te komen of weg te varen. We hebben ze dat uitgelegd en
gelukkig begrepen ze dat. Maar het is allemaal ontzettend
aardig.
Maandag,
26 september 2011
De Marquesas eilanden zijn prachtig. Toen Onze Lieve
Heer de Marquesas schiep was hij vermoedelijk een beetje dronken. Hij heeft er
in ieder geval iets bijzonders van gemaakt.
Nu liggen we in Taiohae,
een paar mijl naar het westen bij een wat groter dorpje. We hopen hier gas te
kunnen bijvullen. Het begint op te raken en we moeten toch koken.
Een paar dagen geleden liep al slingerend een boot
binnen in de baai van Taiohae op Nuka Hiva. Het bleek onze buurboot (Demara uit
Engeland) te zijn. In Panama lagen ze vlak bij ons. Deze boot had er 40 tot 50
dagen over gedaan om in een ruk vanaf Panama naar hier te komen. Ze waren zo
moe dat ze niet meer wisten wanneer ze vertrokken waren. Zij zijn op de enige
walvis gevaren die nog in de oceaan aanwezig is. Wij en ook andere zeilers
hebben geen enkele walvis gezien. Hun motor werkte niet meer, het roer zit los
en de windvaanstuurinrichting is stuk. De accu's hadden half in de olie gestaan
en een week na de aanvaring met de walvis was er tot overmaat van ramp ook nog
een grote golf met zout water de kajuit ingekomen. Alles was vet, nat en zout.
Ook konden ze geen berichten versturen waar ze waren en wat er aan de hand was.
Ze waren dolblij eindelijk op een ankerplek te liggen. We hebben ze 50 liter
water gebracht om te kunnen schoonmaken. Dat zout moest z.s.m. weg want dat is
funest in een boot en inmiddels hebben ze via onze SSB-mail berichten
doorgezonden dat ze aangekomen zijn. Zie je maar weer. Je moet de pech maar
hebben.
Nadat de buurtjes de boel weer een beetje onder
controle hadden zijn wij naar de Hakatea baai vertrokken. Vanaf zee is deze
baai niet te zien. Men ziet alleen rotsen en een ruwe zee. Dankzij de GPS en de
electronische kaarten hadden we de moed hier in te varen. De opening is smal en
ineens vaar je in kalm water, de baai is volledig omsloten door hoge bergen. De
eerste nacht lagen we helemaal alleen in de baai. Op het strand staat een oud
keetje waar een paar mensen wonen.
We zijn nu op weg naar de Tuamotus eilanden. Een 30-tal dolfijnen hebben zonet een spetterende show opgevoerd. Verder staat er een pittige wind maar dat gaat in de loop van de dagen afnemen. Over een paar dagen staat hier geen wind meer volgens de gribfiles (windverwachtingen). We hopen dat we er dan zijn maar dat is afwachten.
Zaterdag,
8 oktober 2011
De Tuamotu Archipel is de grootste archipel van Frans
Polynesië. Het bestaat uit 78 eilanden en koraal atollen verspreid over enkele
honderden kilometers ten oosten van de Stille Oceaan.
Atollen zijn platte, ringvormige koraaleilanden, midden
in de oceaan. Zo een ringvormig eiland zie je niet van ver, het zijn een aantal
palmbomen en een streepje strand of koraal. Een groot deel van die ring ligt
meestal net onder water. Daarbij staan hierbij verradelijke stromingen en de
zeekaarten (ook de electronische zeekaarten) zijn zelfs nu nog niet geheel
betrouwbaar. Om in het atoll te komen moet je door een nauwe pas. Naar gelang
de eb of vloed kunnen hier sterke stromingen staan. Tenslotte moet de zon boven
of achter je hoofd staan om de koraalrotsen , die hier her en der verspreid
liggen, onder water te kunnen zien. Daarom werden deze eilanden eeuwenlang
gemeden. Sinds de komst van de GPS durven toerzeilers tussen de Tuomatu
eilanden te varen.
Wij zijn het Ahe atoll binnengevaren. Met de
electronische kaart,de GPS en de gegevens uit de pilot (boekwerk met
overzichten en positiegegevens van havens en ankerplaatsen etc.) leek alles te
kloppen. De invaart door de nauwe pas viel reusachtig mee. Een atoll is veel
groter dan dat we ooit zelf hadden bedacht. Het Ahe atoll is 23 km x 8 km. Om
op de ankerplaats te komen voeren we door een brede, redelijk betonde geul en
nu liggen we op de rustigste ankerplek sinds maanden. Volgens de pilot een van
de best beschermde ankerplaatsen van de Tuomatus. De golven van de oceaan
worden door het rif rondom de lagune tegen gehouden. Onze ankerplaats is weer
een lagune binnen de grote lagune. Het water is hier vlak, het strand wit,
wuivende palmbomen en azuur blauw water.
In het hierbij gelegen dorpje is het ook rustig. Er valt eigenlijk niets te beleven. A hoewel dit atoll een van de grootste zwarte parel producenten van de Tuamotus moet zijn is er weinig van te merken. Alles ziet er armoedig uit, er zijn nauwelijks jonge mensen en er is geen zwarte parel te zien. Momenteel is er geen brood te koop. Morgen, als de boot uit Papeete (Tahiti) weer komt, is er weer even brood en vers groente te koop. Dit komt in Frans Polynesië regelmatig voor. Ook op de Marquesas moesten we een week wachten op verse yoghurt. De eilanden worden hier meestal maar een keer in de 2 weken bevoorraad. Is er te weinig besteld dan gewoon wachten op de volgende boot en hopen dat het dan er wel bij zit.
In het hierbij gelegen dorpje is het ook rustig. Er valt eigenlijk niets te beleven. A hoewel dit atoll een van de grootste zwarte parel producenten van de Tuamotus moet zijn is er weinig van te merken. Alles ziet er armoedig uit, er zijn nauwelijks jonge mensen en er is geen zwarte parel te zien. Momenteel is er geen brood te koop. Morgen, als de boot uit Papeete (Tahiti) weer komt, is er weer even brood en vers groente te koop. Dit komt in Frans Polynesië regelmatig voor. Ook op de Marquesas moesten we een week wachten op verse yoghurt. De eilanden worden hier meestal maar een keer in de 2 weken bevoorraad. Is er te weinig besteld dan gewoon wachten op de volgende boot en hopen dat het dan er wel bij zit.
Als de windverwachting goed is gaan we morgen verder
naar een volgend atoll waar hopelijk iets meer te beleven valt.
Toen we op Ahe aankwamen was ik ziek. Een zware
verkoudheid en bijholtes ontstoken. Ik kon niet meer uit mijn ogen kijken. We
hebben het Geneeskundig Handboek voor de Scheepvaart erop nageslagen, de
adviezen opgevolgd en inmiddels gaat het wel weer wat beter. Helaas kan ik niet
snorkelen.
In de fuik zwommen o.a. twee haaien, twee grote
egelvissen, een grote napoleonvis en zeker wel een 50-tal papegaaivissen.
Allereerst ging Armand de fuik in om de grootste haai eruit te vangen. Met een
groot schepnet, ook weer van kippengaas, heeft hij dat beest snel gevangen en
wordt weer buiten de fuik losgelaten. Dan mogen Henk en de kinderen de fuik in
om alle vissen te bekijken. Ik zelf doe niet mee vanwege mijn nog aanwezige
verkoudheid en alle ongemakken die daar bij horen. Henk helpt de vissen vanuit
het schepnet weer aan boord te gieten. Binnen korte tijd zijn er een groot
aantal vissen gevangen en is de visbak tot de rand toe gevuld.
Daarna wordt ook
de tweede, iets kleinere haai, nog gevangen en weer vrijgelaten. Weer terug bij
onze boot krijgen wij een emmer vol met vis. Wij hoeven 3 dagen lang geen eten
meer te kopen. Tijdens het schoonmaken van de vis, als de viezigheid over boord
gaat, komen er al snel een drietal haaien rond de boot zwemmen. Deze beestjes
lussen dit wel.
's Avonds is het hier stil, heel stil. Op het atoll horen we kinderen lachen,
een paar honden blaffen en verder horen we alleen het ruisen van de golven die
tegen het buitenrif rollen aan de oceaanzijde. Er is geen wind. We liggen in
een grote, rimpelloze vijver. Op de kant branden hier en daar wat lichtjes.
Sterren staan aan de hemel, de maan staat recht boven ons. Af en toe horen we
een grote plons, dat zijn manta's die zich uitleven. Ook manta's springen net
als dolfijnen en walvissen, af en toe uit het water. We gaan vroeg slapen. Het
is hier heerlijk rustig, geen golven, geen branding, heerlijk vlak water.
Zaterdag
,15 oktober 2011
De Marquesas eilanden hebben ons een bittere nasmaak
gegeven.
Toen wij hier op Rangiroa kwamen kregen we een verschrikkelijk bericht. Het heeft misschien in de krant gestaan. Hier was het voorpaginanieuws. Het is helaas waar en realiteit. Het blijft opletten wat je doet. Ik hoop dat ook andere zeezeilers hier lering uit weten te trekken.
Toen wij hier op Rangiroa kwamen kregen we een verschrikkelijk bericht. Het heeft misschien in de krant gestaan. Hier was het voorpaginanieuws. Het is helaas waar en realiteit. Het blijft opletten wat je doet. Ik hoop dat ook andere zeezeilers hier lering uit weten te trekken.
Met Baju, Aquamante en nog een paar boten hebben we een
leuke tijd gehad op de Marquesas eilanden. Wij zijn eerder vertrokken van de
Marquesas dan zij. Ze wilden de mensen nog beter leren kennen. We zeiden
"tot op de Tuomatus of Tahiti. Daar zien we elkaar weer". Dat zal
niet meer gebeuren. Stefan van de Baju is afgelopen zaterdag gaan jagen met een
lokale inwoner van Nuka Hiva (in de Hakatea baai). De lokaal is later
teruggekomen met het verhaal dat Stefan gewond was en in het bos lag. Heike,
zijn vriendin, is met de man meegegaan om Stefan op te halen. In het bos is
Heike overvallen door de man maar uiteindelijk heeft Heike weten te vluchten.
Ze is naar de baai teruggegaan en heeft zwemmend weer en andere boot bereikt
die ook in de baai lag. Stefan is nooit meer terug gekomen. De Aquamante is een
dag later daar aangekomen en hebben Heike aan boord genomen. Maandag zijn er 22
politiemensen uit Papeete overgevlogen naar Nuka Hiva voor een zoektocht.
Gisteren zijn er lichaamsdelen van Stefan gevonden. Hij is vermoord. De
vermoedelijke dader is nog voortvluchtig. Deze man moet waanzinnig zijn. De
mensen op de Marquesas zijn zo aardig. Helaas is Stefan de verkeerde
tegengekomen. Het zal lang duren voordat we dit vergeten zijn en het zal een
andere stempel op onze reis zetten. Zullen we ooit nog onbevangen met anderen
meegaan?
Samen met de Odin van Bertel en Ute zijn we vanaf
Rangiroa vertrokken richting Tahiti. De hele dag houden we de Odin in het zicht
maar tegen de avond raken we elkaar dan toch kwijt. Logisch, Odin gaat naar de
zuidkant van Tahiti via de oostkust en wij varen rechtstreeks naar de westkust,
richting Papeete. We moeten reparaties aan de boot uitvoeren en hopen in
Papeete verder geholpen te kunnen worden.
Woensdag,
26 oktober 2011
We zijn aangekomen in Tahiti. 200 Mijl in 31 uren. We
hadden een 24-uurs gemiddelde van 165 mijl. We zouden een rustig windje hebben,
Beaufort 4. I.v.m. de breuk in de stag leek ons dat wel een gunstig windje. Het
was echter niet waar. We hadden steeds zo'n 5/6 en soms 7 Beaufort. Het ging
weer snel en we schoten goed op. Alles is heel gebleven. Nu op zoek naar mensen
die het kunnen repareren. We nemen er de tijd voor. Voorlopig blijven we in de
buurt van Tahiti en Moorea.
We liggen nu bij Maevo Beach. In het noorden
waterbungalows, in het oosten een krottenwijkje met de bergen van Tahiti op de
achtergrond, in het zuiden allemaal boten aan een mooring en een jachthaven en
in het westen het buitenrif met branding ertegen van de oceaan met Moorea op de
achtergrond. We liggen niet in Papeete, er leek niets te doen te
zijn en het schijnt heel duur te zijn. Dit gaan we nog natrekken. We hebben de
tijd.
Gisteren met de bus naar Papeete geweest. Papeete is een levendige, bruisende stand. Aan de boulevard gezellige terrasjes waar men heerlijk kan eten of een linkere pint kunt kopen. De boulevard ziet er gezellig uit.
Wij zijn op zoek geweest naar een nieuw onderdeel voor de schroefasafdichting. Helaas niet gevonden en van het kastje naar de muur gestuurd. Op de terugweg, helemaal moe van het zoeken, een heerlijke pint genomen ondanks de prijzen die ze hier vragen. We hebben een aantal goedkope maanden achter de rug, nu is het weer duur. Moet kunnen.
Vlakbij de ankerplaats is een hele grote supermarkt. We kunnen hier werkelijk weer van alles kopen en weten bijna niet wat we nu zullen kopen. Onze Albert Heyn past hier wel 4 maal in en het is een feest weer van alles wat lekker is te kunnen kopen. Alleen daarvoor wil je al een poosje blijven liggen.
Donderdag,
3 november 2011
Tahiti is het grootste eiland van de Sociéte-archipel.
Dit archipel is de meest bekende eilandengroep van Frans Polynesië en is de
plek waar het grootste deel van de bevolking leeft. Tahiti staat bekend als een
bounty-eiland. De bergen van het eiland zijn groen en tot zo'n 2000 meter hoog.
Het eiland wordt omsloten door een rif. Op slechts enkele plekken kunnen we
door een nauwe pas door het rif varen. Wij liggen in een baai achter het rif.
Het rif beschermt de baai voor de krachtige golven vanuit de oceaan. De
rotskust wordt aan de westzijde van het eiland op vele plaatsen onderbroken
door lange, zwarte zandstranden, die ontstaan zijn uit vulkanisch gesteente. De
reisgidsen geven vaak een vertekend beeld. Men laat alleen de witte stranden
zien en die zijn er weinig. Zwarte stranden zijn meestal niet mooi. De
zeilboten liggen bij Tahiti dan ook zelden bij een wit strand, ook hier niet. Verder
de zon schijnt hier niet iedere dag. Het regenseizoen komt eraan en het regent
nu al 3 dagen achtereen. Het is miezerig en lijkt Hollands. Alleen de
temperatuur is wat warmer maar Henk heeft voor het eerst sinds maanden weer een
lange broek aan. Zo warm is het dus niet. Ook de mooie meisjes met rieten
rokjes en bloemenkransen hebben we nog niet gezien. Als er een bloemenkrans is
te zien hangt die meestal om de nek van een erg dikke, meestal oudere vrouw. De
mensen van Frans Polynesië houden van dikke mensen en die zie je hier veel. De
rieten rokjes hangen wel op de markt maar niemand loopt erin.
We zijn met onze boot een halve mijl verder gaan liggen aan een mooring bij de jachthaven. Dit is de duurdere buurt. Voor een mooring betalen we 25 euro per week. Het ligt lekker rustig en we hebben het er voor over. Ook de krottenwijk waar wij tegenaan keken heeft plaats gemaakt voor een mooiere villawijk.
We hebben de overdekte markt van Papeete bezocht, een
plek waar je geweest moet zijn. Overal kraampjes met kleurrijk fruit, groente,
vis en andere snuiserijen. Buiten werden op die dag nog meer kramen opgebouwd. Enkele
dagen later, 31 oktober waren we weer in Papeete en werd het duidelijk waarvoor
er nog meer kramen waren. 1 November is All Saints´Day (dag ter herdenking van
de doden). De graven op de kerkhoven worden die dag schoongemaakt en met
bloemen bedolven. Al deze kraampjes stonden vol met bloemen voor de graven. Het
was een kleurrijk gezicht.
Woensdag
,16 november 2011
We zijn op stap geweest naar de Vaipahi-i-atehiti
watertuin en park. In de park is een mooie waterval en kunnen een
paar wandelingen worden gemaakt. Om er te komen heeft ons nog wel wat moeite
gekost. De bus naar Papeete loopt regelmatig maar Vaipahi is de andere
kant op en soms komt de bus niet. Waarom niet? Dat weet niemand te vertellen.
De derde keer kwam de bus wel en het park en de wandeling waren de moeite
waard.
Waar wij onze tijd mee verdoen hier? Met wachten dus op de bus. Omdat we afhankelijk zijn van het busvervoer neemt dit veel tijd in beslag.
Waar wij onze tijd mee verdoen hier? Met wachten dus op de bus. Omdat we afhankelijk zijn van het busvervoer neemt dit veel tijd in beslag.
Gelukkig is de supermarkt op loopafstand. Verder
zijn we begonnen met een klussenlijst op te stellen. Deze wordt steeds groter.
Inmiddels is de electrische waterpomp vervangen. We hebben weer stromend water.
Onze kussens voor buiten moesten hoognodig gerepareerd worden. De
gaten vielen er helaas in en we hebben ze weggegooid. Dat hebben we kunnen
schrappen van de klussenlijst. De romp van de boot moet vrijwel iedere week
schoon gemaakt worden. Dat is een wekelijks terugkerende bezigheid. Ook zijn we
nog steeds op zoek, nu via internet, naar het onderdeel voor onze
schroefasafdichting en we hebben offertes opgevraagd voor nieuwe zeilen.
We hebben aanbiedingen voor nieuwe zeilen uit Nieuw Zeeland, Australië, China
en Nederland. Nieuwe zeilen kunnen hier zonder BTW ingevoerd
worden. Dat levert wel wat papierwerk op maar het is de moeite waard.
Gisteren zijn we met onze Franse buurman (Michel) op
stap geweest naar de jachtwerf in Papeete en enkele watersportwinkels. In
Papeete kunnen we in januari 2012 de kant op maar dan moet het onderdeel dat we
nodig hebben er wel zijn. Zoniet, dan is het veel te duur om het daar te
laten doen en moeten we wachten tot we in maart 2012 in Raiathea (90 mijl naar
het westen) de kant op kunnen. Ondanks de inspanningen van Michel, die ons
probeert te helpen, zijn we daar nog niet verder mee.
Michel ligt hier al vier jaar op zijn mooring naast ons
en gaat voorlopig nog niet weg. Hij heeft een oude auto op het haventerrein
staan en is niet, zoals wij, afhankelijk van het openbaar vervoer.
Gelukkig maar, zijn dochter van veertien moet iedere dag naar school en met de
bus is dat ook weer lastig.
In deze ankerbaai komen we regelmatig bekenden tegen
die we eerder hebben ontmoet. Simone en Erik van de Sur L’eau kennen we
nog van de Marquesas. Erik is Frans en Simone Australisch. Zij weten een hoop
van de regeltjes waar we ons aan moeten houden, zowel van Frans Polynesië als
van Australië en zo komen we een hoop te weten. Vaak zien we ook andere
zeilers die we al ontmoet hebben in Panama of eerder. Altijd leuk om weer
bekenden terug te zien. Het blijft een varend dorp.
Donderdag,1
december 2011
We zijn aan onze klussenlijst begonnen. Het vervelenste
werk, het lakken van het interieur van de Mirus, hebben we er bijna opzitten.
Het ziet er weer netjes uit.
Inmiddels hebben we ook nieuwe zeilen besteld. De
nieuwe zeilen worden geleverd door een Nederlandse firma. Deze firma maakt de
zeilen in Thailand en zodoende zijn de verzendkosten nog redelijk betaalbaar.
Gezien het feit dat we geen BTW (19%) hoeven te betalen, crisis- en
winterkorting (15 + 10%) hebben gekregen en als JACHT IN TRANSIT hier
geen invoerrechten betalen zijn we met deze firma in zee gegaan, ondanks
aanbiedingen vanuit Nieuw Zeeland, Australië en China. Een paar dagen geleden
hebben we onze neus bij de politie in Papeete laten zien. We zijn nu 3 maanden
in Frans Polynesië en dan wil de politie je even zien. Waarom? Ook weer
onduidelijk. Men vertelde dat het ging om het feit of we kredietwaardig zijn
maar er werd niets gevraagd. We hebben in ieder geval weer een officieel
papiertje erbij met de nodige stempels en kunnen hier voorlopig blijven.
Ondanks de drukke werkzaamheden hebben we gisteren toch
nog een schildpad langs zien komen. Het beest was zeker 1 meter lang. Geweldig
om te zien. Hij of zij was helaas te vlug weg om op de foto te zetten. Jammer.
Zondag
,18 december 2011
We hebben het lakwerk erop zitten. Het interieur van
Mirus ziet er weer goed uit. Het was een warme en tijdrovende klus.
We hebben nu weer tijd om op pad te gaan. Rondom het
eiland loopt langs de kust één weg. Over deze weg rijdt het openbaar vervoer en
heel veel auto’s. De rest van het eiland is bergachtig en moeilijk bereikbaar.
Het verkeer rondom Papeete is hartstikke druk. Meer naar het zuiden wordt het
iets rustiger maar het is geen goed wandelgebied. Altijd rijden er auto’s langs
ons heen. De enkele wandelwegen in de bergen zijn alleen bereikbaar met
vierwiel aangedreven vervoermiddelen. Om in conditie te blijven zwemmen
wij nu, ´s morgens voor het ontbijt, 20 rondjes rond de boot. Eén rondje is 25
meter. We gaan dat nog opvoeren en willen minstens op een kilometer komen
te zitten.
Tahiti is in kerstsfeer. In de winkeltjes is van alles
te koop. Westerse luxe goederen, oosterse plastic spulletjes, heel veel zwarte
parels, prachtige schelpenkettingen en Polynesische snuiserijen. In de
stoffenwinkels zijn vrijwel alleen kleurige stoffen met allerlei motieven
en/of bloemen te krijgen. Voor een donker, effen stofje moet je niet in Polynesië
zijn. De modewereld zou er goed aan doen hier eens goed rond te kijken. De
kleuren maken de mensen vriendelijk en vrolijk en zijn een lust voor het oog.
In de bus komen we weer allerlei bijzondere mensen
tegen. Henk moet opletten. Soms enkt hij een mooie meid te zien. Eenmaal
dichterbij blijkt het weleens een man te zijn. Traverstieten zijn in Polynesië
heel gewoon. Er worden zelfs jaarlijks “Miss Traverstiet” verkiezingen
gehouden en uit de foto’s die wij daarvan hebben gezien blijkt echt niet dat dit
mannen zijn.
We hebben goede berichten ontvangen. Van de jachtwerf
in Raiatea, waar we eerder pas in maart 2012 terecht konden, hebben we bericht
gekregen dat er vanaf 5 januari plaats is. Als we de nieuwe zeilen hebben
ontvangen kunnen we daar heen en de boot uit het water halen. Vriend
Wijnand heeft onderdelen voor de schroefas weten te vinden en zal ze binnenkort
hierheen of naar Raiatea sturen. Dat ligt eraan waar we dan zijn. Voor we naar
Raiatea gaan willen we eerst nog Moorea bezoeken. We krijgen het weer druk.
Vrijdag
,30 december 2011
Onze nieuwe zeilen zijn binnen. Vanuit Thailand
hebben ze er 6 dagen over gedaan om op Tahiti te komen. De zeilen zijn
verstuurd via UPS. We konden via internet de zeilen volgen via hun
trackingnummer en wisten wanneer ze ongeveer aan moesten komen. Het trackingnummer
hadden we van de zeilmaker doorgekregen. Alles liep zoals was afgesproken. Wij
kregen een telefoontje van UPS Tahiti dat de zeilen gearriveerd waren en dat
zij onze scheepspapieren nodig hadden. UPS heeft een kantoor op het
vliegveld en dat is niet ver vanaf de marina waar we nu liggen. Wij naar het
vliegveld en nadat de papieren waren ingevuld (10 minuten werk, geheel verzorgd
door UPS) konden we na het betalen van zo’n 12 euro fee weer terug naar
de marina om te wachten op het pakket. We hebben zelf niets hoeven te regelen.
Het pakket met zeilen werd een kwartiertje nadat we zelf terug waren op de
marina afgeleverd. In Nederland had het vermoedelijk niet zo snel gegaan. Het
was in ieder geval super geregeld.
De zeilen zien er voor het oog heel netjes uit maar we
hebben ze nog niet gehesen. Omdat we straks in Raiatea de wal op gaan halen we
daar onze oude zeilen er van af en als we weer verder gaan kunnen dan de nieuwe
zeilen erop. Om de nieuwe zeilen al die tijd in de zon te laten staan lijkt ons
geen goed plan. De zon is funest voor de zeilen.
Wij hebben ook nog een tochtje naar de oostzijde van
het eiland gemaakt. Daar zijn 3 watervallen die de moeite waard zijn om te
bezoeken. Een leuke wandelingetje, niet te lang en een prachtige natuur. Helaas
waren er erg veel muggen bij de watervallen waardoor we er toch weer snel van
weg zijn gegaan. En we hadden een keer geluk met de bus. Slechts 5 minuten
wachten en net voor een hele beste regenbui zaten we weer in de bus. Wat een
geluk want binnen een paar tellen ben je hier door en doornat.
In Papeete hebben we nog het Zwarte Parel museum
bezocht. Hier liggen werkelijk prachtige parels en parelsnoeren. De prijzen
liegen er niet om. Er lagen een paar snoeren van zo’n 500.000 euro en..
Verwonderlijk is het echter dat er bij de deur geen bewaking of wat aanwezig
is. In Panama stond bij iedere winkel of mooi huis wel bewaking maar hier bij
zo’n museum waar best wat te halen is, is het blijkbaar toch niet nodig.
Volgende week vertrekken we voor een paar dagen naar
Moorea alvorens we verder gaan naar Raiatea. Moorea ligt 15 mijl van hier. We
moeten nu nog even wachten op een volle gasfles voordat we weer verder gaan.
Omdat je nooit weet wanneer er weer gas gevuld kan worden is het belangrijk de
flessen zoveel mogelijk gevuld te houden. Het waait momenteel ook erg hard en
we liggen hier, ondanks de harde wind, heel rustig aan onze mooring. Het
komt eigenlijk wel goed uit dat we nog even moeten wachten. Bovendien schijnt
het Nieuwe jaar hier uitbundig gevierd te worden. Daar kunnen we dus nog even
van meegenieten.
Zondag,1
januari 2012
Wij wensen jullie allen een heel gelukkig Nieuwjaar
toe.
Maandag,
9 januari 2012
Onze gasfles zou binnen 3 dagen terug zijn en dan
zouden we verder gaan naar Moorea en Raiatea. Na 5 dagen te horen “Sorry,
de fles komt morgen, hij is vergeten” zijn we hem zelf bij de gasfabriek in
Papeete gaan ophalen. Dat zijn dingen waar waar we nog steeds niet aan gewend
zijn. We zijn waarschijnlijk te Hollands en zullen er vermoedelijk ook nooit
aan wennen.
In Papeete lag een heel groot cruiseschip. Alleen
als er een cruiseschip ligt wordt er bij de touristeninformatie een en ander
georganiseerd. Nu stond hier een bandje Polynesische muziek te spelen en mooie
dametjes en een prachtige heer vermaakten de touristen met hun dansen. Dit
alles om hier hun snuiserijen te kunnen verkopen. Wij hebben er van mee
genoten.
We hadden al afscheid genomen van Michel. Michel
is onze buurman die hier al vier jaar ligt met vrouw en kind. Zijn vrouw werkt
hier, zelf is hij al gepensioneerd vanaf zijn 46e. Hij heeft in het leger
gezeten en kon na 25 jaar werken met pensioen. Niet gek. En Michel is een
lieverdje. Ondanks het feit dat een vriend van hem graag op onze mooring wil
liggen (de vriend ligt nu in de veel duurdere jachthaven) kwam hij vertellen
dat we toch maar niet naar Moorea moesten vertrekken. Hij had de weerberichten
bekeken en die zagen er niet goed uit. Harde noordwestenwind en in het
noordwesten ligt Moorea. Wij hebben natuurlijk zelf ook de gribfiles
erbij gehaald en inderdaad, hij had gelijk. We liggen dus nog steeds op onze
mooring. Als we verder gaan zullen we zijn vriend een seintje geven dat de
mooring vrij komt. Er zijn hier weinig mooringen en ze zijn heel gewild.
Meestal zijn ze weer heel vlug bezet.
Na een 4-tal dagen slecht weer (nog steeds op Tahiti)
konden we weer verder. Het heeft 4 dagen geregend met soms harde windstoten er
tussen door. Van 2 boten om ons heen is de zonnetent helemaal aan flarden gewaaid
en bij een tweemaster is een van de masten naar beneden gekomen. Bij ons
is alles overeind en heel gebleven.
In verband met de wind hebben we Moorea niet bezocht.
We moeten rekening houden met de wind, niet te veel omdat we een breuk in
een want hebben en niet te weinig omdat we de motor zo min mogelijk willen
gebruiken. Na een lekker dag en nacht gevaren te hebben zijn we in
Raiatea aangekomen. Op het zeil de lagune in en tot de jachtwerf gezeild. Het
was een fijn tochtje.
Maandag,
16 januari 2012
Inmiddels zijn we uit het water voor het onderhoud.
Ondanks dat het vrijdag de dertiende was is alles goed gegaan. De jongens van
de werf zijn heel vriendelijk en hulpvaardig. Het roer is al verwijderd en als
de onderdelen komen kunnen we aan de slag met de schroefas.
De
jachtwerf
De jachtwerf valt tegen. We hadden zoiets verwacht als
in Trinidad maar dan kleiner. Dat is niet zo. De boten staan kris kras door
elkaar. Op de hellig staat een oude veerpont. Er onder ligt allemaal oude
rommel en vermoedelijk komt de veerboot daar ook nooit meer weg. Ook op
de rest van het terrein ligt allemaal oude rommel. Gelukkig is de douche
en het toilet schoon. We hebben aan een kant uitzicht op Tahaa, de andere kant
uitzicht op Raiatea en achter ons staat een andere boot. Die belemmert
het uitzicht op Bora Bora. Voor ons staat de GABBER, een boot uit Harderwijk.
Deze mensen hebben we eerder al eens ontmoet in Noorwegen. Ze zijn nu niet aan
boord. Ze zijn voor een paar maanden terug naar Nederland.
Raiatea is het één na grootste eiland van Frans Polynesië
en veel rustiger dan Tahiti. Raiarea betekent “hemel met zacht licht”. Ruim
1000 jaar geleden was dit het centrum van de religie en cultuur van Frans
Polynesië. Tahaa ligt hier vlak bij in dezelfde lagune als Raiatea. Bora
Bora ligt op 55 kilometer afstand
Hoera, Laura Dekker is met haar zeilboot “GUPPY”
de wereld rond. Ze heeft het gered. Geweldig knap van Laura en toch
schijnen er in Nederland nog mensen commentaar over te hebben. De schoolprestaties
waren niet al te best. Maar als Laura op deze leeftijd alleen de wereld
weet rond te zeilen dan komt de rest van haar leventje ook wel goed. Waar maken
die mensen zich druk over? Het zou toch leuk zijn als ze trots op deze
prestatie waren maar helaas, ze moeten wat te zeuren hebben. Heel jammer.
Wij zijn de wereld nog lang niet rond. Ons onderdeel
voor de schroefas komt eraan. Het is onderweg en hopelijk ontvangen wij deze
spoedig. Maar het kapotte want is zo maar nog niet vervangen. De gids
“Landfalls of Paradise, Cruising Guide to the Pacific Islands” schrijft over
onze werf dat ze boten uit het water
halen, tuigerij, verven etc.. Boten uit het water halen klopt maar helaas
is er op het hele eiland geen enkele tuigerij te vinden. En dus moet ons want
waarschijnlijk uit Nieuw Zeeland komen maar voordat het besteld is ben je
alweer een heel eind verder. We zijn hier nu anderhalve week en het is, ondanks
vele malen navragen, nog steeds niet gedaan.
De werf is rommelig en erg ongeorganiseerd. Bootjes worden
steeds weer verplaatst en waarom is ons geheel onduidelijk. Er zit geen lijn
in. Als er wat gedaan moet worden is het beter dat zelf te doen, dan weet je
wat er gebeurd.
Wij zijn, net als sommige andere mensen, zelf aan het
werk. David, een Fransman vlak bij ons, werkt de hele dag hard aan zijn
boot, ondanks de hitte. Wij doen het rustig aan. Het duurt toch nog even. Ook
David is weer een lieverd. Wij mogen zijn autootje gebruiken voor de
boodschappen. Vorige week lang Isabelle naast ons, deze haalde ´s morgens vers
brood voor ons. Zo komen we overal weer vriendelijke mensen tegen en ondanks de
tegenslagen houden we er zo de moed toch in.
Ook de Gabber uit Harderwijk is jammer. Met deze boot
is Jimmy Lengkeek de wereld rond geweest. Daarna is deze boot verkocht en
schijnt nu al anderhalf jaar hier te staan en er wordt niets aan gedaan.
Hij begint er verwaarloost uit te zien en als hij nog een jaar zo staat kan
hij, net als vele andere boten hier, op de schroothoop. Jimmy heeft over
de eerste wereldreis van deze boot een boek geschreven. Het doet dan pijn om te
zien dat de boot er zo triest bij ligt.
Donderdag,
9 februari 2012
Eindelijk, na heel veel oponthoud zijn onze onderdelen
binnen. Wijnand is heel druk geweest met de verzending van de onderdelen.
Het oponthoud lag niet bij Wijnand maar om de een of andere reden ging alles
traag. Allereerst was het al een kunst om de onderdelen te vinden. Nadat ze
gevonden waren moesten ze betaald en opgestuurd worden. Het betalen ging snel
maar toen bleek de leverancier kerstvakantie te hebben. Ook daarna kwam het
toch niet zo snel als verwacht. Gelukkig is dankzij de goede samenwerking
tussen Wijnand en Dick Loos het onderdeel uiteindelijk toch bij ons terecht
gekomen en is inmiddels in de boot gezet. Het ziet er goed uit. Nu wachten we
nog op een nieuw want die besteld is in Nieuw Zeeland en vorige week al hier
had moeten zijn. Als die er weer op staat kunnen we weer het water in.
Ook Marjon en Niek Visscher hebben nog een pakketje (een nieuwe batterij voor
de PC) hier heen gestuurd. Hopelijk komt die ook snel binnen.
Ondertussen maken we tussen de werkzaamheden door af en
toe een wandelingetje en hebben iedere middag een zwemuurtje. Wel zullen
we blij zijn als we weer in het water liggen. Het is hier niet de meest ideale
plek om uit het water te gaan maar bij gebrek aan beter liggen we hier.
Vrijdag
,17 februari 2012
Het is prettig weer met Mirus in het water te
liggen. We kunnen ’s morgens weer onze rondjes zwemmen en als het te warm wordt
dan springen we even in de zee om af te koelen. We genieten weer van het
prachtige uitzicht, het briesje over het water, de rust en stilte in de nacht.
Het
onderhoud
En dan de vraag die ons vaak wordt gesteld: Waarom
zoveel onderhoud?
Tot nu toe heeft Mirus een afstand van 28.570 zeemijl
(52.912 kilimeter) afgelegd. Een zeemijl is 1,852 kilometer. Daarvan was
16.070 zeemijl al afgelegd vóór vertrek van onze wereldreis. Dat betekent dat
we sinds onze reis 12.500 zeemijl (23.150 kilometer) hebben gevaren. Voor een
zeilboot is dat aardig wat. Een zeilboot die de wereld rondvaart kun je een
beetje vergelijken met een vrachtauto. Die boten zijn allen helemaal volgeladen
met diesel, water, voedsel etc. en vervoeren de mens van de ene plek naar de
andere plek over de zee. De zee is meestal niet glad. Als er geen wind is staat
er vaak wel deining. Dan slaan de zeilen alle kanten op en ook de verstaging
krijgt flinke klappen. Ieder zeiler wordt daar gek van, wij ook. Dit én de zon
is superslecht voor de zeilen en voor de boot. Als het te lang duurt gaat de
motor aan. Als er wel wind staat dan staat er meestal veel (bij ons in ieder
geval). Dan dendert Mirus over en door de golven en wordt overspoeld met zout
water. Ook zout is funest voor een boot. Het zout kruipt in ieder hoekje en
gaatje en vreet aan alles wat van metaal is. Roestvorming is ondanks het
roestvrij staal toch niet ongewoon. De laatste 5.000 mijl, vanaf Panama, hebben
we vrijwel altijd heel veel wind en zon gehad. Onze tocht over de
de Pacific vanaf de Galapagos tot aan de Marquisas (zo’n 3.000 mijl achtereen,
24 etmalen) ging hard, heel hard. Stoppen voor een onderhoudsbeurt en reparatie
is daar niet mogelijk. Op de Marquisas en de Tuamotus is vrijwel niets te
krijgen en toen we dus in Tahiti aankwamen konden we de reparaties en het onderhoud
eindelijk aanpakken. Omdat we toch al op onderdelen en een nieuwe stag moesten
wachten hebben we de rest ook maar aangepakt. We leven al bijna 2 jaar
intensief op de boot en daardoor gaat er weleens wat mechanisch kapot en het
lakwerk slijt. Dit alles is heel gewoon. Vrijwel iedere wereldreiziger heeft
last van dit soort dingen. Inmiddels is alles opnieuw gelakt, het
onderwaterschip staat weer in de antifouling en alles wat hier te repareren was,
is gedaan. We hopen de eerste tijd zonder problemen voort te kunnen gaan.
Maandag,
27 februari 2012
Tahaa ligt zo’n 3 mijl vanaf Raiatea. Er landen hier
geen vliegtuigen. Dit eiland is alleen per boot bereikbaar. Het is hier dan ook
bijzonder rustig. Vrijwel geen auto’s, af en toe een bromfiets of een gewone
fiets. Helaas lijkt dit eiland dood te bloeden. De reisgids van het voorgaande
jaar gaf een aantal bezienswaardigheden die nu al weer verdwenen zijn. Zo
liggen wij nu aan een mooring bij een voormalige jachtclub. De jachtclub kon
het ook niet meer volhouden. Een voor een verdwijnt er weer een activiteit.
Tahaa heeft in tegenstelling tot de vele andere
eilanden hier wel mooie witte strandjes. Er staan prachtige bungalows maar
daartussen staan ook nog kleine hutjes van golfplaten. Deze hutjes worden
bewoont door de lokale bevolking.
Wij liggen nu alweer een dikke week in het water en
varen hier een beetje heen en weer. Er zijn helaas weinig echt goede
ankerbaaien. De meeste baaien zijn erg diep en bovendien moet er rekening
gehouden worden met de windrichting. Komt de wind van oost dan lig je het beste
aan de westzijde. Komt de wind van west dan kun je beter aan de oostzijde gaan
liggen. Tot nu toe was de wind steeds oost ons en liggen wij dus aan de west
zijde.
Dinsdag,
6 maart 2012
We hebben een tijdje in Faaroa Bay gelegen aan een
mooring. Een prachtige plek maar eenzaam. Er lag slechts een andere zeilboot in
de buurt. Hier zijn we de Faaroa River opgevaren met onze bijboot. Deze rivier
is de enige rivier in Frans Polynesië die gedeeltelijk bevaren kan worden. Hiervan
een deel uit mijn logboek. ”Vanmiddag de bijboot van dek gehaald en te
water gelaten. Het is prachtig weer en we gaan de rivier verkennen. Voorzichtig
varen we de rivier op, we moeten uitkijken voor boomstronken, takken en
rotsblokken. Het is er vrij donker. Hier lijken geen mensen te wonen maar her
en der liggen wat oude bootjes. Ze zullen er dus wel zijn. De rivier is op
sommige plekken erg ondiep maar het water is helder en kunnen we de bodem goed
zien. Vissen schieten voor ons weg als we in de buurt komen. Naast ons
staan grote varens, prachtige bloemen en dikke bomen. De rivier wordt steeds
smaller. We lijken alleen op de wereld maar ik voel me bespied. Dan, vlak naast
ons, staan aan de kant van de rivier een paar mensen naar ons te kijken.
Honderd jaar geleden zouden dit inboorlingen geweest zijn met pijl en
boog. Nu zijn het gewoon mensen die het land hier achter bewerken op
een plantage. Ze kijken ons verbaast aan. Wij doen hetzelfde maar voor we aan
de praat kunnen komen barst er een tropische regenbui los. Wij zoeken een
schuilplaats onder de varens en de bewoners van dit land gaan weer de plantage
in. De bui duurt erg lang en we worden, ondanks de grote bladeren van de
varens, tot op ons hemd toe nat. We besluiten terug te gaan. Achter ons volgt
een eenzaam figuur in een kano aan de rand van de rivier ons bootje. Hij blijft
op een afstandje alsof hij wil zien dat we zijn domein echt wel verlaten.
Eenmaal terug in de baai is de man verdwenen. Wij zijn blij weer veilig aan
boord te zijn en droge kleren aan te kunnen trekken.”
Zondag,
18 maart 2012
We lanterfanteren een beetje tussen Raiatea en Tahaa.
Al naar gelang het weer en de wind bezoeken we diverse baaitjes. In Uturoa op
Raiatea halen we onze boodschappen. De supermarkt ligt tegen de kade en dat is
erg gemakkelijk. Af en toe gaan we terug naar de mooring van de jachtwerf
voor internetverbinding, vers water en de was. Robbie, de Pool die wij in
Uturoa al tegenkwamen, ligt hier ook bij de jachtwerf. Hij dacht zijn houten
mast binnen een week gerepareerd te krijgen. Helaas, de eilanden hier zijn
weelderig begroeid met allerlei bomen maar het hout dat Robbie nodig heeft voor
zijn mast is niet verkrijgbaar. Het moet worden overgevlogen vanuit Nieuw
Zeeland en Robbie zal vermoedelijk nog wel even bij de jachtwerf liggen.
Wij willen eigenlijk wel weer verder naar Bora Bora maar wachten nog op nieuwe
zeillatten. Onze leverancier van de nieuwe zeilen (Sailselect) liet op
het laatste moment weten dat zeillatten verzenden per vliegtuig wel heel
veel vrachtkosten zou gaan betekenen. We hebben de latten half januari bij de
zeilmaker alhier besteld maar ze moeten per schip vanuit Amerika komen en
dat duurt volgens zeggen zo’n 1 à 2 maanden. In Frans Polynesië moet men geduld
hebben. Alles duurt langer dan men zegt en wij wachten dus nog maar even.
We hebben ons ondertussen aangemeld voor de Darwin
Rally (voor belangstellenden: zie www.sailindonesia.net).
De naam doet denken aan een wedstrijd maar het betreft een georganiseerde
zeiltocht in samenwerking met de Indonesische overheid en het toeristenbureau.
Dat betekent dat we begin juli in Darwin moeten zijn. We hebben vanaf hier tot
Darwin nog zo’n 4500 mijlen voor de boeg. De Rally start op 28 juli en eindigt
half oktober bij Singapore. Gezien het feit dat men voor Indonesië een speciale
vergunning moet hebben (CAIT), dit land nogal wat bureaucratische
regeltjes heeft die vaak veranderen en niet geheel veilig is, lijkt het ons
prettig met deze georganiseerde tocht mee te varen. We hebben er zin in.
Donderdag,
29 maart 2012
Het is nog niet druk. De enige bekende die hier ligt is
Robbie (de Pool) waar we al afscheid van hadden genomen. Robbie zou terugkeren
naar Costa Rica maar kreeg pech met zijn energievoorziening en is omgedraaid
naar Bora Bora. We waren dus heel verbaast Robbie hier weer te treffen maar het
is wel gezellig.
We zijn bezig met de hoognodige was en hebben zodoende
de gelegenheid even internet bij te werken bij de jacht club. Lang niet overal
zijn verbindingen en als je die hebt dan moet je er gebruik van maken.
Bora Bora staat bekent als een van de mooiste eilanden
van de wereld. Volgens ons ziet het er wel mooi uit maar het wint het niet van
de Marquesas eilanden met Fata Huva en Oa Pou. We beginnen verwend te
raken en worden kritisch. De hoogste berg op Bora Bora is de Mt. Otemanu met
een hoogte van 727 meter. Bora Bora is net als alle andere eilanden in Frans
Polynesië groen. Hier zijn vele dure resorts met witte stranden en vol gebouwd
met waterbungalows. De meeste Frans Polynesische eilanden zijn van oorsprong
vulkanisch en op de deze eilanden zijn maar weinig witte stranden te vinden. Op
Bora Bora zijn er veel. In de lagune zijn veel motu's, ook met witte strandjes,
waar we achter kunnen ankeren.
Maandag
,2 april 2012
Bora Bora hebben we weer verlaten. We hebben daar een
weekje vertoefd. De oostzijde van het eiland is prachtig. Veel motu’s met
parelwitte stranden. Helaas zijn vrijwel al die stranden volgebouwd met
waterbungalows en bijna niet meer te zien. Heel jammer. Wij lagen daar op ons
eigen anker met 3 meter water onder ons en spier wit zand. Het water in de
lagune is azuurblauw. Nu kunnen we ons voorstellen dat Bora Bora ”de
parel van de Grote Oceaan” wordt genoemd.
Morgen kunnen we onze nieuwe zeillatten ophalen in
Raiatea, z´n 3 mijl van hier. Dan gaan we de nodige boodschappen doen en
vertrekken in de loop van de week naar Tonga, 1300 mijl verder. We gaan Frans
Polynesië binnenkort verlaten. Frans Polynesië heeft van ons de naam “het land
van de kraaiende hanen” gekregen. Iedere morgen hoorden we die beesten. Adieu
hanen.
Onze laatste blik op Bora Bora.
Zaterdag,
7 april 2012
Dinsdag, 4 april 2012 vertrokken we met Mirus vanaf
Tahaa (Frans Polynesië) naar Tonga. De weervoorspellingen gaven weinig wind
voor de komende tijd. Toch wilden we gaan en de eerste twee dagen liep Mirus
redelijk door. Nu maken we afstanden van 68 mijl en als dieptepunt 47 mijl per
dag en het schiet niet op. Motoren is geen optie, we hebben niet voldoende
diesel om de afstand te overbruggen. Soms dobberen we slechts met een zeil
voort op de stroom. Zodra er iets wind komt zetten we meer zeil. Gelukkig
hebben we, i.v.m. de weervoorspelling, de oude zeilen op de boot laten staan.
Deze zijn veel slapper dan de nieuwe, stugge en nog zware zeilen en vangen
daardoor eerder een vleugje wind. Zelfs de genaker wordt erbij gehaald. Deze
geeft iets meer voortgang. De genaker lag al sinds de Atlantische oceaan in de
mottenballen. Tot Raiatea en Tahaa hebben we steeds veel wind gehad en dat ding
niet nodig gehad.
Tante Bertha, onze windvaan, weigert. Te weinig wind.
Af en toe motoren we een uurtje om de energievoorziening voor de electrische
stuurautomaat op peil te houden. Deze doet nu het werk. Wij luieren wat, lezen en
boek, luisteren naar ons Ipodje, spoelen het dek voor wat koeling en zijn druk
met eten koken. Soms speuren we de horizon af naar een squall. Daar moeten we
altijd op bedacht blijven want die geven regen en soms heel veel wind. Meestal
maar even. De zee heeft geen tijd om hiermee golven op te bouwen.
De nachten zijn prachtig, een schitterende
sterrenhemel. Het Zuiderkruis, die we sinds kort herkennen, staat links van
ons. Het is volle maan en het wordt niet donker. Een spoor van fluoriserend
water loopt achter ons schip. Het is goed weer op zee te vertoeven.
Zondag,
8 april 2012
Oeps, ik was gisteren vergeten de exacte positie te
melden. Ja, 100 mijl boven de Cookeilanden maar er zijn én Noorderlijke en
Zuiderlijke Cookeilanden. Voor alle duidelijkheid: het zijn de Zuiderlijke
Cookeilanden.
We hebben 24 uur lang de genaker op gehad. Dit een een
ballonzeil van parachutestof, 120 vierkante meter. Heel langzaam maar zeker
hebben we wat snelheid gekregen en net een uurtje geleden hebben we hem weer
ingepakt. Het ging even te hard. Vandaag dus geen nieuw dieptepunt gehad. We zijn
uiteindelijk toch nog 85 mijl opgeschoten.
Donderdag,
12 april 2012
We worden geteisterd door windstiltes met af en toe een
flinke squall. 8 April, eerste Paasdag hebben we geprobeerd wat hoogte te halen
omdat later in de week de wind naar het noorden zal trekken. Tegen de avond
komt ons een gitzwarte wolk tegemoet. Hij doet er lang over. Hij lijkt te loeren
of en wanneer hij ons zal pakken. Wij loeren ook, blijven alert want hij ziet
er angstaanjagend uit. Na een dik uur is het zover. Binnen 2 minuten vanaf
windkracht 2/3 naar windkracht 8 Beaufort. En regen, niet een klein beetje maar
een wolkbreuk. Dat was even hard werken en helaas de verkeerde kant op. Alle
hoogte was binnen een half uurtje verdwenen. Na een squall volgt vaak weer
windstilte. Zo ging het een nachtje door. Af een toe een squall, gelukkig met
wat minder wind en regen, dan weer windstiltes. Na een nachtwacht in de regen
gezeten te hebben was ik sinds tijden weer blij met de warmte binnen in de
boot.
De laatste dagen vrijwel geen wind maar ook geen
squalls die ons treffen. We schieten niet veel op en moeten nog zeker zo'n 500
mijl voordat we er zijn. Met dit tempo kan dat nog wel een week duren.
Gisteravond de motor aangezet. Vanmorgen even 3 uur gedobberd, zonder motor in
de hoop dat er weer wat wind zou komen. Inmiddels de motor maar weer aan. De
zee lijkt zo glad als een spiegel maar de boot schudt alle kanten op. We worden
er gek van.
Woensdag
,18 april 2012
We zijn de internationale datumgrens op 172.30 graden
West, net voor Tonga, overgevaren. Aan boord van een schip gebruikt men 2
tijden. Voor de navigatie, weerberichten enz. gebruikt men Universal Time
(UTC). De Universal Time ligt op de nul graden. Tussen de 172.30 Oost en de
172.30 graden West ligt de andere kant van de wereld op Oost 180 graden West.
Omdat we van oost naar west varen gaan we met de zon mee. Om een goede locale
tijd aan te houden moeten wij sinds ons vertrek uit Nederland ons uurwerk
iedere 15 graden naar het westen een uur achteruit draaien. (De wereld is rond
en heeft 360 graden. Een dag heeft 24 uren. 360:15= 24, een volledig etmaal).
Vandaag hebben we, volgens internationale afspraken, de klok 12 uur vooruit
gezet t.o.v. de Universale Time en geven zodoende een hele dag terug en houden
nog een halve dag tegoed. Vanaf nu zetten we iedere 15 graden weer verder naar
het westen de tijd een uurtje terug. Tegen de tijd dat we weer op de hoogte van
Nederland op 07.30 graden Oost zijn loopt onze klok weer gelijk. Wij hebben de
dag van 17 april 2012 in feite niet meegemaakt. Dit blaadje hebben we samen met
het blaadje van 16 april van de kalender gescheurd.
We zijn vandaag ook betrekkelijk dicht langs ondiepten,
de Capricorn Tablemount met een diepte van slechts 227 meter, welke worden
gevormd door toppen van onderwaterbergen gevaren. Even verderop zijn weer
dieptes van soms wel 9 tot 10 kilometer. De verschillen tussen de bergtoppen
hier onder water zijn nog groter dan de verschillen tussen de bergtoppen boven
water. Er moet zich hier onder water een werkelijk onvoorstelbaar landschap
bevinden. Mirus vaart err rustig overheen en bekommert zich hier verder niet
om. Het enige waar zij zich druk over maakt is de wind en die is er niet.
Vrijdag,
20 april 2012
Tonga is een koninkrijk dat bestaat uit 170 eilanden
waarvan er 134 onbewoond zijn. Deze eilanden zijn weer verdeeld in 4
groepen. Wij zijn aangeland in de Vavua groep. In 1616 kwamen de eerste
Europeanen, Nederlandse zeevaarders, in de Tonga archipel aan. Het hoofdeiland,
Tongatapu, is het eerst bezocht door de Nederlanse onderzoeker Abel Tasman in
1643. Pas in 1773 bezocht de Britse kapitein James Cook deze eilanden. Hij gaf
deze eilanden de naam Friendly eilanden vanwege de vriendelijkheid van de
oorspronkelijke bevolking.
De wereld loopt hier nog enige jaren achter. De schooljeugd heeft nog uniformen, zowel de jongens als de meisjes hebben rokken aan. De varkentjes lopen los over straat en de mensen worden nog per vrachtwagen vervoerd. Alles gaat hier nog rustig.
De wereld loopt hier nog enige jaren achter. De schooljeugd heeft nog uniformen, zowel de jongens als de meisjes hebben rokken aan. De varkentjes lopen los over straat en de mensen worden nog per vrachtwagen vervoerd. Alles gaat hier nog rustig.
Niemand heeft haast.
Donderdag,
26 april 2012
In de baai is het gezellig. Er is hier een “netje”. ’s
Morgens om half negen wordt via de marifoon het weer besproken, noodgevallen
kunnen gemeld worden, hulp kan ingeroepen worden bij problemen en soms wordt er
wat leuks georganiseerd. Gisteravond hebben we een traverstietenshow
gehad.
Via het netje worden dit soort dingen gemeld. Maar toch
vertrekken we morgen naar Fiji. We hebben het hier wel gezien. We vinden
het hier vies. Overal ligt rommel, zelfs in het Nationale park. Er is geen 10
meter te vinden waar geen rommel ligt. Bierblikjes, plastic, glas, papier etc.
We vinden het niets. Ongetwijfeld zijn de eilanden waar resorts op gevestigd
zijn wel schoon maar waar de bevolking woont is dat niet. Verder ziet alles er
zeer armoedig uit. Vrijwel alle huizen moeten nodig in de verf gezet
worden. Soms weten we niet of iets een huis is of een varkenskot. Er lopen hier
meer varkens dan honden. En alle varkens lopen los. Dit is het smerigste eiland
dat wij tot op heden hebben bezocht. Jammer, hopelijk is het in Fiji beter.
Nieuw Zeeland.
Wij gaan niet naar Nieuw Zeeland. Dit hebben
we uit ons reisplan geschrapt. Nieuw Zeeland wordt in de maanden november tot
en met april aangedaan, als het daar zomer is en men het cycloonseizoen dat
hier dan heerst wilt ontwijken. Eind april gaat men dan pas weer verder.
Als wij daar heen zouden willen dan moeten we hier nog tot oktober in de
Stille Oceaan blijven en daar hebben we geen zin in. Wij gaan door naar Darwin
en hebben dan weer alle tijd om leuke plekken aan te doen. We zijn er al lang
achter dat we de hele wereld niet in 4 jaar kunnen bekijken. Omdat we geen zin
hebben om alles in haast te moeten doen hebben we deze keuze gemaakt.
Zondag,
29 april 2012
We zijn over de helft van onze reis. De afstand tussen
Nijkerk en Mirus was gisteren nog zo'n 11.181 mijl. Nu wordt de afstand weer
minder. We zitten nu op 11.054 mijl. We komen vanaf gisteren weer steeds
dichter bij.
We hebben Tonga achter ons liggen en zijn nu op weg naar Fiji. Tonga deed ons
uitgeleiden met een zware donderbui en een heerlijk windje. We lopen zo'n 5 á 6
mijl per uur met een zuidoostelijk windje. Het is nacht en er is een vogel op
ons zonnedak neergestreken. Het beest zal wel moe zijn. Morgenvroeg zal het wel
weer vertrekken.
Tanta Bertha, onze windvaan, doet het gelukkig weer. Vroeger, tijdens haar leven, was tante Bertha een vriendelijke, behulpzame en zuinige tante. Helaas was ze zeer slechtziend. Sinds ze gereïncaneerd is in onze windvaan heeft ze nukken. Ze is nog steeds zuinig en slechtziend, ze doet alles op gevoel. Zonder wind weigert ze. Er is dan geen land met haar te bezeilen en met weinig wind slingert ze. Ze houdt van wind, veel wind en dat laat ze merken. Wij zijn dan ook hartstikke blij als ze er weer zin in heeft. Het waait nu niet al te hard en dus slingeren we wat maar we hoeven op deze wijze geen stroom te gebruiken. Daarom blijven we, ondanks haar nukken, toch van der houden.
Zaterdag,
5 mei 2012
We hebben er 4 etmalen over gedaan. De laatste nacht alleen op het fokje gezeild om niet met donker aan te komen. Rond 8 uur liepen we Suva binnen en hebben we ons anker bij de Royal Suva Yacht Club neergelaten. Hier moesten we wachten op het bezoek van de gezondheidsdienst, douane en immigratie. Na heel, heel veel papierwerk mochten we aan land om geld te pinnen. Dat vele papierwerk kostte ook veel geld en dat hadden we nog niet. Ze hadden wel tijd om er op te wachten. Daarna moesten we zelf naar de Fijian Affairs Board in Suva om een cruisers permit te halen. Dit kostte geen geld en waarom men dat niet meteen geeft is ons een raadsel. Misschien is het om mensen aan het werk te houden want we hadden in ieder geval een taxi voor nodig om er te komen. Daarna weer naar de douane om nog weer een paar papiertjes in te vullen en een paar stempels te krijgen en uiteindelijk was dan toch alles geregeld. We mogen een poosje in de Fiji wateren ronddobberen.
De Royal Suva Yacht Club is gevestigd in een gebouw met tuin, in Brits
koloniale sfeer. Het is er gezellig en hier hebben we een paar dagen gelegen.
De club ligt in een hoek van de grote haven van Suva, vol roestige schepen.
Suva is een drukke stad met een mengeling van allerlei rassen. Schoenmakers
staan langs de weg, een overvolle markt. Kruiers liggen in hun kruiwagen te
slapen. Talloze krakkemikkige eetstalletjes en dure kantoorgebouwen. Het was
weer even leuk in een drukke stad te zijn.
Nu liggen we op Mbengga, een eilandje op 20 mijl
afstand van Suva. In de baai varen nog echte, oude vissersbootjes. We wanen ons
vele jaren terug in de tijd. Vanmorgen werd dat beeld weer wreed verstoord. 6
Waterscooters draaiden een paar rondjes door de baai. Ook hier staat de tijd
niet stil.
Donderdag
,10 mei 2012
We liggen bij het eiland Malolo Lailai in een prachtige
baai bij het resort Musket Cove. Musket Cove is een polulaire ankerplek voor
wereldreizigers en deze reizigers kunnen gebruik maken van de faciliteiten van
het resort. We hebben een formulier ondertekend en onze visakaart door de
glijder gehaald. Vanaf nu kunnen we tot ons vertrek gebruik maken van alles
wat Musket Cove ons te bieden heeft zoals de coctailbar, winkeltje,
zwembad etc. Achteraf mogen we afrekenen.
Musket Cove is een pretpark. Op een eilandje vlak bij
de ankerplaats staan naast de bar een aantal barbeques. Mosket Cove zorgt voor
alles, het hout, de tafels, de stoelen en het servies. Ze wassen het zelfs voor
je af. ’s Avonds is iedereen bij de barbeque te vinden en we kwetteren wat af
als we onze koteletjes staan te bakken. We genieten er van en houden dit nog
wel een paar dagen vol.
Zondag,
20 mei 2012
Sinds lange tijd hebben we weer eens een paar duiken
gemaakt. In Musket Cove is een duikshop en we werden door de duikboot bij onze
eigen boot opgehaald en teruggebracht. Dat was wel heel gemakkelijk. Het duiken
was niet echt spectaculair maar weer leuk om te doen.
Na een heerlijke week op Musket Cove zijn we weer
doorgegaan naar Lautoka op het hoofdeiland Viti Levu van Fiji. Hier wilden we
afgelopen donderdag gaan uitklaren. Toen wij 's morgens de gribfiles
(windverwachting) nog eens bekeken hebben we besloten nog even te wachten. Ten
noorden van onze route was nauwelijks wind. Ten zuiden van onze route gaven de
gribfiles 3 volle strepen. De ervaring heeft ons geleerd dat de gribfiles
meestal te laag worden aangegeven en het zou dus heel goed mogelijk zijn dat we
windkracht 8 of meer Beaufort zouden krijgen. We hebben inmiddels een ontzettende
hekel aan geen wind maar ook teveel wind is niet leuk. We wachten tot
aanstaande maandag en hebben alle tijd om het stadje Lautoka te bekijken.
De ankerbaai is rustig. Het is zaterdag en in- of uitklaren kost op zaterdag extra geld. Op zondag wordt hier helemaal niets gedaan. Daar hebben zeilers een hekel aan en dan wachten ze tot maandag om weer te komen. Als alles goed gaan vertrekken wij dan richting Vanuata en Australië.
Vrijdag
,25 mei 2012
Maarten Keja van de Aletis (net zoals ik opgegroeid in
het kleine dorpje Achterveld) vaart ook weer in de wateren rond Fiji. Maarten
kwamen we al eerder tegen op de Galapagos eilanden en de Marquesas. Helaas
hebben we elkaar niet ontmoet in Fiji. Omdat wij meenden dat wij al eerder goed
weer zouden hebben om te vertrekken richting Vanuata en Australië hebben we
Musket Cove verlaten op de dag dat hij daar aankwam. Hadden we geweten dat we
langer in Lautoka zouden blijven i.v.m. de wind dan hadden we ook best nog even
in Musket Cove kunnen blijven. Het is altijd leuk zeilers te spreken die je
eerder gezien hebt en ervaringen uit te wisselen. Heel jammer dat we deze
ontmoeting hebben gemist.
Maandag, 22 mei 2012 zagen de weerberichten er goed uit. We konden vertrekken uit Lautoka, Fiji. Het uitklaren kostte hier weer de nodige tijd. Alle (veel onnodige en onbelangrijke) gegevens die eerder in Suva op papier waren gezet moesten hier de computer in. Gelukkig was zowel de immigratie als de douane in een kantoor gevestigd. Dat scheelde weer wat tijd. Nadat we dan toch eindelijk uitgeklaard waren werd ons medegedeeld dat we maximaal één uur de tijd hadden om te vertrekken. We mochten niet meer aan land komen en niet meer ankeren in de wateren rondom Fiji. Zo erg hebben we het nog niet meegemaakt.
Eenmaal op weg leken de natuurelementen het er niet mee eens te zijn. Op weg naar de 25 mijl verderop gelegen pas om de lagoon uit te gaan wakkerde de wind flink aan. Bij de uitgang door het rif stond er een wind van 7 tot 8 Beaufort. We vlogen de pas uit. Grommende golven liepen achter het schip langs. Enkele, te omstuimige golven, liepen door de kuip. Met het grootzeil drie keer gereefd en het fokje varen we nu al zo'n 3 etmalen richting Australië. De wind is wat afgezwakt maar het waait nog steeds stevig door.
We hebben nog geen tijd gehad om ons te vervelen. Na het eerste, nogal woelige etmaal, bleek de boot zout water binnen te krijgen. We dachten dat de overspoelende golven en een lekkende deksel hiervan de oorzaak waren. Alles onder het bed in de logeerkamer bleek zout en nat. Na veel water hozen, opruimwerk, drogen etc. leek alles onder controle te zijn. Helaas, de volgende ochtend weer hetzelfde euvel. Toen serieus op zoek gegaan naar het lek. Na heel lang zoeken hebben we het probleem gevonden. Toen we in Raiatea bij de jachtwerf Raiatea Carenage Service (prutsers, ze zeggen alles te kunnen maar in werkelijkheid kan er niets!) op de kant stonden hebben we het manchet rond de roerkoning vervangen. Dit rubbere manchet was daar niet voorradig maar ze konden het namaken. Het nagemaakte manchetje bleek niet zo heel goed nagemaakt te zijn maar het oorspronkelijke manchet hadden ze verpest. Om de maten op te nemen hadden ze het maar door midden geknipt en weggegooid. Toch leek het nieuwe manchet te passen. Tot Fiji hebben we redelijk rustig weer gehad zonder veel golven. Nu is het erg woelig en de golven slaan regelmatig tegen de achterzijde van de boot met als gevolg dat er water door het niet goed sluitende manchet loopt. Henk heeft, ondanks de woelige zee, onderin de boot een aanpassing gemaakt. De boot lekt gelukkig niet meer. Doordat alles wat in de bakskist was opgeborgen nu enige tijd buiten in de kuip stond hadden we ietwat weinig ruimte. Met als gevolg dat ik mijn teen heb gebroken tegen een uitstekend stoelpootje. Iedere zeiler weet dat hij of zij niet zonder schoenen aan dek moet lopen. Toen Maarten Keja van de Aletis op de Galapagos eilanden twee van zijn tenen brak heb ik hem nog heel liefjes verteld dat dat niet zo slim was. Nu was ik zelf de ezel. Desondanks loop ik (en zover ik weet doet Maarten dit ook) nog steeds op blote voeten.
Vannacht zijn we tussen de Vanuata eilanden doorgevaren en we hebben de Stille Oceaan achter ons gelaten. We doen deze eilanden niet aan maar varen in een keer door naar Thursday eiland in Australië. Sinds wij de lagoon bij Fiji verlieten zagen we tot vannacht geen enkele boot. Hier tussen de eilanden voeren er twee op grote afstand langs. Nu is er weer niets, we lijken wederom alleen op de wereld en hebben nog ruim 1500 mijl voor de boeg.
Donderdag, 7 juni 2012
Maandag, 22 mei 2012 zagen de weerberichten er goed uit. We konden vertrekken uit Lautoka, Fiji. Het uitklaren kostte hier weer de nodige tijd. Alle (veel onnodige en onbelangrijke) gegevens die eerder in Suva op papier waren gezet moesten hier de computer in. Gelukkig was zowel de immigratie als de douane in een kantoor gevestigd. Dat scheelde weer wat tijd. Nadat we dan toch eindelijk uitgeklaard waren werd ons medegedeeld dat we maximaal één uur de tijd hadden om te vertrekken. We mochten niet meer aan land komen en niet meer ankeren in de wateren rondom Fiji. Zo erg hebben we het nog niet meegemaakt.
Eenmaal op weg leken de natuurelementen het er niet mee eens te zijn. Op weg naar de 25 mijl verderop gelegen pas om de lagoon uit te gaan wakkerde de wind flink aan. Bij de uitgang door het rif stond er een wind van 7 tot 8 Beaufort. We vlogen de pas uit. Grommende golven liepen achter het schip langs. Enkele, te omstuimige golven, liepen door de kuip. Met het grootzeil drie keer gereefd en het fokje varen we nu al zo'n 3 etmalen richting Australië. De wind is wat afgezwakt maar het waait nog steeds stevig door.
We hebben nog geen tijd gehad om ons te vervelen. Na het eerste, nogal woelige etmaal, bleek de boot zout water binnen te krijgen. We dachten dat de overspoelende golven en een lekkende deksel hiervan de oorzaak waren. Alles onder het bed in de logeerkamer bleek zout en nat. Na veel water hozen, opruimwerk, drogen etc. leek alles onder controle te zijn. Helaas, de volgende ochtend weer hetzelfde euvel. Toen serieus op zoek gegaan naar het lek. Na heel lang zoeken hebben we het probleem gevonden. Toen we in Raiatea bij de jachtwerf Raiatea Carenage Service (prutsers, ze zeggen alles te kunnen maar in werkelijkheid kan er niets!) op de kant stonden hebben we het manchet rond de roerkoning vervangen. Dit rubbere manchet was daar niet voorradig maar ze konden het namaken. Het nagemaakte manchetje bleek niet zo heel goed nagemaakt te zijn maar het oorspronkelijke manchet hadden ze verpest. Om de maten op te nemen hadden ze het maar door midden geknipt en weggegooid. Toch leek het nieuwe manchet te passen. Tot Fiji hebben we redelijk rustig weer gehad zonder veel golven. Nu is het erg woelig en de golven slaan regelmatig tegen de achterzijde van de boot met als gevolg dat er water door het niet goed sluitende manchet loopt. Henk heeft, ondanks de woelige zee, onderin de boot een aanpassing gemaakt. De boot lekt gelukkig niet meer. Doordat alles wat in de bakskist was opgeborgen nu enige tijd buiten in de kuip stond hadden we ietwat weinig ruimte. Met als gevolg dat ik mijn teen heb gebroken tegen een uitstekend stoelpootje. Iedere zeiler weet dat hij of zij niet zonder schoenen aan dek moet lopen. Toen Maarten Keja van de Aletis op de Galapagos eilanden twee van zijn tenen brak heb ik hem nog heel liefjes verteld dat dat niet zo slim was. Nu was ik zelf de ezel. Desondanks loop ik (en zover ik weet doet Maarten dit ook) nog steeds op blote voeten.
Vannacht zijn we tussen de Vanuata eilanden doorgevaren en we hebben de Stille Oceaan achter ons gelaten. We doen deze eilanden niet aan maar varen in een keer door naar Thursday eiland in Australië. Sinds wij de lagoon bij Fiji verlieten zagen we tot vannacht geen enkele boot. Hier tussen de eilanden voeren er twee op grote afstand langs. Nu is er weer niets, we lijken wederom alleen op de wereld en hebben nog ruim 1500 mijl voor de boeg.
Donderdag, 7 juni 2012
We hebben een zware tocht gehad. Harde wind op de kont
en hoge golven hebben het ons niet gemakkelijk gemaakt. Wit schuimende golven
stormden achter ons aan. Wat dichterbij vielen ze meestal met donderend geraas
ineen. De spiegel wordt in zo'n geval opgetild, de boeg duikt dan naar voren.
Overal om ons heen spoot water. Wij voeren dan met grote snelheid over de
surfende golven. Een enkele woeste golf waagde het om zijn energie in de kuip
van Mirus te ontladen. Schoten en vallen lagen in het klotsende water dat door
de loosgaten weer wegstroomde. Kussens werden nat en onze voetjes moesten even
omhoog om ze toch maar droog te houden.
Dit is geen fijne koers. Om zo prettig en snel mogelijk te varen besloten we alleen met de (nog oude) kluiver te varen. Op deze wijze bleef Mirus meestal net voor de golven uit surfen. Enkele dagen geleden, het woei zo'n 6 tot 7 Beaufort, hield de kluiver het voor gezien. Pats, in een klap vloog het zeil naar voren. Het oog waaraan de schoten bevestigd waren was van het zeildoek afgescheurd. De versterkingsbanden en het zeildoek zijn nog heel. De stiksels waarmee het oog was bevestigd aan het zeil zijn in één klap allemaal stuk gegaan. Vermoedelijk door invloed van het zonlicht, het zoute water en ouderdom. Gelukkig net voor donker. We konden met daglicht het zeil nog bergen. Alleen met de fok verder gegaan.
Dit is geen fijne koers. Om zo prettig en snel mogelijk te varen besloten we alleen met de (nog oude) kluiver te varen. Op deze wijze bleef Mirus meestal net voor de golven uit surfen. Enkele dagen geleden, het woei zo'n 6 tot 7 Beaufort, hield de kluiver het voor gezien. Pats, in een klap vloog het zeil naar voren. Het oog waaraan de schoten bevestigd waren was van het zeildoek afgescheurd. De versterkingsbanden en het zeildoek zijn nog heel. De stiksels waarmee het oog was bevestigd aan het zeil zijn in één klap allemaal stuk gegaan. Vermoedelijk door invloed van het zonlicht, het zoute water en ouderdom. Gelukkig net voor donker. We konden met daglicht het zeil nog bergen. Alleen met de fok verder gegaan.
Inmiddels is het een dag rustig weer geweest. We hebben
de nieuwe kluiver aan kunnen slaan en kunnen deze weer gebruiken. Meestal staat
er teveel wind en varen we met slechts de fok en het grootzeil. Ook het
grootzeil kan niet meer volledig worden gebruikt. Onderin zit een schuur en we
varen steeds met één reef. Gezien de windsnelheden is dit geen ramp. Wel is
duidelijk dat dit het laatste tochtje is geweest met de nog oude zeilen.
Straks, als we op Thursday Island zijn, worden alle nieuwe zeilen
aangeslagen.
Nu, donderdagochtend 7 juni 2012 om 07.00 uur, varen we op de Torres Strait. Vroeger, zonder GPS, was dit een van de gevaarlijkste gebieden van de wereld. Nu, met GPS en elektronische kaarten, is het een stuk gemakkelijker. Ik las een boek waarin werd vermeld dat varen op de Torres Strait nu net zoiets is als varen op het Grevelingenmeer in Zeeland. Naar mijn mening dient men daarbij wel te bedenken dat de zandbanken hier harde puntige koraalformaties zijn. Nu vaar ik liever niet met windkracht 6 Beaufort op de Grevelingen, liever ook niet bij nacht en zeker niet met de wind op de kop. Wij hadden dat vannacht wel en het was weer hard werken. Een half uurtje geleden hebben we de neus van Mirus kunnen richten op Twin Island en varen we met een backstag wind (4 à 5 Beaufort) richting Thursday Island waar we vanmiddag hopen te arriveren. Hier moeten we inklaren. We zullen blij zijn als we daar zijn en weer eens een rustige nacht achter ons anker kunnen slapen.
Nu, donderdagochtend 7 juni 2012 om 07.00 uur, varen we op de Torres Strait. Vroeger, zonder GPS, was dit een van de gevaarlijkste gebieden van de wereld. Nu, met GPS en elektronische kaarten, is het een stuk gemakkelijker. Ik las een boek waarin werd vermeld dat varen op de Torres Strait nu net zoiets is als varen op het Grevelingenmeer in Zeeland. Naar mijn mening dient men daarbij wel te bedenken dat de zandbanken hier harde puntige koraalformaties zijn. Nu vaar ik liever niet met windkracht 6 Beaufort op de Grevelingen, liever ook niet bij nacht en zeker niet met de wind op de kop. Wij hadden dat vannacht wel en het was weer hard werken. Een half uurtje geleden hebben we de neus van Mirus kunnen richten op Twin Island en varen we met een backstag wind (4 à 5 Beaufort) richting Thursday Island waar we vanmiddag hopen te arriveren. Hier moeten we inklaren. We zullen blij zijn als we daar zijn en weer eens een rustige nacht achter ons anker kunnen slapen.
Zaterdag, 9 juni 2012
Thursday Island is een klein eiland in de Torres
Strait. Alle dagen van de week hebben een eiland. De zee is hier prachtig
blauw. In de baai staat momenteel veel wind. Het is lastig aan land te komen
want behalve wind staat er ook nog heel veel stroom. In het dorp is weinig te
beleven maar het is even lekker om hier te liggen naar een lange zeetocht. We
vermaken ons nog wel een paar dagen.
Zondag,
17 juni 2012
We zijn op weg naar Darwin, 830 mijl vanaf Thursday
Island.
Maandagochtend, 11 juni 2012 hebben we eerst bij onze Italiaanse buurman Michael de zeekaart van deze zee bekeken. We hebben van deze zee geen papieren kaart en voor het overzicht is dat toch echt gemakkelijker. De ondieptes waar we rekening mee moesten houden genoteerd en de plattegrond van Darwin nagetekend. We hebben geprobeerd op Thursday Island nog wat kaarten te bemachtigen. Ze hadden slechts één bruikbare kaart voor ons. Het was gelukkig wel de belangrijkste. Zoals op alle eilanden die we het laatste jaar bezocht hebben zijn hier nauwelijks nautische kaarten, pilots of iets aanwezig. Eigenlijk moet je alles al bij je hebben als je Europa verlaat.
Nu varen we met wind 5 a 6 Beaufort op de Arafurazeee. We hebben onze nieuwe zeiltjes op en kunnen weer wat wind hebben.
De Arafurazee is niet diep en het water heeft een groene, fluorescerende kleur. De zon schijnt heerlijk. We liggen boven het eiland Bathurst. Als we een beetje gunstige wind houden komen we morgen in Darwin aan. In Darwin blijven we tot 28 juli liggen. We stoppen met mijlenvreten en gaan ons voorbereiden voor de Darwin Rally (www.sailindonesia.net). We hopen hier weer alle noodzakelijke maritieme zaken te kunnen krijgen en de boot weer op orde te krijgen voor ons zeiltocht naar Indonesia, eind juli.
Maandagochtend, 11 juni 2012 hebben we eerst bij onze Italiaanse buurman Michael de zeekaart van deze zee bekeken. We hebben van deze zee geen papieren kaart en voor het overzicht is dat toch echt gemakkelijker. De ondieptes waar we rekening mee moesten houden genoteerd en de plattegrond van Darwin nagetekend. We hebben geprobeerd op Thursday Island nog wat kaarten te bemachtigen. Ze hadden slechts één bruikbare kaart voor ons. Het was gelukkig wel de belangrijkste. Zoals op alle eilanden die we het laatste jaar bezocht hebben zijn hier nauwelijks nautische kaarten, pilots of iets aanwezig. Eigenlijk moet je alles al bij je hebben als je Europa verlaat.
Nu varen we met wind 5 a 6 Beaufort op de Arafurazeee. We hebben onze nieuwe zeiltjes op en kunnen weer wat wind hebben.
De Arafurazee is niet diep en het water heeft een groene, fluorescerende kleur. De zon schijnt heerlijk. We liggen boven het eiland Bathurst. Als we een beetje gunstige wind houden komen we morgen in Darwin aan. In Darwin blijven we tot 28 juli liggen. We stoppen met mijlenvreten en gaan ons voorbereiden voor de Darwin Rally (www.sailindonesia.net). We hopen hier weer alle noodzakelijke maritieme zaken te kunnen krijgen en de boot weer op orde te krijgen voor ons zeiltocht naar Indonesia, eind juli.
Zondag
,24 juni 2012
Dinsdag, 19 juni 2012 aangekomen in Darwin. We wilden een tijdje in een marina liggen maar dat had nogal wat voeten in aarde. Als men in een marina in Australië wilt liggen moet eerst het onderwaterschip gecontroleerd worden op een diertje (mossel) die soms aan de onderkant van de boot leeft.
De bio-inspectie komt met een duiker. Deze doet
(gratis) metingen. Indien blijkt dat het mosseltje aanwezig is moet het schip
het water uit om allereerst het onderwaterschip te reinigen. Gelukkig waren wij
vrij van dit diertje en konden we op weg naar de marina. Ook dient het schip
WA-verzekerd te zijn voor maar liefst 5.000.000 Australische dollars. Bij het
binnenvaren van de sluis - er is hier een getijverschil van z’n 8 meter – wordt
dit gecontroleerd. Indien het bewijs niet aanwezig is wordt men echt niet
binnengelaten. Wij waren niet voldoende verzekerd en dat moest dus
vlug geregeld worden hetgeen lastig is zonder internet. Via onze SSB-zender
hebben we onze verzekeringagent Wijnand van Essen weten te bereiken.
Wijnand heeft even supersnel onze verzekering in orde gebracht en de
stukken weer naar ons toegezonden. Binnen een paar uur was dit
geregeld vanaf de andere kant van de aarde en werden we toegelaten tot de
marina.
We zijn samen met de Franse zeilboot
“Charléne”binnengekomen. Samen hebben we de bio-inspectie doorstaan. Hiervoor
moesten we een nacht overnachten bij inspectiesteiger. ’s Morgens voordat
we naar de marina gingen hebben we samen even diesel getankt. Dit is de enige
plek waar we konden tanken en als je er toch bent is dat net zo
gemakkelijk. Alles bij elkaar heeft dat tanken ons minstens een uur gekost.
"Charlene" is niet zo heel handig. Berhard, de eigenaar van 68 jaar
oud, kan niet varen en is super onhandig. Zijn vrouw, Michelina is 78 jaar oud,
is niet zo heel vlug meer. En dan 10 jerrycans vullen met een slang die teveel
diesel afgeeft is niet gemakkelijk. We hebben ze maar geholpen want anders
hadden ze er nog gelegen. Wij ook, ze lagen tegen ons aan en wij konden niet
weg. Als dank hebben ze ons die avond een diner aan boord van hun schip
aangeboden. Bernhard kan goed koken.
Nu nog een paar weetjes waar we vragen over
kregen:
De manchet van onze boot is weer dicht. Henk heeft het
lek verholpen met vulkaniserende tape (of zoiets). Het manchet zit boven
water en als we stil liggen lekt het niet. Alleen als het woelig water is kan
het gaan lekken. We gaan er van uit dat deze reparatie voorlopig houdt.
We hebben voor alsnog geen nieuw manchet en bovendien zouden we dan weer het
water uit moeten. Daar hebben we niet veel zin in.
Mijn gebroken teen is weer redelijk genezen. Een
gebroken teen geneest vlugger dan een gekneusde teen en dus had ik eigenlijk
gelukt. Helaas is op Thursday Island de poot van onze mobiele
buitentafel op mijn andere voet gevallen en nu is die nogal gevoelig. Ik hoop
andere schoenen te kunnen kopen want dit wordt een langdurig proces is me
verteld door iemand die dit zelfde is overkomen.
We zijn in Darwin om alles voor de Rally (zeiltocht
door Indonesië) te regelen en de boot weer tiptop in orde te maken. We weten
nog niet of we veel tijd hebben om hier rond te kijken. Dat hangt af van de
voortgang van de werkzaamheden want er is weer een lange klussenlijst. Je
blijft bezig met een boot. Veel mensen denken dat we een lange vakantie hebben
maar we moeten toch ook werken. Ook tijdens een lange oversteek zijn we druk.
Allereerst moeten we om de beurt slapen. Verder moeten we zelf brood bakken en
dat is een tijdrovende klus. Ook het eten koken is vaak een moeizaam proces.
Zeker op woelige oversteken zoals we de laatste twee hebben gehad. De wereld
rondzeilen is geen vakantie. Het is een manier van leven en soms, zoals in
Fiji, is het echt vakantie. Het is overigens wel een leuke manier van leven.
Maandag,
2 juli 2012
We hebben het naar ons zin in Darwin.
Darwin is in 1974 verwoest door een orkaan. Voor die tijd stelde
Darwin niet veel voor. Nadien is Darwin uit het niets herrezen tot een moderne
stad. Er zijn heel veel grote winkels, supermarkten, restaurantjes
en terrasjes. Het is er gezellig. Ook het openbaar vervoer is hier
geweldig geregeld en kost voor hetgeen ze bieden niet veel.
Momenteel is het winter. Dat houdt in dat de
nachten en de ochtenden koel zijn. Later op de dag stijgt de temperatuur naar
zo’n 30 graden. Het regent niet. Ook de avonden hebben weer een hele prettige
temperatuur.
In de haven liggen veel permanent bewoonde boten. Een
daarvan, de Warna Carina , behoort aan Jack Schreurs en zijn vrouw Ilse.
Jack is op zijn 20e vanuit Den Bosch naar Australië gegaan en woont
hier nog steeds. Hij en Ilse hebben al 3 maal de wereld rondgezeild.
Voor ons heel handig. Zij weten welke problemen een wereldzeiler kan
hebben. Een daarvan is het altijd maar weer zien waar de gasflessen gevuld
kunnen worden. Jack heeft gelukkig allerlei koppelingen. Overal op de
wereld gebruiken ze verschillende koppelingen. Ook mogen gasflessen niet in een
bus of taxi vervoerd worden. Het is dus lastig. Zij hebben ons in
hun auto even naar een gasvulbedrijf gebracht. Ook een klein
schroefje die we voor de rolstag nodig hebben was op deze wijze snel gekocht.
Met Ilse naar de supermarkt en de markt geweest. Het is geweldig zulke
mensen in de buurt te hebben.
Er worden hier wekelijks markten gehouden. Op al deze
marktjes kun je groente, fruit, souveniertjes en vooral heerlijk eten
kopen. Er staat van alles en het is lekker. Wij moeten hier niet te
lang blijven. We groeien dicht.
Maandag,
9 juli 2012
Zo hebben we de zonsondergang bekeken op Mindil Beach Sunset Market. Die moet men gezien hebben. Het was er dan ook ontzettend druk. Verder vermaken we ons in de winkels en de vele eetgelegenheden in Darwin. Ook hebben we een klein reisje naar het binnenland van Australië in het vooruitzicht. Woensdag gaan we op pad naar Alice Springs en omgeving.
Donderdag,
19 juli 2012
We zijn op pad geweest naar het rode hart van Australië.
Jack en Ilse brengen ons ’s morgens om 5.30 uur naar het busstation. De
stadsbussen lopen nog niet en de taxi’s zijn niet betrouwbaar. Geweldig deze
mensen.
In een oude gammele bus zijn we naar Alice Springs
gereden. 9 Backpackers, de chauffeur en wij. In geen maanden zijn we
Nederlanders tegengekomen. Hier in de bus treffen we 3 Nederlandse
studentes. Het is een gezellige groep en al gauw schalmt het lied
“het dondert en het bliksemt en het regent meters bier” van Guus Meeuwis door
de bus. Alle andere nationaliteiten zingen in volle borst mee. Het is een
gezellige club.
Onderweg naar Alice Springs (afstand 1493 km
vanaf Darwin) stoppen we bij de bezienswaardigheden. Zo zagen we de
Mataranka Hot Springs waar we een verkoelend (34 graden) bad hebben
genomen. Ook zien we de Devils´s Marble, een groep van
wonderbaarlijk grote stenen midden in een vlak landschap, en Ti
Tree, een standbeeld van de grootste aboriginal vrouw die hier
geleefd heeft.
Na 2 dagen arriveren we bij Annies Place in Alice Springs. Hier overnachten we om de volgende ochtend weer heel vroeg verder te gaan met onze kampeer- en wandelvakantie. Nu zijn we met 20 personen, weer allerlei nationaliteiten. We bezoeken de Kings Canyons waar we een schitterde wandeling tussendoor maken. Moe maar voldaan bereiken we ’s avonds onze kampeerplek in de bush op de grootste kamelenfarm van Australië. Deze farm is groter dan Nederland, groter dan België en iets kleiner dan Zwitserland. Als je België in het midden vastprikt en ronddraait dan raakt het de buitenste grenzen niet. Australië is dus echt enorm groot. Australië is dan ook het grootste exportland van kamelen.
Na 2 dagen arriveren we bij Annies Place in Alice Springs. Hier overnachten we om de volgende ochtend weer heel vroeg verder te gaan met onze kampeer- en wandelvakantie. Nu zijn we met 20 personen, weer allerlei nationaliteiten. We bezoeken de Kings Canyons waar we een schitterde wandeling tussendoor maken. Moe maar voldaan bereiken we ’s avonds onze kampeerplek in de bush op de grootste kamelenfarm van Australië. Deze farm is groter dan Nederland, groter dan België en iets kleiner dan Zwitserland. Als je België in het midden vastprikt en ronddraait dan raakt het de buitenste grenzen niet. Australië is dus echt enorm groot. Australië is dan ook het grootste exportland van kamelen.
Op onze kampeerplek is
niets. Alleen een vuurplek voor het kampvuur. Onderweg
hebben we hout gesprokkeld en omdat het koud is wordt er een groot vuur
gemaakt. Op de barbeque worden saucijsjes en hamburgers gebakken, er worden wat
salades gemaakt en het smaakt allemaal prima. Na een gezellige avond
gaan we naar bed. We slapen in een swag. Een swag is een buitenslaapzak van
canvas. Daarin wordt je eigen slaapzak gelegd en dat is het. Geen tent, geen
luchtbed of wat dan ook, alleen de swag en je eigen slaapzak. Rond het kampvuur
onder de blote sterrenhemel . Plassen doe je in de bush. ’s Morgens
als we opstaan (05.00 uur) is het 3 graden benden nul. Niemand
zeurt, we zijn druk en zodra het ontbijt op is gaan we weer verder. Zo maken we
deze dagen wandelingen door de Valley of the Winds in Kata
Tjuta, langs de Uluru/Ayers Rock en de zien Mount Conner,
een tafelberg vanuit de verte. Opvallend is dat al deze stenengroepen
verschillend zijn maar de kleur is rood. Centraal Australë bestaat uit
zandsteen. Omdat het vol zit met ijzer is het aan de buitenzijde rood verkleurd
(verroest).
Inmiddels zijn we weer terug in Darwin. Met de
Greyhound (bus) vanaf Alice Springs in een ruk terug naar Darwin. We zijn moe
maar hebben genoten. Het was een bijzondere vakantie.
Dinsdag
,24 juli 2012
We zijn al ruim een maand in Australië, het land van de
krokodillen, slangen, kangoeroes en spinnen maar we hebben nog gen krokodil
gezien. We hebben dus een toechtje geboekt in de buurt van Darwin en genoten
van alle beesten in de wetlands van Australië. Prachtige vlinders, vogels,
eenden en uiteindelijk ook de korkodillen. Een prachtig tochtje.
Maandag,
30 juli 2012
We hebben in Darwin een hele fijne tijd gehad. Als we
jonger waren geweest hadden we hier misschien wel willen blijven. Maar oude
bomen moet je niet meer verkassen. We zijn nu dus op weg naar Timor. Ilse en
Jack hebben ons zaterdagochtend uitgezwaaid. Ondanks het feit dat de opening
van de Olympische Spelen op de TV waren stonden ze toch op onze steiger om de
touwen los te gooien. Het zijn echte schatten.
Om 11.00 uur werd de Darwin Rally gestart. Er varen in het totaal 132 boten mee, allerlei nationaliteiten. Helaas waren vele boten al vertrokken en lagen er maar weinig op de startlijn. Gelukkig stond er een beetje wind en we gingen als een van de eersten over de lijn. Nu liggen we allang niet meer in het voorfront. De wind zakte 's middags in en velen hebben de motor gestart. Wij, eigenwijs als we zijn, natuurlijk niet. Gelukkig kwam na een paar uurtjes de wind weer terug en sinds die tijd kunnen we heerlijk zeilen.
Een week geleden hebben we een kennismakings-BBQ gehad. Toen hebben we de meeste andere Nederlandse zeilboten met bemanning leren kennen. Alle deelnemers van de Rally liggen verspreid door Darwin heen en hier waren alle Rallygangers aanwezig. Het was een gezellig avondje. Vrijdag tijdens het uitklaren bij de douane, wat heel goed georganiseerd was, hebben we afgesproken een radionetje via de SSB-radio te houden. Nu hebben we ieder ochtend en avond even contact met z'n 5 boten om de posities, het weer en de omstandigheden door te nemen. Ook via de marifoon horen we vaak andere bekenden in de buurt. Het lijkt hier nu een beetje op het IJsselmeer. Geklets over de marifoon, andere zeilboten in de buurt. Niet zo veel als op een mooie zondagmiddag maar dit hebben we sinds ons vertrek uit Nederland niet meer meegemaakt.
We maken lekker voortgang. Als het een beetje blijft doorwaaien dan komen we misschien morgen nog net voor donker aan. Gezien de verwachting zal dat waarschijnlijk een wens blijven. De wind gaat minder worden. Gelukkig is het volle maan. Vermoedelijk kunnen we langzaam doorvaren naar het ankergebied en nog een paar uurtjes slaap pakken voordat de Indonesische douane, immigratie etc. aan boord komen.
Om 11.00 uur werd de Darwin Rally gestart. Er varen in het totaal 132 boten mee, allerlei nationaliteiten. Helaas waren vele boten al vertrokken en lagen er maar weinig op de startlijn. Gelukkig stond er een beetje wind en we gingen als een van de eersten over de lijn. Nu liggen we allang niet meer in het voorfront. De wind zakte 's middags in en velen hebben de motor gestart. Wij, eigenwijs als we zijn, natuurlijk niet. Gelukkig kwam na een paar uurtjes de wind weer terug en sinds die tijd kunnen we heerlijk zeilen.
Een week geleden hebben we een kennismakings-BBQ gehad. Toen hebben we de meeste andere Nederlandse zeilboten met bemanning leren kennen. Alle deelnemers van de Rally liggen verspreid door Darwin heen en hier waren alle Rallygangers aanwezig. Het was een gezellig avondje. Vrijdag tijdens het uitklaren bij de douane, wat heel goed georganiseerd was, hebben we afgesproken een radionetje via de SSB-radio te houden. Nu hebben we ieder ochtend en avond even contact met z'n 5 boten om de posities, het weer en de omstandigheden door te nemen. Ook via de marifoon horen we vaak andere bekenden in de buurt. Het lijkt hier nu een beetje op het IJsselmeer. Geklets over de marifoon, andere zeilboten in de buurt. Niet zo veel als op een mooie zondagmiddag maar dit hebben we sinds ons vertrek uit Nederland niet meer meegemaakt.
We maken lekker voortgang. Als het een beetje blijft doorwaaien dan komen we misschien morgen nog net voor donker aan. Gezien de verwachting zal dat waarschijnlijk een wens blijven. De wind gaat minder worden. Gelukkig is het volle maan. Vermoedelijk kunnen we langzaam doorvaren naar het ankergebied en nog een paar uurtjes slaap pakken voordat de Indonesische douane, immigratie etc. aan boord komen.
Dinsdag
, 2 augustus 2012
Dinsdag, 31 juli 2012 aangekomen in Kupang, Indonesië.
Het was weer een snelle overtocht met een stevig windje. En toen begon
het wachten. Men mag niet van boord voordat de gezondheidsdienst en
douane aan boord is geweest en die kwamen pas de volgende dag om 11.00
uur in de morgen. Daarna nog eens naar de kant met alle papieren en heel veel
kopietjes van bemanningslijsten , CAIT, paspoort etc. etc. Wat een bureaucratie
hier. Zoveel onzinnig papierwerk en zoveel mensen die overal een stempel op
zetten of een stempel wilden hebben. We hadden gelukkig een
scheepsstempel in Darwin laten maken. Die hebben we inmiddels al minstens
15x gebruikt. Het is echt ongelooflijk maar we hebben het overleefd en kunnen
nu gaan rondkijken.
Het is ongelooflijk. Tussen Australië en Timor
ligt slechts 500 mijl, een paar etmalen varen. Australië is een welvarende
staat. Hier zijn we weer terecht gekomen in een derde wereldland. En dat is te
zien. Overal rommel.
We hebben met een 4-tal andere zeilers en een
gids een rondrit gemaakt in de omgeving van Kupang. Het
taxibusje met gids kosten ons zessen slechts 50 euro tesamen. Daarvoorzijn we
vanaf 10.00 tot 18.30 uur rondgereden. Het kost hier dus niet veel.
Allereerst een soort “apenheul” bezocht. Hier was niet
veel aan maar het zat erbij. Vervolgens een weeshuis bezocht waarin kinderen
uit rampgebieden ondergebracht zijn. Deze kinderen hebben geen ouders of familie
meer. Hier wonen 52 jongens en 40 meisjes. De jongens hebben slechts één
slaapkamers met een stuk of 10 stapelbedden. Daarin slapen ze dan met 3 tot 4
jongens. Enkele slapen gewoon op de grond. De meisjesafdeling heeft iets meer
privacy maar ook dit is krap en ook hier slapen enkele op de grond. Het is
werkelijk onvoorstelbaar dat dit nog mogelijk is. Het eten wordt nog op een
houtvuurtje bereidt. Toch lijken de kinderen het naar hun zin te hebben.
Het blijkt een particulieren instelling te zijn.
De regering geeft nauwelijks geld en alle inkomsten bestaan uit liefdadigheidsgeld. De instelling heeft zelf enkele rijstvelden. Daarin werken alle familieleden van de oprichters van de instelling. De rijst wordt weer gebruikt voor het weeshuis en in een goed rijstjaar kan er zelfs nog wat verkocht worden. De kinderen gaan naar school en hele goede leerlingen proberen ze zelfs naar een universiteit te krijgen. Daarvoor is echter geld nodig en daarom vinden ze het heel fijn dat de zeilers het weeshuis bezoeken. Meestal kunnen die nog wel wat missen. De oudere leerlingen proberen tevens een gesprek aan te knopen om zodoende hun Engels in praktijk te brengen. Het was erg leuk te zien en te horen hoe het in het weeshuis reilde en zeilde.
De regering geeft nauwelijks geld en alle inkomsten bestaan uit liefdadigheidsgeld. De instelling heeft zelf enkele rijstvelden. Daarin werken alle familieleden van de oprichters van de instelling. De rijst wordt weer gebruikt voor het weeshuis en in een goed rijstjaar kan er zelfs nog wat verkocht worden. De kinderen gaan naar school en hele goede leerlingen proberen ze zelfs naar een universiteit te krijgen. Daarvoor is echter geld nodig en daarom vinden ze het heel fijn dat de zeilers het weeshuis bezoeken. Meestal kunnen die nog wel wat missen. De oudere leerlingen proberen tevens een gesprek aan te knopen om zodoende hun Engels in praktijk te brengen. Het was erg leuk te zien en te horen hoe het in het weeshuis reilde en zeilde.
Op de terugweg nog een dorp bezocht waar een cultureel
festival plaats vond. Hier werden we verwacht. Dit wisten we overigens zelf
niet en het was een verrassing. Eenmaal daar kregen we voor bij het podium een
plaats toebedeeld en het festival kon geopend worden. Er werd voor ons
gezongen en gedanst, de gouveneur hield een (te lange) toespraak. We leken hele
belangrijke mensen te zijn. De camera’s en filmtoestellen werden constant op
ons gericht en we hebben veel handen geschud. Gelukkig konden we na een
foto met de gouveneur en een uurtje later weer weg. Het was grappig maar die
toespraken hoeven van ons niet.
Terug in Kupang konden we weer aanschuiven bij het
diner dat ter ere van de zeilers werd gegeven. Na een gezellige dag en
avond gingen we dan ook moe maar voldaan terug naar de boot.
Dinsdag
,7 augustus 2012
We hebben Kupang verlaten. Kupang was een grote stad
met veel verkeer, lawaai en rommel.
Na een een 32 uur varen zijn we in Alor gearriveerd. Het laatste stuk ging traag. De sterke stroom stond zwaar tegen. Uiteindelijk ook nog een ander zeiler op sleep genomen omdat hun motor weigerde en zij i.v.m. de sterke stroming geen koers meer konden houden. Het scheelde niet veel of ze waren op de rotsen beland.
Na een een 32 uur varen zijn we in Alor gearriveerd. Het laatste stuk ging traag. De sterke stroom stond zwaar tegen. Uiteindelijk ook nog een ander zeiler op sleep genomen omdat hun motor weigerde en zij i.v.m. de sterke stroming geen koers meer konden houden. Het scheelde niet veel of ze waren op de rotsen beland.
En de wereld is klein. Gisteravond ontmoetten wij hier in de baai de zus (Jacquelien) van Hetty van Oorschot uit Nijkerk. Hetty en haar man Ad hadden jaren geleden een juwelierszaak in het centrum. De zus van Hetty is getrouwd met Peter Schneider uit Oostenrijk en zij doen als wij mee met de Rally, net als wij. Wat een toeval.
Er zijn hier heel veel kinderen. De kinderen komen in
kleine, gammele boomkano's langs de zeilboten en vragen bij alle boten om
pennen en papier. Geef je de kinderen in zo'n boot wat dan volgen er nog een
stuk of 3 boten, volgeladen met kinderen. Maar ze zijn er blij mee. We geven
zolang we nog hebben.
Maandag,
13 augustus 2012
In Alor hebben we nog het traditionele dorp Takpala
bezocht. De organisatie van de Rally had een dagtrip samengesteld met o.a. dit
dorp en nog veel meer onzin waar we geen zin in hadden. We hebben zelf een bemo
(kleine taxi) geregeld met behulp van een studente engels uit Alor. Het meisje
hielp bij de onderhandelingen over de prijs van de taxi en ging mee naar het traditionele
dorpje. Zelf was ze er ook nog nooit geweest. Voor weinig geld hadden wij én
een tolk én een taxi. In het dorp werd ons koffie aangeboden in een van de oorspronkelijke
huizen van dit gebied. Ook werden er dansen uitgevoerd voor de grote groep
zeilers van de grote bus. Wij hebben een poosje meegekeken maar na enige tijd
hadden we het wel gezien. Zulke uitstapjes zijn te vergelijken met het
openlucht museum in Enkhuizen en Arnhem. Eigenlijk is het poppenkast maar voor
ons wel grappig om eens te zien.
Hier worden eveneens weer festiviteiten voor ons
geregeld. Het is prettig met de Rally mee te varen. Overal is water en
diesel te krijgen, we kunnen de was laten doen en we kunnen ons
inschrijven voor dagtripjes. Het is een gezellige drukte op de
kant. Zonder de Rallyzeilers zou het hier erg eenzaam zijn.
Vandaag de lokale weekmarkt bezocht. We hadden geluk.
Gerjan, een Nederlander die ook met de Rally meevaart, had een
vrachtwagentje geregeld. We konden met datzelfde wagentje mee en we
werden gratis naar de markt vervoerd. Daar boodschappen gekocht, een supermarkt
hebben we nog niet kunnen vinden in het dorp. Terug zijn we vervoerd in een driewielbromfiets.
Vrijdag
17,augustus 2012
We hebben genoten van de openingsceremonie op Lembata.
Het was prachtig. In de middag dansend met de bevolking naar het dorp en in de
avond weer een lekker diner met dans. Men doet van alles om het ons naar het
zin te maken.
Straks, over 2 uurtjes komt er (vermoedelijk) weer wind. Dat is iedere dag zo. Dan vertrekken we weer. We gaan naar Flores.
Zondag,
26 augustus 2012
Op
een mooie ankerplek, achter een wit strand, in de buurt van Riung, Flores, S
08.23.345 en E 121.03.344
We hebben het naar ons zin. Maandag, 20 augustus
2012 lagen we al vroeg in de ochtend voor anker in Mausambi. We dachten met 3
bootjes te liggen maar tegen 15.00 uur verschenen nog een 10-tal bootjes aan de
horizon. Twee uurtjes later was het druk op in de ankerbaai. In
Mausambi was weer een engels sprekende inwoner (Vincent) die , ondanks
het feit dat dit geen trefpunt van de Rally was, even gauw wat organiseerde. In
de avond hadden we weer een welkomsparty met de dorpsoudste en iedereen die
erbij hoorde. Het was een leuke danspartij met de inwoners. Ook hier kregen we
weer een, nu eenvoudige, maaltijd met de bevolking van het dorp. Het was een
leuk feest. De volgende dag de groentetuinen van het dorp bezocht en alle
bruikbare groentes opgekocht. In de avond had we weer een barbeque. We heben het
niet al te laat gemaakt want de volgende dag had Vincent alweer een tochtje
georganiseerd naar de vulkaankraters met de 3 kleuren meren.
We vertrokken om 04.15 in de morgen. Het was nog
koud en de omgebouwde vrachtauto waarin we vervoerd werden bood daarvoor geen
bescherming. Zodra de zon op kwam werd het gelukkig warmer en we waren enigzins
berekend op het feit dat de nachten hier koel zijn. We gingen naar een hoogte
van zo’n 1.000 meter en dan wordt het eveneens koeler. Maar het was
geweldig. Een prachtige tocht door dorpjes die net ontwaakten, marktjes die net
begonnen, de rijstterrassen van Flores en uiteindelijk de vulkaankraters. Heel
erg mooi. In de avond nog een verjaardagsfeestje bij een van de Amerikaanse
zeilers. We gingen erg moe te bed.
Na een dag rust, de tocht naar de vulkaankraters en
terug duurde 11 uur en we vonden dat we rust nodig hadden, zijn we weer
doorgezeild naar de volgende ankerplek, slechts 11 mijltjes verder. Weer
dikke pret. Zo’n 6-tal bootjes en weer lekker borrelen. De volgende dag
maar weer rust genomen en pas in de avond in aktie gekomen. Even rijst koken en
daarmee naar de buurvrouw. Evelyne, onze Oosterrijkse buurvrouw, had nu
weer viscurry gemaakt voor alle zeilers en wij zorgden voor de rijst. De
zeilers nemen allen hun eigen drankjes mee.
Inmiddels zijn we weer een dag verder en liggen in de
buurt van Riung op een van de vele prachtige ankerplekken en nu genieten we
echt van onze rust. Het is, ondanks het feit dat hier nu nog 10 andere bootjes
liggen, rustig. Iedereen is vermoedelijk moe. Wij ook.
Vrijdag,
31 augustus 2012
We varen langzaam maar zeker varen we naar het westen.
We maken slechts dagtochtjes van zo’n 30 tot 40 mijl. Er liggen in zee veel
visnettenen en die netten zijn nauwelijks zichtbaar. Soms zijn ze
wel een kilometer lang. Daar willen we niet in terecht komen. Er is vaak geen
wind en dan hebben we de motor aan. We hebben geen zin in een net in de
schroef. Bovendien valt de wind, als die er is, in de avond altijd weg. We
vertrekken in de ochtend vroeg en zeilen of moteren naar een volgende ankerplek
om daar rond 15.00 uur zijn. Dan hebben we nog voldoende zonlicht
om een weg tussen de riffen door te zoeken voor een geschikte plek om het anker
te laten zakken. Er liggen hier in deze zee geen bakens om een vaarweg of
ankerbaai aan te geven.
Nu liggen we aan de westzijde van Gilli Bodo. Het is
druk in de baai vanwege de Rally. Iedereen probeert in dagtochten verder te
komen met als gevolg dat velen dezelfde ankerbaai opzoeken. Maar gezellig is
het wel. En er lopen hier apen op het strand.Het is voor het eerst dat we
echte, wilde apen hier in Indonesië zien.
Donderdag,
6 september 2012
We liggen al een klein weekje in Labuan Bajo. Dit is de
hoofdstad van de West Manggarai Recency en omvat ook de Komodo eilanden, Rinca
eiland en enkele minder bekende eilanden.
Labuan Bajo is een trefpunt voor de Sail Indonesia
zeilers. Hier zouden weer festiviteiten plaats vinden maar de bewoners hebben
geen geld gekregen van de overheid en dus is er niets georganiseerd. Het is niet
erg, we vermaken ons goed. We hebben de tijd genomen om weer even voorraden
in te slaan voor zover dat hier mogelijk is. Lang niet alles is te koop.
Vlees in blik is hier niet, ook slagers zijn niet te vinden. Slechts een magere
kip is op de markt te koop. Die beestjes laten we maar liggen. Ook de watervoorraad
en diesel is weer aangevuld. De plaatselijke bootjes brengen
water en diesel aan boord. Deze bootjes, heel smal en wel 12
meter lang, brengen ons ook naar het dorp. We liggen te ver van het dorp
om onze bijboot daarvoor te gebruiken en de bevolking hier kan weer even wat
geld verdienen aan de zeilers.
Vrijdag,
14 september 2012
We zijn via een paar kleine eilandjes verder gevaren
naar Lombok. Soms toch maar een nachtje doorgevaren. Onderweg zien we vaak
dolfijnen. Op de ankerplekjes liggen altijd wel weer een paar bekenden en het
is dan meestal ook weer erg gezellig. Nu liggen we bij Medana Bay Marina in
Lombok. Hier laten we onze visum verlengen en dat kost nogal wat tijd. We
zullen hier nog wel een tijdje zijn. Vrijwel iedereen verlengt zijn visum hier
en het is druk. De (kleine) marina is vol, de moorings zijn allen bezet en we
liggen weer op ons eigen anker. De
ankergrond is hier niet al te best en we hopen een mooring te pakken te kunnen
krijgen. Of het lukt moet nog blijken.
Donderdag,20
september 2012
Het grootste deel van de bevolking van Lombok is
moslim. Dat zou niet zo heel erg zijn ware het niet dat wij ´s morgens om half
5 wakker worden van het gezang of wat er op moet lijken uit de moskee. De
moslims beginnen dan met hun gebeden en gezang. Boven op de moskee staat een
luidspreker en de hele omgeving kan “meegenieten”. Gelukkig hebben we nog
oordoppen en met die dingen in mijn oren hoor ik het iets minder. Verder
duurt dit niet de hele dag maar we horen ze helaas wel veel en vroeg. Dat is
een van de vervelende dingen van Indonesië. Een ander vervelende ding is dat de
mensen hier nog steeds alles van zich af gooien. Overal ligt hier plastic
en rommel en op veel plekken is het een zooitje. Maar verder is Indonesië
prachtig en de mensen zijn vriendelijk.
We liggen alweer een week in Medana Bay Marina. We zijn
druk met alle noodzakelijke dingen om de boot drijvend en schoon te
houden en van voldoende water en voedsel te voorzien. Dit lijkt voor landrotten
heel eenvoudig maar bij wereldzeilers neemt dat veel tijd in beslag. We liggen
nu aan een mooring. Als we naar de kant gaan moet dat met de bijboot. De was
moet met de bijboot naar de marina gebracht worden. Water en diesel
moet met tankjes op de kant gehaald worden. Het vullen van de gastanks
heeft al een dag in beslag genomen. De aansluitingen van gasflessen zijn per werelddeel
verschillend. Het is soms een klus om de gastanks weer gevuld te krijgen.
Met veel improvisatie en samenwerking tussen de zeilers lukt het meestal
wel weer maar het kost tijd. De boodschappen kunnen we op de markt, 4
kilometer verder op, kopen. Daar moeten we heen met de bemo (openbaar vervoer)
of een paardenwagentje. Een goede supermarkt is alleen in Mataram, een uur
rijden met de taxi. Mataram is de hoofdstad van Lombok en zoals alle steden in
Indonesië erg druk en met heel veel lawaai. Veel kleine rommelwinkeltjes,
toeterde auto’s en ontzettend veel bromfietsen. We hebben samen met 4
andere zeilers Mataram bezocht om onze visum te verlengen en de supermarkt te
bezoeken. Samen in de taxi is gezellig en het drukt meteen de kosten. In
de buurt van Mataram bleek ook de heiligste tempel van Lombok te zijn. Die ook
nog even bezocht. Helaas was de tempel niet spectaculair maar als je er niet
bent geweest kun je dat ook niet weten. Zodoende hoefden we gelukkig niet de
hele dag in Mataram te verblijven.
Tussendoor hebben we allerlei feestjes van de zeilers
en feesten van de Rally. Overal kan feest van worden gemaakt en dat gaat de
zeilers goed af. Gisteravond hadden een Blues Night. Een buffet en een band die
eindelijk eens westerse muziek speelde. En die muziek was goed. Lekker eten en
dansen op het strand en onder de palmbomen. Een latertje dus en dan is
het niet leuk wakker te worden van de moskee. Maar het hoort erbij en we
genieten van Indonesië.
Zaterdag
,9 september 2012
We zijn gisteren
in Lovina Beach, aan de noordzijde van Bali aangekomen. We hebben
nog niet veel gezien maar Bali is duidelijk veel kleurrijker dan de andere
Indonesische eilanden. Het merendeel van de bevolking is Hindoestaans.
Ook Bali heeft weer bergen en vulkanen en prachtige tempels. We blijven
hier zeker een week liggen en gaan het binnenland in om de tempels te bezoeken.
Op het strand liggen prachtige bootjes. ’s Morgens gaan
de toeristen hiermee dolfijnen spotten. Verder worden deze bootjes gebruikt om
te vissen en de zeilboten van water en diesel te voorzien.
Maarten Keja van de Aletis uit Nederland heeft ons weer
ingehaald. Maarten hebben we voor het laatst gezien op Hiva Oa op de
Marquesas eilanden. Hij heeft het orkaanseizoen in Nieuw Zeeland doorgebracht.
Wij lagen toen nog op Tahiti met motorproblemen. Lange tijd heeft hij
achter ons aan gereisd en af en toe leverde wij hem informatie aan. Hij wil
binnenkort oversteken naar Zuid Afrika. Hij kan ons straks informatie
verstrekken want wij gaan volgend jaar pas naar Zuid Afrika.
Op Bali hebben we een paar prachtige tempels bezocht en
een van de vele heetwaterbronnen. Allemaal prachtig en heel leuk om te
zien maar na enige tempels gezien te hebben geloofden we het wel weer. Ze
lijken allemaal veel op elkaar.
Ook heb ik me op Bali heerlijk laten masseren. Er
zijn hier bijzonder veel massage salons en ook op het strand kun je je laten
masseren. Voor ongeveer € 12 heb ik een massage van anderhalf uur
gekregen. Niet op het strand maar in een salon, zonder zand. Heerlijk.
Het is jammer dat Bali tegenwoordig erg
toeristisch is. Er zijn veel souvenierswinkeltjes een iedereen wil dat je
binnenkomt. Men vraagt iedere dag weer: “How are you?” en daarna
“Please, come and look in my shop”. Na een paar dagen waren we dat goed zat en
besloten we weer verder te gaan naar een rustiger gebied.
Zondag,
7 oktober 2012
Gelijk met Han en Carla van de Esperanza (ook
Nederlanders) zijn we vertrokken naar Karimun Jawa. Dit is een eilandengroep
in de Java zee, zo’n 45 mijl vanaf het hoofdeiland Java. Hier liggen 27
eilandjes bij elkaar. Slechts 5 daarvan zijn bewoond.
Na 3 etmalen varen kwamen we rond 9 uur in de morgen binnen.
We hebben slechts 17 uur gemotord en dat is voor Indonesië niet slecht.
Het ankergebied is diep. Gelukkig kwam er net een mooring vrij en wij
liggen daar nu lekker op. Gisteren het dorpje even bezocht. Er valt zo te zien
niet veel te beleven. We wilden een biertje nemen bij een leuk
restaurantje. We moesten wachten tot de ferry kwam. Het bier was op en de ferry
nog niet binnen. We hebben maar een biertje aan boord genomen. Ook
lekker.
Sinds 5 maanden hebben weer regen gehad. Vannacht kwam
het eerste buitje over ons heen. Het regenseizoen komt eraan. Dat lijkt lekker
maar dat is het niet. Het is hier in het regenseizoen erg warm. Als het regent
moeten de ramen dicht. Het wordt dan bloedheet binnen. Hopelijk valt de regen
de komende tijd mee. We wachten het maar af.
.
Zaterdag,20
oktober 2012
We hebben langere tijd op Karimun Jawa gelegen. Daar
hebben we samen met Han en Carla van de Esperanza en 8 Franse medezeilers een
rondrit gemaakt over Java. Met een ferry vanaf Karimun Java naar Solo,
Yogyakarta en Semarang om de highlights van Java te bezichtigen. Een
bloedstollende tocht met een autobus over Java. Het verkeer is hier chaotisch.
Alles rijdt door elkaar. Er zijn nauwelijks snelwegen en bijzonder veel
motorfietsen. Gelukkig, want als alle motorfietsen auto’s waren stond het
verkeer hier zeker vast. Nu doen we over 90 kilometer al minstens 3 uur.
Vaak moet de bus een noodstop maken. Soms staat er zomaar ineens wat stil en af
en toe wordt de weg gerepareerd. Helaas wordt dit niet vooraf aangegeven met
als gevolg dat er ineens een weg 30 centimeter hoger voor je ligt. Die
weg is dan nog niet af is. Gelukkig bereikten we na een trip van 4 dagen weer
veilig onze boot.
We hebben o.a. het prinselijk paleis in Solo
bezocht. Een kaal en weinig zeggend paleis. De bevolking van Java vindt het
prachtig. Onze smaken verschillen.
Vervolgens een batikfabriek bezocht. Hier wordt
nog handmatig batik gemaakt in zeer ongezonde omstandigheden. In het daarbij
behorende museum is daar niets van te merken. Alles ziet er duur uit maar
achter in de fabriek is dat anders. Het stinkt naar was, het is heet en geen
airco. Hier zijn beslist geen arbowetgevingen hetgeen heel jammer is voor de
werkers in de fabriek. De nodige ongevallen zullen zeker plaatsvinden.
Eveneens hebben we de Prambanan tempel ( de
grootste Hindoetempel op Java) bezocht en de Borobudur tempel ( de
grootste Boeddhistische tempel op Java). Beide tempes zijn prachtig en hebben
veel beelhouwwerk. De tempels zijn beiden uit lavastenen opgebouwd.
De Borodudur is gebouwd in de 9e eeuw. Dit
monument bestaat uit 6 vierkante platforms met daarop 3 ronde platforms en is
versierd met 2.672 reliëf panelen en 504 boeddhabeelden. Dit is zowel een
heiligdom van de Heer Boeddha en een plaats voor Boeddhistische
bedevaart. In oktober-november 2010 is deze tempel nog getroffen door een
uitbarsting van de nog steeds actieve vulkaan Merapi, zo´n 18 kilometers vanaf
de tempel. De tempel was bedekt met 2,5 centimeter vulkaan as en is 3 maanden
gesloten geweest voor schoonmaakwerkzaamheden. Het is een indrukwekkend
bouwwerk.
De reis over Java heeft 4 dagen en 3 nachten in beslag
genomen. We hebben overnacht in prachtige hotels waaronder het voormalige
verbijf van de prins van Solo. Dit verblijf is tegenwoordig een prachtig
hotel. Onze kamer daar was dan ook 9 meter lang en 5 meter breed. Een
prinselijk verblijf. De maaltijden waren vrijwel altijd culinaire hoogstandjes.
De avond van onze terugkomst vanuit Java hebben we
weer, samen met de andere Sail Indonesiazeilers, een galadiner gehad met
de gouveneur van het eiland. De regering en bevolking stellen het steeds erg op
prijs als de zeilers hun eiland aandoen. Ook hier kregen we weer kadootjes
aangeboden. Na weer een gezellige avond zijn we uiteindelijk moe maar
voldaan naar onze boot terug gegaan.
Tot slot van ons verblijf op Karimun Jawa hebben we nog
even een paar lokale mensen op bezoek gehad. Een Nederlands sprekend dametje
(Siti van Kampen, geboren in Indonesië en nu getrouwd met een Hollander)
heeft hier een hotelletje en kwam even langs (www.escapekariman.com). De
bemanning van het bootje waarin zij voeren waren erg geïnterreseerd in onze
boot. Wij hadden nog een oud grootzeil liggen dat voor ons niet meer onbruikbaar is. We hebben het ze meegegeven. Daar zijn ze erg blij mee en
wij zijn er van af. Ons oude grootzeil zal vermoedelijk weer nuttig
gebruikt worden.
Inmiddels zijn we weer doorgevaren naar Manggar op
Belitung. We liggen weer voor anker en het regent momenteel pijpenstelen. Het
regenseizoen is begonnen. De laatste dagen hebben we regelmatig regen en
onweer. Hoe het hier verder is weten we nog niet.
Zondag,
21 oktober 2012
Manggar is geweldig. We liggen buiten tussen de riffen.
Ons schip heeft jammer genoeg te veel diepgang om de rivier bij het dorp op te
varen. Daar liggen ondiepstekende boten erg rustig. Wij liggen op zee en het is
nogal onbestendig weer. Soms windstil en dan ineens heel veel wind, onweer,
regen en golven. Maar het door de overheid georganiseerde feest t.b.v. de
zeilers maakt alles goed. Het is werkelijk ongelooflijk.
We zijn met de bijboot de rivier opgevaren. Eenmaal bij
het dorp werden we opgewacht door een gids. Het was rond 13.00 uur en
lunchtijd. We wilden naar de superm arkt maar werden in een auto gezet en
met gids naar een restaurant gebracht waar de Sail Indonesiazeilers een lunch
kregen. En dat blijft zo. Ieder dag kunnen we (gratis) een ontbijt, lunch en
diner komen halen. Met een bus of taxi worden we iedere keer weer
naar het desbetreffende restaurant gebracht.
Na onze eerste lunch toch maar even gevraagd waar
we de supermarkt konden vinden. Dat was gemakkelijk. We hoefden niet te
zoeken want weer werd er een gids en auto opgetrommeld en even later ging de
gids met ons alle noodzakelijke boodschappen halen die we maar konden
verzinnen.Was het in de ene winkel niet dan gingen we gewoon door naar de
volgende. We hoeven maar te kikken en er wordt wat geregeld. Verder zijn er
iedere dag activiteiten. Er was onder andere een gevecht met een voodoo
voorafgaand aan de visvangst. Daarna werd de vis op traditionele wijze voorbereid en in de grond
gestoofd. Wij kregen ondertussen voetmassages, een nieuwe telefoonkaart met
T-shirt en babbelen met de bevolking. We kunnen dansvoorstellingen (als V.I.P.)
bijwonen. We krijgen de beste plaatsen aangeboden.
En de pret kan niet op. Het is onbegrijpelijk maar
we krijgen hier zelfs 100 liter brandstof voor de boot. Ook
water wordt gratis aangeboden. Tijdens ons diner gisteravond zou men de zeilers
2 grote flessen Bintang (bier) per persoon aanbieden. Om de een of andere reden
lukte dat niet. Vermoedelijk waren er teveel moslims in de buurt en die drinken
normaliter geen alcohol. Toen we ’s avonds weer met de bus naar de haven
worden gebracht kregen we de beloofde flessen mee naar de boot. Ze houden
woord. Het is te gek om los te lopen maar ze doen het.
Vrijdag
,26 oktober 2012
Aan alles komt een eind en zo ook aan onze tocht door
Indonesië. We zijn vanaf Manggar in 26 uur naar dit prachtige bounty eiland
gevaren. Vrijwel geen wind en 24 uur gemotord. Maar geen nood, ook
hier krijgen we weer 100 liter diesel.
Ons visum voor Indonesië loopt over enkele dagen af.
Hier op het eiland wordt geheel gratis onze uitklaring geregeld. We hoeven zelf
niets te doen, de organisatie van Sail Indonesia heeft deze taak op zich
genomen.
Op dit eiland wonen geen mensen. Het is een
weekend eiland voor de bewoners van Bangka. Nu, voor de Sail
Indonesiazeilers, is dit eiland omgetoverd tot een prachtig bounty eiland
en worden hier weer diverse evenmenten ten behoeve van ons georganiseerd.
We genieten hier nog even van. Morgen of overmorgen vertrekken we richting
Malaysië.
Zaterdag,
3 november 2012
Samen met Carla en Han van de Esperanza zijn we
richting Maleisië vertrokken. Een tocht van 310 mijl door een windstil gebied
met veel riffen. Zowel Esperanza als wij vonden het prettig om in geval van
motorpech of een ander noodgeval iemand in de buurt te hebben. Ook de oversteek
bij Singapore Strait (volgens de verhalen is het daar hartstikke druk en
gevaarlijk) leek ons het samen opvaren op deze wijze veiliger. Er is hier
vrijwel geen wind en als de motor weigert heb je een probleem. De Esperanza is
een Breehorn 37 en Han en Carla hebben vrijwel hetzelfde vaargedrag is wij.
Hierdoor is het gemakkelijker om bij elkaar in de buurt te blijven.
Het eerste uur van onze tocht konden we zeilen. Daarna
viel de wind voor vele uren weg om later toch weer even op te steken. En jawel,
onze motor startte dus niet. Gelukkig hebben we een bypass liggen naar de
service accu. Na 5 minuten knutselen hadden we de motor gelukkig weer aan de
praat. Hieruit blijkt toch dat er zomaar wat onverwachts kan gebeuren. Niets
had ons geattendeerd op het feit dat de accu het zou begeven en erg oud was hij
ook niet. We hadden gewoon even pech en het gevoel dat er bekenden in de
buurt waren voor eventuele hulp was erg fijn.
Vrijwel de hele tocht gemoterd. Alleen in een
onweersbui midden in de nacht krijgen we een half uur lang 32 tot 38 knopen
wind over ons heen. Er is hier óf geen wind óf teveel wind.
30 Oktober 2012 passeerden we gelijktijdig met
Esperanza weer de evenaar. Nu gingen we van zuid naar noord. Neptunus liet zijn
neus ook even zien. De sufferd zag er raar uit en had zijn drietandvork
vergeten.
31 Oktober, ’s morgens om 06.00 uur waren zowel Esperanza als Mirus dan bij de Singapore Strait. De oversteek kon beginnen en viel gelukkig reusachtig mee. De vaargeul bij Rotterdam is lastiger.
Na 51 uur motoren arriveerden we tegen de middag
in Danga Bay Marina in Maleisië . Singapore ligt aan de andere kant van het
water. Hier liggen we voor slechts € 4,00 per etmaal. De laatse week hoeven we
niet te betalen want we hebben ingeschreven op “Sail Malaysia”, een zeiltocht
zoals de Darwin Rally (oftewel Sail Indonesia) maar nu langs de westkust van
Maleisië. Veel zeilers van vorige tocht doen mee. Het lijkt weer een gezellige
tocht te worden.
Vrijdag
,9 november 2012
Het dondert en het bliksemt en het regent meters
bier. Dat zong Guus Meeuwis tijdens een van zijn concerten in Nederland maar
ook hier in Maleisië dondert , bliksemt en regent het vrijwel iedere dag. Geen
bier en dat is jammer maar bakken vol met water. Tegen een uur of twee horen we
de donder al in de verte en na een uurtje is het dikke pret. Vaak gepaard met
enorme windvlagen. Het is dan fijn om in een marina te liggen en niet
eenzaam en alleen achter het anker. Rond een uur of vijf knapt het weer meestal
weer op en kunnen de ramen weer open.
Tijdens een fotosessie van een bruidspaar op onze boot
bouwen de wolken zich al op voor een naderde tropische regenbui.
In Danga Bay bood het toeristenkantoor de Sail
Malaysiazeilers een bustocht door de omgeving aan. We hebben o.a.
een van de parlementsgebouw bezocht, het ananasmuseum en een mangrovebos
. Dit alles met voldoende hapjes tussendoor. Een dag later bood de
marinadirectie de zeilers nog een coctailparty en een verrukkelijk
welkomsdiner aan. Ook hier in Maleisë worden we weer verwend.
Veel zeilers gaan vanuit Danga Bay een of enkele dagen
naar Singapore. Vanaf Danga Bay ben je daar in een klein uurtje en dat schijnt
heel goedkoop te zijn. Verder vertelt iedereen dat Singapore zelf
verschrikkelijk duur en druk blijkt te zijn. Niemand zegt echter dat ze
er enorm van hebben genoten. Wij hebben besloten Singapore te laten voor wat
het is en zijn na een weekje in Danga Bay marina nu verder gevaren naar
Admirality Marina, in de buurt bij Port Dickson. Dit is een luxe
jachthaven met daarbij een hotel, restaurant, zeilersbar en een
prachtig zwembad waar wij gratis gebruik van kunnen maken. Aangezien het
drukkend warm is, is dat niet tegen dovemansoren gezegd en we maken daar dan
ook dankbaar gebruik van. Het is verrukkelijk.
Donderdag,15
november 2012
Maleisië is totaal anders dan Indonesië. Indonesië is
heel mooi maar erg armoedig en vies. De wegen zijn verschrikkelijk druk
en overal is herrie. In Indonesië zouden ze de toeters van de auto’s
moeten slopen en de luidsprekers van de moskee. Maleisië is het tegenover
gestelde. Hier is duidelijk welvaart. Er wordt veel gebouwd, er
zijn veel grote, moderne winkelcentra en het is schoon. De wegen zijn
breed, de auto’s toeteren niet! We zien of horen geen enkele moskee met een
luidspreker. Dit schijnt voort te vloeien uit een van hun grondprincipes:
heb respect voor elkaar. Het is in ieder geval een verademing eens geen toeters
of moskeekabaal te horen.
Het stadje Melaka
We gedragen ons hier als echte toeristen. Zo maken we
een bustocht met vrijwel alle Sail Malayasiazeilers naar Melaka, een stadje met
nog wat invloeden vanuit de V.O.C.tijd. Hier bezoeken we o.a. een chinees
tempeltje. Chinese tempels zijn bijzonder kleurrijk en de kunstenaars die
dit ontworpen hebben, hebben een levendige fantasie. Wij vinden de Chinese
tempels in ieder geval prachtig.
In de stad zijn nog overblijfselen van een oude
stadspoort. Deze poort zou zo uit Elburg kunnen komen. Er zijn oude
kanonnen overgebleven die nu hier als toeristische attractie staan opgesteld. De
huizen hebben wel wat weg van onze vroegere huizen maar zijn minder mooi dan
onze oude pakhuizen in onze stadjes aan het IJsselmeer.
Dan de city Kuala Lumpur
Eveneens hebben we Kuala Lumpur bezocht. In
vergelijking met Meleka is dit echt een “city” zoals ik me New York, Chicago,
Toronto en dat soort steden voorstelt. Kuala Lumpur is prachtig. We
zijn hier slechts één dag geweest maar we hadden ons hier best wel twee dagen
kunnen vermaken.
Ook hier hebben we een Chinese tempel bezocht. Deze
tempel is gebouwd in een limestone grot. In deze grot passen twee F-16
vliegtuigen. Aan het eind van de grot is een gat waardoor weer daglicht naar
binnen schijnt. Door dit gat kan eventueel een helicopter naar binnen. De
grot is prachtig. Prachtige kunstwerken met heel veel kleur. We hebben onze
ogen uitgekeken.
Kuala Lumpur heeft oud en nieuw met elkaar verenigd.
Vanuit de grot zien we de moderne stad liggen. We hebben de Petronas Twin
Towers en de Meraru Kuala Lumpur, een mast zoals onze Euromast, bezocht.
Deze bouwwerken zie je eigenlijk vanuit vrijwel elk punt van de stad. De
mast staat iets hoger dan de Twin Towers en is 421 meter hoog. Ter
vergelijking: onze Euromast is slechts 185 meter hoog. Het paleis van de
koning ziet er indrukwekkend uit maar konden we niet van binnen bewonderen en
ook de oude binnenstad is een bezoekje waard. We hebben genoten.
Zondag ,18 november 2012
Gisteren ontvingen we het bericht dat mijn moeder is
overleden. Eind december zou ze 89 jaar geworden zijn. Ze is in haar
slaap gestorven en is heengegaan zoals ze dat zelf wilde. Het was schrikken en
het voelt raar aan geen moeder meer te hebben. Ik zal er toch aan moeten
wennen.
We gaan niet terug voor de crematie. Sommige mensen
zullen dat vreemd vinden. Maar mijn moeder is dood en zij wordt er niet meer
levend van. Er verandert niets aan als we terug zouden komen. We doen dat
niet. In een kist kijken helpt mij niet. Ik hou de gedachte aan mijn
moeder zoals ik haar kende. Blij met haar autootje waarin ze tot de dag voor
haar overlijden nog in reed, blij als je op bezoek kwam en soms
mopperend over van alles en nog wat dat haar niet beviel. Onze
buurtjes hier in de marina (ook Nederlanders) gingen zonet naar de kerk en
zouden voor ons moeder bidden. Ik denk dat dat niet nodig is. Ze vloekte wel
eens maar desondanks denk ik dat Petrus haar die hemelpoort wel binnen laat
(als die er tenminste is). Het is goed zo.
Dinsdag,27
november 2012
Tijdens de rouwdienst van mijn moeder voeren wij in de
nacht over zee. Ik had wacht en in gedachten was ik bij haar. Later
ontvingen wij ( via internet) de tekst en van de rouwdienst. Daarin sprak
een van mijn broers de volgende woorden: “Onze moeder was best wel een
bijzondere moeder, een niet alledaagse moeder.” En dat was ze. Ik hield
van haar en we zullen mijn moeder nimmer vergeten. Sterker dan de dood is
de herinnering, en die blijft.
Het leven gaat voort en we hebben de draad weer
opgepakt. We zijn verdrietig maar ook dat verdwijnt.
In de jungle bevinden zich nog dorpen van de
oorspronkelijke bevolking. Langs de rand van de weg bezochten we even
zo´n dorp. Hier is de tegenstelling groot met de rest van het deel
van Maleisië dat we inmiddels al bezocht hebben. De mensen hier wonen nog
gewoon in hutten met golfplaten en leven nog van de alles wat de jungle hen
geeft. Volgens onze gids hebben deze mensen geen geld nodig. Dit zal
vermoedelijk niet lang meer duren met zoveel toeristen. Dieper in de, na onze
mening een vrijwel ondoordringbare jungle, zullen zulke mensen zeker
blijven. De mensen van het dorp dat wij bezochten zien echter teveel van
de moderne wereld om dit voort te kunnen zetten.
Pangkor
Island
We hebben een drukke agenda. De volgende dag een bezoek
gebracht aan Pangkor Island. Een klein eiland aan de overkant van de marina.
Hier bezochten we overblijfselen van een fort uit de vroegere VOC-tijd, een
visdrogerij en een tempel met een miniatuur Chinese muur. Bij de
visdrogerij blijkt dat hier niets zomaar wordt weggegooid. Alle vis die niet op
de lokale markt kan worden verkocht, komt bij de visdrogerij binnen. De
vis wordt gedroogd (slechts één dag in de zon is voldoende) en wordt vervolgens
weer verkocht voor consumptie.
Vandaag hebben we een dag “rust”. De kapotte koelkast
wordt gerepareerd, we hebben tijd voor de was, de site bijwerken, de mail
bekijken en de route voor het volgende punt vastleggen. We willen niet in de
nacht varen. Er zijn teveel vissersboten in de nacht. Vaak hebben ze geen
licht op en wel netten uit. Ze vliegen alle kanten op en het is niet duidelijk
welke richting ze opvaren. Ondanks onze rustdag zijn we druk.
5
december 2012, Sinterklaas in een ankerbaaitje bij Langkawi
Zwarte Piet brengt zwemmend een geschenkje met
gedicht. Het luidt als volgt:
Jullie hadden zeker niet verwacht
dat Sint jullie een bezoek bracht.
Met de Mirus al ruim twee jaar op onderweg
maar nu toch reuze pech.
De Ananda door de bliksem geraakt
daarbij ook e.e.a. bij jullie stuk gemaakt.
Stuurautomaat, S.O.G. en windmeter stuk
dat is toch een vervelend ongeluk.
Ook de koelkast heeft het begeven
nu moeten jullie zonder koude biertjes leven.
Gelukkig hebben jullie een goede buur
die hadden nog in de koelkast en de schuur.
Drink maar gauw op want ze zijn nu op temperatuur
waarschijnlijk smaken ze op dit uur.
Breng een toast uit op de Sint
die een biertje ook lekker vindt.
Hopelijk wordt alles snel gerepareerd
voor jullie hem met Mirus weer smeert.
Wij wensen jullie tot besluit
behouden vaart met jullie schuit.
Dit gedicht van Sinterklaas zegt voldoende. Die domme
Sint en Piet hadden het gedicht en de koude biertjes per ongeluk bij
Esperanza afgeleverd maar Han van de Esperanza kwam dat zwemmend brengen toen
we in een baaitje voor anker lagen. Wat een schatje.Bij Penang (op dit
eiland ligt de stad George Town) waar we een paar dagen voor anker lagen,
hebben we een vreselijke onweersbui gehad. Onze Franse buurboot “Ananda”
heeft blikseminslag gehad en alle apparatuur is stuk. Ook een andere buurboot,
de “Singhla Li”, heeft inslag gehad en onze boot heeft eveneens een tik
meegekregen. Onze autopilot, het multi-instrument en de windset werken
niet meer. Bij het verzenden van een berichtje via de SSB-zender blijkt deze
eveneens niet meer te werken zoals het hoort en de koelkast doet tot slot
ook niets meer.We zijn zonder autopilot en overige kapotte meters naar Langkawi
gevaren. Han en Carla van de Esperanza voeren bij ons. Deze boot heeft eerder
al eens blikseminslag gehad en wist te vertellen dat achteraf steeds meer
schades naar voren komen. Het is fijn om op zulke momenten vrienden in de
buurt te hebben. De tocht was gelukkig op te delen in twee
stukken. We hebben een nacht achter een klein eiland geankerd zodat we de
tweede dag slechts 40 mijl hoefden af te leggen. De tweede dag konden we sinds
weken eindelijk weer zeilen. Er was een lekker windje. Bij een van de meest
zuidelijke eilandjes van Langkawi weer geankerd.
Zaterdag,
8 december 2012
Inmiddels liggen we in Telaga marina op het hoofdeiland
van Langkawi. Helaas geen reparatiemogelijkheden. Daarvoor moeten we naar de
hoofdstad. Het is nu weekend. In de loop van de week gaan we verder naar
Kuah, de hoofdplaats van deze eilandengroep, en hopen hier iemand te vinden die
onze apparatuur kan repareren.
Zondag,
16 december 2012
Langkawi met haar
eilanden
Ook Ria en André
van der Hoff zijn betoverd, misschien wel door dezelfde prinses. Ria en André
hebben gelijktijdig met ons hun boot “Panta Rhei” gebouwd bij Klaas Bood in
Nijkerk. Zij zijn eveneens met de boot op reis gegaan en zijn hier in Lagkawi
blijven steken. Het eiland heeft hun hart gestolen en ze hebben hier een
prachtig resort (Sunset Valley) opgebouwd. Inmiddels is dit resort weer
verkocht en nu hebben ze een top van een berg gekocht waar ze nu een huis
bouwen voor de rest van hun leven. ‘s Avonds, toen wij daar op bezoek waren,
hebben we genoten van de het spectaculaire uitzicht dat ze daar hebben.
Het is onvoorstelbaar wat deze mensen in een korte tijd hier hebben
opgebouwd.
Verder was het natuurlijk bijzonder hier mensen te
ontmoeten die we geheel uit het oog verloren waren. Maar de zeilerswereld is
klein en toen eenmaal bekend was zij op Langkawi verbleven was het niet meer
moeilijk ze te vinden. Het was heel gezellig. Ria en André hebben
minstens 7 jaren rondgetrokken en inmiddels is de Panta Rhei aan een
Zweeds echtpaar verkocht. Ze missen het zeilen beslist niet. Zo kan het dus
ook.
Dinsdag,
25 december 2012
We liggen nu in Rebak marina op het eilandje
Rebak, 12 mijl vanaf Kuah. We moeten op het nieuwe onderdeel
(masttopunit) wachten tot begin januari. Dan gaan we weer terug naar Kuah. In
Rebak marina liggen veel kennissen om Kerst en Oud- en Nieuwjaar te
vieren. Het is dus heel gezellig. Het is een hele beschutte marina met een luxe
resort erbij en een prachtig strand en zwembad.
We hebben een geweldig kerstavonddiner gehad. Kerstdag
werd weer gezellig geopend met ontbijt en champagne met de zeilers. Het is hier
goed toeven en we vermaken ons.
31
December 2012
Nog steeds in Rebak marina
Verder wensen we alle familieleden, vrienden,
kennissen, (oud)collega´s en volgers een hele fijne jaarwisseling en veel geluk
in het nieuwe jaar.
Rebak marina was een geweldige plek. We hebben er
genoten. Eigenlijk is er niets behalve twee restaurantjes, zwembad en een
resort. Er is een winkeltje maar die verkoopt weinig. Om toch soms gewoon
zelf eten te koken gingen we met de (gratis) ferry van het resort naar het
hoofdeiland. Op vrijdagmorgen, als de ferry van 8.45 uur daar arriveert,
staat er een Chinese koopman met bevroren vlees, vis, verse groente,
eieren etc. Al deze artikelen zijn opgestapeld in een kleine bestelbus.
Iedereen helpt de kratten en dozen uit de auto te halen. Het wordt keurig in
rijen opgesteld en men kan zijn etenswaren zelf verzamelen in de gereed
staande manden. Het is ongelooflijk wat er uit de bestelauto komt en heel
bijzonder zoals het gaat. De chinees zit achter in zijn bestelbusje met
weegschaal en opschrijfboekje. Hij weegt, schrijft alles op en er wordt
afgerekend. En de levensmiddelen zijn veel beter dan dat we in een grote
supermarkt hier ooit gezien hebben. Alleen daarom moet men eigenlijk al
eens een tijdje in Rebak marina zijn. Verder zitten er wel enge beesten. Zo
werd er onlangs een slang bij het zwembad weg gehaald. Ook andere rare beesten
zijn hier te zien.
Donderdag,
3 januari 2013
Inmiddels hebben we Rebak marina weer verlaten. We
liggen nu in de ankerbaai bij Telaga marina, een prachtige plek. Uitzicht
op de hoge bergen van Langkawi met een prachtig wit strand ervoor. Het
miezert vandaag hetgeen een zeldzaamheid is. De laatste tijd is het weer
duidelijk verbeterd. Nauwelijks nog onweersbuien en alleen tegen de avond af en
toe regen. We houden momenteel de weerberichten goed in de gaten. Boven de
Filipijnen zit een cycloongebied. Deze cycloon lijkt aan de andere zijde van
Thailand te blijven maar we moeten het in de gaten houden. Mocht hij toch
hierheen komen dan moeten we een veilige plek zien te vinden.
Zondag,
13 januari 2013
De cycloon boven de Filipijnen is gelukkig aan de
andere kant van Thailand gebleven. Hij is naar beneden, richting Borneo
gegaan waar hij uiteindelijk is opgelost. Hier in Langkawi hebben we er niets
van gemerkt. Een week lang hebben de cycloon iedere dag gevolgd. Met de huidige
weerberichten (o.a. via www.passageweather.com)
is dat heel gemakkelijk. Deze site geeft duidelijk weer wat er de komende
dagen zal gaan gebeuren in de verschillende delen van de wereld.
Wij zijn weer in Kuah, de hoofdstad van dit
eiland. Aan boord hebben we een bloeddrukmeter en regelmatig controleren
we onze bloeddruk. Het ging even niet goed met de bloeddruk van Henk. We
zijn hier naar de polikliniek gegaan en Henk werd meteen onder handen genomen.
Zijn bloeddruk en suikergehalte werden gecontroleerd en daaruit bleek
eveneens dat zijn bloeddruk veel te hoog was. Allereerst een
medicijn, drie kwartier rust, opnieuw controleren en nieuwe medicijnen. Met de
belofte om de komende 5 dagen terug te komen voor de dagelijkse
bloeddrukcontrole mocht hij weer naar huis (boot Mirus). Inmiddels gaat
het weer wat beter met de bloeddruk. 21 Januari moet hij weer bij de arts
terugkomen en daarna hopen we weer verder te kunnen. Onze visum loopt 28
januari af en we willen eigenlijk ook wel weer verder naar Thailand.
Ook ik (Miranda) ben even naar de dokter in de
polikliniek gegaan. De behandeling van Henk, inclusief medicijnen, kost
slechts RM 15 oftewel zo’n kleine 4 euro’s aan inschrijfkosten en
aangezien ik weer eens een insectenbeet had die maar niet genas
leek me dat een goed plan. Zo zegt, zo gedaan en ook bij mij werd na betaling
van de RM 15 de bloeddruk gecontroleerd en mocht ik een dokter raadplegen. Ook
ik kreeg medicijnen en een zalfje voor de jeuk en dat allemaal voor nog geen €
4,00. Mijn bloeddruk is goed.
Vrijdag,18
januari 2013
Henk heeft zijn 5-daagse bloeddrukmetingen achter de
rug. In afwachting tot het bezoek bij de dokter op 21 januari zijn we naar de
noordzijde van Langkawi gegaan, naar de “Hole in the wall”.
Op weg daar naar toe varen we langs kleine,
felbegroeide eilandjes en rechte rotswanden van het moedereiland die tientallen
meters hoog de lucht inschieten met daarop tropische wouden tot aan het
water. Bij laag water krijgen deze eilandjes de vorm van champignons die op hun
steel uit het water steken.
De “Hole in the wall” doet zijn naam eer aan. Dit is een smalle kloof die diep het land in steekt tussen imposante bergwanden. Onderaan de bergwanden staan in het water mangrovebomen. Hierin kan een boot bescherming zoeken in geval van een hurricane. Gelukkig hebben wij daar nu geen last van en vinden we in een van de zijarmen een plekje bij drijvende vissershuisjes en een paar restaurantjes. We moeten met ons hoofd in de nek liggen om de kam van de omliggende bergtoppen te zien. In de avond en de vroege ochtend is het heel stil. Af en toe ritselt het gebladerte, soms springen er een paar apen aan de oevers door de bomen. Grote visarenden zweven door de lucht.
Tegen een uur of tien in de morgen wordt het druk met
toeristenbootjes. Opvallend is dat echtparen waarvan de vrouw een burka draagt,
altijd alleen in een bootje zitten. De vrouwen zijn van top tot teen in het
zwart, alleen het spleetje bij hun ogen is onbedekt. De mannen echter zitten
met blote benen en armen en zien eruit als alle andere toeristen. Het lijkt of
de vrouwen geen contact mogen hebben met anderen.
In de nacht krijgen we toch veel wind. 's Morgens bleek een van de vissershuisjes te zijn losgeslagen en deze dreef los rond. Het "Hol" kan dan wel bescherming geven voor de golven en wind maar de drijvende huizen moeten dan toch ook goed vast gemaakt worden. Op deze wijze heeft het geen zin om hier eventueel bescherming te zoeken. Wij liggen redelijk veilig tussen 2 mooringboeien maar de ronddrijvende obstakels moeten wel uit de buurt blijven.
In de nacht krijgen we toch veel wind. 's Morgens bleek een van de vissershuisjes te zijn losgeslagen en deze dreef los rond. Het "Hol" kan dan wel bescherming geven voor de golven en wind maar de drijvende huizen moeten dan toch ook goed vast gemaakt worden. Op deze wijze heeft het geen zin om hier eventueel bescherming te zoeken. Wij liggen redelijk veilig tussen 2 mooringboeien maar de ronddrijvende obstakels moeten wel uit de buurt blijven.
Maandag,
28 januari 2013
Zeilersdiner
Iedere woensdagavond hebben we zeilersdiner in Kuah.
Alle zeilers in Kuah kunnen daar komen. En velen komen daar dan ook. Een
gezellige avond. Om 19.00 uur is vrijwel iedereen aanwezig. Eerst borrelen en
daarna een lekker en uitgebreid diner. Bij binnenkomst pakt men een mandje.
Drank (frisdrank of bier) pakt men zelf uit de koelkast. Glazen staan gereed om
gepakt te worden. Als het blik leeg is legt men dat in het mandje. Aan het eind
van de avond worden de lege blikjes geteld en samen met de maaltijd (maaltijd
kost slechts € 3,80) afgerekend. Water is gratis en wil men wijn dan neem je
dat zelf maar mee.
Bloeddruk
De dokter was helaas op 21 januari niet tevreden met de
bloeddruk van Henk. De medicijnen zijn weer verhoogd en wéér iedere dag
terugkomen.
Visum
Onze visum voor 90 dagen in Malaysia is bijna verlopen.
Henk moet iedere dag naar de (poli)kliniek voor de bloeddruk maar eigenlijk
moeten we weg uit Malaysia want ons visum is verlopen. We hebben echter een
doktersverklaring dat we ons iedere dag moeten melden in de kliniek en denken
daarmee ons probleem opgelost te hebben. Helaas, dat blijkt niet waar te zijn.
Normaliter moet de personen, wij dus en niet de boot, 3 nachten uit
Malaysia zijn en als men dan weer binnenkomt krijgt men weer een visum voor 90
dagen. Na heel veel praten met een van de ambtenaren van de
immigratiedienst, Mr. Lamzak, moeten wij “even” op en neer (op één
dag) naar Thailand met de ferry om daar een in- en
uitklaringsstempel te krijgen van Thailand. Als we terugkomen krijgen wij weer
onze visum voor 90 nieuwe dagen.
We hebben het gered. Naar de kliniek én naar Thailand,
alles op een dag.
Het gaat weer beter en hopelijk kunnen we binnen een
paar dagen verder.
De bloeddruk begint nu eindelijk te dalen. Henk hoeft
pas 23 februari terug te komen. We gaan, als het weer zich goed houdt, morgen
naar Thailand voor 3 weken. Daarna weer terug naar Langkawi en daarna zien we
het wel. Als alles goed is vertrekken we dan richting Sri Lanka om vervolgens
maar Mauritius te gaan. Als het niet goed is en we moeten weer blijven dan
zullen we waarschijnlijk teruggaan naar Bali en via Cocos Keeling naar
Mauritius varen en vervolgens naar Zuid Afrika. We zullen het wel zien.
Gelukkig hebben we tijd en nog de keuzes om te bekijken hoe we dit gaan
aanpakken.
Zondag
,10 februari 2013
Weer onderweg
De bloeddruk van Henk is weer acceptabel en we
zijn weer op pad. De laatste dagen kriskrasten we langs spectaculair mooie
onbewoonde eilandjes en ankerden bij prachtige witte stranden.
Deze eilanden
hebben sprankelende namen zoals Ko Petra, Ko Lanta Yai en Ko Phi Phi. De baai
van Ko Phi Phi, waarvan men zegt dat dit de mooiste baai van de wereld
is, was erg druk en zeker niet de mooiste baai van de wereld. We zijn
erin gevaren en meteen er weer uit. Aan de westzijde van het eiland vonden we
een ander prachtig plekje voor de nacht. Het weer is de laatste tijd nogal
onstuimig. In de nacht achter ons anker hebben we vaak windvlagen van 8 tot 9
Beaufort. Gelukkig houdt het anker goed.
Carla en Han van de Esperaza waren al vertrokken naar
Thailand. Onderweg ontmoetten we nu regelmatig andere zeilboten die ook
met de Rally hebben meegedaan. Zo liggen we meestal niet alleen en het is
gezellig bekenden tegen te komen.
Nai Harn Bay
We hebben ingeklaard in AO Chalong. In de baai stond
weer veel wind en we hebben hier nog een paar onrustige nachten achter de rug.
Inmiddels zijn we verhuisd naar Nai Harn Bay, net voorbij het meeste
zuidelijkste puntje van Phuket. Hier hebben we ons anker weer uitgegooid en
genieten nu van de rust om ons heen. Scholen van kleine visjes voeren
prachtig ballet voor ons op. Het water is hier weer glashelder. In Maleisië was
het troebel. Hier durven we weer te zwemmen. In Langkawi was dat niet mogelijk
vanwege de kwallen. Han van de Esperanza heeft een knuffel van z’n beest gehad.
Grote brandplekken over zijn lichaam en later ontstekingen.
Dit deel van Thailand is geheel verwoest geweest
tijdens de grote tsunami met Kerst 2004. Daar is niets meer van te zien of te
merken. De stranden staan weer vol met ligstoelen met daarachter gezellige
eethuisjes. Hier merkt je duidelijk het verschil met Indonesië en Maleisië.
Sexy bikini, strings tussen de billen en topless dames. Dat hebben we in geen
jaren meer gezien.
Zondag,
17 februari 2013
Ban Nit
Na een paar lekkere dagen in Nai Harn Bay zijn we
verhuisd naar Ban Nit in de baai bij AO Chalong. Ook hier is het weer geweldig.
Strand, resort met vrij gebruik van zwembad met handdoek, douches, eethuisjes
en om vijf uur Happy hour. We hebben een taxi gehuurd om benodigde spullen te
gaan kopen. Zo hebben we Rolly Taskers Sails bezocht voor een nieuwe
grootschoot. Bij deze zeilmaker zijn onze zeilen gemaakt die wij vorig jaar in
Tahiti hebben gekregen. Het was leuk dit bedrijf met eigen ogen te kunnen
zien. Veel groter dan we verwacht hadden en het zag er professioneel uit.
Veel zeilers huren een bromfiets voor dit soort
dingen maar daar wagen wij ons liever niet aan. Zo af en toe zien we wel eens
een bromfiets de weg over schuiven en die ellende willen we niet hebben. De
taxi’s hier zijn bovendien niet duur.
Afscheid
Han en Carla van de Esperanza zijn ook weer bij Ban
Nit. Samen hebben we een afscheidslunch gehad. Tegen de avond wordt het laag
water en met de bijboot slepen is dan niet echt leuk. De dag ervoor samen nog
Happy hour op hun boot gehad. Het was weer gezellig hen weer te zien.
Helaas zullen we ze niet meer tegenkomen. Han en Carla zetten hun boot in
Phuket op een vrachtschip (Sevenstar Yacht Transport, een Nederlands
vervoerbedrijf) en laten de Esperanza vervoeren naar Marmaris in
Turkey. Dit in verband met de piraten die hier in de Indische Oceaan boten
aanvallen. Het kost een bom met duiten maar ze voelen zich daar fijn en veilig
mee en hebben het geld ervoor over. We zullen ze missen. Wij gaan op
eigen kracht verder en hopen zonder piraten te ontmoeten aan het eind van
dit jaar in Zuid Afrika aan te komen.
De laatste boodschappen
Nu liggen we voor de laatste boodschappen bij Ao
Chalong. We moeten de weerberichten nog wel even bekijken maar denken dat we
morgen gaan uitklaren en onze reis dan voortzetten richting Sri
Lanka, zo’n 1.100 mijlen verder.
Zaterdag,
23 februari 2013
Afscheid van Thailand.
We zijn niet lang in Thailand gebleven. We vonden Thailand niet zo spannend. Het toerisme heeft er een grote stempel opgezet. Wel was het eten hier lekker en goedkoop. We hebben zelf nooit gekookt als er eethuisjes in de buurt waren. Tijdens ons verblijf in Thailand zaten ook mijn nekspieren vast en tijdens de twee hiervoor genomen thaise massages (een uur massage kostte slechts 8 euro) werd ik daarbij gratis gekraakt. In Nederland betaal ik daar grof geld voor en moet soms dagen wachten alvorens er een afspraak gemaakt kan worden.
Hier hebben we afscheid genomen van veel medezeilers van de zeiltochten door Indonesië en Maleisië. De meeste zeilers gaan even terug naar hun thuisland om vervolgens terug te komen en terug te keren naar Nieuw Zeeland of Australië of blijven hier nog wat rondhangen met de hoop volgend jaar weer door de Rode zee te kunnen varen, zonder piraten uit Somalië tegen te komen. Wij gaan verder naar Sri Lanka en moeten nog gebruik maken van de noordoostelijke moesson die ons naar het westen moet blazen, over de Bay of Bengalen.
We zijn niet lang in Thailand gebleven. We vonden Thailand niet zo spannend. Het toerisme heeft er een grote stempel opgezet. Wel was het eten hier lekker en goedkoop. We hebben zelf nooit gekookt als er eethuisjes in de buurt waren. Tijdens ons verblijf in Thailand zaten ook mijn nekspieren vast en tijdens de twee hiervoor genomen thaise massages (een uur massage kostte slechts 8 euro) werd ik daarbij gratis gekraakt. In Nederland betaal ik daar grof geld voor en moet soms dagen wachten alvorens er een afspraak gemaakt kan worden.
Hier hebben we afscheid genomen van veel medezeilers van de zeiltochten door Indonesië en Maleisië. De meeste zeilers gaan even terug naar hun thuisland om vervolgens terug te komen en terug te keren naar Nieuw Zeeland of Australië of blijven hier nog wat rondhangen met de hoop volgend jaar weer door de Rode zee te kunnen varen, zonder piraten uit Somalië tegen te komen. Wij gaan verder naar Sri Lanka en moeten nog gebruik maken van de noordoostelijke moesson die ons naar het westen moet blazen, over de Bay of Bengalen.
De Bay of Bengalen
Volgens de pilot zouden we, eenmaal uit de schaduw van
Thailand, een aangename wind krijgen. Na 20 uren motoren was het zover. Inmiddels
(5 etmalen verder) zijn we op de helft van onze tocht en de wind blijft lekker
uit het noorden waaien, soms hard, soms zacht en we hebben redelijk voortgang.
Er is hier nauwelijks scheepvaart. Sinds ons vertrek hebben we slechts 3
schepen op grote afstand van ons gezien. Er zijn gelukkig ook geen kleine
vissertjes zonder verlichting op zee. In de nacht is het aardedonker en we zien
geen hand voor ogen. Het lijkt alsof we in een donkere gat varen. Overdag zien
we weer regelmatig dolfijnen. We genieten van de rust op zee.
We hebben onze koers op Dondra Head gezet, het meest zuidelijke puntje van Sri Lanka. Ten zuiden van ons is geen land meer tot ver in de ijskoude vlaktes van Antarctica. In de warmte hier is dat moeilijk voor te stellen.
We hebben onze koers op Dondra Head gezet, het meest zuidelijke puntje van Sri Lanka. Ten zuiden van ons is geen land meer tot ver in de ijskoude vlaktes van Antarctica. In de warmte hier is dat moeilijk voor te stellen.
Zondag,
24 februari 2013
Oeps, gisteren vergeten de positie te melden. We zijn
over de helft.
Zaterdag,
2 maart 2013
In 9 etmalen vanaf Thailand naar Sri Lanka, 1100
zeemijlen
We hebben 9 etmalen op zee doorgebracht. Het eerste etmaal op de motor en de laatste 6 uren op de motor. De laatste avond en nacht gedobberd. De haven van Galle mag ´s nachts niet worden binnengelopen. We zouden te vroeg aankomen als we wel eerder gemotord hadden. Verder konden we het gehele stuk zeilen en het was een prettige tocht.
We hebben 9 etmalen op zee doorgebracht. Het eerste etmaal op de motor en de laatste 6 uren op de motor. De laatste avond en nacht gedobberd. De haven van Galle mag ´s nachts niet worden binnengelopen. We zouden te vroeg aankomen als we wel eerder gemotord hadden. Verder konden we het gehele stuk zeilen en het was een prettige tocht.
De haven van Galle, Sri Lanka
Voordat we bij Galle arriveerden hebben we de
scheepsagent op de hoogte gesteld van onze komst. Zonder scheepsagent wordt een
jacht niet toegelaten. Gelukkig werkte dat goed. We hoefden zelfs niet te
ankeren om op de marine te wachten. Die komen eerst aan boord om te zien of je
wel betrouwbaar bent. Pas dan kan men verder de haven in. Ook de overige
formaliteiten werden afgehandeld door de scheepsagent. Het waren heel veel
briefjes en heel veel stempeltjes.
Nu liggen we samen met een Canadese boot en een Franse
boot aan een gamel steigertje in een militaire haven. We kunnen douchen op het
militaire terrein en water tappen. Als we het dorp ingaan moeten we een pasje
tonen bij de in-uitgang van het terrein. Met de tsunami in 2004 is hier alles
verwoest en dat is hier nog goed te zien. De steiger voor de bijboten is nog
steeds niet gerepareerd. Op de Canadese boot is een echtpaar met 2
kinderen. De Franse boot is momenteel onbemand. Verder is hier geen enkel
jacht. Voor zover wij weten komen er nu nog 2 Zweedse jachten. Sinds de piraten
uit Somalië overal en nergens in de Indische Oceaan opduiken durven veel
zeilers hier niet meer heen. Vrijwel alles blijft in Indonesië, Maleisië
en Thailand hangen. Sommige Amerikanen en Europeanen gaan via Cocos Keeling
en Mauritius naar Zuid Afrika. Wij gaan vanaf hier naar Mauritius en
verder.
Met de tuktuk, het
plaatselijke vervoer
Vrijdag,
15 maart 2013
Het zeilersbureautje
We zijn zo´n 15 jaar geleden hier al eens geweest en
hebben toen een rondreis gemaakt. Ook nu hebben we weer een paar dagen rondgetrokken.
Bij de haven zit een klein bureautje die reisjes verkoopt aan de zeilers en
allerlei andere hand en spandiensten voor ons doet (www.ekkatours.com).
Ze regelen o.a. de was, als we een tuktuk nodig hebben dan staat hij klaar bij
de uitgang van het haventerrein, ze hebben een dongel voor internet geregeld,
een simkaart voor de telefoon etc. Als ze het kunnen regelen dan doen ze het.
Voor ons rondreisje regelen ze voor weinig geld een taxi, chauffeur, gids
en de hotels. Zelf kunnen we aangeven waar we heen willen. Zij doen dan de
rest.
Rondreis
Sabu, onze vaste tuktukdriver, is tevens onze gids
tijdens ons reisje. Hij spreekt goed engels en kletst niet al te veel. Sommige
gidsen blijven kletsen en dat vinden wij soms wat minder. We zijn erg blij dat
Sabu alles regelt tijdens ons reisje. Hij is, evenals de chauffeur, een
vriendelijke jongen.
Tot slot nog een safari gemaakt in een wildpark
in het zuiden van Sri Lanka en een spectaculaire zwempartij in de zee. In
het wildpark liepen 10-tallen pauwen, we zagen veel vogels, waterbuffels, wilde
olifanten, herten, zwijnen etc. We hebben weer genoten.
Chagos
28 Maart vertrekken we naar Chagos. Dit is een eilanden
groep in de Indische Oceaan, in een rechte lijn tussen Sri Lanka en Mauritius.
Behalve een US Navy station is er niets. Dit is een Brits overzees gebied en om
hier te mogen ankeren hebben we een speciale permit moeten aanvragen in London.
Na heel veel papierwerk is de permit nu verstrekt. We mogen daar straks een
maand blijven. Inmiddels liggen hier nu 6 boten. Al deze boten gaan naar
Chagos. We zijn we weer druk met proviand inslaan. Er wonen daar geen
mensen, er zijn geen winkels en er is geen geen telefoon en geen
internet.
Dinsdag,
26 maart 2013
Security guards
In de haven van Galle is het rustig. Er varen wat
militaire boten, soms wordt er een vrachtschip gelost. In vroegere dagen is
het, volgens de foto’s die wij hier zien, veel drukker geweest maar nu gebeurd
er nog weinig. Vermoedelijk is de haven te klein en te ondiep. Wel varen er dag
en nacht meerdere bootjes rond voor personenvervoer. Wij begrepen in eerste
instantie niet waar deze mensen heen gingen maar inmiddels is dat duidelijk
geworden. Ten zuiden van Sri Lanka loopt de vaarroute van Singapore naar de
Rode Zee en omgekeerd. De piraterij bij de Hoorn van Afrika (Somalië) begint
hier problemen te vormen. Deze bootjes vervoeren nu constant security guards
naar de vrachtboten die langs komen. Deze guards zijn opgeleid om te schieten
en worden hier bij Galle in Sri Lanka aan boord genomen om de piraten eventueel
de zee in te schieten. Ook worden ze hier van de vrachtschepen weer
afgehaald om te wachten op de volgende klus of om eventueel terug te vliegen
naar het thuisland. De piraterij baart iedereen grote zorgen en men is er niet
gelukkig mee. Zeilboten gaan niet meer door de Rode Zee en weinig zeilers
varen onze route. Hierdoor loopt de bevolking omzet mis. Deze
vervoersbootjes hebben er gelukkig baat bij. Zij hebben in ieder geval
wel werk maar hopelijk komt aan deze ellende toch gauw een eind.
Bootoppassers
Inmiddels liggen we met 7 zeilboten. Mirus ligt
met vier andere zeilers (een Zweeds gezinnetje met twee kindjes, een
Canadees gezinnetje met twee kindjes, een jong Frans stel, twee Franse mannen
en wij) aan een pontoon. De Franse mannen willen naar Maleisië en liggen
hier al een half jaar. We vragen ons af of ze ooit nog wegkomen. De andere
zeilers gaan allen naar Chagos. De Canadezen en het jonge Franse stel maken
momenteel een rondreis. Wij zijn druk, we zijn bootoppasser en letten een
beetje op de onbemande boten. Gelukkig is er weinig wind en blijven de boten
goed liggen. Bij tijd en wijlen moeten we de bijbootjes leegscheppen. Het
regent regelmatig en die bootjes moeten wel blijven drijven.
Donderdag, 28 maart
vertrekken we naar Chagos
De voorraden zijn zo goed als binnen en de boot is weer
op orde. Alleen het onderwaterschip moet nog even schoon geveegd worden. Veel
zin hebben we er niet in. Er zitten rare beesten hier in de haven maar de
onderkant van Mirus is weer aangezet en dat scheelt zeker één knoop
snelheid. Vermoedelijk hebben we onderweg weinig wind en dan is ieder knoopje
snelheid meegenomen. We gaan het vanmiddag maar eens proberen.
Op Chagos hebben we geen internet. Via Sailmail kunnen
wij nog wel berichten versturen maar de foto’s zullen voorlopig niet aangevuld
worden.
De mensen van hier vragen steeds of er nog meer jachten
komen en hoeveel er nog in Thailand liggen. Eerder kwamen hier minstens 50
boten langs. Ook zij zijn niet blij met de piraten want dit scheelt ze veel
omzet.
Dinsdag,
9 april 2013
Op
zee leert men bidden
Het blijft bij schietgebedjes maar toch. Het begint met: "O God, wat nu weer", dan "nee toch" en vervolgens "HELP". Meestal moet er dan meteen aktie ondernomen worden en wordt het gebed verder vergeten. Zo ook onderweg van Sri Lanka naar Chagos. We vertrokken met weinig wind. Volgens de berichten wind uit de goede hoek en later zou die wat toenemen. De eerste dagen klopte dat. Alleen de eerste nacht de motor gebruikt, daarna konden we zeilen. Het was een prettige tocht, tot 31 maart 2013. Daarna veranderde alles!
Rond 17.00 uur waren nog lekker bezig met de
voorbereiding van ons diner, een maaltijdsoep van pompoen. Inmiddels was het
wat harder gaan waaien en we hadden allebei onze handen vol. En dan.... een
harde knal buiten. Op dat moment begon het: "O God" etc. We vlogen
naar buiten. Een onderwant tuimelde op het dek. De bevestigingsterminal bovenin
was geknapt. De zee was rommelig en de mast zwiepte van links naar rechts. We
haalden zo snel mogelijk de fok binnen en lieten het grootzeil zakken. Het
zwaaien van de mast verminderde. Vervolgens zocht Henk het mastbroekje en een
sterk touw. Met gevaar voor ons eigen leven trok ik even later Henk de
zwiepende mast in omhoog. Ook Henk zwiepte alle kanten op maar hij wist
gelukkig een touw om de mast heen te bevestigen. Snel liet ik hem weer zakken
en de mast was voorlopig weer gefixeerd. Vervolgens een oud onderwant
opgezocht, ook niet helemaal goed maar niet gebroken. Henk weer omhoog,
reservewant bevestigd en gauw weer naar beneden. Onderaan de terminal gewisseld
en net voor donker stond de mast weer vast. Na van de schrik bekomen te zijn
hebben we bedacht wat het beste was om te doen. Eigenlijk waren alle opties
even slecht. Terug naar Sri Lanka was tegen de stroom in, naar de Malediven
tegen de aanwakkerende wind in. Na lang nadenken zijn we gewoon verder gevaren,
naar Chagos. Op geen van de plekken zijn reparatie mogelijkheden. We hopen in
Chagos meer noodvoorzieningen te kunnen aanbrengen (mits we dat halen) en zo
t.z.t. Mauritius te kunnen halen. En als het niet goed gaat dan kan de
rest er ook nog wel bij.
In de nacht wakkerde de wind aan tot 43 knopen (9
Beaufort), storm! We voeren aan de wind en we hielden ons hart vast. Houdt de
mast of houdt hij het niet? Dan knapt er weer wat, gelukkig minder hard. Het
stuurtouwtje van tante Bertha (de windvaan) is gebroken. De boot stuurt
gelukkig zichzelf verder. Henk heeft het roer vast gebonden en daarna liet hij
de boot gaan zoals de boot dat zelf wilde. Half wakend, half slapend zijn we de
eerste storm doorgekomen. De volgende dag was het weer iets beter maar later
neemt de wind weer toe en het is wederom feest. De wind giert, de golven
bulderen. Wij lieten het maar over ons heen komen en berustten in de omstandigheden.
Maar aan alle ellende komt eens een eind en zo ook aan de onze.
Maandagochtend,
8 april 2013 om 06.00 uur kan de motor aan. Geen wind meer en Chagos op slechts
10 mijl afstand. Vermoedelijk hebben we Neptunes bij het passeren van de
evenaar iets op zijn kop gegooid. Hij was ons in ieder geval niet gunstig
gestemd. Tot slot kregen we nog een squall (harde windbui met regen, meestal
niet lang) over ons heen. Deze keer duurde de squall wat langer. De laatste 10
mijl kostte ons 6 uur motoren. De boot kwam niet meer tegen de golven in. Als
we dan eindelijk op 8 april Chagos binnenlopen liggen hier 4 zeilboten. We
worden hartelijk ontvangen. De eerste woorden van de zeilers: "Welkom op Chagos, welkom in het paradijs”.
Zondag,
21 april 2013
Iddam,
Salomon Islands, Chagos
Ile ba
We liggen hier nu al een tijdje te luieren. We hebben
een noodreparatie aan de mast gemaakt, de windvaan heeft weer nieuwe
stuurlijnen en wij zijn weer uitgerust. Inmiddels zijn hier 8 bootjes geweest.
Ook de Canadese boot, de MYRIAM, is hier even geweest. We waren gelijktijdig in
Sri Lanka en zijn gelijktijdig weer vertrokken naar Chagos. MYRIAM is echter
halverwege de Malediven en Chagos omgedraaid en heeft bij de Malediven gewacht
op beter weer. Wij hadden gehoord dat zij op de Malediven lagen maar MYRIAM
wist niet dat wij Chagos bereikt hadden. Ze zijn erg ongerust geweest en we
waren dan ook dolblij elkaar weer te zien. Zij zijn nu verder naar Peros Banhos
en komen over een weekje weer terug. Wij blijven hier liggen en wachten op
oostelijke wind om straks verder te kunnen naar Mauritius. Onze permit is
geldig tot 10 mei en we hebben dus de tijd om op rustig weer en gunstige wind
af te wachten. Vanaf hier is het vertrekpunt naar Mauritius beter dan vanaf
Peros Banhos en we willen de mast zomin mogelijk belasten.
Verlaten dorp en waterput
Het atol.
De Salomon Islands is een atol. Een atol bestaat uit
een ringvormig koraalrif, zomaar midden in een diepe oceaan. Op dat rif hebben
zich her en der kleine eilanden gevormd en binnenin is een ondiepe lagune. In
de lagune zwemmen bijzonder veel haaien maar ook heel veel dolfijnen die
vrijwel dagelijks een show opvoeren.
Af en toe zien
we schildpadden en in de nacht leggen deze beesten eieren in het zand op het
strand. Ze laten geweldige sporen achter. Als het begint te schemeren komen de
kokoskrabben tevoorschijn. Hiervan lopen er honderden op het eiland. Ze schijnen
erg lekker te zijn maar het is verboden deze krabben te doden. Daar staat ook
weer een flinke boete voor. De BIOT (British Indian Ocean Territory) officals
komen hier regelmatig controleren. We hebben deze gasten inmiddels al 2 keer op
bezoek gehad.
De Yachtclub
De Yachtclub
We liggen momenteel met 5 bootjes voor het eiland
Baddam. De Zweedse boot AMBIKA komt eraan. Daarmee hebben we vanmorgen nog even
contact gehad. Ze zijn niet ver uit de buurt. In de avond gaan vrijwel alle
zeilers naar de yachtclub hier op het eiland Baddam. Zeilers die hier al eerder
zijn geweest hebben daar een gezellige zitje gemaakt en er staan allerlei
bruikbare dingen zoals oude stormlantaarns, bbq, stoelen, tafel en allerlei
andere vreemde dingen. Alles bij elkaar een leuk rommeltje en een gezellige
plek om elkaar te ontmoeten. De zeilers nemen zelf hun drankje en eventueel
hapje of eten mee. Het is een bijzondere plek aan het water, onder te
palmbomen, tussen rond kruipende kokoskrabben en een paar brandende
stormlantaarns. Dit houden we nog wel even vol.De laatste dagen op Chagos
De laatste dagen op Chagos waren weer spannend. De
weerberichten zagen er niet goed uit. Zowel onder als boven Chagos lagen
depressies. Er werd weer storm verwacht met windsnelheden tot 65 knopen. We
lagen met 10 bootjes. Vrijwel iedereen uit het archipel lag bij Ile Baddam want
dit is de beste schuilplaats. Vlak bij het eiland en rond om ons heen veel
koraalblokken. Hier ligt men beschut voor de golven. Iedereen te water om de
moorings nader te bekijken. Ankeren is hier vrijwel niet mogelijk. Teveel
koraal en te harde ondergrond. Enkele moorings nog even van nieuwe lijnen
voorzien. Daarna begon het wachten. Gelukkig is de storm niet gekomen. Slechts
één nacht met iets veel wind maar zeker geen 65 knopen. De volgende dag gaven
de berichten ineens een heel ander beeld van de verwachtingen. Het zal een
aantal dagen rustig zijn. Wij en nog een paar bootjes zijn dan ook vertrokken
om van deze gelegenheid gebruikt te maken.
Toen we hier binnen kwamen hadden we goed zicht op het koraal en was het gemakkelijk om de blokken heen te varen. Bij het wegvaren stond de zon niet op de juiste hoogte en het was een lastig klus. Met mijn billetjes samengeknepen stond ik op het voordek aanwijzingen te geven. Het ging goed en inmiddels varen we al weer zo´n twee dagen op de Indische Oceaan.
Dinsdag,7 mei 2013
Toen we hier binnen kwamen hadden we goed zicht op het koraal en was het gemakkelijk om de blokken heen te varen. Bij het wegvaren stond de zon niet op de juiste hoogte en het was een lastig klus. Met mijn billetjes samengeknepen stond ik op het voordek aanwijzingen te geven. Het ging goed en inmiddels varen we al weer zo´n twee dagen op de Indische Oceaan.
Dinsdag,7 mei 2013
Waar gaan we heen?
We zijn nu op weg naar Mauritius. Hopelijk lukt het ons daar te komen. In verband met de zeestroming moeten we eerst naar het zuiden om vervolgens een goede wind op te pakken om richting Mauritius te varen. Er is in dit gebied nauwelijks wind en we gebruiken de motor om wat voortgang te hebben. Zonder de motor te gebruiken worden we teveel in de richting van Madagaskar gezet. Rond de 10 graden zuiderbreedte zal de wind weer komen. We moeten nog zeker 1100 mijlen afleggen voordat we daar zijn. Dat duurt nog wel een dag of 10.
Via het SSB-radionetje horen we dat niemand wind heeft. Gelukkig, we zijn niet de enige. Vandaag, 7 mei 2013 is vrijwel iedereen nu uit Chagos vertrokken. Sommige gaan naar Madagascar, wij en Myriam zijn op weg naar Roderiques of Mauritius.
Vrijdag,17 mei 2013
We zijn nu op weg naar Mauritius. Hopelijk lukt het ons daar te komen. In verband met de zeestroming moeten we eerst naar het zuiden om vervolgens een goede wind op te pakken om richting Mauritius te varen. Er is in dit gebied nauwelijks wind en we gebruiken de motor om wat voortgang te hebben. Zonder de motor te gebruiken worden we teveel in de richting van Madagaskar gezet. Rond de 10 graden zuiderbreedte zal de wind weer komen. We moeten nog zeker 1100 mijlen afleggen voordat we daar zijn. Dat duurt nog wel een dag of 10.
Via het SSB-radionetje horen we dat niemand wind heeft. Gelukkig, we zijn niet de enige. Vandaag, 7 mei 2013 is vrijwel iedereen nu uit Chagos vertrokken. Sommige gaan naar Madagascar, wij en Myriam zijn op weg naar Roderiques of Mauritius.
Vrijdag,17 mei 2013
De Indische Oceaan is niet
voor watjes.
Na ons vertrek uit Chagos nam na 2 dagen motoren de wind weer toe. We hadden eigenlijk steeds 25 tot 35 knots wind staan, zo'n 6 à 7 Beaufort maar 8 en 9 verscheen helaas ook wel eens. Teveel voor een mast met noodreparatie!
De zeilers die nog op Chagos lagen of inmiddels ook onderweg waren leefden met ons mee. Zij hadden, net als wij, een cycloon ontdekt tussen Chagos en Roderiques. Gelukkig hadden wij nog contact met hen via de SSB radio. Iedere dag hebben we ons gemeld en werden de weersomstandigheden besproken. Ook meldde zich nog een radio amateur weerman uit Australië. Na een melding van de Zweedse boot "Mary" (die ook in Chagos lag) over onze problemen kregen wij dagelijks weerinformatie vanuit Australië over ons zeilgebied toegezonden. Wij konden natuurlijk ook zelf gribfiles opvragen maar dat kost vaak veel tijd en lukt lang niet altijd. Deze heer (Laury) gaf de situatie door en wij hoefden dan geen gribfiles meer binnen te halen. Dit was geweldig. Gelukkig is de cycloon op voldoende afstand gebleven en ingezakt.
Na 9 dagen bereikten we dan toch Mauritius, met staande mast. De noodreparatie heeft de tocht doorstaan. Als we eenmaal in de marina liggen zien we ook de Engelse catamaran "Persian Lady" liggen. Ook deze boot lag in Chagos. Zij zijn 2 weken eerder dan wij vertrokken richting Rodriques maar hebben nog veel meer problemen dan Mirus. Zij hebben het lummelbeslag van de giek gebroken, ze hebben 3 computers aan boord maar ze zijn allen kapot, de SSB-radio werkte ook niet meer en tot slot hebben ze een gat in de romp (gelukkig boven de waterlijn) van zo'n 50 centimeter rond. En zo heeft vrijwel iedere boot wel wat schade of electronische problemen. Wij zijn echt niet de enige met problemen.
In Mauritius
Na ons vertrek uit Chagos nam na 2 dagen motoren de wind weer toe. We hadden eigenlijk steeds 25 tot 35 knots wind staan, zo'n 6 à 7 Beaufort maar 8 en 9 verscheen helaas ook wel eens. Teveel voor een mast met noodreparatie!
De zeilers die nog op Chagos lagen of inmiddels ook onderweg waren leefden met ons mee. Zij hadden, net als wij, een cycloon ontdekt tussen Chagos en Roderiques. Gelukkig hadden wij nog contact met hen via de SSB radio. Iedere dag hebben we ons gemeld en werden de weersomstandigheden besproken. Ook meldde zich nog een radio amateur weerman uit Australië. Na een melding van de Zweedse boot "Mary" (die ook in Chagos lag) over onze problemen kregen wij dagelijks weerinformatie vanuit Australië over ons zeilgebied toegezonden. Wij konden natuurlijk ook zelf gribfiles opvragen maar dat kost vaak veel tijd en lukt lang niet altijd. Deze heer (Laury) gaf de situatie door en wij hoefden dan geen gribfiles meer binnen te halen. Dit was geweldig. Gelukkig is de cycloon op voldoende afstand gebleven en ingezakt.
Na 9 dagen bereikten we dan toch Mauritius, met staande mast. De noodreparatie heeft de tocht doorstaan. Als we eenmaal in de marina liggen zien we ook de Engelse catamaran "Persian Lady" liggen. Ook deze boot lag in Chagos. Zij zijn 2 weken eerder dan wij vertrokken richting Rodriques maar hebben nog veel meer problemen dan Mirus. Zij hebben het lummelbeslag van de giek gebroken, ze hebben 3 computers aan boord maar ze zijn allen kapot, de SSB-radio werkte ook niet meer en tot slot hebben ze een gat in de romp (gelukkig boven de waterlijn) van zo'n 50 centimeter rond. En zo heeft vrijwel iedere boot wel wat schade of electronische problemen. Wij zijn echt niet de enige met problemen.
In Mauritius
We liggen nu alweer 3 dagen in de marina. Onze dynamo
(we hebben er twee maar één had het ook begeven in Chagos) is weer gerepareerd.
Ook de tuiger is langs geweest en we krijgen binnenkort een prijsopgave voor de
reparatie. Vermoedelijk liggen we hier nog wel een paar weekjes. Niet echt heel
erg, de temperatuur hier is goed, niet te warm en zeker niet koud. De stad
vlakbij en we betalen slechts 7,50 euro per nacht in de marina, inclusief
water, stroom en douches met warm en koud water. Dit houden we nog wel even
tijdje vol.
Zondag,26
mei 2013
In de marina
We liggen alweer 12 dagen hier in Port Louis. We hebben de prijsopgave van de tuiger ontvangen en we zijn met hem in zee gegaan. De onderdelen moeten in Europa besteld worden en het duurt zeker nog een 5-tal weken voordat het tuig gerepareerd zal zijn. Vrijwel alle boten die hier liggen moeten de nodige reparaties laten uitvoeren. Zelf hebben wij ook nog diverse onderhoudsklusjes die gedaan moeten worden.
In de stad
Verder vermaken wij ons op het waterfront en in de
stad. Vanuit het waterfront moeten we via een tunnel onder een drukke weg door
naar de stad. Het is vlakbij maar weer Aziatisch.
In de stad is een geweldige mooie en frisse groente en fruitmarkt én zeker niet duur. Het is een lust voor het oog en leuk om hier rond te lopen. Ook op de straten (en dan dus echt op straat) ligt van alles te koop. Het is er vreselijk druk, rommelig maar wel schoon.
In de stad is een geweldige mooie en frisse groente en fruitmarkt én zeker niet duur. Het is een lust voor het oog en leuk om hier rond te lopen. Ook op de straten (en dan dus echt op straat) ligt van alles te koop. Het is er vreselijk druk, rommelig maar wel schoon.
Het waterfront
La Bagette.
Met de bus zijn we naar La Bagette geweest. Er is een nieuw winkelcentrum met winkels als Hugo Boss, Lacoste, Espirit, etc., 3 moderne supermarkten met Europese producten en weer lekkere eethuisjes. Het is heerlijk weer eens in zo'n winkelcentrum rond te lopen en boodschappen te halen.
Met de bus zijn we naar La Bagette geweest. Er is een nieuw winkelcentrum met winkels als Hugo Boss, Lacoste, Espirit, etc., 3 moderne supermarkten met Europese producten en weer lekkere eethuisjes. Het is heerlijk weer eens in zo'n winkelcentrum rond te lopen en boodschappen te halen.
Donderdag,
30 mei 2013
Rondtrip over eiland
Samen met onze Italiaanse buurman Carlo hebben we een
taxi gehuurd voor een dagtripje over Mauritius. Rachid is de marinataxidriver.
Althans, hij zegt dat hij dat is en we zien hier ook eigenlijk geen andere
taxi's terwijl we even buiten de haven zowat over die mensen struikelen. Er is
redelijk met Rachid te onderhandelen en hij weet voor ieder klusje wel een
winkel of mannetje. We maken dankbaar gebruik van hem.
Schades aan diverse boten.
Ik schreef al eerder dat de Indische Oceaan niet gemakkelijk te bevaren is. Vrijwel iedereen heeft schade als ze hier binnenkomen. Carlo, onze buurman, kwan vanaf de Malediven en onderweg heeft een flinke golf zijn buiskap onderhanden genomen. De buizen krom, het doek gescheurd. Op de Malediven hield zijn ankerlier ermee op. Hij is de hele week al reparaties aan het uitvoeren.
Vandaag kwam er weer een catamaran met gebroken mast binnen. Gelukkig waren er geen gewonden en hadden ze diesel voldoende om hier weer binnen te lopen.
Winter
Momenteel is het op Mauritius winter. Tegen de avond hebben we soms wat regen, nu regent het al om twee uur. Iets te vroeg. Maar de temperatuur is heerlijk. In de nacht hebben we weer een laken over ons heen. Dat is een hele lange tijd geleden en slaapt wel zo prettig.
Woensdag,
12 juni 2013
De verstaging is gerepareerd.
Eerder dan verwacht kregen we een belletje van Julian Cervello (zeilmaker en onze hulp voor de reparatie van onze verstaging, email: musails@intnet.mu) dat onze twee nieuw bestelde stagen gearriveerd waren. Gisteren, 11 juni 2013 zijn ze geïnstalleerd door Herné Laurent, een zeiler die 2x de Vendee Globe heeft gezeild. De Vendee Globe is een nonstop zeiltocht rond de wereld. Op die reis moet ieder bemanningslid alles kunnen. Koken, navigatie, zeilen wisselen, repareren van zeilen, want en boot, sturen etc. Als zo'n persoon geen verstand heeft van het tuig dan is er niemand meer. We hebben nog een testrondje gevaren om alles bij te stellen en Herné heeft het tuig weer in orde bevonden. We kunnen weer veilig varen.
Eerder dan verwacht kregen we een belletje van Julian Cervello (zeilmaker en onze hulp voor de reparatie van onze verstaging, email: musails@intnet.mu) dat onze twee nieuw bestelde stagen gearriveerd waren. Gisteren, 11 juni 2013 zijn ze geïnstalleerd door Herné Laurent, een zeiler die 2x de Vendee Globe heeft gezeild. De Vendee Globe is een nonstop zeiltocht rond de wereld. Op die reis moet ieder bemanningslid alles kunnen. Koken, navigatie, zeilen wisselen, repareren van zeilen, want en boot, sturen etc. Als zo'n persoon geen verstand heeft van het tuig dan is er niemand meer. We hebben nog een testrondje gevaren om alles bij te stellen en Herné heeft het tuig weer in orde bevonden. We kunnen weer veilig varen.
Een paar dagen geleden kwam in de avond een traditioneel getuigd schip binnen.
Eerst dachten we dat het de Vliegende Hollander was maar de zeilen stonden niet
tegen de wind en iedereen bleek spring levend. Het was de Tecla uit Nederland
met een grote Nederlandse driekleur in de top. Inmiddels zijn ook de de
Oosterschelde en de Europa binnen. Zij liggen aan de buitenzijde van de marina
en het is een prachtig gezicht. Enkele eeuwen gelden was Mauritius een kolonie
van Nederland. Later is Mauritius veroverd door Frankrijk, daarna nog eens door
Engeland. Inmiddels is het een vrij land en wordt niet meer door een ver land
uit Europa bestuurd. Nu lijkt het echter alsof de "piratenschepen Tecla,
de Oosterschelde en de Europa" Mauritius weer willen terug
veroveren. Vermoedelijk zouden sommige mensen daar geen problemen mee hebben.
Onze Zweedse buurman Lars van de Ambica zou graag mee helpen vechten. Na een
bezoek van hem op het immigratiekantoor was hij helemaal ziek van al het
papierwerk. Ze vragen hier de meest onzinnige dingen en moeten overal kopieën
van hebben. Volgens Lars zou dat in Nederland beter geregeld zijn. Het is
alweer 4 maanden geleden dat wij Nederlanders hebben gesproken. Nu komen we ze weer
tegen. Het is leuk.
De reis van deze drie boten ging vanaf Nederland naar
Brazilië, Zuid Afrika , Mauritius. Ze varen straks weer verder naar Australië,
Zuid Amerika, misschien nog Antartica en daarna weer terug naar Nederland.
Visum verlengd
Visum verlengd
Onze visum verloopt morgen en moest verlengd worden.
Gewaarschuwd door de ervaringen van Ambica en ook de Persian Lady (de eigenaar
van deze catamaran had ook al lopen mopperen over de bureaucratie hier) zijn
wij op pad gegaan met kopieën van alle papieren die ze volgens de verhalen
zouden willen hebben. Een vriendelijke dame hielp ons. En ja, de gekste dingen
wilden ze hebben maar we hadden het al gekopieërd. We stonden binnen een
kwartier weer buiten en kunnen nu, als we het willen, tot 12 augustus 2013 in
Mauritius blijven. We hebben dus nog even tijd.
Donderdag,
20 juni 2013
Een van onze buurtjes uit Sri Lanka (Andreas en
Calypso) ligt hier ook. Dit stel vaart een oude raceboot met een lengte van 15
meter vanaf Langkawi naar Frankrijk. Ze zijn niet de eigenaren van de boot.
Andreas en Calypso zijn 3 weken later dan wij uit Sri Lanka vertrokken. Ook zij hebben slecht weer gekregen en ten oosten van de Chagos eilanden is hun mast over boord gegaan. Zij hebben wat minder geluk gehad dan wij. Ze hebben de Amerikaanse navy basis Diego Garcia weten te bereiken. Zeilers mogen op dit eiland niet komen, alleen in geval van uiterste nood. Ze hebben daar 5 dagen de tijd gehad om samen met de militairen een noodtuig op de boot te bouwen. Daarna zijn ze via Roderiques naar Mauritius gekomen. Wij dachten dat ze al lang in Réunion lagen.
Andreas en Calypso zijn 3 weken later dan wij uit Sri Lanka vertrokken. Ook zij hebben slecht weer gekregen en ten oosten van de Chagos eilanden is hun mast over boord gegaan. Zij hebben wat minder geluk gehad dan wij. Ze hebben de Amerikaanse navy basis Diego Garcia weten te bereiken. Zeilers mogen op dit eiland niet komen, alleen in geval van uiterste nood. Ze hebben daar 5 dagen de tijd gehad om samen met de militairen een noodtuig op de boot te bouwen. Daarna zijn ze via Roderiques naar Mauritius gekomen. Wij dachten dat ze al lang in Réunion lagen.
Grand Baie
We hebben de marina in Port Louise verlaten en zijn naar de ankerbaai Grand Baie aan de noordzijde van het eiland gevaren. Het is slecht weer, regen en harde wind en we zijn nog niet van de boot af geweest. Vermoedelijk komt het er vandaag ook niet van. Teveel wind. Ik heb mijn pantoffeltjes opgezocht, een dikke trui en kniebroek aan en op bed ligt nu zelfs een deken. Sinds Spanje hebben we dat niet meer meegemaakt.
Donderdag,
27 juni 2013
Verrekte enkel
Al ruim 10 dagen gelden mijn enkel verzwikt. Het was
erg pijnlijk en het lopen gaat nog steeds moeizaam. Ondanks dat toch naar Grand
Baie gevaren. We liggen op ons anker bij de GBYC (Grand Baie Yacht Club) en
zijn daar inmiddels lid (gratis). Nu mogen we een maand gratis gebruik maken
van de dinghysteiger, de douches etc.
Vanaf de dag dat we hier aan kwamen stond er erg veel
wind. In en uit de dinghy stappen met een pijnlijke enkel ging niet echt
goed. Bovendien werden we erg nat vanwege de golven. De temperatuur van het
zeewater is slechts 23,8 graden. In Chagos was dat nog 33 graden. Een heel
verschil en we vinden het water dus erg koud. Zodoende niet veel op de kant
geweest en weinig gedaan. We vermaken ons met luieren, internetten en boeken
lezen. Ik ben door mijn Nederlandse boeken heen en ben nu aan mijn Engelse
voorraad begonnen. Dat lukt wel maar hopelijk kan ik binnenkort toch weer eens
mijn Nederlandse boeken ruilen. Het zit er helaas niet in. Alle Nederlandse
zeilers zitten, voor zover wij weten, nog in Australië, Indonesië of Azië.
Voorraden aanvullen
Voorraden aanvullen
Inmiddels is de wind wat rustiger geworden en de enkel gaat ook weer beter. We kunnen weer wat gemakkelijker op de kant komen en onze voorraden eens gaan aanvullen. Voorraden aanvullen is en blijft een eeuwig durende bezigheid tijdens een wereldreis. We zijn van plan via Réunion naar Noord Madagaskar te gaan en vervolgens naar Zuid Afrika. Madagaskar is heel erg arm en daar is vrijwel niets te krijgen. Zodoende is het verstandig nu weer de banken vol te stouwen.
Een vriendelijke Indische
Oceaan
Op 4 juli 2013 vertrokken naar Réunion, 140 mijl
verder naar het zuidwesten. We hebben zeven prettige weken in Mauritius
doorgebracht maar nu mijn enkel een stuk beter gaat willen we toch weer
wat verder. We zullen nog vaak aan het schone Mauritius met zijn
fijne groente- en fruitmarkt en het waterfront met de terrasjes
terugdenken. In Mauritius zijn nauwelijks honden en geen viezigheid van die
beesten op straat. Dat maakt het wandelen een stuk fijner.
Dinsdag,
9 juli 2013
Het was een bijzonder prettige tocht naar Réunion, een
windje van zo´n 4 à 5 Beaufort uit het zuidoosten. De Indische Oceaan
liet zich eindelijk eens van zijn goede kant zien. Een dag later stond er
weer een fikse wind. De oceaan rondom Réunion heeft een diepte van zo’n 4.000
tot 5.000 meter. De golven onderen daardoor hier tegen het strand aan de
buitenkant van de haven. Het is een mooi gehoor.
We liggen in het haventje van Port-des-Galets. In
het binnenhaventje liggen veel visbootjes, catamarans en enkele zeilboten. Het
binnenhaventje is te klein en de commerciële haven wordt nauwelijks nog
gebruikt. Daar liggen nu de diepstekende zeilboten tegen de kade. Voor Mirus is
er in de binnenhaven momenteel geen plek. We liggen ook in de buitenhaven tegen
een catamaran. Het is overigens een prima plekje en hopen maar dat we hier
gewoon kunnen blijven liggen.
Réunion is een provincie van Frankrijk. We varen hier
met de Franse gastenvlag, de mensen spreken Frans (en niet of nauwelijks
Engels) en we betalen weer met de Euro. Inklaren stelde dan ook niets
voor en het was een verademing in vergelijking tot het inklaren in Mauritius.
In Mauritius heb ik zeker 15 bemanningslijsten moeten afgeven, een aantal
kopieën van de paspoorten en nog een aantal onzinnige dingen. Wat ze ermee doen
weten ze vermoedelijk zelf niet maar ze hebben wat om naar te kijken.
Reunion is een hoog en steil eiland en heeft nog steeds
een slapende vulkaan, de Piton de la Fournaise, in het zuidoosten van het
eiland. De eerste eruptie was hier in 1640 en de laatste in 2004. Het
hoogste punt van het eiland, Piron des Nieges, in het midden van het eiland is
op 3.069 meter. Verder wordt op het eiland, net als in Mauritius, veel
suikerriet verbouwd voor het destilleren van rum.
Dinsdag,16
juli 2013
La Réunion heeft meer dan 1.000 kilometer aan
wandelpaden. We hebben een wandelgidsje gekocht met 150 wandelingen waarvan er
76 licht bevonden worden. We hebben in geen tijden gewandeld en hebben geen
conditie meer maar de lichte wandelingen spreken ons aan. De mensen spreken
hier nauwelijks Engels en mijn Frans is niet al te best. Onze havenmeester
Pierre (hij spreekt ook slecht Engels en ik slecht Frans maar samen komen we
eruit) is echter een schat en helpt ons als dat nodig is. In samenwerking
met Pierre hebben we een auto gehuurd en gaan een week op pad. Mijn
enkel is nog niet helemaal genezen maar ik kan weer lopen. We gaan La
Réunion verkennen.
Dag 1
Rond negen uur wordt de auto afgeleverd bij het
havenkantoor. Een echte Franse auto, een Renault met aan alle kanten deuken.
Voor € 180,00 mogen we hier 7 dagen in rondkarren en we vinden het niet
te duur. Hopelijk maken we er nog niet meer deuken in.
We hebben voor de eerste dag een klein tochtje bedacht.
We hebben de wandelroute “Roche Verre Bouteille” gedaan, een wandeling
van 3 kilometer met een hoogteverschil van 350 meter en waar we volgens
de gids 1,5 uur over zullen doen. De autorit over een weg met bijzonder
veel haarspeldbochten naar het vertrekpunt van de wandeling was al
prachtig. De huizen langs de weg zijn ommuurd of hebben een heg aan de
straatzijde. Daar overheen groeien de prachtigste bloemen.
Ik loop nog steeds niet al te best en hard. We hebben
er een dikke twee uur over gedaan maar het was een prachtige wandeling over
smalle ezelspaadjes met prachtige bloemen. De wandeling liep tot de top van een
berg met een lange bergkam en daarna ging het weer terug naar het beginpunt.
Het was geweldig weer eens een leuke wandeling te kunnen maken. Hoe we
ons morgen zullen voelen weten we nog niet. Vermoedelijk spierpijn maar dat
geeft niet.
Dag 2
13 July 2013, vandaag ben ik 59 jaar oud geworden. Aan
mijn spieren te voelen klopt dat aardig. We besluiten een rustdag te nemen
hetgeen inhoudt dat we alleen maar autorijden, af en toe uit stappen maar niet
ver wandelen. We hebben het vulkaanlandschap verkent aan de zuidoostzijde van
het eiland. Weer een prachtige bergweg naar de vulkaan. Het eindpunt van
de autoroute ligt op 2.305 meter boven zeeniveau, Pas de
Bellecombe. Om echt bij de vulkaankrater te komen moeten we nog een
wandeling maken van 11 kilometer, die 6 uur in beslag zal nemen. Dat doen we
niet. Het regent als we op het eindpunt zijn, er is nauwelijks zicht en mijn
ledematen verdragen dat nog niet. We laten de krater voor wat hij is maar
genieten van het prachtige landschap waar we doorheen rijden. Het lijkt alsof
we een rondritje op de maan maken.
Ook de terugweg is weer een sprookje. Vanaf de
bergen hebben we uitzichten in de vele ravijnen die dit eiland rijk is, ook de
zee zien we vanaf grote hoogtes. Soms rijden we langs alpenweiden zoals in
Oostenrijk, dan weer suikerriet- en ananasplantages. Het landschap verandert
voortdurend. Het is werkelijk een bijzonder eiland.
Dag 3
We zijn naar het Salazie gebied gereden. De
bergwanden zijn hier super steil. Het lijkt alsof we langs een ravijnwand
omhoog kruipen. Overal om ons heen zijn watervallen. En hoewel de mensen
hier zeggen dat het winter is zien we iedere dag weer meer bloemen. In onze
ogen is het hier lente. De bloemen zijn prachtig. Grote hagen met kerststerren,
trompetbloemen, grote bossen arondskelken, vuurpijlen en een hoop andere
bloemen waarvan ik de naam niet weet.
Vandaag weer een wandeling gemaakt naar Les
Trois Cascades, een wandeling van slechts 2 kilometer, hoogteverschil
maar 200 meter en waar we een uur over moeten doen. Tja, dat was me
een wandeling. Steil omhoog over dikke boomstronken en een bedding van een
droge beek. Aan het eindpunt weer een Mariabeeld. Daar heb ik de Heilige maagd
gevraagd me weer veilig naar benden te begeleiden. Het heeft gewerkt. Ik was blij
weer in de auto te zitten.
Na de wandeling onze tocht rond het eiland voortgezet.
We wilden eigenlijk ergens overnachten maar gezien de tijd die we nog hadden
besloten we via de zuidzijde weer terug naar de haven te rijden. Op deze wijze
kwamen we nog langs de lavavelden op zeeniveau. Ook daar was het weer een maanlandschap
en heel bijzonder om eens te zien.
De mensen zijn hier erg gelovig. Overal zien we beelden
van de Heilige maagd Maria. Daarbij altijd ontzettend veel bloemen en kaarsen.
De kerken zitten hier op zondag goed vol . Veel restaurantjes zijn gesloten.
Dag 4
Gisteren was het een lange dag. Vandaag doen we het
korter. We gaan naar Le Maïdo, een bergtop op 2.190 meter boven
zeeniveau. Het is niet ver. Binnen 1,5 uur waren we boven. En zoals
steeds, ook hier is het weer prachtig. We zijn nog net op tijd. De wolken
vanuit het oosten komen weer opzetten. We hebben nog even tijd voor een paar
plaatjes te schieten.
Vervolgens naar La Glacière gewandeld, een klein
bergmeertje. Althans, dat zouden we doen maar halverwege kwam er een stevige
mist opzetten en we zijn omgedraaid. De vegetatie op deze berg is weer totaal
anders dan hetgeen we op de andere plekken hebben gezien. Hier zag het weer
geel van de bloeiende bremstruiken en een soort gele rozenbottels. We blijven
ons verwonderen over deze Franse provincie op het zuidelijk halfrond.
Dag 5
Op naar Cilaos
Er waren vanmorgen geen wolken te bekennen. Cilaos is een gebied tussen hoge bergwanden. We
kronkelden vanuit de ravijn omhoog tegen de ravijnwand naar een wat hoger
gebied om vervolgens weer af te dalen. Zeer smalle weggetjes en bijzonder
steil, maar mooi. Eenmaal daar ook nog geen wolken. We treffen het want de
wolken komen meestal vanuit het dal. Hoewel het hier ook weer erg mooi is
maken we toch minder foto’s. Alles gaat een beetje op elkaar lijken. Maar
mooi is het en blijft het.
Vandaag een rustig dagje. Een wandeling gemaakt naar
Les Trois Bassins, vlak in de buurt van onze haven. Een leuke wandeling naar
drie verschillende watertjes. De eerste poel had een hele bijzondere kleur, de
tweede en derde waren weer watervallen. Verder niet veel gedaan.
Dag 7
Weer een rustig dagje. ´s Morgens toen we wakker werden regende het. Aan deze kant van het eiland regent het in deze tijd van het jaar niet veel. De meeste regen valt aan de andere zijde waar de wolken tegen de hoge bergen aankomen.
Weer een rustig dagje. ´s Morgens toen we wakker werden regende het. Aan deze kant van het eiland regent het in deze tijd van het jaar niet veel. De meeste regen valt aan de andere zijde waar de wolken tegen de hoge bergen aankomen.
Tot slot nog een voorraad boodschappen gehaald bij een supergrote JUMBO supermarkt. We hebben de auto de laatste dag en dan moet je zulke dingen zeker doen. Dat scheelt heel veel sjouwwerk. Er zijn zoveel lekkere dingen te verkrijgen dat je niet meer weet wat je eigenlijk moet meenemen. Er zijn zeker wel 2 rijen schappen met Franse kaasjes. Zoveel hebben we nog nooit gezien.
Zaterdag,
27 juli 2013
Weer in de lappenmand.
Donderdag- op vrijdagnacht, een dikke week geleden kreeg ik 's nachts koorts, pijn in mijn buik en achterkant van mijn rug. Pijnstillers en wat medicijnen leken te helpen. Helaas, zaterdag- op zondagnacht verging ik opnieuw van de pijn. Duidelijk was dat er een dokter aan te pas moest komen maar waar vindt je zo iemand in het weekend in een land waar vrijwel niemand Engels spreekt. Gelukkig bood de havenmeester uitkomst. Voordat we naar de beste man toegingen had ik mijn vragen, klachten enzovoort al zo goed mogelijk in het Frans vertaald zodat ik me daar niet meer druk over hoefde te maken. Eenmaal bij de havenmeester keek hij me meelevend aan, zette ons in zijn auto en bracht ons naar de polikliniek in het stadje. De beste man sprak af met de doktersassistente dat zij moest bellen zodra we bij de dokter klaar waren. Vervolgens bracht hij ons naar de enige apotheek in de wijde omgeving die open was op zondag, wachtte samen met ons maar liefst 32 afroepnummertjes af voordat we aan de buurt waren en bracht ons weer terug bij de boot. De havenmeesters hier zijn werkelijk schatten. De dokter constateerde nierbekkenontsteking. Gezien het feit dat ik er uitzag als een "strong women" kreeg ik medicijnen en pijnstillers die ik zelf kon innemen. Medicijnen voor nierbekkenontsteking worden bij voorkeur via infuus ingebracht maar dan ga je wel het ziekenhuis in. Daar had ik niet zo zin in een de dokter begreep dat gelukkig. Mocht ik nog zieker worden dan kon ik, ongeacht het tijdstip van de dag of nacht, alsnog aankloppen bij het ziekenhuis in St. Paul. Gelukkig voelde ik me maandag al weer wat beter en inmiddels voel ik me weer heel redelijk. Dat moet ook, de medicijnen zijn ook op. We hopen dus maar dat het niet weer de kop op steekt.
Donderdag- op vrijdagnacht, een dikke week geleden kreeg ik 's nachts koorts, pijn in mijn buik en achterkant van mijn rug. Pijnstillers en wat medicijnen leken te helpen. Helaas, zaterdag- op zondagnacht verging ik opnieuw van de pijn. Duidelijk was dat er een dokter aan te pas moest komen maar waar vindt je zo iemand in het weekend in een land waar vrijwel niemand Engels spreekt. Gelukkig bood de havenmeester uitkomst. Voordat we naar de beste man toegingen had ik mijn vragen, klachten enzovoort al zo goed mogelijk in het Frans vertaald zodat ik me daar niet meer druk over hoefde te maken. Eenmaal bij de havenmeester keek hij me meelevend aan, zette ons in zijn auto en bracht ons naar de polikliniek in het stadje. De beste man sprak af met de doktersassistente dat zij moest bellen zodra we bij de dokter klaar waren. Vervolgens bracht hij ons naar de enige apotheek in de wijde omgeving die open was op zondag, wachtte samen met ons maar liefst 32 afroepnummertjes af voordat we aan de buurt waren en bracht ons weer terug bij de boot. De havenmeesters hier zijn werkelijk schatten. De dokter constateerde nierbekkenontsteking. Gezien het feit dat ik er uitzag als een "strong women" kreeg ik medicijnen en pijnstillers die ik zelf kon innemen. Medicijnen voor nierbekkenontsteking worden bij voorkeur via infuus ingebracht maar dan ga je wel het ziekenhuis in. Daar had ik niet zo zin in een de dokter begreep dat gelukkig. Mocht ik nog zieker worden dan kon ik, ongeacht het tijdstip van de dag of nacht, alsnog aankloppen bij het ziekenhuis in St. Paul. Gelukkig voelde ik me maandag al weer wat beter en inmiddels voel ik me weer heel redelijk. Dat moet ook, de medicijnen zijn ook op. We hopen dus maar dat het niet weer de kop op steekt.
Lotus
Hier in het haventje is er erg rustig met buitenlandse
boten. Gisteren kwam Lotus met Co en Carla binnenvaren en zij zijn net als wij
Nederlanders. Co en Carla varen al zo'n 10 jaar rond en zijn nu ook op terugweg
naar Nederland. We hadden ze al even ontmoet in Mauritius maar dat was slechts
een korte kennismaking. Zij kwamen, wij gingen. Het is fijn weer eens
Nederlanders te ontmoeten en bij te kletsen.
2 Augustus zijn wij uit La Réunion vertrokken. We gaan naar Madagaskar. We hebben onze koers in eerste instantie op Île St. Marie aan de NO-zijde van Madagaskar gezet. Afstand 400 mijl. Het weer is wisselvallig, af en toe zon, vaak squalls, soms veel wind en golven, soms wel golven maar geen wind en koud. We hebben, ondanks het feit dat we nog steeds in de tropen varen, dikke kleding aan. Het is een rommelige zee en het vaart niet fijn. Om niet steeds de zeilen te hoeven wisselen varen we alleen op de fok of de kluiver. We maken geen harde voortgang maar we komen voldoende vooruit. Gezien de weerberichten denken we in een keer door te varen naar Nosy Bé, aan de NW-zijde van Madagaskar. Afstand 782 mijl. We moeten dan om Cap Ambre heen, de kaap aan de noordzijde van Madagaskar. Daar staat vrijwel altijd een zeer harde wind (35 tot 40 knots) met hoge golven (3 tot 4 meter). Als wij daar omstreeks 7 of 8 augustus zijn hebben we kans op iets rustiger weer.
Inmiddels is het 6 augustus en zitten op een afstand van 150 mijl vanaf de
kaap. Het weer is nog steeds hetzelfde. Niet al teveel wind.
Hopelijk blijft dit zo en hebben we eens geluk. De weerberichten zijn hier
slecht binnen te krijgen via Sailmail (SSB-zender) en dat kost veel tijd.
Sailmail heeft per gebruiker slechts 90 minuten per week beschikbaar. We kunnen
helaas niet al te vaak de weerberichten binnenhalen. Gelukkig hebben we ook nog
Lauri, onze weerman die ons ook onderweg vanaf Chagos naar Mauritius
begeleidde. Als er belangrijke dingen te melden zijn stuurt hij een kort
berichtje. Maar als de berichten veranderen moeten we toch verder. Omdraaien
heeft hier geen zin. Hopelijk vliegt er deze keer een engeltje met ons mee om
de klus te klaren.
Vrijdag,
9 augustus 2013
Nosy Mitsio
Het engeltje vloog niet met ons mee en de wind bij de kaap was veel meer dan we hadden gehoopt. Lauri, onze weerman, had ons al geïnformeerd en we waren er op voorbereid. De tocht rond Cap d'Ambre hebben we samen met tante Bertha (de stuurvaan) geklaard. Net voor donker waren we bij de kaap. We voeren voor de wind met alleen de fok bij, tante Bertha aan het roer en tijdens het ronden van de kaap heb ik zelf tante Bertha nog een beetje bijgestaan. De wind had kracht van 30 tot 45 knots (tot 9 Beaufort) en de golven waren hoog en rommelig. Bij de kaap moet men eigenlijk vlak langs het strand varen, men zegt wel "een voet op het strand en de andere op de boot". Helaas hadden we al veel te weinig zicht en moesten we toch ruime afstand houden tussen het strand en de boot. Eenmaal om de kaap heen namen de golven af en later ook de wind. Inmiddels was het stikdonker. We moesten doorvaren want een ankerplek zoeken in het donker zit er niet in.
Het engeltje vloog niet met ons mee en de wind bij de kaap was veel meer dan we hadden gehoopt. Lauri, onze weerman, had ons al geïnformeerd en we waren er op voorbereid. De tocht rond Cap d'Ambre hebben we samen met tante Bertha (de stuurvaan) geklaard. Net voor donker waren we bij de kaap. We voeren voor de wind met alleen de fok bij, tante Bertha aan het roer en tijdens het ronden van de kaap heb ik zelf tante Bertha nog een beetje bijgestaan. De wind had kracht van 30 tot 45 knots (tot 9 Beaufort) en de golven waren hoog en rommelig. Bij de kaap moet men eigenlijk vlak langs het strand varen, men zegt wel "een voet op het strand en de andere op de boot". Helaas hadden we al veel te weinig zicht en moesten we toch ruime afstand houden tussen het strand en de boot. Eenmaal om de kaap heen namen de golven af en later ook de wind. Inmiddels was het stikdonker. We moesten doorvaren want een ankerplek zoeken in het donker zit er niet in.
De volgende dag steeds wisselde winden. Soms de motor
bij, soms konden we zeilen. Laat in de middag bereikten we Nosy Mitsio, een
mooie ankerbaai op weg naar Nosy Bé waar we moeten inklaren. Nu liggen in hier
lekker achter ons anker. Er staat vandaag weer heel veel wind en we zijn blij
dat we vandaag de kaap niet meer rond hoeven. We rusten uit van de vermoeiende
tocht en zien morgen wel weer verder.
Maandag,
12 augustus 2013
Madagaskar
Het naar grootte vierde eiland ter wereld. Het bestaat
op de westelijke kustvlakte na uit een langzaam oplopend gebergte. Het klimaat
is tropisch; de oostkant krijgt veel neerslag en heeft een dicht regenwoud. De
unieke flora en fauna wordt bedreigd door ontbossing (afbranden), frequente
wervelstormen, springvloeden en aardbevingen. In 1960 werd het door Fransen
bezette land onafhankelijk. Wij vragen ons af of dit een goede zet is geweest.
Madagskar is duidelijk een derde wereld land. Op straat
lopen nog ossen voor de kar. Wel rijden hier ook tuktukjes en taxi's. De taxi's
zijn vrijwel allemaal Renault 4-tjes. Daar reden wij 40 jaar geleden mee. In de
winkels is nauwelijks wat te koop. Alles komt uit blik. Het is zeer arm.
Nosy Bé, Hellville
Donderdag,
15 augustus 2013
Lekker op het anker bij Nosy
Komba
We liggen al weer een paar dagen bij Nosy Komba.
"Nosy" staat voor het Nederlandse woord "eiland". Zeker
weten doe ik dat niet maar alle eilandjes beginnen met Nosy. Het kan bijna niet
missen. En er liggen hier aan de noordwest zijde van Madagaskar heel veel
eilandjes. Ik meende altijd dat Madagaskar een groot eiland was maar daar heb
ik me goed in vergist. Voor deze kust stikt het van de kleine eilandjes met
mooie strandjes en waar wij heerlijk kunnen ankeren. Het water rondom is helder,
niet diep en er staat niet te veel zee. Het is hier goed toeven.
Op Nosy Komba kunnen we weer schoon water krijgen. Het water op Nosy Bé is niet schoon en wordt sterk afgeraden om te gebruiken. Hier kunnen we op de kant water tappen. Geheel gratis. Dat betekent wel een paar keer met de bijboot op en neer maar dat is geen straf. Het strand is dichtbij en er zijn geen bootboys. We kunnen de bijboot gewoon neerleggen en als we een paar uur later terug komen is hij nog steeds op dezelfde plek.
Op Nosy Komba kunnen we weer schoon water krijgen. Het water op Nosy Bé is niet schoon en wordt sterk afgeraden om te gebruiken. Hier kunnen we op de kant water tappen. Geheel gratis. Dat betekent wel een paar keer met de bijboot op en neer maar dat is geen straf. Het strand is dichtbij en er zijn geen bootboys. We kunnen de bijboot gewoon neerleggen en als we een paar uur later terug komen is hij nog steeds op dezelfde plek.
Crater
Bay
We hebben Nosy Komba weer verlaten en zijn vervolgens naar Crater Bay gevaren, zo'n 5 mijl ten westen van Hell-ville. Hier is de Yacht Club van Madagaskar gevestigd. Bezoekers mogen hier 3 dagen gratis liggen. Er is een dinghysteiger met een restaurantje, Wifi-verbinding en een klein dorpje. We hebben eindelijk onze mail kunnen lezen. We zijn echter maar één nachtje gebleven want vrienden lagen te wachten in Russian Bay. We komen zeker nog terug in Crater Bay. De pizza's waren er verrukkelijk.
Dinsdag,
20 augustus 2013
We zijn in Russian Bay, 15 mijl vanaf Crater Bay.
Russian Bay heeft een nauwe ingang maar daarachter openbaart zich een perfect
beschutte baai van een paar mijlen breed en lang met een paar vertakkingen en
veel verschillende ankerplekjes. Op het strand waarvoor wij met onze boot liggen
staan kleine houtje huisjes en her en der liggen oude, gammele zeilboten. Met
deze boten wordt de vis aangevoerd maar ook de rijst en andere materialen die
nodig zijn worden nog met een zeilboot hier naar toe gebracht.
In 1905 was hier het Russchische marineschip de Vlötny
gestationeerd tijdens een Russisch-Japanse oorlog. Het leven in de baai en de
lokale vrouwen beviel de bemanning zo goed dat ze niet meer weg wilden. Toen de
oorlog dan ook was afgelopen dreigde er muiterij te ontstaan. De kapitein was
echter ook niet ongevoelig voor de lokale verlokkingen en men besloot te
blijven. Men vestigde zich op het land. Tropische ziektes staken helaas hun kop
op. In de tijd waren er nog te weinig medicijnen en het laatste bemanningslid
bezweek in 1936. Dit verklaart de naam van deze prachtige baai.
Zaterdag,
24 augustus 2013
Walvis
We hebben Russian Bay weer verlaten en zijn via Nosy Sakatia naar Crater Bay gevaren. Onderweg naar Nosy Sakatia ontmoetten we een walvis.
We hebben Russian Bay weer verlaten en zijn via Nosy Sakatia naar Crater Bay gevaren. Onderweg naar Nosy Sakatia ontmoetten we een walvis.
Best een groot beest. Er zwemmen hier regelmatig
walvissen maar wij zien ze niet vaak. Deze was dicht bij. Helaas zwom hij
alleen maar langs. Hij had geen zin in spelen en een mooie foto van zijn staart
zat er niet in.
Nosy Sakatia was rustig. We hebben er een dagje gelegen maar vonden er niet veel aan. Dus maar naar Crater Bay. Boodschappen doen en al dat soort dingetjes.
Nosy Sakatia was rustig. We hebben er een dagje gelegen maar vonden er niet veel aan. Dus maar naar Crater Bay. Boodschappen doen en al dat soort dingetjes.
Gas vullen
In Crater Bay bij de marina zouden we gas kunnen vullen. Helaas, al het gas is uitverkocht. Op het hele eiland is geen gas te koop. Geen wonder, niemand kookt op gas. Langs de straat staan vele zakjes met houtskool te koop. Daar kookt de lokale bevolking nog mee. Waarom dan druk maken om gas? We blijven nog een paar dagen hier liggen. Misschien is er in de loop van de week weer gas.
We hebben nog wel voor een week of 5 gas maar we zijn
nog lang niet in Zuid Afrika. We moeten eigenlijk wel weer een volle fles erbij
zien te krijgen. We hadden ook al in Réunion naar gas gekeken maar daar is het (in
verband met Europese regeltjes) meer niet mogelijk om gasflessen te vullen. We
doen dus zuinig met ons laatste gas en gaan eten in het restaurant van de
marina.
We liggen op een hurricanemooring. Niet dat het nu
nodig is. Het is geen tijd voor hurricanes maar de mooring is er speciaal voor
gemaakt. Ully, een Duitser die op dit moment de kant ligt voor onderhoud en
hier langer verblijft, heeft zijn mooring aan ons ter beschikking gesteld. Hij
is blij dat iemand op zijn mooring ligt. Hij is bang dat hij anders wordt
gestolen. Nu wij er op liggen lukt dat minder gemakkelijk. Hij blij, wij blij.
Dinsdag,
27 augustus 2013
Gas en diesel
Het is weer gelukt. Onze gasflessen en dieseltanks
zitten weer vol. Via, via toch gas bemachtigd en met een verbindingsstuk van de
marina lukte het onze gasflessen helemaal vol te krijgen. Ook
meteen de dieseltank en reservekannen gevuld. Voorlopig hoeven we ons hier niet
meer druk om te maken. Vanaf Nosy Bé moeten we nog zo´n 1400 mijl naar Richards
Bay in Zuid Afrika. Er zijn tussendoor geen mogelijkheden om gas of diesel te
tanken. De Mozambique Channel heeft boven bij Madagaskar veel
windstiltes en bij Zuid Afrika kan het heel hard waaien. Als het gaat waaien
krijgen we wind tegen stroom en dit kan zeer hoge en gevaarlijke golven
opleveren. We zullen het weer, zodra we gaan oversteken, goed in de
gaten moeten houden en bij windstiltes de motor moeten kunnen
gebruiken.
Malariapillen
Sinds we in Russian Bay zijn geweest gebruiken we
malariapillen. In het dorpje bij Russian Bay overlijden nog regelmatig mensen
aan malaria. We zijn maar aan de pillen begonnen om te voorkomen dat we malaria
krijgen. Helaas blijkt nu na een paar dagen dat ik weer eens allergisch op
reageer. Niet leuk. De bijsluiter geeft aan dat ik moet stoppen met het
gebruik van de pillen en onmiddellijk een arts moet raadplegen. Veel vertrouwen
heb ik niet in de medicijnmannen van Madagaskar en ik ben nu wel gestopt met de
pillen maar niet naar de medicijnman geweest. We zien het even aan. Ik heb
allergietabletten en de jeuk en bultjes lijken te verminderen. Vanaf nu
zal ik in de avond bedekkende kleding aandoen. Malariamuggen steken bij
voorkeur na zonsondergang. Verer heb ik al een grote voorraad
antimuggenmiddeltjes bij me. Ik zal de spuitbussen veel gaan gebruiken en maar
hopen dat ik van geen malariamug tegenkom.
De lokale vissertjes
´s Morgens worden we wakker van het gekwebbel naast de
boot. Zodra het licht wordt (rond 5.30 uur) komen er wel 40 vissertjes in
kleine bootjes het water op en zitten in de buurt te vissen. Ze kletsen wat af en
vangen voornamelijk kleine visjes. 6 Stuks gebakken kosten ons slechts één
euro. Veel ander werk is er niet en ze vissen dus.
Uitklaren
Uitklaren
Als alles goed gaan vertrekken we vermoedelijk morgen
naar Hell-Ville om daar weer uit te klaren. Dit zou ook mogelijk moeten
zijn in Majunga, zo’n 150 mijl meer naar het zuiden. De verhalen die we over
die stad hebben gehoord hebben ons doen besluiten om daar in ieder
geval nietuit te klaren. Het is er daar iets te gevaarlijk. We
klaren daarom hier in Hell-ville uit voor Zuid Afrika en zakken illegaal af
naar het zuiden om vervolgens over te steken richting Mozambique. In de
Mozambique Channel kunnen we 1 tot 4 knopen stroom mee hebben. We hopen hier
een beetje profijt van te kunnen hebben en dat de overtocht voorspoedig zal
verlopen. Voorlopig is het nog niet zover. Eerst nog even op ons gemakje verder
naar het zuiden van Madagaskar.
Hell-Ville
We zijn wel naar Hell-Ville gevaren maar hebben niet
uitgeklaard. De Zweedse boot Mary vertelde ons dat vele andere boten die naar
Zuid Afrika vertrokken ook niet uitklaarden en in Zuid Afrika geen problemen
kregen. Aangezien wij hier nog enige tijd rond willen varen hebben we besloten
ook niet uit te klaren en we naar Zuid Afrika vertrekken als het ons uitkomt
zodat we hier in ieder geval geen problemen krijgen als de kustwacht toevallig
eens een controle uitvoert.
We zijn in Hell-Ville nog even naar de markt gegaan om
nog wat verse spulletjes te kopen. We wilden 6 tomaten hebben. Met gewichtjes,
zoals wij die 30 jaar geleden nog gebruikten, weegt men de tomaten af en ze
gooien er nog 3 stuks bij want het is geen kilo. We moeten een kilo betalen en
krijgen dus ook een kilo.
Later op de dag, weer aan boord, ruilen we weer een oude lijn voor een stok bananen. De vissersbootjes hier in de baai willen heel graag oude lijnen, zeilen en dergelijke dingen hebben om te kunnen blijven zeilen. De zeilers hebben vaak oude spullen waar ze toch niets meer mee doen. Deze dingen kunnen de vissers heel goed gebruiken.
Later op de dag, weer aan boord, ruilen we weer een oude lijn voor een stok bananen. De vissersbootjes hier in de baai willen heel graag oude lijnen, zeilen en dergelijke dingen hebben om te kunnen blijven zeilen. De zeilers hebben vaak oude spullen waar ze toch niets meer mee doen. Deze dingen kunnen de vissers heel goed gebruiken.
Weer
in Russian Bay
De boot Mary uit Zweden ligt hier met hun 2 kinderen.
Myriam uit Canada was net vertrokken toen wij arriveerden. Jammer, we hadden ze
graag teruggezien maar Myriam heeft geen rust. Die gaat maar verder en verder
en moet alles gezien hebben. Misschien zien we ze weer in Zuid Afrika. Hier
zien we regelmatig bekende boten langs komen en het is een fijne baai. Op ons
strandje waar we nu liggen is een klein restaurant. André, een Oostenrijker en
de enige blanke in het dorp, heeft zich op dit eiland gevestigd en runt dit
restaurantje. Als we 's morgens komen zeggen dat we 's middags willen eten dan
zorgt André dat er wat is. We moeten afwachten wat hij kan krijgen. Hij heeft
geen koelkast en hij moet alles vers van de vissers kopen. Maar het eten smaakt
steeds verrukkelijk en kost nauwelijks wat (voor een visschotel betalen we
slechts 3,20 euro p.p.) en het is leuk om maar af te wachten wat er wordt
voorgezet. Het eten wordt ook hier, net als in Nosy Komba, op een houtvuurtje
klaargemaakt. Water moet men uit de waterbron halen. Er is geen stromende water
uit een kraan en het leven is hier nog bijzonder eenvoudig.
Woensdag,
4 september 2013
Baramahamay Bay (Maroaka)
Nu liggen we op de Baramahamay rivier. Deze rivier is tot 2 mijl landinwaarts bevaarbaar. Het is een goed beschutte en mooie ankerplaats. De groene hellingen rollen langs de rivier naar beneden tot de mooie witte stranden. Langs deze stranden staan kleine dorpjes. Het ziet eruit als een groot openlucht museum, zoiets als het Enkhuizer openlucht museum. Eigenlijk is heel Madagaskar een openlucht museum. Het is echt ongelooflijk hoe eenvoudig de mensen hier nog leven. Zodra we op ons anker lagen kwamen alweer kleine bootjes naar ons toe roeien om krabben te verkopen. We hadden ons visje toen al gevangen en hadden daar geen behoefte aan. Later komt er weer een jochie om een bonbon (snoepje) vragen en wat oude tijdschriften. Hij sprak nauwelijks Frans maar we begrepen hem. Later zagen we hem samen met zijn dorpsgenoten op het strand de tijdschriften bekijken. Ze leken er erg blij mee ter zijn.
Voorlopig geen internet meer
De komende tijd zullen we vermoedelijk geen
internetverbindingen meer hebben. De enige bron om te communiceren met de
westerse wereld zal via de SSB-zender gaan. Er zullen geen foto’s meer
geplaatst worden en ook de mailtjes via gmail zullen we niet kunnen
beantwoorden. Pas in Zuid Afrika denken we weer internetverbinding te kunnen
maken.
Vanaf Moroaka Bay zijn we via Berangomaina Point en Nosy Saba naar Moramba Bay gezeild. Bij Berangomaina Point hebben we prettig gelegen maar Nosy Lava lag erg open. De volgende morgen al om zes uur deze plek verlaten. De wind was gedraaid en we lagen daar erg onrustig. Jammer want op het eiland zouden veel schildpadden zitten. Rond de boot zagen we er al diversen rond zwemmen.
De kust hier aan de noordoost zijde van Madagaskar verandert van een heuvelachtig groen landschap in een dor en laag landschap. Af en toe staan er wat hutjes op de strandjes met op het strand getrokken visbootjes. Deze bootjes worden nog uit een heuse boomstam gehouwen. Aan een zijde van de kano is een kleine drijver bevestigd. Soms hebben ze er nog een zeiltje bij.
Moramba baai is ruime en mooie baai met goede
beschutting voor de wind. Op de rotsen groeien tientallen Boababs. De stammen
van deze bomen zijn bronskleurig en de grillige bladerloze takken creëren een
bijzondere sfeer.
Bootjes van de lokale bevolking komen langs om fruit en vis te ruilen of te verkopen. We ruilen mango's voor vislijn en haakjes en kopen een grote vis waarvan we 2 dagen kunnen eten. Eerst dingen we wat de prijs af en als de jongens na een klein kletspraatje vertrekken geven we ze nog een nieuw T-shirt. Zelden hebben we zo'n grote glimlach op de gezichten van deze mensen gezien.
Vrijdag
,13 september 2013
Op weg naar Zuid Afrika
Moramba Bay hebben we inmiddels verlaten en we zijn nu
op weg naar Zuid Afrika. De weerberichten geven rustig weer en we wagen het er
maar op. Langs de kust zien we regelmatig walvissen. We hebben onze koers op
Ilha Bazaruto gezet, een eilandengroep aan oostzijde van Mozambique. Als bij
Zuid Afrika teveel wind staat hopen we hier te kunnen schuilen. We moeten veel
motoren, er staat vrijwel geen wind. Als het even kan trekken we de genaker
erbij maar ook dat levert geen hoge snelheid op. Het is echter onmogelijk om
het hele stuk naar Richards Bay in Zuid Afrika te motoren. We hebben daarvoor
niet voldoende diesel.
Maandag, 23 september 2013
Maandag, 23 september 2013
Na regen komt zonneschijn
Voor de kust van Mozambique voeren we constant tussen
groepen walvissen. Die beesten waren in hun element. Ze sprongen en plonsden
alle kanten op. Zo sprong zo’n beest achter onze boot uit het water op een
afstandje van 20 meter. Het was geen bommetje maar een BOM. Wat een klap en dat
net achter je boot. Maar het was een prachtig schouwspel.
Richards Bay
We zijn in een ruk doorgegaan naar Richards Bay in Zuid
Afrika. Het was niet nodig om bij Bazuratu een schuilplaats te zoeken. Het werd
onderweg wel spannend toen de opgevraagde gribfiles niet binnen kwamen. Na 1,5
dagen wachten ben ik gaan mailen naar de Maputo- zender en de
ondersteuningsdienst van Sailmail. Snel daarna was het probleem opgelost
en kregen wij onze opgevraagde gegevens.
Het laatste stuk van onze tocht, zo’n 200 mijl voor
Richards Bay, zou de wind aantrekken tot 6 tot 7 Beaufort. Gribfiles
geven echter altijd te weinig windsnelheid aan en het werd dus 7 tot 8
Beaufort maar wel uit de goede richting. Ook kregen we flinke stroom mee en het
laatste stuk ging heel hard. Donderdagavond , 19 september 2013, liepen we
binnen. Een nacht minder op zee dan dat we verwacht hadden. De dag erop,
vrijdag 20 september, draaide de wind om 15.00 uur naar zuidwest. Nu waait het
hier buiten op zee zo’n 60 knots (11 Beaufort). We waren op tijd binnen .
Het inklaren stelt hier niets voor. We hadden in
Madagaskar niet uitgeklaard wat wel moet. Gezien het feit dat het
in Majunga (stadje aan de zuidwestkust van Madagaskar) gevaarlijk is en
we nog niet wilden uitklaren in Nosy Bé zijn we vertrokken zonder aan
deze verplichting te voldoen. In iedere haven van aankomst vraagt men
normaliter naar het uitklaringsbewijs. Indien je dat niet hebt wordt er nogal
moeilijk gedaan. Zo klaarden we in Thailand uit voor Sri Lanka maar de beambte
had zich vergist en had als volgende haven Langkawi opgeschreven. Ik had dat niet
gecontroleerd en eenmaal in Sri Lanka deed men hier moeilijk over want we
hadden volgens het uitklaringsbewijs naar Langkawi gemoeten en niet naar
Sri Lanka. Uiteindelijk mochten we wel blijven. Hier in Richards Bay
kijkt men er niet na. Je krijgt je visa voor 3 maanden, ze vullen zelf de
formulieren in en binnen 10 minuten waren alle formaliteiten geregeld.
Zululand Yacht Club
Vanmorgen met een van onze bootbuurtjes
boodschappen gehaald in de stad. Het is te ver lopen en men vraagt
regelmatig of we meegaan. De beste mensen hebben ons alle nuttige winkels
aangewezen en geven ons goede adviezen.
Momenteel regent het. Volgens de Zuid Afrikanen wordt
het vannacht weer droog. Ze kunnen het weer hier per uur
voorspellen. Morgen is het weer mooi weer en kunnen we de boel zelf
verder gaan verkennen.
Woensdag
,2 oktober 2013
Met de bootbuurtjes zijn we naar het
Isimangaliso Wetland Park (St. Lucia) en naar het Hluhluwe and Imfolozi Game
Reserve geweest. De Big Five waaronder de olifant, neushoorn, buffel,
leeuw en een luipaard hebben we gezien. De leeuw en het luipaard waren
wel op grote afstand, in de bosjes en slecht te zien maar we zagen een
glimp. Vooral het luipaard is erg schuw en laat zich niet gemakkelijk zien. We
hadden geluk. Maar verder zien we nog veel meer. We zien giraffes,
hyena’s, zebra’s, zwijnen, nijlpaarden, allerlei soorten antilopes,
gieren en allerlei andere vogels. Het is teveel om allemaal op te
noemen.
We vertrekken meestal ’s morgens
vroeg naar zo’n wildpark want in de ochtend laten de meeste dieren zich zien.
Later op de dag wordt het warm en gaan ze in de schaduw onder de bomen liggen
en zijn niet meer zichtbaar. In het Hluhluwe Game Reserve regende
het en het was koud. Maar juist dan zie je de meeste beesten. Het is
prachtig in de wildparken.
Koud
Het is hier veel kouder dan we dachten. Als wij
vroeger aan Afrika dachten, dachten we meteen aan hitte. In het Hluhluwe
park hebben we het echter koud gehad. Het is nu lente en in de
zomer is het in dit deel van Afrika warm. In deze tijd van het jaar
is het overdag een aangename temperatuur en in de avond wordt het koud. Dan
hebben we een dikke trui en lange broek aan. Even iets anders dan we verwacht
hadden.
Zondag,
6 oktober 2013
Autootje gehuurd
We hebben nu een autootje en gaan zelf op pad. Zo
hebben we een cultureel uitstapje gemaakt naar het dorp Eshowe maar het
was niet echt aan ons besteed. Het Dlinza Forest Nature Reserve was niet
spectaculair en ook Fort Nongqayi, een museum, boeide ons niet. Dat weten
we weer, musea kunnen wij beter overslaan.
Er wordt hard
aan het wegonderhoud gewerkt. Ondanks dat komen we toch nog veel gaten tegen in
het wegdek. Zo reden we op de R66 (Zululand Heritage Route) en
kwamen op een gravelweg met hobbels en gaten. Na zo’n 10 kilometer op
deze weg die steeds slechter werd, toch maar even gaan vragen of dit wel de
juiste weg was. Het zou zo zijn en jawel, na nog eens 5 kilometer kwamen
we toch weer op een verharde weg. Gelukkig want het gaat niet hard op deze
wegen. Langs de weg lopen veel loslopende koeien en geiten en soms staan
ze midden op de weg stil. Het is oppassen.
Ithala Game Reserve
We hebben voor 2 nachten een chalet geboekt in het
Ithla Game Reserve. Via de R66 zijn we naar dit park met het resort
Ntshondwe gereden. Een mooi resort op een hoogte van zo´n 1.000
meter. Eenmaal aangekomen lekker afgekoeld in het (ijskoude)
zwembad. Dit park ligt veel hoger dan de andere parken die we tot
op heden bezochten. Hier rijden tussen de glooiende bergen. De wild is beter
zichtbaar maar beduidend minder. Ondanks dit was het een heerlijk
uitstapje.
Zaterdag,
12 oktober 2013
Traditionele dorpen
Anne en Laurence (de bootbuurtjes) hebben ons
getrakteerd op een educatieve film over Zululand. En we vonden het zomaar een
mooie en interessante film. Dit heeft ons doen besluiten om hier twee
traditionele dorpjes te bekijken. Deze dorpjes zien er mooi uit maar helaas ook
onecht. Dat is een beetje jammer. Zo vertelden ze ons dat men nog op de
traditionele wijze in de hutjes woont. Dat is toch echt niet zo. Er zijn geen
koeien in de kraal. Uit de hutjes waarin ze wonen en die we niet van binnen
mogen bekijken, komt moderne radiomuziek. Verder zien we een schotelantenne
staan. De dansshow die ze gaven was leuk en het Zulubier dat erbij werd
aangeboden is verschrikkelijk vies. Alles bij elkaar geeft dit een beetje
de indruk hoe het vroeger was.
Nogmaals
naar de wildparken
We konden het niet laten. We vinden de wildparken hier prachtig en hebben nogmaals de al eerder door ons bezochte parken bezocht. In het Isimangaliso Wetland Park hadden we geluk. Deze keer sliepen niet alle nijlpaarden. We konden ze nu beter bekijken.
Het wordt drukker op Zululand Yacht Club. Heel langzaam
maar zeker komen er steeds meer bekenden boten binnen en zelfs Nederlandse
boten, de Lotus en de Future. Het is hier gezellig. Anne en Laurence nemen alle
nieuwkomers onder hen hoede en geven veel nuttige informatie, maken ze wegwijs
naar de winkels en bezoeken met hen de wildparken. Het is onvoorstelbaar
wat deze mensen allemaal doen en geheel belangeloos.
Zaterdag,
19 oktober 2013
We liggen nu te wachten op een weatherwindow om verder
naar het zuiden te kunnen gaan. We vragen iedere dag de gribfiles op zodat we
tijdig weten wanneer we kunnen vertrekken. Het weer is momenteel erg
wisselvallig. Het regent veel, vaak staat hier een enorme harde wind, af en toe
is er geen wind. De wind komt meestal uit het zuiden of zuidoosten, soms draait
hij even naar het noordoosten maar meestal niet lang. Wij willen in een keer
door naar East London, een afstand van 340 mijl. Daarvoor hebben we toch zeker
3 dagen goede wind voor nodig. Wind die niet uit het zuiden komt.
Braai
Zondag
,27 oktober 2013
Het weatherwindow
Na een lange week wachten kregen we eindelijk een goed weatherwindow. Nou ja, goed? De wind zou ruim een kleine week uit het oosten of noordoosten waaien. En dat moeten we hebben. Helaas is het verder zo dat er óf veel te weinig wind is en dan moet de motor bij óf veel te veel en dan staan er hoge golven. Maar ooit moet men gaan en wij hebben samen met nog 3 andere boten de stoute schoenen aangetrokken en zijn vertrokken. Met de boot Elevation uit Australië en Persian Lady uit Jersey hadden we via de SSB-radio 2 maal per dag contact. Dat bleek een goed besluit.
Na een lange week wachten kregen we eindelijk een goed weatherwindow. Nou ja, goed? De wind zou ruim een kleine week uit het oosten of noordoosten waaien. En dat moeten we hebben. Helaas is het verder zo dat er óf veel te weinig wind is en dan moet de motor bij óf veel te veel en dan staan er hoge golven. Maar ooit moet men gaan en wij hebben samen met nog 3 andere boten de stoute schoenen aangetrokken en zijn vertrokken. Met de boot Elevation uit Australië en Persian Lady uit Jersey hadden we via de SSB-radio 2 maal per dag contact. Dat bleek een goed besluit.
De tocht naar Port Elizabeth
De epirb
Tijdens de onweersbui en de ontzettend harde regen is
de epirb (voor de landrotten: dit is een noodbaken die een GPS-positie
doorgeeft als die geactiveerd wordt) vermoedelijk vochtig geworden en werd
geactiveerd. Dit hadden we onmiddellijk in de gaten en we hebben hem uit gezet.
In Richards Bay is tijdens het schoonmaken de epirb ook een keer nat geworden
en geactiveerd. Binnen een kwartier reageerde de Nederlandse Kustwacht. Ze
waren aan het uitzoeken wat er aan de hand was. Gelukkig bleken we veilig in de
haven te liggen. Ook had de Nederlandse Kustwacht op ons blog gezien waar we
lagen. We vermelden meestal onze coördinaten en daar waren ze erg blij mee. Nu
was de epirb weer heel even geactiveerd maar zaten nu op zee. De Nederlandse
Kustwacht zou vermoedelijk een actie opzetten. Het was zaak om te waarschuwen
dat er niets aan de hand was maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Op
kanaal 16 van de marifoon (noodkanaal) kwam, ondanks diverse oproepen, geen
reactie. Ook op oproepen via de noodkanalen van de SSB-radiozender werd niet
gereageerd. Uiteindelijk kregen we contact via de SSB-radiozender met de
Australische zeilboot Elevation op de samen afgesproken tijd. Zij waren al in Port Elisabeth en
hebben aan de Port Control doorgegeven dat er niets aan de hand was. Na
deze melding werden we voor het eerst door de kustwacht opgeroepen. Het is een
vreemd gevoel. We waren slechts 20 mijl vanaf Port Elizabeth. We ontvangen de
weer- en navigatie berichten via de hiervoor bekende kanalen. Onze
marifoon werkt dus maar op onze oproepen naar de kustwacht en Port Control werd
niet gereageerd. Ook de noodkanalen op de SSB-radiozender gaven geen reactie.
Wat doen we fout? Wie het weet mag het zeggen. We hopen in ieder geval
nooit echt in een noodsituatie te komen want vertrouwen op de marifoon en de
SSB -radiozender hebben we niet meer.
Overigens hebben we de epirb nu verplaatst. We hopen dit soort onnodige acties hiermee te voorkomen.
Overigens hebben we de epirb nu verplaatst. We hopen dit soort onnodige acties hiermee te voorkomen.
Zondag
,27 oktober 2013
Apartheid
De Apartheid is afgeschaft in Zuid Afrika maar dat is
nog niet altijd te merken. Op zoek naar een supermarkt worden we, als we de weg
vragen, door een vriendelijke, zwarte jongen naar een supermarkt
gebracht. De supermarkt ligt in een mooi gedeelte van de stad. Er staan een
paar mooie oude gebouwen en er zijn diverse eetgelegenheden en winkels. In de
supermarkt hebben we onze boodschappen gehaald. Tijdens het afrekenen vergeet
de juffrouw om de boodschappen die nog liggen aan te slaan. Ze kijkt stom
verbaast naar Henk. Ik kijk stom verbaast naar de juffrouw. Dan kijk ik de
winkel weer in en zie dat we werkelijk de enige blanken in de winkel zijn. We
zijn hier duidelijk in het zwarte deel van de stad waarheen we volgens de
blanke bevolking beter maar niet heen konden gaan. Ons is niets overkomen. De
mensen zijn vriendelijk en de winkel was prima. De later gevonden (blanke)
supermarkt was niet zo druk maar had veel meer luxe producten dan de
(zwarte) supermarkt. Vermoedelijk heeft de blanken bevolking nog steeds meer
geld te besteden dan de donkere bevolking. We moesten er wel verder voor lopen.
Weatherwindow
Er is momenteel een weergaatje maar ondanks dat kunnen
we niet weg. De golven bij de ingang van de haven zijn te hoog. De pilots
kunnen niet op de vrachtboten klimmen i.v.m. de hoge golven. We moeten wachten
tot het rustiger wordt. We zijn benieuwd of dat vandaag gaat lukken.
Vertrokken uit Port Elizabeth
Na een dag wachten waren de golven beduidend minder en
konden we vertrekken. Gelijktijdig met Persian Lady uit Jersey om 05.15 uur
vertrokken naar Mossel Bay. Twee mijl uit de haven hebben we een bijna
aanvaring met een walvis. Slechts 3 meter naast de boot komt dat beest boven.
Maar het ging gelukkig goed.
We hebben vanaf Port Elizabeth tot Mossel Bay gemotord. Er was nauwelijks of geen wind. De golven waren evenzo verdwenen maar het blijft een lange tocht (190 mijl) op de motor. Na 39 uur varen zijn we er dan. Ook nu weer gelijktijdig met Persian Lady binnen. Dit tochtje hebben we elkaar niet uit het oog verloren, zelfs niet in de nacht. Samen zijn we blij dat we weer een stap verder zijn richting Kaapstad en de gevaarlijke Zuid Afrikaanse kust met de daarbij behorende Indische Oceaan spoedig de rug kunnen toekeren.
We hebben vanaf Port Elizabeth tot Mossel Bay gemotord. Er was nauwelijks of geen wind. De golven waren evenzo verdwenen maar het blijft een lange tocht (190 mijl) op de motor. Na 39 uur varen zijn we er dan. Ook nu weer gelijktijdig met Persian Lady binnen. Dit tochtje hebben we elkaar niet uit het oog verloren, zelfs niet in de nacht. Samen zijn we blij dat we weer een stap verder zijn richting Kaapstad en de gevaarlijke Zuid Afrikaanse kust met de daarbij behorende Indische Oceaan spoedig de rug kunnen toekeren.
Donderdag,
7 november 2013
Mossel Bay is een klein vissersstadje. De marina is
klein. Mirus en Persian Lady zijn een de van de grootste boten. De boxen
zijn eigenlijk te klein en te smal maar we zijn blij in de marina te mogen
liggen. Nu kunnen we weer wat gaan rondkijken en de omgeving verkennen. We
hebben maar weer een autootje gehuurd want er is geen openbaar vervoer.
We moeten naar George (50 kilometer verder) want daar we zouden we onze
visum kunnen verlengen. Dat combineren we dus maar met onze tripjes het land
inwaarts.
De visum
De visum
Inmiddels in George geweest voor de visum maar die hebben we nog niet. Bij aanmelding voor de verlenging werd ons paspoort gecheckt met de computer. Onze paspoorten zijn niet ingevoerd in het computersysteem. In het paspoort staan alle stempels van inklaring maar dat staat niet in de computer hetgeen problemen geeft. Het Departement of Home Affairs (de instantie die de verlengingen afgeeft) wil eerst weten waarom onze paspoorten niet ingevoerd zijn in Richards Bay (onze plaats van binnenkomst in Zuid Afrika). Wij kunnen ze zelf het antwoord wel geven (gewoon zoekgeraakt) maar dat willen ze niet begrijpen. Ze hebben inmiddels kopieën van onze paspoort en hopelijk krijgen we morgen te horen hoe wie of wat. En hiervoor hebben we een auto gehuurd en 50 kilometer moeten rijden. Gelukkig hebben we dit ritje kunnen combineren met een prachtige rit naar Oudtshoorn, een dorpje in de bergen.
De Congo Route
Via George over de Outeniqua Pass naar Oudshoorn en vervolgens richting Schoemanspoort. We rijden langs hopplantages, veefarms en struisvogelfarms. Het is hier weer prachtig. De bergen zijn wijds, tussendoor savannes. Het landschap is afwisselend en bijzonder.
Dinsdag,12
november 2013
Cape Agulhas
Gisteren (11-11-2013) was er weer een goed weatherwindow en we zijn vertrokken uit Mossel Bay. Vanmorgen rond 07.00 uur Cape Agulhas, de meest zuidelijk gelegen kaap van Zuid Afrika, gerond. Cape Agulhas is nog maar 5.302 rechtstreekse zeemijlen vanaf Nijkerk. We zitten nu weer op de Atlantische Oceaan en hebben een middenvinger naar de Indische Oceaan opgestoken. We zijn blij dat we deze oceaan achter de rug hebben à hoewel hij zich gisteren eens van zijn goede zijde liet zien. Walvissen wuifden ons met hun grote staart uit. We zijn op weg naar Simon's Town, zo'n 60 mijl verwijderd van Kaapstad. We zeilen nu al 24 uur achtereen voortreffelijk en hopen dit tot morgenochtend vast te houden.
Wsoensdag,
13 december 2013
We zijn vannacht om 03.00 de False Bay Yacht Club
binnengevaren. Vanmorgen om 07.00 uur werden we via de marifon opgeroepen door
Jigsaw. Jigsaw (Phil en Fay) wisten dat we er aan kwamen. We lagen nog lekker
te slapen maar op een verkeerde ligplaats. Phil en Grahm van Persian Lady
(deze was gisteravond al gearriveerd) wachtten ons op bij de juiste ligplaats.
Ook de vrouwen stonden al gauw hier te kletsen. De Zweedse boot Mary met Linda,
Lodwig en kids werden hierdoor ook wakker en het was een gezellige drukte op de
steiger. Nu eerst opruimen en verder allerlei papierwerk regelen.
Simon's
Town
Dit stadje heeft zich genesteld tegen de met bos
begroeide Simonsberg in de False Bay. Deze beschermde baai, 13 mijl ten
noordoosten van Kaap de Goede Hoop, is ontdekt door de Nederlander Simon
van der Stel in 1687. Hier werd in het verleden door de Oost Indische Compagnie
goederen gebracht en getransporteerd naar Kaapstad. Tegen de heuvels staan
prachtige huizen en er zijn mooie witte strandjes. Het meest belangrijke strand
is Boulders Beach met zijn Afrikaanse Pinguïn kolonie. In het
stadje zelf staan prachtige historische gebouwen. Simon's Town heeft een
treinverbinding met Kaapstad.
False Bay Yacht Club
Wij liggen in de False Bay Yacht club. Deze marina is
gebouwd achter de kademuur van een marinehaven. De enige open kant richting van
de marina naar het noorden wordt afgeschermd met een lange golfbreker. Wij
liggen met onze kuip naar de open kant van de baai. Op de golfbreker staan
aalscholvers en meeuwen te rusten en te slapen. Regelmatig zien we zowel
zeehonden als haaien. Deze marina wordt druk bezocht door wereldzeilers die op
weg zijn om Kaap de Goede Hoop te ronden. Op dit moment blijven de meeste
zeilers hier plakken, in Kaapstad is geen plek. Daar starten binnen enkele
weken 2 wedstrijden en dan is er voor sloebertjes zoals wij geen plek.
Pokkenweer
Pokkenweer
Het is pokkenweer geweest. Het heeft 2 dagen vreselijk hard geregend en het was koud. Rond de Kaap zou 50 tot 75 knopen wind staan. Mirus ligt dan ook vaak aan de landvasten te trekken en schudden. Met dit weer gaan we er niet op uit en de zeilers zijn blij met de rugbywedstrijden die hier regelmatig in het clubhuis te zien zijn en het daarbij behorende Happy Hour
Zaterdag,23 november 2013
Onderhoud aan de boot
De afgelopen week druk geweest met allerlei dingen te regelen. We willen nieuw tuig op de boot hebben, de huig van het grootzeil en een oud reservezeil moet gerepareerd worden, het display van onze windmeter heeft het begeven en moet vernieuwd worden.
De afgelopen week druk geweest met allerlei dingen te regelen. We willen nieuw tuig op de boot hebben, de huig van het grootzeil en een oud reservezeil moet gerepareerd worden, het display van onze windmeter heeft het begeven en moet vernieuwd worden.
Kaap de Goede Hoop en Cape Point
Gisteren, op de verjaardag van Henk, zijn we met
Canadese vrienden en een gehuurd autootje naar Kaap de Goede Hoop én Cape
Point geweest. Wij dachten altijd dat Kaap de Goede Hoop de enige kaap
van Zuid Afrika was maar inmiddels weten we beter. Kaap Agulhas, de meest
zuidelijkste hebben we gehad. Geografisch scheidt deze kaap de Indische Oceaan
en de Atlantische Oceaan.
Nu moeten we nog 3 kapen ronden. Eerst komt Cape
Point, dan Cape Maclear (nauwelijks bekend) en tot slot Kaap de Goede Hoop.
Cape Point is veel hoger dan Kaap de Goede hoop en hierop is een grote
vuurtoren geplaatst. Deze vuurtoren geeft licht tot op een afstand van 67
kilometer.
De reis naar de kapen toe was prachtig. Veel bloemen en bloeiende struiken. Bij Cape Point een lekker hapje gegeten. Voor het eerst struisvogelbiefstuk. Jammer van die mooie beesten maar wel lekker. Ook was het lekker weer, nauwelijks wind en zon. Nu loeit de wind weer door de masten. Het is onvoorstelbaar hoe hard het hier kan waaien.
De reis naar de kapen toe was prachtig. Veel bloemen en bloeiende struiken. Bij Cape Point een lekker hapje gegeten. Voor het eerst struisvogelbiefstuk. Jammer van die mooie beesten maar wel lekker. Ook was het lekker weer, nauwelijks wind en zon. Nu loeit de wind weer door de masten. Het is onvoorstelbaar hoe hard het hier kan waaien.
Zondag,
1 december 2013
Fotosessie
Nog steeds wordt ons vaak verteld dat Mirus een
prachtig schip is. Zelf vinden wij dat er hoognodig geschilderd moet worden.
Daar wachten we echter mee totdat we terug in Nederland zijn. Met de brandende
zon, het zoute water en wind heeft het weinig zin. De verf brandt en waait er
zo weer van af.
Ondanks de ontbrekende verf kregen wij 2 weken weken
geleden een email met het verzoek of een fotograaf van een Duitse firma foto's
op onze boot mocht komen maken voor een in Duitsland uit te brengen catalogus.
Men wilde daar zelfs geld voor betalen. Wij vonden het een vreemd verzoek maar
hebben toestemming gegeven. Inmiddels hebben wij een fotosessie op Mirus achter
de rug. Op maandagmiddag verscheen een fotoploeg van 10 medewerkers en daarbij
een vrouwelijk model voor de foto's. Na een uur met allerlei standjes van het
model was de serie gemaakt. Hiervoor werden wij, ongevraagd, ruimschoots
betaald. Wij kregen 400 Rands oftewel € 30,--. Dit lijkt niet veel maar als men
bedenkt dat een schoonmaakster hier in Zuid Afrika slechts 100 Rands per dag
verdient dan is dit een riante vergoeding. Bovendien is het leuk dat de boot
nog steeds bewonderd wordt en als decor voor de fotosessie mocht dienen.
Potluck
Onze Canadese vrienden hebben een struisvogelei
gekocht. Dat ei moest opgegeten worden. Na lang beraad hebben we besloten dit
tijdens een potluck (iedereen neemt wat eten mee) te proeven. Nu weten we dat
we net zo goed gewone eieren kunnen eten. Het smaakt hetzelfde en het is veel
te groot. Een struisvogelei heeft de inhoud van 16 kippeneieren. We hadden dus
een beetje teveel eten maar het was weer leuk om een keer te doen.
De "Topstones" fabriek in Simon’s Town
Zuid Afrika wordt in het algemeen beschouwd als de
schatkist van halfedelstenen en edelstenen omdat ongeveer de helft van alle
halfedelstenen en edelstenen in Afrika gevonden worden. Wij zijn in de fabriek
wezen kijken en inderdaad, er zijn daar heel veel halfedelstenen en edelstenen.
We zien de molens de stenen wassen en polijsten. Er staan tonnen vol met
halfedelstenen. Deze halfedelstenen kosten vrijwel niets. Men verkoopt hier de
stenen per kilo. In het atelier staan prachtige kunstwerken van halfedelsteen.
We konden dit op ons gemakje bekijken zonder lastig te worden gevallen door
opdringerige verkopers.
In Kaapstad met Jan en Ellen
In Kaapstad met Jan en Ellen
Onze zeil- en clubvrienden Jan en Ellen Hietbrink hebben een rondreis door Zuid Afrika gemaakt. Door middel van email en sms wisten wij waar we Jan en Ellen konden vinden.
Wij zijn met de trein naar Kaapstad gegaan. Ellen en
Jan hadden een vrije dag en wij hebben tijd zat. Dat is maar goed ook
want Kaapstad is slechts 30 kilometer vanaf Simon's Town maar de trein doet er
1 uur en 10 minuten over. Hij stopt op dat stuk dan ook 27 keer. Geen wonder
dat het lang duurt. We hebben samen de dag doorgebracht en zijn weer lekker
bijgeklest. Het was hartstikke leuk weer eens mensen vanuit Nederland te
ontmoeten.
Er staat weer harde wind met windstoten tot 40 knots.
Vrijwel iedere dag staat er veel wind. Onze oude verstaging zou afgelopen week vervangen worden. Helaas is dat nog niet gelukt. Teveel wind. Nu, 1 december 2013 waait het hier weer verschrikkelijk hard. De nieuwe windgever geeft regelmatig 40 knots aan hetgeen neerkomt op 8 Beaufort (34-40 knots). Gelukkig is de steiger breed. We waaien er bijna van af en moeten goed opletten waar we lopen.
Zaterdag,
7 december 2013
De verstaging is vernieuwd. Tussen de (te) harde
winddagen door heeft de tuiger onze stagen vervangen. Vrijwel iedere dag is het
team van de tuiger wel even bezig geweest. Afgelopen vrijdag is tijdens zeer
harde wind toch de laatste stag vervangen. We kunnen nu weer met een gerust
gevoel over het tuig de tocht voortzetten. Dit gaat vermoedelijk nog even niet.
De komende week staat er teveel wind rond Cape Point en Kaap de Goede hoop.
Windguru (hier zeer betrouwbaar) geeft roze kleurtjes en dat is 25 knots en
meer. We wachten nog even.
Naar de wijnproeverijen
Deze omgeving staat bekend voor zowel de druiven als ook andere fruitsoorten. Onderweg zien we veel druivengaarden en fruitplantages met daarbij prachtige wijnhuizen. Het is - zoals steeds in Zuid Afrka - een schitterende omgeving.
Op de terugweg belandden wij bij een aardbeienkwekerij. De vogelverschrikkers die ook hier noodzakelijk zijn, zijn werkelijk bijzonder. Langs de weg, bij een robot (dat is in Zuid Afrika een verkeerslicht) waar straatverkopers hun waren aanbieden, nog even een kist abrikozen en nectarines gekocht. De hele kist voor slechts € 4,00. Teveel voor ons alleen. We delen de inhoud van kist met Heidy en Graham en ondanks dat zullen we toch de komende dagen 's morgens, 's middags en 's avonds fruit moeten eten om het op te krijgen. Al met al weer een gezellige en leuke dag.
Vrijdag, 13 december 2013
Bijgelovige zeelieden vertrekken beslist niet op
vrijdag voor een grote tocht. Het weer leek goed om de kapen te gaan ronden
maar wij zijn niet vertrokken. Wij hebben vrijdag de 13e gelaten voor
wat hij was. Echt bijgelovig zijn we niet maar dit vroeg om pech. We hebben nog
een dagje gewacht. Het bleek terecht te zijn. Vroeg in de ochtend was het
rustig maar later nam de wind weer toe en we lagen weer te schudden aan de
steiger.
Zaterdag, 14 december 2014
´s Morgens om 03.00 uur loeide de wind nog steeds door de masten. Om 04.30 liep onze wekker af. Het windgaatje voor de kapen was gekomen. In anderhalf uur tijd was de wind gaan liggen, geheel volgens de voorspelling van Windguru. We hebben de stoute schoenen aangetrokken, de motor gestart en zijn richting de kapen vertrokken. Rond 08.00 uur hebben we Cape Point gerond, het was geheel windstil. Een half uurtje later ook rond Kaap de Goede Hoop. Deze kaap lag in de mist. Hij was nauwelijks te zien. Voorbij de Kaap veranderde het weer. Soms mist, soms zon en een klein briesje. Te weinig om te zeilen maar dat vonden we deze tocht niet erg.
Zeker 100 walvissen om ons heen
Zondag,
15 december 2013
Nu liggen we in de RCYC van Kaapstad, een grote jachthaven. We hebben hier een plekje gekregen voor 4 vier nachten. Het is een drukte van belang. Vanaf afgelopen vrijdag is hier de Crocs Summer Regatta.
Mandela Tribute Sail in de
Royal Cape Yacht, Kaapstad Nelson
Ter nagedachtenis aan Nelson Mandela, welke 10 dagen
geleden is overleden, zijn de wedstrijden van vandaag afgelast en wordt
de Nelson Mandela Tribute Sail gehouden.
Alle deelnemers
van de wedstrijden en de leden van de club zijn gevraagd samen deel te
nemen aan deze tocht uit respect voor Nelson Mandela en zijn indrukwekkende
leven. Gezamenlijk varen de boten met deelnemers om 12.00 uur naar Robben
Island waar bloemen worden geofferd aan de zee. De clubvlag dient half
stok in het want te hangen.
Koud!
Woensdag, 18 december uit Kaapstad vertrokken, richting Namibië. De nacht voor ons vertrek waaide het méér dan 50 knopen en dan denken we dat dat nooit meer goed komt maar de volgende ochtend was het weer rustig en we zijn vertrokken naar Namibië. Voorbij de kapen is het zeewater veel lager van temperatuur (rond 16 graden) en de wind hartstikke koud. De hele tocht hebben we met dikke sokken, wintersporttruien en regenpakken aangezeten. De regenpakken niet voor de regen maar vanwege de kou. Ik had zelfs nog een paar handschoenen aan. Het was echt koud.
Maandag,
23 december 2013
Vertrokken uit Namibië
We hebben Lüderitz en Namibië weer verlaten. We hebben
genoten van de rust aan een mooring met niet teveel wind maar er was weinig te
doen. We hebben de oude gebouwen in het stadje bewonderd en hebben een Ghost
Town bezocht. Dit is een verlaten diamantmijndorpje, oude vervallen huizen en
fabrieksgebouwen, 15 kilometer vanaf Lüderitz in de woestijn. Het schijnt een
bijzondere plek te zijn en trekt veel toeristen. Helaas was dit tochtje niet
echt aan ons besteed. Oude vervallen gebouwen kunnen we overal zien. Het enige
verschil was dat dit in de woestijn staat.
De weerberichten gaven voor vrijdag, 27 december 2013, gunstige berichten. We vertrokken rond 11.00 uur voor de langste overtocht die we tot nu toe gemaakt hebben. De boot is weer afgeladen met levensmiddelen. Verse groente, fruit, brood, eieren en blikken ham, cornedbeef, curry, vis, groente en fruit. We kunnen er weer een tijdje tegen.
De weerberichten gaven voor vrijdag, 27 december 2013, gunstige berichten. We vertrokken rond 11.00 uur voor de langste overtocht die we tot nu toe gemaakt hebben. De boot is weer afgeladen met levensmiddelen. Verse groente, fruit, brood, eieren en blikken ham, cornedbeef, curry, vis, groente en fruit. We kunnen er weer een tijdje tegen.
Zaterdag,
28 december 2013
We willen via het Caribisch gebied naar Nederland terug omdat we dan zowel op het zuidelijke als het noordelijke deel van de Atlantische Oceaan de wind en de stroming zoveel mogelijk in ons voordeel hebben. Vaar je daarentegen rechtstreeks naar Europa, dan krijg je na het passeren van de evenaar een groot gebied te maken waarin wind en stroom tegen staan. We hebben nu onze koers gezet op St. Helena. We hebben nog 1.195 mijlen te gaan naar St. Helena. Daar blijven we een paar dagen en gaan dan door naar Ascension, zo'n 700 mijlen vanaf St. Helena. Vervolgens weer verder naar het Caribisch gebied, een slordige 3.000 mijl. We moeten nog heel wat mijltjes afleggen.
Woensdag,
1 januari 2014
Zaterdag ,11 januari 2014
St. Helena ligt in de Zuid Atlantische Oceaan. Het
dichtbijzijnde eiland is Ascension, 703 mijlen (1.125 km) naar het noordwesten.
Het eiland is 1.200 mijlen (1.950 km) van de zuidwest kust van Afrika en 1.800
mijlen (2.900 km) van de kust van Zuid Amerika. De maten van het eiland zijn 6
mijlen (10 km) bij 10 mijlen (17 km). De totale oppervlakte bedraagt
27 vierkante mijlen (122 vierkante km). Vanuit zee ziet het eiland er
zeer ontoegankelijk uit. De rotsen zijn hoog, steil en donker. Er groeit geen
sprietje gras op. Alleen enkele zeevogels nestelen tegen de rotswand.
De enige manier om hier te komen is per boot, dezelfde
boot die het eiland hier bevoorraadt. Tot op heden is hier nog geen
vliegveld. Nu zijn ze bezig een vliegveld aan te leggen. In 2012 is
men hier aan begonnen en men hoopt dit in 2016 gereed te hebben.
Keizer Napoleon Bonaparte heeft hier op het
eiland “gevangen” gezeten. Het huis waar Napoleon verbleef heet
Longwood House. Dit is een mooi gebouw, omgeven door keurige gazons en
zorgvuldig in vorm geknipte heggen. Napoleon mocht zich vrij over het eiland
bewegen. Wel ging er altijd een bewaker mee. Ook kreeg hij geld om zijn
verblijf op dit eiland aangenaam te maken. Uit de boekhouding van
toendertijd blijkt dat de totale uitgaven die hij deed op liepen tot een
bedrag van 19.152,20 Engelse ponden, welk bedrag voedsel, rode en witte
wijnen, champagnes en madeira, timmerlieden, metselaars, muilezels, transport,
paarden enzovoort omvatte. In die tijd een flinke som geld. Hij had het zo
slecht nog niet.
De ankerplaats
Op de ankerplaats loopt een sterke deining. We liggen
aan een mooring. Deze moorings zijn door de autoriteiten hier neergelegd ten
behoeve van de zeilers. Met de taxiboot kunnen we naar de wal. Ook bij de
kade staat een flinke deining en het is een kunst om veilig en droog aan de wal
te komen. Bij de kade hangen touwen aan een stalen hek. De stuurman van de
watertaxi legt het bootje naast de kade en als het bootje op het hoogste punt
is dan grijpen we een touw en springen op de kade. Tot nu toe is het goed
gegaan.
Het binnenland van St. Helena
Het natuurgebied van St. Helena wordt omsloten door de
steil uit de zee oprijzende roodbruine rotsen maar het binnenland ziet er
geheel anders uit. Bochtige wegen voeren ons langs tropische, groene hellingen,
overal bloemen en prachtige gekleurde vogeltjes.
Het eiland is echt Engels en de tijd lijkt te hebben
stilgestaan. De mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en iedereen groet. Er
is geen geldautomaat op dit eiland hetgeen ons zeer verbaast. Dit hebben we nog
niet eerder meegemaakt. Over de hele wereld staan geldautomaten maar hier
moeten we de bank binnengaan, in de rij wachten en kunnen vervolgens geld
opnemen bij de balie. Heel bijzonder.
Zaterdag,25
januari 2014
Internet op St. Helena
Het internet op St. Helena is ontzettend duur (3,30 Engelse ponden per half uur). We hebben veel mail ontvangen na ons vertrek uit Namibië. Lieve mensen: I.v.m. de dure en slechte internetverbinding hebben we wel alles gelezen maar niet beantwoord. Dat neemt teveel tijd én geld in beslag. Hopelijk is het internet op de Carieb beter.
Pech en veel geluk.Het internet op St. Helena is ontzettend duur (3,30 Engelse ponden per half uur). We hebben veel mail ontvangen na ons vertrek uit Namibië. Lieve mensen: I.v.m. de dure en slechte internetverbinding hebben we wel alles gelezen maar niet beantwoord. Dat neemt teveel tijd én geld in beslag. Hopelijk is het internet op de Carieb beter.
Dinsdag, 14 januari 2014 hebben we St. Helena verlaten. 15 Mijl vanaf St. Helena hoorden we even een vreemd geluid. Ook hadden we geen druk meer op het roer. We draaiden rondjes en er viel niets meer te sturen. Henk dus maar het motorruim in om te bekijken wat er aan de hand kon zijn. Er bleek een ring van een stuurstang gebroken te zijn. We hebben de noodhelmstok opgezocht en die tijdelijk geplaatst. Zo hadden we weer druk op het roer. Binnen een uur had Henk het euvel verholpen en konden we verder. Wat een geluk hebben we gehad bij deze pech. We moeten er niet aan moeten denken dat dit in Indische Oceaan bij Afrika op een van de hoge golven waarvan we af surfden gebeurd zou zijn, richting Richards Bay of in een van de havens met heel veel wind. Nu was er nauwelijks wind, het was dag, we hadden licht en het gebeurde gelukkig ook niet op de ankerplaats bij St. Helena. Zo zie je maar weer, een hoop geluk bij een ongeluk.
Ascension en het Caribisch gebied.
We hadden onze koers gezet op Ascension eiland, 700 mijl zuidwest van St. Helena. Woensdagochtend, 22 januari arriveerden we daar. In de nacht hadden we eindelijk eens een beetje wind en we moesten zeil minderen om niet te vroeg bij Ascension aan te komen. Eenmaal daar bleek de ankerplek vrijwel geen beschutting te bieden. Ook liep er langs de kade een hoge swell, veroorzaakt door de branding. Ascension komt net als St. Helena uit een diepte van 3.000 meter en dat geeft op de kust nogal onrustig water. Er was geen watertaxi zoals in St. Helena en met de de dinghy naar de kade om daar te landen leek het ons geen goed plan. We zijn zonder Ascension te bezoeken verder gegaan. Wel jammer, er zitten daar enorme schildpadden. Het half uurtje dat we rondvoeren zagen we minstens drie hele grote joekels zwemmen. Vermoedelijk was het door de wind van die nacht zo onrustig. Volgens de berichten kan het daar nog slechter zijn dan bij St. Helena en dat was al erg genoeg. Daar was het ook niet mogelijk met een dinghy aan land te gaan. Gelukkig was daar een watertaxi. Maar veiligheid gaat voor alles.
We zijn nu op weg naar Martinique in het Caribisch gebied. Bij
Martinique gingen we aan het begin van onze reis zuidwaarts, nu zijn we van
plan hier richting het noorden te varen. We hebben weinig wind en gaan niet
hard. We hebben de tijd en voldoende voedsel en water aan boord. Ons
daggemiddelde is rond de 80 mijl. We zijn zuinig met de diesel. De diesel
hebben we nodig om de motor te laten draaien om de accu´s te laden en straks om
de doldrums door te motoren. We zullen dus nog wel een paar weekjes op zee
vertoeven.
Woensdag ,12 februari 2014
Woensdag ,12 februari 2014
We zijn de evenaar weer gepasseerd en we zijn door de
ICTZ (ook wel de stiltezone en de doldrums genoemd). Vroeger lagen hier de
zeilschepen dagenlang zonder wind. Mirus heeft gelukkig een werkende motor en
na zo'n 80 mijl kregen wij de noordoost passaatwind van het noordelijk halfrond
te pakken. De eerste 3 dagen veel regen en wind. Inmiddels is de regen weg maar
er staat nog steeds een zeer onrustige zee met veel wind. Ons daggemiddelde is
in ieder geval verbeterd. We bevinden ons nu al 29 dagen op de oceaan en hebben
nog wel wat dagen voor de boeg. Behalve de dame van Port Control op Ascension
eiland hebben we niemand meer gesproken. Het contact dat we met Ainia (de boot
van June en Bruce, die momenteel ook hier in dit gebied varen) zouden hebben
via de SSB-zender is weggevallen en ook email verzenden gaat super slecht. Het
is hier ontzettend moeilijk om een snel station op de wal te vinden die de
gegevens kan verzenden. Heel vervelend maar niets aan te doen. Koffie zetten en
eten koken is, ondanks ons cardanisch kooktoestel, momenteel een kunst. Het
kooktoestel zwiep heen en weer. Het aanrecht doet dat niet. Als we daar iets
neer leggen of zetten moet dat met handen en voeten vast gehouden worden. Zo
niet, dan ligt dat binnen enkele tellen in de kajuit. We hopen dat de oceaan
gauw wat rustiger gaat worden en de wind wel blijft.
Donderdag,
20 februari 2014
38 Dagen vanaf St. Helena
naar Martinique, Carieb
We hebben er 38 etmalen over gedaan om van St. Helena
naar Martinique te varen, zo'n 3.800 mijlen. Het zuidelijk deel van de
Atlantische Oceaan ging niet hard. Het noordelijk deel had veel wind, regen
maar ook veel golven. Gelukkig ging de dagafstand van Mirus wel wat omhoog
maar het was beslist niet waar we op gehoopt hadden. Nu liggen we hier bij Le
Marin (zuidwest Martinique) op ons anker en genieten even van alle rust. Geen
golven, geen regen, lekker eten op de wal en een volledige nachtrust zonder
wacht.
Donderdag,
27 februari 2014
Even een heel kort berichtje
Alles gaat goed met Mirus. We liggen nu voor 4 dagen op de kant voor onderhoud. We hebben verschrikkelijk veel aangroei onder de boot. Dat moet weg! Verder is het internet slecht. We hebben hier op het kantoor van de jachtwerf even 10 minuutjes tijd gekregen om op internet te zijn. Vandaar dit kleine berichtje.
Alles gaat goed met Mirus. We liggen nu voor 4 dagen op de kant voor onderhoud. We hebben verschrikkelijk veel aangroei onder de boot. Dat moet weg! Verder is het internet slecht. We hebben hier op het kantoor van de jachtwerf even 10 minuutjes tijd gekregen om op internet te zijn. Vandaar dit kleine berichtje.
Zondag,
2 maart 2014
Aangroei aan de boot
In Martinique aangekomen constateerden we dat ons schip
helemaal begroeid was met mossels. Zowel onder als boven de waterlijn. Ook de
zijkanten, zowel aan stuur- als bakboord, de delen die de gehele reis vanaf
Zuid Afrika tot aan Martinique in het water hebben gelegen, zijn begroeid. De
mossels zetten zich vast met een witrose stengel van 2 millimeter dik en 2 à 3
centimter lang. Aan het einde van de stengel zit een wit met roze mossel.
Eigenlijk is het best wel een mooi beestje maar niet aan de onderkant van onze
boot. Vermoedelijk is dit een diertje dat het goed doet in de Atlantische
Oceaan. Toen wij in 2010 vanaf de Kaap Verdische
eilanden naar de Antillen voeren hadden we ook deze aangroei maar beduidend
minder. Die reis was dan ook 3.000 mijl korter. We konden hier in Le Marin
gelukkig binnen een paar dagen de kant op en inmiddels zijn alle mossels
verwijderd en heeft Mirus twee nieuwe lagen antifoulling. We hebben een paar
dagen heel hard gewerkt en hopelijk helpt dit om de rest van de reis deze
beestjes niet meer aan de boot te krijgen. Morgen gaan we weer het water in en
kunnen we verder genieten van ons zeilersleven.
Genoeg voedsel aan boord?
We krijgen vaak de vraag of we voldoende voedsel en zo
aan boord hadden want de reis duurde nogal lang. En ja, en hadden voldoende. We
kunnen nog wel zo’n 2 à 3 weken varen maar de keuze wordt wat minder. Ook het
water begon op te raken maar gelukkig hadden we nog een paar
reservetanken. Inmiddels is de tank weer gevuld, alle was weg gewerkt en
de boel weer schoon gemaakt. De supermarkt is hier om de hoek en we kunnen weer
nieuwe voorraden gaan inslaan.
Vrijdag,
7 maart 2014
St. Pierre
Vanuit Le Marin zijn we met een lekker zeilwindje naar
St. Pierre gevaren, NW Martinique. Hier lagen we 2 dagen op ons anker aan de
voet van de Mont Pelée, de hoogste berg van Martinique. De Mont Pelée heeft in
1902 een eruptie gehad waardoor de oude hoofdstad St. Pierre totaal werd
verwoest. Behalve een gevangene in de toenmalige gevangenis heeft geen enkele
inwoner deze uitbarsting overleefd. Enkele ruïnes van de oude stad zijn nu nog
te bezichtigen. Erg mooi zijn ze niet, we hebben er zelfs geen foto´s van
gemaakt. De omgeving is echter prachtig.
In St. Pierre hebben we ook uitgeklaard. Martinique is
echt het land waar het gemakkelijkst in- en uitgeklaard kan worden. Meestal is
vlak bij de haven ergens een klein bureautje. Daar staat een computer en via de
computer moeten enkele gegevens ingevuld worden. Men print het, men krijgt een
handtekening van de dienstdoende medewerker en dat is het. Zelfs het paspoort
krijgt geen stempel.
Roseau, Dominica
In de Carieb kan men van eiland naar eiland hoppen. Na
de nieuwe antifoulinglaag die we op Mirus hebben aangebracht glijdt zij weer
lekker door het water en maakt zij goede voortgang. Wij zijn gisteren
naar Dominica gehopt. ´s Morgens vroeg vertrokken en rond 14.00 uur daar. Tijd
genoeg om nog in te klaren en wat rond te kijken.
We liggen bij het Anchorage hotel op een mooring. Het
is tot de kant toe vrij diep en moeilijk te ankeren. Voor niet te veel geld
kunnen we een mooring huren. Daar liggen we nu rustig achter te dobberen. In
Martinique reden de auto’s zoals in Europa aan de rechter kant van de weg. Ook
betaalden we met de euro. Hier rijden de auto’s weer links van de weg en
betalen we in Eastern Caribbbean dollars of U$ dollars. Dat wisselt per eiland.
Zondag,
9 maart 2014
Dominica
Samen met het Duitse koppel Horst en Brigitta hebben we
een lange wandeling door het regenwoud gemaakt naar de Middleham Falls.
Daar zijn onze beentjes niet meer aan gewend en nu hebben we spierpijn. Maar
het was weer een mooie tochtje en goed voor onze conditie.
Verder hebben we de Trafalgar Falls bezocht
en de Titou Gorge Falls. De laatste Falls (watervallen) waren het mooist.
Watervallen hebben we eigenlijk al voldoende gezien. We zijn in de loop van de
afgelopen 4 jaar verwend en niet zo gauw meer ergens van onder de indruk.
Eigenlijk jammer. Maar de Titou Gorge Falls waren indrukwekkend. Zwemmend
door een smalle grot met heel koud kwamen we bij de enorme waterval. Met veel
geweld spoot de waterval de grot binnen. Terug bij de ingang kwam uit een
andere stroompje een straal met warm water. Hier konden we weer opwarmen.
Helaas konden we geen foto’s maken. Het toestel kan niet onder water.
Zaterdag
,15 maart 2014
Onze winddisplay
In Zuid Afrika (Simonstown) hebben we een nieuwe
winddisplay gekocht. De oude werkte niet meer. De nieuwe winddisplay leek te
werken maar toen we op weg waren naar Kaapstad deed de display het slechts voor
10 minuten en gaf het op. Wat we ook geprobeerd hebben, hij gaf alleen de
eerste paar minuten de windsnelheid aan. Verder niets. In Kaapstad hadden we
geen tijd dit probleem na te laten kijken want we moesten weg. Onze visum was
verlopen. De hele reis vanaf Zuid Afrika tot Dominica heeft het display niet
gewerkt en hadden we geen windsnelheid en geen windaangever. Erg lastig, vooral
de windaangever is belangrijk want de zonnetent neemt het zicht van de
windaangever in de top van de mast weg. Ook in het donker tijdens het zeilen en
reven van de zeilen is een windaangever erg prettig. En dan, als we
op weg gaan naar Ruperts Bay in het noorden van Dominica blijkt de
windsnelheidsmeter ineens de snelheid aan te geven. Helaas deed windaangever nog
steeds niets. Als we de meters bij onze volgende trip naar Les
Saintes weer aanzetten doet én de windsnelheidmeter én de windaangever
het. Wij begrijpen hier niets van maar het werkt weer. Wie dit wel begrijpt
mag het ons vertellen, het is ons een raadsel.
Prince Rupert Bay, Domica
Een paar dagen in Prince Rupert Bay gelegen, in het
noorden van Dominica. Hier de Indian River met een gids bezocht in de hoop de
nationale vogel - de papegaai - te zien. Het was een mooi tochtje maar de
papegaai hebben we wel gezien in de vlag van Dominica maar niet tijdens ons
tochtje over de rivier.
Op woensdag en zaterdag is in de baai een zeilersbarbeque, een gezellig evenement met veel rumpunch en een barbeque. We hoeven zelf niets te doen, alleen drinken en eten. Het vlees, de vis, rijst, salade en rumpunch wordt verzorgt. Erg fijn want we hebben geen vrieskist aan boord en in de winkels in Dominica is erg weinig te krijgen. Het eiland is al 25 jaar zelfstandig en erg arm. Dat is dan ook duidelijk in de winkels te merken.
Les Saintes
We zijn nu in Les Saintes, een klein eilandengroepje
ten zuiden van Guadeloupe. Deze eilanden zijn Frans en dat is een heel verschil
van Dominica. Er is weer lekker eten in de winkel te koop, de winkels hebben
mooie kleding, het stadje ziet er mooi uit en er zijn veel eethuisjes.
Het is hier goed toeven.
Zaterdag,
22 maart 2014
Via Pigeon Island en Deshaies op Guadeloupe en het het
eiland Montserrat hoppen we verder naar Nevis. Op alle tussenstops liggen
we wel een paar dagen. Bij Pigeon Island snorkelen we tussen de vele
schildpadden die daar zitten. Verder is het erg warm, we luieren veel.
Het is te warm om wat te gaan ondernemen.
Montserrat
Ondanks zijn bescheiden afmetingen (5 bij 9 mijl) ziet dit
eilandje toch kans een zichtbare actieve vulkaan op te stoten van bijna een
kilometer hoog. Eeuwenlang dacht men dat de vulkaan dood was. Maar de reus
sliep slechts en ontwaakte in 1995. Het grootste deel van de bevolking
van de hoofdstad Plymouth verhuisde naar de noordwestkant van het eiland. Later
vernietigde uitbarstingen het stadje en de enige landingsbaan, en daarmee de
economie. Het grootste deel van de bevolking is vertrokken naar Engeland waar
het eiland bij hoort.
Montserrat ligt op 40 mijl varen van Guadeloupe. Wij
varen naar de noordwestzijde van het eiland waar nu nog een paar duizend mensen
wonen. Dit is een mooie ankerplek om de nacht door te brengen om
vervolgens naar het 35 mijl verder gelegen Nevis te gaan. De pilot geeft aan
dat de ankerplaats aan de zuidzijde nogal onrustig kan zijn. We besluiten
daarom niet in en uit te klaren maar daar een nachtje illegaal te ankeren en te
slapen. Om 6 uur de volgende dag staan we alweer buiten ons bedje om naar Nevis
te gaan. Er zijn er meer zeilers die op dit idee gekomen zijn. Eenmaal in Nevis
zien we weer een paar bekende boten liggen.
Pinney’s Beach, Nevis
We liggen nu op Pinney’s Beach, een kwartier vanaf
Charlestown met de bijboot. Daar moesten we heen voor het inklaren en de nodige
boodschappen. Charlestown is een klein stadje met veel oude gebouwen. Behalve
de nodige kantoortjes van de officials en een kleine supermarkt hebben we nog
niets gezien. Dat komt de komende week wel weer.
Nevis en St. Kitts
Nevis was niet echt bijzonder. Aan het strand een paar
eethuisjes en een resort. In het stadje viel weinig te beleven en het was vaak
een nat ritje met de bijboot. Na 2 dagen weer verder gegaan naar St. Kitts. St.
Kitts heeft een grote cruisebotenterminal en daaromheen is een belastingvrij
dorpje gebouwd. Heel veel juweliers, drankwinkels en T-shirtverkoop, alles
zonder belasting maar niet mooi. Op de ankerplaats lagen we erg onrustig op de
golven te schudden en ook daar zijn we niet lang gebleven.
St. Eustatius
Vanaf 27 maart t/m 31 maart lagen we op St.
Eustatius, ook wel Statia genoemd. Tot 10-10-2010 was dit een onderdeel van de
Nederlandse Antillen. Nu is het samen met Bonaire en Saba een integraal
onderdeel van ons Koninkrijk en behoort het tot Caribisch Nederland. De
nationale vlag is onze eigen Nederlandse vlag. Het is vreemd hier Nederlandse
gastenvlaggetjes in het want van de bezoekende zeilbootjes te zien wapperen.
Tweehonderd jaar geleden was dit eilandje het
handelscentrum van West-Indië en had de bijnaam “de Gouden Rots”. Er lagen 100
tot 200 honderd zeilboten voor anker. Van over de hele wereld waren hier
goederen te koop zoals zilver, goud, slaven, geweren, suiker, tabak, katoen,
huishoudelijke waren en fijn handwerk. Vandaag de dag merk je hier niets meer
van de vroegere drukte. De pakhuizen aan de zeezijde zijn nu ruïnes.
Er staan nu 2 hotelletjes, 2 duikshops, en een
souvenierswinkeltje. In het dorp (Oranjestad) boven op een rots staat een
gerestaureerd fort en een paar oude koloniale huizen. De koloniale huizen
moeten ook hoog nodig gerestaureerd worden. Zo niet, dan zijn dat over een
10-tal jaren ook ruïnes en is er nog weinig wat het dorp aantrekkelijk kan
maken. Er zijn weinig mensen. Veel huizen zijn onbewoond en de huizen van de
oorspronkelijke bevolking hebben hoognodig een verfkwast nodig. Heel jammer,
het had een mooi stadje kunnen zijn.
Woensdag, 2 april 2014
Op 1 april aangekomen op St. Maarten. We worden hier
vriendelijk verwelkomd door een vertrekker van het jaar 2010, de Bodygaurd. Wij
zijn ook in 2010 vertrokken. Het is leuk weer bekenden tegen te
komen.
Na ingeklaard te hebben aan de Nederlandse zijde (de
ene helft van St. Maarten is Nederlands, de andere helft is Frans) zijn we naar
de lagoon gevaren. Daar hebben een nachtje gelegen en en zijn vervolgens weer
naar buiten gegaan, naar de Simpsom Bay. Binnen in de lagoon was slechte
ankergrond, ondiep, weinig wind, muggen en druk. De hele kant is vol gebouwd
met jachthavens voor hele grote boten. Nu liggen we weer lekker in een
ankerbaai, buiten de lagoon.
Dinsdag,
8 april 2014
St. Maarten en St. Martin
Een eiland, twee landen. Het eiland is slechts 37 vierkante mijlen maar verdeeld tussen 2 landen te weten: Nederland en Frankrijk. De legende verteld dat de Nederlanders en de Fransen beiden het eiland claimden. Ze hebben hier echter geen oorlog over gevoerd zoals vroeger gebruikelijk was. Ze hebben een Fransman met een fles wijn en een Nederlander met een fles gin in het midden van het eiland gezet. De ene man liep naar het westen en markeerde daar de grens, de andere naar het oosten en markeerde daar de grens. Het Franse deel is iets groter geworden dan het Nederlandse deel. De gin was sterker dan de wijn en dat heeft daar vermoedelijk invloed op gehad.
Druk en groot
In de marina's van Simpson Bay Lagoon liggen ontzettend
veel grote boten. Tijdens het Happy Hour bij de St. Maarten Jachtclub is het
een spektakel om de megajachten door de brugdoorgang te zien komen en gaan. De
doorgang is 17 meter breed en dat is echt niet zo smal maar sommige boten
hebben 10 man personeel nodig om de boot van de brugmuren weg te houden. Iedere
mannetje heeft dan een stootbal langszij om de boot vrij van krassen te houden.
Onderhoud aan Mirus
Onderhoud aan Mirus
Wij zijn druk met onderhoud aan Mirus. We hebben een
kapotte dynamo. We hoopten deze hier te kunnen laten repareren maar helaas lukt
dat niet. We hebben nu een nieuwe in bestelling bij Electec. Het toeval wil dat
dit het bedrijf is van de zwager van Marjon en Niek Visscher.
Verder liggen er nog allerlei klusjes te wachten waar
we nu de tijd voor hebben. Onze volgende trip naar de Azoren zullen we pas in
mei gaan doen en we hebben nu gelukkig
tijd om rustig te wachten. Niek en Marjon komen ook nog deze richting uit
en die hopen we hier te ontmoeten. Het lijkt hier gezellig te worden.
Vliegveld
Vliegveld
Zondag,
20 april 2014
Klusjes
De dynamo is aangekomen, is geïnstalleerd en doet
het. Een fijn gevoel dat dat ding weer werkt. Op weg naar de Azoren is er een
stuk met vaak weinig wind (op de paardenbreedtes) en dan zullen we best wel
eens stroom moeten draaien en daar hebben we een goed werkende dynamo bij nodig.
Ook de meeste andere kleine klusjes zijn gedaan. We luieren weer en doen niet
veel.
De lagoon loopt leeg
In de lagoon lagen, toen wij hier aankwamen, heel veel
grote jachten. Maar nu, drie weken later, zijn de meeste jachten vertrokken.
Het was een leuk spektakel al die jachten uit de lagoon te zien komen en
te zien vertrekken. Helaas zeilen ze weinig en dat is jammer.
St. Maarten is het Caribische
eiland van de Heineken Regatta
Zelden hebben we zoveel reclame van onze Nederlandse
bierbrouwer Heineken gezien. Wel valt het ons op dat Heinekenbier overal
te koop is, zelfs op de Marquesas eilanden. En de Marquesas
eilanden (Frans Polynesië) zijn echt heel ver weg van de bewoonde wereld. Het
eerste bekende wat we daar zagen waren ook Heineken bierdoppen. Hier zien we de
doppen niet liggen maar wel heel veel reclame.
Vrolijk Pasen
We hebben onze eitjes al gekookt. Daar gaan we wat
lekkers van maken. Verder zit ik met een ontstoken voet op de bank. Vannacht -
meestal slaap ik dan - heb ik nog een half uur in heet water met Biotex
gezeten. Dat is net als vroeger in sodawater en als ik dat in de nacht doe dan
betekent het dat het pijn doet. Vanmorgen nogmaals gedaan. Hopelijk helpt het.
Zaterdag,26
april 2014
Toeristische tripjes
Afgelopen week waren Niek en Marjon Visscher samen met
de broer van Niek met zijn vrouw en dochter een paar dagen op bezoek bij de zus
van Marjon hier in Simpson Bay. Zij hadden een mooi appartement gehuurd met
zicht op onze ankerbaai.
Woensdagochtend verrasten zij ons met een bezoekje. Ze
hadden een bootje (Ellebelle) van hun zwager meegekregen en kwamen ons ophalen
voor een trip door de lagoon naar Marigot, een klein dorpje aan de Franse
zijde. Ellebelle liep hard en het was leuk eens met een snelle boot rond te
scheuren. Wel hopen wij dat we niet herkend zijn. De voor anker liggende boten
zijn meestal niet zo blij met hard rondscheurende motorbootjes.
Marigot is een leuk, toeristisch plaatsje. Natuurlijk
veel soevenierswinkeltjes en restaurantjes maar dat hoort nu eenmaal bij St.
Maarten. Dit is een heel toeristisch eiland en de meeste mensen van St. Maarten
leven hiervan.
Voor de volgende dag werd een busje gehuurd en met Niek
als chauffeur en Marjon als reisleidster zagen wij een paar prachtige plekjes
op het eiland. De Franse zijde van St. Maarten is naar onze mening mooier dan
de Nederlandse. Aan de Franse zijde zijn prachtige baaitjes met hagelwitte
stranden en een felle blauwe zee met witte schuimkoppen op de golven. Bij het
strand veel eethuisjes, barretjes maar ook prachtige cactussen en hier en daar
een leguaan.
Ook Philipsburg - de hoofdstad van de Nederlandse zijde
- bezocht. Philipsburg is eveneens erg toeristisch. Aan de kade lagen 5
cruiseschepen maar er kunnen er 8 liggen. Wat een mensenmassa moet daar
uitkomen. Eenmaal weer in Simpson Bay nog even naar het zwembad bij het
appartement en daarna heerlijk onder de warme douche in het appartement. Dat is
toch wel wat beter dan onze douche op Mirus. De dag afgesloten met een heerlijk
diner.
Inmiddels zijn Niek en Marjon weer vertrokken. Zij gaan
samen met de broer, schoonzus en nichtje nog een weekje rondvaren bij de BVI’s
en komen daarna weer terug. We hebben een paar leuke en gezellige dagen met hen
en hun familieleden doorgebracht.
Donderdag, 8 mei 2014
De Carieb verlaten
Vrijdag, 2 mei 2014 zijn we vanaf St. Maarten vertrokken richting de Azoren. De weerberichten gaven voor een paar dagen een redelijke wind uit een goede hoek en daar wilden we gebruik van maken. Het was wel jammer, Marjon en Niek zouden nog even een paar dagen op St. Maarten terugkomen en het was leuk geweest nog wat tijd met hen door te brengen. Maar we moeten verder, naar de Azores is het zeker 2400 mijlen varen. Eerst dient men omhoog te varen richting de Bermuda's, daarna afbuigen naar de Azores. In feite is dit een omweg maar volgens de boeken is het wel de beste weg. Ook ontdekkingsreiziger Columbus schreef dit in zijn verslagen enige eeuwen gelden. Na de Azores komen er nog eens zo'n 2000 mijlen en we willen half juli weer in Nederland zijn. We moeten dus een beetje doorgaan en hebben niet veel tijd om te treuzelen.
De eerste paar dagen hebben we inderdaad een lekker windje gehad en we schoten lekker op. Inmiddels is de wind minimaal. Soms motoren we, soms zeilen we. Columbus en de boeken hebben het ook over de paardenbreedtes waar we doorheen moeten. Dit is een windstil gebied op het noordelijk halfrond en vroeger, toen de zeilschepen nog geen motoren hadden, was men vaak genoodzaakt hier hun nog levende paarden te doden en op te eten om nog wat voedsel te hebben. Helaas staat nergens op welke graden die paardenbreedtes zijn en aangezien we op de oceaan internet niet kunnen raadplegen weten we niet of wij daar nu in zitten of niet. Het maakt niet veel uit. Duidelijk is dat er zeer weinig wind is en we nu heel langzaam vooruit komen.
Zondag
,18 mei 2014
De SSB-zender en het weer
Onderweg komen onze weerberichten binnen via de
SSB-radiozender. Op de Zuid Atlantische Oceaan vroegen we geen weerberichten
meer op. Een bericht ontvangen kostte ons minstens 3 kwartier en gezien ons
zendtijd (1,5 uur per week) kom je daar niet ver mee. Daar bewaarden we onze
zendtijd voor eventuele noodgevallen. Het weer was er ook vrij constant en het
leverde niet veel moeilijkheden op.
We hadden gehoopt deze trip in 20 etmalen of minder af te leggen. Dat zit er niet in. Het zal iets langer worden maar het eind is in zicht. We houden de moed er maar in en gaan vrolijk verder.
Dinsdag,
20 mei 2014
Zeilboot
Cheeki Rafiti is vermist
De zeilboot Cheeki Rafiti (12 meter) is tijdens de oversteek van de Carieb naar Europa vermist. Op dat moment stond er 50 knopen wind. De boot had bericht verzonden dat er water binnenkwam. Daarna is er niets meer van ze vernomen. De romp van de zeilboot is vermoedelijk waargenomen door een vrachtschip. Er was geen teken van leven in de nabije omgeving. Hopelijk zijn de 4 opvarenden in een reddingsvlot gestapt en worden alsnog gevonden. Er wordt nog naar ze gezocht.
De zeilboot Cheeki Rafiti (12 meter) is tijdens de oversteek van de Carieb naar Europa vermist. Op dat moment stond er 50 knopen wind. De boot had bericht verzonden dat er water binnenkwam. Daarna is er niets meer van ze vernomen. De romp van de zeilboot is vermoedelijk waargenomen door een vrachtschip. Er was geen teken van leven in de nabije omgeving. Hopelijk zijn de 4 opvarenden in een reddingsvlot gestapt en worden alsnog gevonden. Er wordt nog naar ze gezocht.
Aangezien nare berichten snel de ronde doen zenden wij
dit bericht. Het betreft niet MIRUS. Mirus heeft de stormen goed doorstaan.
Momenteel varen we op de motor en er is geen wind. De verwachting is dat we tot
de Azoren zonder wind zullen zitten. We denken voldoende diesel te hebben en
daar over een paar dagen in gezondheid aan te komen.28 Mei 2014
De bemanning van Cheeki Rafiki is tot op heden niet
gevonden. Het reddingsvlot is op het wrak gevonden. De zeilers zijn
vermoedelijk verdronken.
Maandag,
26 mei 2014
Azoren
Gelegen in de Atlantische Oceaan, tussen Europa en Noord Amerika, liggen de Azoren uitgespreid op de hoogte van Lissabon. De geschiedenis van de Portugezen op de eilanden begint, in 1427, met de ontdekking van de eilanden Santa Maria en Sao Miguel. Gedurende de 16e en 17e eeuw groeide dit archipel dankzij zijn geografische ligging uit tot een van de knooppunten van de scheepvaart tussen Europa, het Oosten en Amerika. In die tijden werden in de zeeën rond de Azoren belangrijke zeeslagen geleverd waarbij de eilanden aanvallen ondergingen van kapers en zeerovers.
Onze tocht naar de Azoren (naar het eiland Faial) duurde in totaal 22 dagen. We hebben in totaal 2440 mijl afgelegd en hebben allerlei soorten wind gehad. Windstiltes, weinig wind en helaas ook storm. We zijn er gelukkig zonder al teveel schade door gekomen. Onderweg ontmoetten wij veel dolfijnen en het stikte in de oceaan van de Portugese oorlogschepen (kwallen). Ook zagen wij weer diverse keren walvissen. Gelukkig op grote afstand. Zeerovers en kapers zijn hier niet meer.
Het eiland Faial met het havenplaatsje Horta
Gelegen in de Atlantische Oceaan, tussen Europa en Noord Amerika, liggen de Azoren uitgespreid op de hoogte van Lissabon. De geschiedenis van de Portugezen op de eilanden begint, in 1427, met de ontdekking van de eilanden Santa Maria en Sao Miguel. Gedurende de 16e en 17e eeuw groeide dit archipel dankzij zijn geografische ligging uit tot een van de knooppunten van de scheepvaart tussen Europa, het Oosten en Amerika. In die tijden werden in de zeeën rond de Azoren belangrijke zeeslagen geleverd waarbij de eilanden aanvallen ondergingen van kapers en zeerovers.
Onze tocht naar de Azoren (naar het eiland Faial) duurde in totaal 22 dagen. We hebben in totaal 2440 mijl afgelegd en hebben allerlei soorten wind gehad. Windstiltes, weinig wind en helaas ook storm. We zijn er gelukkig zonder al teveel schade door gekomen. Onderweg ontmoetten wij veel dolfijnen en het stikte in de oceaan van de Portugese oorlogschepen (kwallen). Ook zagen wij weer diverse keren walvissen. Gelukkig op grote afstand. Zeerovers en kapers zijn hier niet meer.
Het eiland Faial met het havenplaatsje Horta
Wij liggen sinds enkele dagen in Horta, de meest
kleurrijke jachthaven van de wereld. De jachten komen uit alle hoeken van de
wereld. Voordat men weer vertrekt laat de bemanning van elk jacht op de havenmuur
een muurschiildering als aandenken na. Een regenboog van kunst en verbeelding.
Het stadje is mooi. Straten vol witte, goed onderhouden huizen, pleinen met
fleurige parkjes. Hier genieten we weer even van de rust van een jachthaven.
Zaterdag,
31 mei 2014
De Azoren genieten het hele jaar door van een gematigd
klimaat zonder grote jaarlijkse schommelingen in temperatuur. De dagtemperatuur
ligt op een jaarlijks minimum van 14 graden tot een aangename 24,8 graden in
augustus. Wij slapen hierdoor weer onder een dekentje. Het is niet te warm om
wat te wandelen en niet te koud om lekker op een terrasje te zitten.
Een hele dag druk geweest met de muurschildering te
maken. Het resultaat mag er wel zijn. Echt creatief zijn we niet geweest niet
maar het is duidelijk dat Mirus op de Azoren is geweest.
Autootje gehuurd
Om Faial goed te kunnen bekijken moet je een auto
huren. Dat hebben we gedaan. Faial is een aquarel met drie hoofdkleuren.
Het frisse groen van het gras en het donkere groen van de bossen met Japanse
ceders, de witte huizen en het wit en blauw van de hortensia’s. Het staat
bekend om zijn kilometers lange hagen van hortensia´s die afsteken tegen de groene velden en
versmelten met de lucht en de zee. Helaas zijn nog niet alle hortensia´s in
bloei maar ondanks dat genieten wij toch van de vele bloemen die het eiland
rijk zijn.We maken een wandeling naar de top van de Caldeira, die
een grote mosgroene krater verborgen houdt en vervolgen onze weg
naar de vulkaan dos Capelinhos met de intense kleuren van het donkergrijze
vulkaanas, waar na veel jaren nog steeds geen planten groeien. Onderweg
lekker lunchen in een klein restaurantje. We schoten het restaurantje bijna
voorbij maar er zijn bijna geen andere weggebruikers. Op de smalle weggetjes
kun je gemakkelijk even terug rijden. Dit was noodzakelijk. We hadden honger en
er zijn weinig restaurantjes.
Woensdag,
4 juni 2014
Angra
do Heroísmo – World Heritage City
Een haven waar vroeger galjoenen, zwaarbeladen met
specerijen, goud en zilver, voor anker gingen. De rechte straten van de
stad voeren ons terug naar de 16e en 17e eeuw. Het blokkenpatroon van
de vlakke groene velden, met de silhouetten van de melkkoeien. De levendige,
opvallende keuren van de kapelletjes steken af tegen de witte huizen.
Als eerste voorbeeld van Europese stedenbouw van de
16e eeuw in het midden van de Atlantische Oceaan, is Angro do Heroísmo op
de Werelderfgoedlijst geplaatst. Vanwege straten die de architectuur bewaren
van lang vervlogen tijden. Vanwege de kerken, paleizen en musea en de dikke
muren van het fort dat ooit de stad en de haven verdedigde tegen
aanvallen van zeerovers.
In de jachthaven
Net zoals in Horta liggen hier allerlei zeilboten uit
alle delen van de wereld. Naast ons ligt een Frans echtpaar. Zij zeilden
vanaf Miami naar de Azoren en laten de boot hier een paar maanden liggen. Zelf
vliegen ze terug naar Frankrijk. Wij varen daar wel bij. Toen we
aankwamen werden we voorzien van een paar kilo zwaardvis. De buurman had de
gehele weg vanaf Miami gevist maar niets gevangen. Twee mijl voor ze hier op Terceira
binnen liepen hadden ze een zwaardvis van 2 meter aan hun lijn. En het lukte
hen deze binnen te halen. Iedereen aan de steiger eet nu zwaardvis. Deze
mensen gaan morgen naar huis en hebben er zelf niet zo veel aan. Verder krijgen
wij alle overige verse levensmiddelen van hen. De boodschappen hier zijn niet
duur maar op deze wijze kost het helemaal weinig.
Ook ontdekten we in de jachthaven de boot "Zeilen ". Met dit waarschip is Henk Bezemer jaren geleden naar de Azoren gevaren zonder navigatie-apparatuur. Op dezelfde foto ligt nog een ander Nederlands scheepje, de "Popeye". Van wie deze boot is weten we nog niet.
Ook ontdekten we in de jachthaven de boot "Zeilen ". Met dit waarschip is Henk Bezemer jaren geleden naar de Azoren gevaren zonder navigatie-apparatuur. Op dezelfde foto ligt nog een ander Nederlands scheepje, de "Popeye". Van wie deze boot is weten we nog niet.
Vrijdag,
6 juni 2014
Op een terrasje bij de haven
Twee dagen geleden ontmoetten wij Fons en Ted (Margaret) Rademakers uit Tilburg op een terrasje. We raakten aan de praat en Fons en Ted wilden onze site wel eens bekijken. Dat vinden we altijd leuk en zij kregen ons adres. Gisteren zagen wij ze weer en we hebben nu gezellig een biertje op Mirus gedronken. Fons vertelde me dat ons vaarplan niet geheel juist op de site was beschreven. En ja, dat klopte. Het is er ooit eens opgezet maar later niet veel aangepast. Inmiddels heb ik een halve dag zitten prutsen met de computer en het vaarplan aangepast. Hopelijk is Fons er tevreden over. Zie het aangepaste vaarplan onder de pagina: Waar zijn we geweest?
Twee dagen geleden ontmoetten wij Fons en Ted (Margaret) Rademakers uit Tilburg op een terrasje. We raakten aan de praat en Fons en Ted wilden onze site wel eens bekijken. Dat vinden we altijd leuk en zij kregen ons adres. Gisteren zagen wij ze weer en we hebben nu gezellig een biertje op Mirus gedronken. Fons vertelde me dat ons vaarplan niet geheel juist op de site was beschreven. En ja, dat klopte. Het is er ooit eens opgezet maar later niet veel aangepast. Inmiddels heb ik een halve dag zitten prutsen met de computer en het vaarplan aangepast. Hopelijk is Fons er tevreden over. Zie het aangepaste vaarplan onder de pagina: Waar zijn we geweest?
Donderdag,
12 juni 2014
Straatstiergevecht in Angra do Heroísmo
Onze laatste avond in Angra do Heroísmo gaan we naar
een stierengevecht op straat. Dit is een van de traditionele feesten op de
Azoren. Een hele straat in het stadje is afgezet met houten schotten. Hier
achter bevindt zich een enthousiaste menigte die komt kijken naar de capriolen
van de "tourada à corda”, een stiergevecht op straat, waarbij een stier
aan een lang stuk touw vastzit. Dat zelfde touw wordt bemand door 10 mannen,
allemaal in zwarte broek en witte kiel. Zij
moeten de stier in bedwang houden als hij te hard van stapel loopt. Voor de
stier uit loopt een menigte met niet bange mannen. Deze proberen de stier uit
te lokken en kwaad te maken. Zodra ze echter zien dat het beest agressief wordt
weten ze niet hoe hard ze moeten rennen of gauw achter de barricades moeten
klimmen. Lang niet iedereen komt voor het stiergevecht. Het lijkt slechts een
reden om gezellig bij elkaar op de terrassen te zijn, genietend van de koelere
avond en lekker bier of wijn te drinken. De stier is vermakelijk maar we
vermoeden dat het voornamelijk om de gezelligheid gaat.
Feestvieren betekent ook lekker eten. De traditionele keuken is beroemd om de exotische smaak van de alcatra, - een stoofgerecht dat rijk is aan kruiden-, om bloedworst en om inktvisgerechten. Wij zijn na 3 dagen zwaardvis (1 x gegrilde zwaardvis met pepersaus, 1 x zwaardvis én papillote en 1 x visballetjes met romige mosterdsaus) eten toe aan wat anders en proberen de alcatra. We zullen wel het verkeerde restaurant gehad hebben. Het runderstoofvlees was erg zout en viel helaas tegen. Gelukkig hadden we de avond er voor bij een ander restaurantje wel heerlijk gegeten. Met daarbij een heerlijk wijntje van het eiland Pico smaakte dat verrukkelijk.
Feestvieren betekent ook lekker eten. De traditionele keuken is beroemd om de exotische smaak van de alcatra, - een stoofgerecht dat rijk is aan kruiden-, om bloedworst en om inktvisgerechten. Wij zijn na 3 dagen zwaardvis (1 x gegrilde zwaardvis met pepersaus, 1 x zwaardvis én papillote en 1 x visballetjes met romige mosterdsaus) eten toe aan wat anders en proberen de alcatra. We zullen wel het verkeerde restaurant gehad hebben. Het runderstoofvlees was erg zout en viel helaas tegen. Gelukkig hadden we de avond er voor bij een ander restaurantje wel heerlijk gegeten. Met daarbij een heerlijk wijntje van het eiland Pico smaakte dat verrukkelijk.
De Azoren weer verlaten
Inmiddels hebben we de Azoren weer verlaten en zijn op
weg naar Engeland. We zitten momenteel in een hoog luchtdrukgebied. Er staat
weinig wind en we gaan niet hard. Maar een tegenstelling tot Jeff, een Engelse
zeiler voor ons met de Nyda en waarmee we weer iedere dag radiocontact hebben,
kunnen wij meestal nog zeilend vooruit komen. De gribfiles vertellen ons echter
dat vanavond onze motor ook aan moet. Morgen draait de wind naar het noordoosten
en dat is ook niet helemaal de gewenste richting. Maar er zijn geen
stormwaarschuwingen en we zullen wel zien waar we uitkomen.
Zaterdag, 21 juni 2014
Zaterdag, 21 juni 2014
De tocht vanaf de Azoren naar Falmouth in Engeland viel
niet mee. Het laatste stuk , zo’n 500 mijl, moesten we kruisen en daar houden
zeezeilers niet van. De afstand bedroeg dan ook 1.376 mijlen.
Rechtstreeks zou dat 1.206 mijlen zijn geweest. We hebben er 11,5 dagen
over gedaan en waren erg blij dat we Falmouth net voordat het helemaal donker
was konden aanlopen. Vanaf nu kunnen we in dagtochten naar Nijkerk waar
we 19 juli hopen aan te komen.
Falmouth
We liggen aan een mooring bij de Falmouth Visitors
Yacht Haven. We kunnen ons eigenlijk niets meer herinneren van Falmouth
en dat is vreemd. Vier jaar geleden zijn we hier ook geweest maar er is vrijwel
niets blijven hangen. Het enige wat we nog weten dat het koud en guur
was. We hebben het stadje waarschijnlijk niet bezocht en zijn snel maar La
Coruna in Spanje vertrokken. Nu is het prachtig weer en we hebben tijd genoeg
om het stadje te bewonderen. Smalle straatjes met heel veel eethuisjes,
winkeltjes en enkele terrasjes. Het is gezellig druk en de terrassen zitten
vol. We genieten van de zalige temperatuur en de mensen om ons heen.
Dartmouth
Na een paar dagen Falmouth zijn we weer verder gegaan
naar Dartmouth, 56 mijlen verder. Aan de oevers van de Dart River staan vele
kleine verdedigingswerken uit vroegere tijden. Het is een prachtige rivier.
Wij lagen met Mirus aan een pontoon in de rivier. Aan
dezelfde pontoon bleek ook de Pimpernel te liggen van Wim en Emmy Breuk.
Jaren geleden ontmoetten wij dit stel in Schotland. Ook zij hebben
ooit de wereld rond gevaren en we hadden dan ook veel te kletsen.
Gelukkig lag de bijboot nog op dek. We moesten net als
in Falmouth met de bijboot naar de kant voor de boodschappen, de jachtclub
met de douches en alle andere dingen die we dachten nodig te hebben. Het stadje
van Dartmouth is net als Falmouth gezellig en druk. Veel bloemen, trappetjes,
een mooi park en mooie huizen.
Na een paar dagen genoten te hebben van Dartmouth
vertrekken we gelijktijdig met Pimpernel verder naar het oosten. Pimpernel gaat
nog even genieten van de Solent maar wij slaan dat traject deze keer over. Wij
varen weer een nachtje door naar Eastbourne, een stuk van 164 mijlen. In de
loop van de volgende ochtend varen we langs Beachy Head. Altijd als we hier
varen hebben we het weer over onze oude leermeesters van het zeezeilen, Anneke
en Gerrit Gerritsen. Dit stel heeft ons zo´n 30 jaar geleden de grondbeginselen
van het zeezeilen bijgebracht. Toen lagen we samen met Anneke en Gerrit in
Boulogne (Frankrijk) en wilden naar Brighton (Engeland). Zij drukten
ons op het hart om vooral te gaan motoren als we niet hard genoeg liepen omdat
er bij Beachy Head veel stroom zou staan. Deze kaap zou dan lastig te ronden
zijn. Wij hadden wel goed geluisterd maar eenmaal in de buurt van Beachy Head
liepen we best nog lekker en dachten wel aan de wijze lessen van Gerrit en
Anneke maar bleven ondanks dat gewoon zeilen. Dat kwam ons duur te staan. Laat
in de middag en ook laat in de avond zagen we nog steeds de vuurtoren van
Beachy Head. We kwamen er maar niet langs. Uiteindelijk hebben we de
motor wel gestart en hebben toen het laatste stuk naar Brighton
gemoterd waar we laat in de nacht aankwamen. Deze keer hebben we zo´n 15
mijl vóór Beachy Head de motor gestart. De stroom zou ook nu tegen
komen te staan en aangezien we voor donker in Eastbourne wilden zijn leek ons
dat toch beter. En jawel, rond 15.00 uur liepen we Eastbourne binnen. We hebben
slechts 1 uur stroom tegen gehad dit laatste
stukje.
Zondag,
29 juni 2014
Vrijdag,
4 juli 2014
Weer in Oostende
Via Dover en Duinkerken zijn we naar Oostende
gevaren. Grotendeels op de motor. Er is al dagen vrijwel geen wind en als er
wind is dan is hij meestal uit de verkeerde richting. Nu liggen we weer in
Oostende bij de Royal North Sea YC. Robert, de havenmeester, is hier nog
steeds. Hij is duidelijk een paar jaren ouder geworden, net als wij zelf. Maar
hij heeft nog steeds humor en staat vanaf de kade zijn bevelen rond te
roepen naar de binnenkomende zeilschepen. Nog even en we zijn weer in
Nederland. We blijven hier een paar dagen en gaan dan weer rustig verder.
Woensdag,
9 juli 2014
Harde noorden wind
De gribfiles gaven voor de komende dagen hele harde
noorden wind. Dit bracht ons er toe Oostende eerder te verlaten dan we gepland
hadden. Drie windveren op de Noord Zee op de gribfile-overzichten betekent
zoiets als 30 tot 35 knopen wind, meestal is het nog meer. Teveel wind om tegen
in te willen varen. Zodoende waren we zondagavond, 6 juli 2014, weer terug in
Nederland, Scheveningen. De volgende ochtend meteen weer door naar het Noordzee
kanaal en naar de Sixhaven in Amsterdam.
Amsterdam, in de Sixhaven
De Sixhaven ligt schuin tegenover het Centraal Station
in Amsterdam. Met een pontje ben je zo in de stad. Door de gunstige ligging en
de aangename liggelden die hier betaald moeten worden is het een zeer geliefde
haven voor veel watersporters. Het is dus DRUK. Gisteren goot het van de regen
en de haven liep helemaal vol met boten. Overal lagen ze geparkeerd. Er was
eigenlijk geen plekje meer vrij. De havenmeester, eentje nog met een echte
havenmeesterpet, had zijn handen vol. Inmiddels is het weer droog geworden en
de haven iets minder vol.
Voetbal
Voetbal
Vanavond wordt de halve finale gespeeld tussen Oranje en Argentinië. Iedereen is in de ban van de wedstrijd. Ook wij, we zijn benieuwd wie dit gaat winnen. Nog even, dan weten we het.
Donderdag,
17 juli 2014
Het IJsselmeer
We hebben deze week Volendam, Enkhuizen en Urk bezocht. Overal is het druk. Logisch, het is mooi weer en al heel veel mensen hebben vakantie. Het is leuk weer in deze plaatsjes rond te wandelen en eigenlijk is er niet veel veranderd. De terrasjes zitten vol, er wandelen heel veel toeristen rond maar het is gezellig. Na de hele wereld rond gereist te hebben genieten we toch ook weer van Nederland. Ook Nederland is mooi en anders dan alle andere landen die we bezocht hebben.
IJsseloog
We liggen bij IJsseloog op het Ketelmeer. Hier is een
smalle kreek tussen 2 eilandjes en waar men goed kan ankeren. Het weer is zalig
en zo’n tiental bootjes hebben hier vannacht het anker uit gegooid. Dit is een
plekje waar je in de avond niets meer hoort behalve snaterende eenden, fuutjes,
ganzen, zwanen en fluitende vogels. Af en toe komt er een bootje langs varen
maar verder is het stil.’s Morgens worden we weer wakker van de snaterde eenden
en zingende vogels. Tijdens ons ontbijt zien we zeker 2 maal een ijsvogel
langskomen. Ook die beestjes vinden dit een fijn plekje. Hier genieten we nog
even van onze laatste dagen van deze 4 jaar durende reis. Nog een paar
dagen en dan is dit heerlijke leventje weer voorbij.
Maandag,
21 juli 2014
De terugkomst
De cirkel is rond
We zijn in min of meer een cirkel de wereld rondgevaren
een hebben onze droom waargemaakt. Deze cirkel is rond. In totaal hebben we
zo’n 38.000 zeemijlen gevaren. We hebben enorm veel gezien, veel
meegemaakt en het was een prachtige reis. We zullen deze reis nooit meer vergeten.
Wat gaan we nu doen?
Ik (Miranda) ga voorlopig weer werken. Henk hoeft niet
meer te werken en gaat Mirus weer goed in de verf zetten en de vele
klusjes doen die daar bij horen.
Vaak hebben we leuke reacties ontvangen via de email
van mensen die onze site volgden. Deze reacties hebben mij tijdens onze
wereldreis geïnspireerd om de site actueel te houden. Ik dank dan ook al die
mensen voor hun reacties. Het was leuk om ver weg van huis contact te hebben
met volgers van de site.
Miranda Wallet.
www.mirusopreis.blogspot.com
